bashir haji

با وجود انجام مطالعات اپیدمیولوژیک هپاتیت D در کشورمان، عوامل خطرساز آن به خوبی مشخص نشده اند. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی هپاتیت D، عوامل خطرساز آن و ارتباط آن با شدت آسیب کبدی در مبتلایان به هپاتیت B انجام شد.
مطالعه حاضر به صورت مقطعی انجام شد. طی آن 280 بیمار مبتلا به هپاتیت B (شامل 102 نفر ناقل غیرفعال، 155 نفر مبتلا به هپاتیت مزمن فعال و 23 نفر مبتلا به سیروز) از نظر Anti HBV Ab، عوامل خطرساز بیماری های منتقل شونده از راه خون (شامل سابقه تزریق خون، سابقه جراحی، خالکوبی، جراحت جنگی، مداخلات دندانپزشکی و آندوسکوپی) و همچنین شدت آسیب کبدی (شامل AST، ALT، PT، پلاکت، درجه (grade)، امتیاز (score) و مرحله (stage) پاتولوژی) مورد بررسی قرار گرفت.
16 نفر (5.7%) از کل بیماران به هپاتیت D مبتلا بودند. از این میان 2 نفر از ناقلین غیرفعال (2%)، 12 نفر از مبتلایان به هپاتیت مزمن (7.7%) و 2 نفر از مبتلایان به سیروز (8.7%) به هپاتیت D مبتلا بودند (P>0.05) سابقه خالکوبی (p=0.054)، جراحت جنگی (p=0.025)، مداخلات دندانپزشکی (p=0.064) و آندوسکوپی (p=0.028) در افراد Anti HDV Ab مثبت بیشتر از افراد Anti HDV Ab منفی بود. در مبتلایان به هپاتیت مزمن، ابتلا به هپاتیت D با امتیاز (p=0.017) و درجه (p=0.012) پاتولوژی بالاتر و تعداد پلاکت (p=0.083) کمتر همراه بود.
مطالعه حاضر سابقه خالکوبی، جراحت جنگی، مداخلات دندانپزشکی و آندوسکوپی را به عنوان عوامل خطرزای هپاتیت D گزارش می کند. همچنین این مطالعه رابطه ای را بین ابتلای به هپاتیت D و آسیب شدیدتر کبد نشان می دهد. بر این اساس، نه تنها غربالگری بیماران پر خطر مبتلا به هپاتیت D توصیه می شود، بلکه مراکز دندانپزشکی و آندوسکوپی نیز نیازمند آموزش بیشتر در زمینه روش های کاهش انتقال این بیماری می باشند.