به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

dr boshra hatef

  • پوپک معتمدوزیری*، فرید بحرپیما، سید محمد فیروزآبادی، بشری هاتف
    مقدمه
    ناتوانایی های به جا مانده از سکته مغزی در اندام فوقانی مشکلات عملکردی ماندگارتری داشته و در تحقیقات مختلف کمتر از اندام تحتانی مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از تحریکات مغناطیسی به عنوان وسیله ای برای تولید جریان های القایی در مغز با اهداف درمانی، روش جدیدی است. هدف این مطالعه سنجش تاثیر استفاده از تحریکات مکرر مغناطیسی مغز بر کاهش سفتی مفصل دست مبتلا و مقایسه آن با تاثیرات حاصله از استفاده منحصر توانبخشی بود.
    روش بررسی
    این تحقیق به صورت تجربی بر روی 12 بیمار همی پلژی با شرایط ورود به مطالعه در دو گروه توانبخشی با تحریک مغناطیسی کاذب و توانبخشی با تحریک مغناطیسی واقعی به منظور تسهیل مکانیزم های حرکتی انجام گرفت. درمان 10 جلسه، 3 بار در هفته بوده و ارزیابی سفتی مفصل در طی حرکت فلکشن- اکستنشن مچ دست و سوپینیشن- پرونیشن ساعد، پیش از درمان و در انتهای درمان به وسیله Wrist Robo Hab انجام گرفت.
    یافته ها
    در گروه کنترل، مقاومت عضلات فلکسور مچ دست در برابرحرکت اکستنشن، کاهش غیر معنی دار (207/0=p) و در عضلات پروناتور، کاهش غیر معنی دار (291/0=p) نشان داد. در گروه مداخله، کاهش معنی دار در مقاومت عضلات فلکسور و پروناتور (009/0=p و 035/0=p) دیده شد.
    نتیجه گیری
    تحریک مغناطیسی مغز، زمانی که درمان های مرسوم کمتر کمک کننده هستند، موجب کاهش سفتی مفصل دست مبتلا بیماران سکته مغزی در مراحل مزمن سکته مغزی می گردد.
    کلید واژگان: سکته مغزی, تحریک مغناطیسی مغز, توانبخشی مرسوم, سفتی مفصل, Wrist Robo Hab
    Dr Poopak Motamedvaziri *, Dr Farid Bahrpeyma, Dr Seyed Mohammad Firoozabadi, Dr Boshra Hatef
    Background And Aim
    Disabilities of the upper limbs due to stroke can lead to more prolonged functional problems in comparison to lower limb disabilities, and fewer numbers of investigations have been performed on this problem. Use of magnetic stimulation to produce induction currents in the brain for therapeutic purposes is a new method. The aim of this study was to determine the effects of rTMS plus routine rehabilitation on hand stiffness, and compare them with pure routine rehabilitation program in hemiplegic patients. Method and material: 12 hemiplegic patients were assigned randomly to two groups. Control group, received rehabilitation program with placebo magnetic stimulation, and experimental group, received magnetic stimulation with routine rehabilitation program, 3 times/week for 10 sessions. Using Wrist Robo Hab,we assessed joint stiffness during flexion-extension of the wrist, and supination-pronation of forearm before and after treatment.
    Results
    In the control group we did not find any significant decrease in the resistance of flexor (p=0.207) and pronator (p=0.291) muscles. But in the experimental group the resistance of flexor (p=0.009) and pronator (p=0.035) muscles decreased significantly.
    Conclusions
    rTMS can decrease stiffness of the upper limb joints and can be used in chronic hemiplegic patients, when conventional treatments are not effective.
    Keywords: Stroke, Transcranial Magnetic Stimulation, Rehabilitation, Stiffness, Wrist Robo Hab
  • بشری هاتف، فرید بحرپیما*، محمدرضا مهاجری تهرنی
    هدف
    کاهش قدرت عضلانی مخصوصا در اندام تحتانی در بیماران دیابتیک نوع 2 به اثبات رسیده است. اما سرعت پیشرفت ضعف عضلانی هنوز معلوم نیست. هدف این مطالعه بررسی حداکثر گشتاور ایزومتریک و کانسنتریک اکستنشن و فلکشن زانو در بیماران دیابتیک نوع 2 (T2DM)بالای 10 سال سابقه بیماری با گروه T2DM با سابقه کمتر از10 سال و با گروه کنترل که از لحاظ جنس، توده بدنی و شدت فعالیت بدنی (PAI) و درگیری عروقی محیطی بر اساس شاخص نسبت فشار خون مچ پایی به بازویی (ABI) با بیماران متناظر شده اند، بود.
    روش بررسی
    حداکثر تورک ایزومتریک و کانسنتریک اکستنشن و فلکشن زانو بدست آمده توسط دستگاه ایزوکینتیک بین 18 بیمار T2DM با سابقه کمتر از10 سال و 12 بیمار T2DM بالای 10 سال سابقه بیماری و 20 فرد سالم متناظر شده با اثر تداخلی جنس و اثر کوواریانس سن مقایسه شدند.
    یافته ها
    نتایج تجزیه تحلیل two-way ANCOVA نشان داد که بیماران T2DM با سابقه بیماری کمتر و بیشتر از 10 سال از گروه سالم متناظر، از قدرت ایزومتریک و کانسنتریک کمتر در حرکت خم و راست کردن زانو برخوردار بودند (0.02> p-value) که این کاهش قدرت با افزایش قند خون و HbA1c رابطه معنادار داشت (0.002> p-value). بین دو گروه بیمار نیز تفاوت معنادری دیده نشد. زنان از مردان ضعیف تر بودند (0.002> p- value)و بین عامل جنس و بیماری اثر تداخلی معناداری وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    کاهش قدرت عضلات فلکسور و اکستانسور زانو در هر دو جنس بیماران دیابتیک نوع دو با افزایش تعداد سال ابتلا بیشتر می شود اما سرعت این کاهش بسیار آهسته است.
    کلید واژگان: بیماری دیابت نوع 2, قدرت عضلانی, ایزوکینتیک, زانو
    Dr Boshra Hatef, Dr Farid Bahrpeyma *, Dr Mohammd Reza Mohajeri Tehrani
    Objective
    Patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM) are subject to progressive reduction of muscle strength especially in the lower limb. But the rate of progression of weakness is not clear yet. The aim of the study was to compare the isometric and concentric peak torque of knee extension and flexion in the T2DM more and less than 10 years of disease with healthy subjects that matched to patients with regards to sex، body mass index (BMI)، ankle to brachial pressure index (ABI)، and physical activity index (PAI).
    Materials And Methods
    30 T2DM patients categorized based on duration of disease in the two groups consist of 18 subjects with T2DM less than 10 years and 12 subjects with T2DM more than 10 years. The patients were compared with 20 sex، BMI، ABI and PAI - matched health subjects. Two- way ANCOVA analyzed the main and interaction effect of grouping and sex on the isometric maximum peak torque (IMPT) and concentric MPT (CMPT) of knee extension and flexion recorded by isokinetic instrument. The age was considered as covariate.
    Results
    The results showed that both knee extensor and flexor IMPT and CMPT were significantly greater in the health subjects than both patient groups (P value<0. 02). The amount of CMPT had also negative correlation with HbA1c percent (P value < 0. 002). There was no significant interaction effect of sex and grouping and different between two diabetic groups in the all MPTs. the women were weaker than men (P value < 0. 002).
    Conclusion
    it is demonstrated that the T2DM patients in the both sexes had less knee strength than health subjects. The effect of duration of diabetes on muscle strength was seem very slowly overtime.
    Keywords: Type 2 diabetes mellitus_muscle strength_isokinetics_knee
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال