به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

فهرست مطالب dr. h. agha alinejad

  • سمیرا غلامیان، سید رضا عطارزاده حسینی*، امیر رشیدلمیر، حمید آقاعلی نژاد
    سابقه و هدف

    بسیاری از مرگ‌ومیرهای مبتلایان به سرطان ناشی از متاستاز است و فرآیند درگیر در متاستاز انتقال از حالت اپی‌تلیالی به مزانشیمی است. از آنجاییکه برخی فعالیت‌های ورزشی منظم می‌تواند نقش مهمی در مهار پیشرفت سرطان پستان داشته باشد؛ لذا این مطالعه به منظور بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی هوازی بر بیان بیومارکرهای مزانشیمی و تغییرات حجم تومور در موش‏های مبتلا به سرطان پستان انجام شد.

    مواد و روش ‏ها

    در این مطالعه تجربی، از 32 سر موش ماده نژاد بالب‌سی (3 تا 5 هفته با میانگین وزنی 1±17گرم) استفاده شد. موش‏ها به 4 گروه مساوی 1) تمرین تومور، تمرین (تمرین تناوبی هوازی 6 هفته قبل (40 دقیقه) و 4 هفته بعد از پیدایش تومور (30 دقیقه) با ریکاوری فعال)، 2) استراحت تومور، استراحت (کنترل- بدون تمرین) ، 3) استراحت، تومور، تمرین (4 هفته تمرین بعد از پیدایش تومور) و 4) گروه تمرین، تومور، استراحت (6 هفته قبل از پیدایش تومور) تقسیم شدند. بیان ژن‏های Vimentinو Twist با روش Real-Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت.

     یافته‏ ها:

    نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بیان ژن Vimentin بافت تومور در گروه تمرین تومور تمرین (0/07±0/22) نسبت به گروه استراحت تومور استراحت (میانگین 1) کاهش معنی داری داشت (0/0001=p). همچنین، بیان ژن Twist نیز در گروه تمرین تومور تمرین (0/23±0/24) نسبت به گروه کنترل (میانگین 1) کاهش معنی‌داری داشت (0/008=p). کاهش معنی دار نسبت حجم تومور در هر دو گروه (تمرین تومور تمرین و استراحت تومور تمرین) نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/0001=p). 

    نتیجه‏ گیری:

     بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، می‌توان نتیجه گرفت که یک دوره تمرین تناوبی هوازی می‏تواند باعث کاهش بیان ژن‏های Vimentin، Twist و کاهش نسبت حجم تومور ‏شود.

    کلید واژگان: سرطان پستان, بیومارکرهای مزانشیمی, تمرین تناوبی, تومور}
    S .Gholamian, SR. Attarzadeh Hoseini*, A. Rashidlamir, H. Aghaalinejad
    BACKGROUND AND OBJECTIVE

    Many deaths from cancer are due to metastases, a process which involves the epithelial-mesenchymal transition (EMT). On the other hand, regular exercise plays an important role in inhibiting the progression of breast cancer. Therefore, the purpose of this study was to investigate the influence aerobic interval training on expression of mesenchymal biomarkers, and tumor volume in mice with breast cancer.

    METHODS

    In this experimental study, Thirty-two female BALB/c mice, aged 3-5 weeks (17±1g) were used. The mice were allocated to four groups: Exercise Tumor, Exercise (aerobic Interval training was performed six weeks (40 minutes) before and four weeks (30 minutes) after the induction of carcinoma with active recovery), Rest Tumor, Rest (Control- without exercise), Rest, Tumor, Exercise, (four weeks after the induction of carcinoma) and Exercise, Tumor, Rest (six weeks before the induction of carcinoma). The real-time PCR method was used to evaluate the expression of Vimentin and Twist.

    FINDINGS

    The results of present study demonstrated that tumor tissue Vimentin expression in the Exercise Tumor Exercise (223.0±0.073) group decreased significantly (p= 0.0001), Also, the expression of Twist gene was significantly reduced in Exercise Tumor Exercise group (0.24±0.227) compared to control group (p=0.008). A significant decrease in tumor volume was observed in both RTE and ETE groups compared to the control group (RTR) (p = 0.0001).

    CONCLUSION

    Based on the results of this study, a period of interval aerobic training can decrease the expression of Vimentin، Twist and decrease the tumor volume ratio.

    Keywords: Breast cancer, Mesenchymal biomarkers, Interval training, Tumor}
  • صادق امانی شلمزادی، حمید آقاعلی نژاد*، رضا قراخانلو، مهدیه ملانوری شمسی، کمال طالبی بدرآبادی
    مقدمه

    مقاومت به انسولین نقطه ی مشترک بسیاری از بیماری های التهابی است و با سطوح بالاتر از حد طبیعی نشانگرهای آن قابل شناسایی است. هدف از پژوهش حاضر تعیین عامل قوی تر در بروز مقاومت به انسولین از بین بی تحرکی جسمانی و چاقی با توجه به تغییر سطح سرمی نشانگرهای آن پروتئین التهابی و اینترلوکین ها 6 و 8 بود.

    مواد و روش ها

    32 مرد با میانگین سن 52/2±81/24 سال، قد 85/6±5/175 سانتی متر و توده ی بدن 11/20±77/81 کیلوگرم در این مطالعه شرکت کردند. میزان فعالیت بدنی آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه ی فعالیت بدنی مشخص شد. آزمودنی ها بر اساس میزان فعالیت بدنی و نمایه ی توده ی بدن به چهار گروه چاق فعال، چاق غیرفعال، لاغر فعال و لاغر غیرفعال تقسیم شدند. نمونه ی خون در ساعت 8 صبح برای تعیین غلظت ناشتای مقادیر اینترلوکین ها 6 و 8 و پروتئین التهابی، گلوکز و انسولین سرم گرفته شد.

    یافته ها

    افراد چاق دارای سطوح بالاتر اینترلوکین ها 6 و 8 و پروتئین التهابی سرم نسبت به افراد لاغر بودند. هیچ تفاوتی در سطح استراحتی نشانگرهای التهابی در افراد لاغر فعال و لاغر غیرفعال دیده نشد. در مقابل، میانگین سطح استراحتی IL-18 در افراد چاق فعال و غیرفعال تفاوت معنی داری داشت (031/0 P=). سطح سرمی اینترلوکین ها 6 و 8 و پروتئین التهابی، انسولین و HOMA در آزمودنی های گروه چاق غیر فعال با گروه های لاغر فعال و لاغر غیرفعال تفاوت معنی داری داشت. از بین شاخص های التهابی، IL-18 همبستگی قوی تری با شاخص مقاومت به انسولین داشت (54/0r= 001/0 P=).

    نتیجه گیری

    چاقی عامل قوی تری نسبت بی تحرکی جسمانی در بروز مقاومت به انسولین است. از طرف دیگر، فعالیت بدنی دارای اثر ضد التهابی است و می تواند اثر چاقی را در بروز مقاومت به انسولین کاهش دهد.

    S. Amani Shalamzari, Dr. H. Agha Alinejad, Dr. R. Gharakhanlou, M. Molanouri Shamsi, K. Talebi Badrabadi
    Introduction

    Obesity and physically inactive lifestyles are associated with an increased risk for developing insulin resistance. It has been confirmed that insulin resistance is a common feature in many inflammatory diseases and can be recognized with overproduced levels of markers such as IL-6, IL-18 & CRP. The aim of this study was to determine whether obesity or inactivity are stronger factors in the develop mental insulin resistance, considering insulin resistance markers such as IL-6, IL-18 and CRP.

    Materials And Methods

    Thirty-two healthy, male students participated in the present study, age 24. 8±2. 52 years, height 175. 47±6. 7, and weight 81. 64±20. 14). Weight and body fat were measured with the body composition set and levels of exercise was determined with the PA-Rscore questionnaire. All subjects based on body fat and levels of exercise were divided into 4 groups: Active obese(n=8), active, non-obese (n=8), inactive, obese (n=8) and inactive, non-obese (n=8). To determine fasting values of IL-6, IL-18, CRP, glucose and insulin blood samples were obtained at 8 a. m.

    Results

    Obese subjects had higher resting levels of IL-6, IL18, CRP and insulin than lean subjects, with no significant difference between active lean and inactive lean subjects at resting levels of inflammatory markers. However there was a significant difference in the resting levels of IL-18 between active and inactive obese subjects (t=-2. 51 P=0. 031), and also a significant difference in resting levels of IL-6, IL-18,CRP, insulin and HOMA between inactive obese with active and inactive lean subjects, IL-18 having the strongest relationship with HOMA (r=0. 54 p=0. 001).

    Conclusion

    Results indicated that obesity is a stronger factor than inactivity for development of insulin resistance. On the other hand, activity has anti-inflammatory effects, and hence can decrease the effects of obesity, in the development of insulin resistance.

بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال