f. majd
-
نشریه علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)، سال پنجم شماره 3 (پیاپی 17، پاییز 1380)، صص 191 -199
کنترل شب پره بزرگ موم توسط روش نرسترونی با استفاده از پرتو گاما، و روش شیمیایی بررسی و مقایسه گردید. به منظور تعیین دوز مناسب پرتو گاما در سترون نمودن شفیره های نر شب پره بزرگ موم، آزمایشی در چارچوب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار صفر، 250، 300، 350 و 400 گری) در سه تکرار انجام شد. بررسی نتایج مشخص نمود که بهترین دوز سترون کننده، دوز 350 گری پرتو گاما می باشد. برای مشخص نمودن نسبت رهاسازی نرهای سترون به نرهای سالم در برابر تعداد مساوی از حشرات ماده طبیعی، آزمایشی در چارچوب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار (1:1:1؛ 1:1:2؛ 1:1:3؛ 1:1:4؛ 1:1:5) در سه تکرار انجام گرفت.نتایج به دست آمده نشان داد چنانچه نسبت رهاسازی نرهای سترون در جمعیت های سالم 1:1:4 باشد، نتیجه مطلوب حاصل می گردد. به منظور بررسی امکان بکرزایی این حشره، طرح آزمایشی کامل تصادفی با دو تیمار (ماده های باکره و ماده های جفت گیری نموده)، در سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که حشره ماده توانایی بکرزایی ندارد. برای مقایسه عملکرد روش کنترل نرسترونی با روش شیمیایی، آزمایشی با سه تیمار و سه تکرار در انبارهای موم به ابعاد 100×115×176 سانتی متر، که هر کدام حاوی 20 شان سیاه رنگ در یک کندوی دوطبقه و عاری از هر گونه آلودگی بود، انجام گردید.
تیمارهای آزمایشی شامل کنترل به روش نرسترونی، شیمیایی و بدون کنترل بود. برای کنترل شیمیایی، به ازای هر متر مکعبفضا یک قرص سه گرمی فستوکسین 56%، و برای تیمار نرسترونی به نسبت رهاسازی (1:1:4) در هر انبار، 134 نرسترون، 33 نر سالم و 33 ماده سالم استفاده شد. پس از بررسی میزان کنترل در روش های مختلف، مشخص شد که به احتمال 95% بین کنترل شیمیایی و کنترل ژنتیکی (نرسترونی) این آفت تفاوتی وجود ندارد.کلید واژگان: شب پره بزرگ موم, نرسترونی, بکرزایی, کنترل تلفیقیIn this study, the control method of greater wax moth using male sterilization technique with gamma ray and chemical control methods were examined and compared. In order to determine the safe and effective dosage of gamma-ray to sterilize male pupae of the greater wax moth, an experiment was conducted in a complete randomized design with 5 treatments and 3 replicates with 50 male pupae in each replicate. Treatments included different levels of gamma-ray dosages with zero, 250, 300, 350 and 400 gray. Release ratio of sterile to normal males was also studied in a similar experiment. Treatments included sterile-males, normal males and virgin females with the ratios of 1:1:1, 2:1:1, 3:1:1, 4:1:1 and 5:1:1. In this study, male pupae were irradiated with 350 grays of gamma-ray. The possible parthenogenetic reproduction of this pest was also studied. In order to compare the results from the male-sterile technique and the chemical control of this pest, another experiment was conducted in wax stores using 3 treatments with 3 replicates. Phostoxin was used as the most common chemical pesticide with a dosage of 1 tablet of 3 grams of 56% per 1 m3 space for the control of this pest. The results showed that the best dosage to sterilize male pupae of the greater wax moth was 350 grays of gamma-ray. Also the best release ratio was four sterile male, one normal male for each normal female (4:1:1). Our results indicated that the females of the greater wax moth were not able to reproduce through parthenogenesis. There was no significant difference between the chemical and male-sterile methods for the control of this pest.
Keywords: Greater wax moth, Male sterilization, Parthenogenesis, Integrated control management -
-
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.