فهرست مطالب feizi s
-
هدف
مقایسه میزان افزایش فشار چشم بعد از پیوند قرنیه نافد (PK) در مقابل پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (DALK) در مبتلایان به کراتوکونوس.
روش پژوهشدر این مطالعه گذشته نگر، 356 چشم که برای آن ها PK (گروه اول) انجام شده بود و 684 چشم که تحت عمل DALK (گروه دوم) قرار گرفته بودند، ارزیابی شدند. اندازه گیری فشار چشم (IOP) به کمک تونومتری گلدمن (GAT) برای همه چشم ها در پی گیری های پس از عمل صورت گرفت. گروه های مورد مطالعه از نظر میزان افزایش IOP پس از عمل بایکدیگر مقایسه شدند.
یافته هامدت زمان پی گیری در گروه های اول و دوم به ترتیب 1/44±4/59 ماه و 9/38±4/62 ماه بود (70/0P=). بهترین دید اصلاح شده بعد از عمل در گروه های اول و دوم 18/0±24/0 لوگمار و 19/0±29/0 لوگمار به دست آمد (13/0P=). رد پیوند در 6/34 درصد و 8/25 درصد از چشم ها در گروه های اول و دوم رخ داد (3/0P=). IOP بیش تر از 21 میلی متر جیوه در 42 چشم (8/11 درصد) در گروه اول و 18 چشم (6/2 درصد) در گروه دوم در مدت زمان پیگیری بروز کرد (03/0P=). فشار چشم با درمان دارویی در همه بیماران کنترل گردید.
نتیجه گیریفشار چشم بالا در گروه PK نسبت به DALK شایع تر بود که با درمان دارویی در همه این بیماران کنترل گردید. در هیچ یک از بیماران مداخله جراحی نیاز نشد.
کلید واژگان: فشار چشم, کراتوکونوس, کراتوپلاستی لایه ای عمیق قدامی, کراتوپلاستی نافذ}PurposeTo compare intraocular pressure (IOP) measurements with Goldmann applanation tonometry (GAT) after penetrating keratoplasty (PK) versus deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) in keratoconus eyes.
MethodsThis retrospective study included 356 PK eyes (group 1) and 684 DALK eyes (group 2). IOP was measured in all eyes during postoperative follow-up. The study groups were compared in the rate of high IOP encountered postoperatively.
ResultsThe follow-up period was 59.4±44.1 and 62.4±38.9 months in groups 1 and 2, respectively (P=0.70). Postoperative best spectacle-corrected visual acuity was 0.24±0.18 and 0.29±0.19 logMAR, respectively (P=0.13). Graft rejection occurred in 34.6% and 25.8% of eyes in groups 1 and 2, respectively (P=0.30). IOP >21 mmHg was observed in 42 eyes (11.8%) in group 1 and 18 eyes (2.6%) in group 2 during the follow-up period (P=0.03). IOP was controlled medically in all of these eyes.
ConclusionHigh IOP was more frequently encountered in the PK group as compared to the DALK group. IOP was controlled medically in all of these eyes and no patients required surgical intervention.
Keywords: Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Intraocular Pressure, Keratoconus, PenetratingKeratoplasty} -
هدف
گزارش یک مورد میوفیبروم صلبیه در یک فرد سالمند و فاقد نشانه های پوستی و استخوانی اربیت.
معرفی بیمارآقایی 93 ساله با شکایت توده هموراژیک اپی بولبار سمت لترال لیمبوس قرنیه چشم چپ که به طور ناگهانی در مدت 20 روز بزرگ شده بود به درمانگاه مراجعه نمود. در بررسی های به عمل آمده از بیمار جز سابقه سرطان حنجره در 15 سال گذشته و پرتودرمانی، تمامی معاینات سیستمیک از جمله پوست و قلب و داخلی طبیعی بود. توده به طور کامل خارج گردید و در بررسی آسیب شناسی آن، میوفیبروم گزارش شد. پس از دو ماه پی گیری علایمی از عود توده دیده نشد.
نتیجه گیریمیوفیبروم صلبیه که به صورت منفرد تظاهر می کند می تواند جزو تشخیص افتراقی های توده های اپی بولبار شامل سرطان اسکواموس ندولار و پدانکولار قرار گیرد به ویژه در مواردی که سابقه سرطان و پرتودرمانی را هم داشته باشد.
کلید واژگان: سرطان حنجره, صلبیه, میوفیبروم منفرد}PurposeTo report a rare case of solitary myofibroma involving the sclera in an elderly person.
Case ReportThe patient was a 93 -year-old man complaining of a mass lesion in the lateral sclerolimbal area of his left eye; the lesion had enlarged suddenly since 20 days ago. Other examinations (including skin, heart, and ext) and lab data (CBC, Lipid profile, liver, and kidney function) were normal. The only medical history was laryngeal cancer with a history of radiotherapy 15 years ago. The tumor was excised completely. Histopathology reported solitary myofibroma. During two months of follow-up, no sign of recurrence was found.
ConclusionSolitary myofibroma of the sclera may be a differential diagnosis of epi-bulbar masses, including squamous cell and peduncular squamous cell carcinomas, especially in patients with a history of cancer and radiation therapy.
Keywords: Laryngeal Cancer, Sclera, Solitary Myofibroma} -
هدفمقایسه نتایج بینایی پس از پیوند قرنیه لایه ای عمیق (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty: DALK) بین چشم ها با و بدون ایجاد حباب بزرگ موفقیت آمیز در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.
روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، تعداد 290 چشم از 257 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی DALK با روش حباب بزرگ (Big bubble) قرار گرفتند، برای مطالعه انتخاب شدند. در بیمارانی که حباب بزرگ ایجاد نشده بود، جدا کردن دستی استروما تا سطح غشا دسمه با استفاده از چاقوی هلالی صورت گرفت. میزان تشکیل حباب بزرگ به طور موفقیت آمیز تعیین شد. حدت بینایی و نتایج عیب انکساری بین گروه با غشاء دسمه برهنه (گروه یک) و گروه با جدا کردن دستی (گروه دو) مقایسه شد.یافته هااز 290 چشم، 289 چشم تحت عمل جراحی DALK قرار گرفتند (یک بیمار طی عمل به پیوند قرنیه نافذ تبدیل شد). در 229 چشم (2/79 درصد) حباب بزرگ حاصل شد. گروه های مطالعه از نظر سن (9/7±8/27 سال گروه یک و 5/8±5/27 سال گروه دو، 79/0(P=، بهترین دید اصلاح شده با عینک (به ترتیب 5.49±28/1 لوگمار در مقابل 51/0±31/1، 15/0P=)، طول مدت پی گیری (به ترتیب 4/20±4/38 ماه در مقابل 9/19±4/37 ماه، 73/0(P= مشابه بودند. بهترین دید اصلاح شده با عینک پس از عمل در طول مدت پی گیری به طور مشخصی در گروه یک بهتر از گروه دو بود (05/0P<). در معاینه نهایی حدت بینایی اصلاح شده برابر یا بهتر از 3/0 لوگمار در 1/82 درصد بیماران گروه یک و 5/54 درصد از بیماران گروه دو مشاهده شد (001/0P<). دو گروه از نظر معادل عیب انکساری (به ترتیب 35/3±24/4- در مقابل 25/3±49/4-، 61/0(P= و آستیگماتیسم قرنیه ای (به ترتیب D 92/1±62/3 در مقابل D 71/1±38/3، 39/0(P= قابل مقایسه بودند.نتیجه گیریباقی ماندن قسمتی از استروما قرنیه در بستر پیوند باعث کاهش حدت بینایی نسبت به گروه غشاء دسمه برهنه می شود.
PurposeTo compare visual outcomes after deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) between eyes with and without successful big-bubble formation.MethodsIn this retrospective comparative study, a total of 290 consecutive eyes from 257 keratoconus-affected patients underwent DALK with the big-bubble technique were enrolled. In cases where the big bubble could not be accomplished, manual stromal dissection down to DM was progressively performed using a crescent knife. The rate of successful big-bubble formation was determined. Visual acuity and refractive outcomes were compared between the bare Descemet membrane (DM) group (group 1) and manual dissection group (group 2).ResultsThe surgery was completed as DALK in 289 of 290 eyes and a bare DM was successfully achieved in 229 (79.2%) eyes. The study groups were comparable in terms of age (27.8±7.9 years in group 1 versus 27.5±8.5 years in group 2, P=0.79), preoperative best-spectacle corrected visual acuity (BSCVA) (1.28±0.49 versus 1.31±0.51 logMAR, respectively, P = 0.15), and postoperative follow-up (38.4±20.4 versus 37.4±19.9 months, respectively, P=0.73). Postoperative BSCVA was significantly better in group 1 than in group 2 throughout the follow-up period (P<0.05). At final follow-up examination, a BCVA ≤0.30 logMAR was achieved in 82.1% of group 1 and 54.5% of group 2 (P<0.001). Groups 1 and 2 were comparable in terms of postoperative spherical equivalent refractive error (-4.24±3.35 versus -4.49±3.25 D, respectively, P=0.61) and keratometric astigmatism (3.62±1.92 versus 3.38±1.71 D, respectively, P=0.39).ConclusionRetention of posterior corneal stroma resulted in a lower visual acuity as compared to the bare DM group.Keywords: Big, bubble Technique, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Keratoconus, Success Rate, Visual Acuity} -
هدفارزیابی و مقایسه پیامدهای بالینی و اسکن کانفوکال بعد از جراحی پیوند قرنیه به روش Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty بر روی بیماران مبتلا به دیستروفی اندوتلیال فوکس و کراتوپاتی تاولی پسودوفاکروش پژوهش: این مطالعه به صورت گذشته نگر و مقایسه ای بر روی 47 چشم از 39 بیمار (19 مرد) با تشخیص دیستروفی اندوتلیال فوکس (29 چشم، گروه یک) و کراتوپاتی تاولی پسودوفاک (18 چشم، گروه دو) که تحت عمل جراحی پیوند قرنیه به روش DSAEK قرار گرفته بودند، انجام شد. اسکن میکروسکوپی کانفوکال جهت اندازه گیری ضخامت مرکزی قرنیه دهنده و گیرنده و تعداد و مورفولوژی سلول های اندوتلیال بافت دهنده انجام شد. حدت بینایی و نتایج انکساری و عوارض پس از عمل هم چنین تعداد سلول های اندوتلیال دهنده، ضخامت مرکزی قرنیه دهنده و گیرنده در بین دو گروه ارزیابی و مقایسه شد.یافته هامیانگین سن هنگام جراحی در گروه های یک و دو به ترتیب 8/11±2/65 و 5/12±4/69 سال بود (27/0P=). میانگین مدت زمانی پی گیری 0/14±6/23 ماه در گروه یک و 7/15±6/25 ماه در گروه دو بود (79/0P=). بهترین دید اصلاح شده با عینک پس از جراحی (BSCVA) به طور معناداری در گروه یک نسبت به گروه دو در شش ماهه اول پس از جراحی بهتر بود. پس از این دوره حدت بینایی اصلاح شده در هر دو گروه قابل مقایسه بود. معادل کروی عیب انکساری پس از عمل 46/1±39/0 دیوپتر در گروه یک و 47/1±80/0 در گروه دو بود (45/0P=). میزان آستیگماتیسم پس از عمل به ترتیب 83/0±02/1 دیوپتر و 67/0±36/2 دیوپتر بود (001/0P<). میانگین ضخامت مرکزی قرنیه دهنده 3/33±0/98 میکرومتر در گروه یک و 0/28±6/107 میکرومتر در گروه دو بود (45/0P=). تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر تعداد و مورفولوژی سلول های اندوتلیال پس از عمل مشاهده نشد.نتیجه گیرینتایج جراحی پیوند قرنیه به روش DSAEK بین بیماران دیستروفی اندوتلیال فوکس و کراتوپاتی تاولی پسودوفاکیک قابل مقایسه است.
PurposeTo compare clinical and confocal scan outcomes after Descemet stripping automated endothelial keratoplasty (DSAEK) performed for Fuchs’ endothelial dystrophy versus pseudophakic bullous keratopathy.MethodsIn this retrospective comparative study, 47 consecutive eyes of 39 patients with the diagnosis of Fuchs’ endothelial dystrophy (n=29, group 1) or pseudophakic bullous keratopathy (n=18, group 2) that underwent DSAEK were enrolled. Postoperatively, confocal microscopy was used to measure central corneal and graft thickness and endothelial cell density and morphology. Postoperative visual acuity, refractive outcomes, graft endothelial cell count, central corneal and graft thickness, and postoperative complications were compared between the study groups.ResultsMean age at the time of surgery were 65.2±11.8 and 69.4±12.5 years in groups 1 and 2, respectively (P=0.27). Follow-up period were 23.6±14.0 months in group 1 and 25.6±15.7 months in group 2 (P=0.79). Postoperative best spectacle-corrected visual acuity was significantly better in group 1 than in group 2 in 6 months after surgery. Afterwards, the two study groups were comparable in this regard. Postoperative spherical equivalent refractive error was +0.39±1.46 D in group 1 and +0.80±1.47 D in group 2 (P=0.45). Postoperative refractive astigmatism was 1.02±0.83 D and 2.36±0.67 D, respectively (P<0.001). Mean central graft thickness was 98.0±33.3 µm in group 1 and 107.6±28.0 µm in group 2 (P=0.45). No significant statistically difference was observed between two groups in postoperative endothelial cell density.ConclusionOutcomes of DSAEK surgery were comparable between Fuchs’ endothelial dystrophy and pseudophakic bullous keratopathy. All grafts were clear despite lower than normal endothelial cell counts.Keywords: DSAEK, Corneal Disease, Fuch's Endothelial Dystrophy, PBK} -
هدفبررسی عوامل گیرنده و متغیرهای جراحی که می توانند بر میزان موفقیت به دست آوردن غشا دسمه برهنه در پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه اثرگذار باشند.
روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، 290 چشم از 257 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی DALK با روش حباب بزرگ (Big Bubble) قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. عوامل مختلف از قبیل تجربه جراح، سن و جنس گیرنده پیوند، سابقه خانوادگی و شدت بیماری قوزقرنیه، سابقه استفاده از لنز تماسی و کراتوکونژنکتیویت بهاره، ضخامت مرکزی و محیطی قرنیه، عمق اتاق قدامی، طول فضای ویتره و اندازه ترفاین استفاده شده در گیرنده مورد بررسی قرار گرفت.یافته هااز 290 چشم، برای 289 چشم عمل جراحی DALK انجام شد (یک بیمار طی عمل به پیوند نافذ تبدیل شد) و در 229 چشم (2/ 79 درصد) حباب بزرگ به دست آمد (گروه دسمه برهنه). در جنس زن احتمال به دست آوردن دسمه برهنه 4/0 برابر کم تر از جنس مرد بود (P=0.02). به ازای هر 1/ 0 میلی متر افزایش در اندازه ترفاین احتمال موفقیت در ایجاد حباب بزرگ، 36/ 1 برابر بیش تر بود (P=0.03). سایر عوامل مورد بررسی بر میزان ایجاد حباب بزرگ تاثیری نداشتند.نتیجه گیریمیزان تشکیل حباب بزرگ در قوزقرنیه، 2/ 79 درصد بود. در میان عوامل مختلف، جنس و اندازه ترفاین بر میزان موفقیت تشکیل حباب بزرگ تاثیر معناداری داشتند. در جنس زن، احتمال ایجاد حباب بزرگ کم تر بود که با اندازه ترفاین بزرگ تر، این میزان بیش تر شد.
PurposeTo assess parameters that had a capability of influencing the rate of big bubble formation during deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) in keratoconus.MethodsA total of 290 consecutive eyes from 257 patients with keratoconus that underwent DALK using the big-bubble technique were enrolled. The influence of patient age and sex, family history of keratoconus, history of contact lens wear or vernal keratoconjunctivitis, the presence of Vogt’s striae or superficial opacities, keratometric readings, central and peripheral corneal thickness, anterior chamber depth, vitreous length, and trephination size on the rate of a bare DM achievement was investigated.ResultsDALK was performed in 289 of 290 eyes and a bare DM was successfully achieved in 229 (79.2%) eyes. The recipient sex and trephination size had a significant association with the success rate of big-bubble formation. The female sex decreased the odds of bare DM achievement by 0.44 times (P=0.02). For each 0.1-mm increase in the trephination size, the odds of the successful big-bubble formation increased by 1.36 times (P=0.03). Other factors failed to demonstrate any significant association with the rate of successful bare DM achievement.ConclusionThe rate of successful big-bubble formation was 79.2% in keratoconus. Among different factors, female sex predicted a less likelihood of big bubble formation while large trephination size was significantly associated with an increase in the chance of bare DM achievement.Keywords: Big, bubble Technique, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Keratoconus, Success Rate} -
هدفتوصیف علامتی که موقعیت صحیح لنتیکول پیوندی حین عمل DSAEK را تایید نماید.
روش پژوهش: در این مطالعه بالینی و آزمایشگاهی، عمل DSAEK در سه چشم با تشخیص سودوفاکیک بولوس کراتوپاتی (PBK) صورت گرفت. هم چنین دو عدد گلوب کامل و دو عدد کورنئواسکلرای از قبل بریده شده (Precut) از سه جسد از بانک چشم، جهت بررسی آزمایشگاهی مطالعه فراهم شد. بعد از برداشتن غشا دسمه قرنیه گیرنده، لنتیکول دهنده داخل اتاق قدامی وارد شد، از حالت تاخورده باز شد و با کمک حباب هوا به قسمت خلفی استرومای قرنیه چسبانده شد. روند مشابهی روی چشم های بانک چشم صورت گرفت و لنتیکول هم در جهت صحیح و هم به صورت پشت و رو چسبانده شد.یافته هاپس از آن که اتاق قدامی به طور کامل با هوا پر شد، دو یا بیش از دو حلقه شفاف متحدالمرکز در حاشیه لنتیکول پیوندی تشکیل شد که علت آن انعکاس داخلی نور (Total Internal Reflection) در پیوند بود. در چشم های بیماران و چشم های بانک چشم که بافت پیوندی در جهت صحیح قرار گرفته بود، داخلی ترین حلقه شفاف که نشان دهنده جهت استرومایی پیوند بود، زیر قرنیه گیرنده و خارجی ترین حلقه که نشان دهنده سمت اندوتلیال بود، عمقی تر تشکیل شد. وقتی لنتیکول پیوندی به عمد در چشم های بانک چشم به صورت پشت و رو گذاشته شد، برعکس حالت فوق اتقاق افتاد و بزرگ ترین حلقه زیر قرنیه گیرنده مشاهده شد.نتیجه گیریجهت صحیح قدامی خلفی لنتیکول پیوندی حین عمل DSAEK را می توان با کمک حلقه های شفافی که در حاشیه پیوند بعد از پرکردن کامل اتاق قدامی با هوا تشکیل می شود، تشخیص داد.
PurposeTo describe a new noninvasive method to assure correct orientation of donor lenticules in Descemet stripping automated endothelial keratoplasty (DSAEK) surgery.MethodsDSAEK surgery was performed in three eyes with the diagnosis of pseudophakic bullous keratopathy (PBK). For the laboratory part of the study, two whole globes and two precut corneoscleral buttons were used. The donor lenticules were inserted in correct orientation and upside down orientation in the eye-bank globes.ResultsWhen anterior chamber was completely filled with air, two or more shiny rings were formed at the borders of donor lenticules because of total internal reflection in the graft. In both live and eye-bank eyes, the smoother larger thinner outermost ring which represented endothelial side of the grafts was formed deeper and the smaller thicker innermost ring which represented stromal side was formed more superficial when the grafts were attached in correct orientation,. When the lenticules were inserted upside down in the eye-bank eyes, a reverse situation was observed and the largest ring formed more superficial.ConclusionThe double-ring sign can be used to assure the correct orientation of the donor lenticles at the end of the DSAEK surgery.Keywords: Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty, Double Ring Sign, Lenticule Orientation} -
هدفبررسی تاثیر متغیرهای وابسته به فرد دهنده و بانک چشم بر روی کیفیت بافت پیوندی و پیش آگهی بالینی پس از پیوند قرنیه نافذ در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 252 چشم مبتلا به قوزقرنیه که تحت جراحی پیوند قرنیه نافذ (Penetrating Keratoplasty; PK) قرار گرفته بودند، بررسی شدند. اطلاعات فرد دهنده شامل سن، جنس، علت مرگ، مدت زمان بین مرگ تا نگه داری بافت، مدت زمان بین نگه داری تا زمان جراحی، وضعیت اپی تلیوم، استروما، تعداد و شکل ساختار سلول های اندوتلیال و کیفیت قرنیه پیوندی ثبت شد. نتایج پس از جراحی شامل میزان حدت بینایی، عیب انکساری، عوارض مربوط به اپی تلیوم، عوارض مربوط به بخیه، واکنش رد پیوند و شفافیت قرنیه پیوند شده بود. از تحلیل آماری چند متغیره برای بررسی ارتباط بین متغیرهای وابسته به فرد دهنده و مشخصات بانک چشم با کیفیت قرنیه پیوندی و نتایج بعد از جراحی استفاده شد.نتایجمیانگین سنی افراد دهنده و گیرنده پیوند به ترتیب 10±7/ 29 سال و 8/8±2/ 26 سال و میانگین مدت زمان پی گیری 5 /38±7/ 66 ماه بود. مدت زمان بین مرگ تا نگه داری به طور معناداری با وجود نقص در اپی تلیوم قرنیه پیوندی (005/ 0= P) و ادم استروما (P<0.001) ارتباط داشت. سن دهنده به طور معناداری تعداد سلول های اندوتلیالی (P=0.002)، مساحت متوسط سلولی (P=0.04) و شش ضلعی بودن سلول ها (P=0.01) را تحت تاثیر قرار داد. وجود نقایص اپی تلیالی روز اول پس از جراحی، ارتباط معناداری با زمان بین مرگ تا نگه داری بافت داشت (P=0.01). نقص اپی تلیالی پیوند به طور معناداری با ادم استرومای قرنیه پیوندی در روز اول پس از جراحی ارتباط داشت (P=0.001). نتایج بینایی و انکساری پس از جراحی، عوارض و بقای پیوند با هیچ یک از متغیرهای وابسته به فرد دهنده و یا بانک چشم مرتبط نبود.نتیجه گیریمتغیرهای وابسته به فرد دهنده و بانک چشم بر روی کیفیت قرنیه دهنده و سیر زودرس پس از جراحی تاثیرگذارند ولی این اثرات بر روی نتایج بالینی، عوارض و بقای پیوند معنادار نمی باشند.
PurposeThis study evaluated the effect of donor and eye bank characteristics on graft rating and clinical outcomes after penetrating keratoplasty (PK) in keratoconus-affected patients.MethodsA total of 252 consecutive keratoconic eyes that underwent PK were reviewed in this retrospective interventional case series. Donor data included age and sex, cause of death, death-to-preservation time, preservation-to-surgery time, epithelial and stromal status, endothelial cell density and morphology and graft rating. Postoperative outcomes included visual acuity, refractive error, epithelial problems, suture-related complications, graft rejection, and graft transparency. A multivariate regression analysis assessed correlations between donor and eye bank characteristics and graft quality and postoperative outcomes.ResultsMean recipient and donor ages were 29.7±10.0 and 26.2±8.8 years, respectively. Mean follow-up period was 66.7±38.5 months. Death-to-preservation time was significantly associated with the presence of graft epithelial sloughing (P=0.005) and stromal cloudiness (P<0.001). Donor age significantly influenced endothelial cell density (P=0.02), mean cell area (P=0.04), and hexagonality (P=0.01). The presence of epithelial defects on postoperative day 1 correlated significantly with death-to-preservation time (P=0.004). Graft stromal edema on postoperative day 1 was significantly associated with graft epithelial sloughing (P < 0.001). Postoperative visual and refractive outcomes, complications, and graft survival were not correlated with any donor or eye bank factors.ConclusionDonor and eye bank variables affected the quality of donor corneas and early postoperative course. However, these effects on clinical outcomes, complications, and graft survival were insignificant.Keywords: Keratoconus, Penetrating Keratoplasty, Donor Quality, Postoperative Outcomes, Correlation} -
هدفمقایسه پیامدهای بالینی پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه با و بدون کراتوکنژنکتیویت بهاره (Vernal Keratoconjunctivitis; VKC).
روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، 262 چشم مبتلا به قوزقرنیه (گروه 1) و 28 چشم دارای قوزقرنیه و VKC هم زمان (گروه 2) که تحت عمل DALK قرار گرفته بودند، برای ورود به پژوهش انتخاب شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل طول مدت پی گیری، بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA)، عیب انکساری، عوارض و بقای پیوند بود.یافته هامیانگین طول مدت پی گیری بیماران در گروه اول 38.6±20.2 ماه و در گروه دوم 34.4±20.9 ماه بود(P=0.21).
میانگین BCVA بعد از عمل بر حسب لوگمار 0.19±0.11 در گروه 1 و 0.20±0.15 در گروه 2 (P=0.79) و BSCVA≥20/40 به ترتیب، 19/6 19 درصد و 88/5 درصد چشم بود(P=0.48). مشکلات مرتبط با اپی تلیوم در 31/3 درصد چشم ها در گروه 1 و 42/5 درصد چشم ها در گروه 2 (P=0.16) و ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه و میکروآبسه ناشی از بخیه در چشم های دارای VKC بیش تر مشاهده شد (به ترتیب P=0.01 و P<0.001) در معاینه پی گیری ماه سی وسوم، میزان بقا بدون رد پیوند 56 درصد در گروه 1 و 33/3 درصد در گروه 2 همراه با میانگین دوره 41 و 32/1 ماه به ترتیب بود (P=0.15).میزان بقای پیوند 98/1 درصد در گروه 1 و 95 درصد در گروه 2 با میانگین دوره 88/6 و 884/4 ماه بود(P= 0.47).نتیجه گیریپیامدهای بالینی DALK در چشم های دارای قوزقرنیه و VKC ه مزمان، قابل مقایسه با چشم های مبتلا به قوزقرنیه به تنهایی است. با این وجود، از آن جایی که عوارضی از جمله ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه و آبسه در چشم های مبتلا به VKC هم زمان شایع تر می باشد، پی گیری دقیق تر بیماران در اینگونه موارد ضروری است.
PurposeTo compare the clinical outcomes following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) for keratoconic patients with vernal keratoconjunctivitis (VKC) and without VKC.MethodsIn this retrospective comparative study, the records for 262 eyes with keratoconus only (group 1) and 28 keratoconic eyes with VKC (group 2) that underwent DALK were complied. The parameters reviewed included the length of follow-up, best-corrected visual acuity (BCVA), refractive error, complications and cumulative graft survival.ResultsThe mean length of follow-up was 38.6±20.2 months in group 1 and 34.4±20.9 months in group 2 (P=0.21). The mean postoperative BCVA was 0.19±0.11 logMAR and 0.20±0.15 logMAR (P=0.79), with a BSCVA 20/40 achieved in 91.6% and 88.5% of these eyes, respectively (P=0.48). Epithelial problems were encountered in 31.3% and 42.9% of the eyes, respectively (P=0.16). Vascularization of suture tracts and stitch abscesses were encountered more frequently in the eyes with VKC (P=0.01 and <0.001, respectively.) At the 33-month followup examination, the rejection-free graft survival rates were 56.0% in group 1 and 33.3% in group 2, with mean durations of 41.0 and 32.1 months, respectively (P=0.15). The graft survival rates were 98.1% in group 1 and 95.0% in group 2, with mean durations of 88.6 and 88.4 months, respectively (P= 0.47).ConclusionThe clinical outcomes of DALK for the eyes with keratoconus and VKC were comparable to those for the eyes with keratoconus alone. However, because complications such as suture tract vascularization and stitch abscesses were more common when VKC coexisted, closer monitoring is necessary in these cases.Keywords: Keratoconus, Vernal Keratoconjunctivitis, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Graft survival} -
هدفمقایسه حدت بینایی، عیب انکساری و عوارض عمل پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) با استفاده از قرنیه دهنده منجمد و نتایج و عوارض عمل پیوند قرنیه نافذ (Penetrating Keratoplasty; PK) و عمل DALK با استفاده از قرنیه دهنده تازه در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.
روش پژوهش: این مطالعه به صورت گزارش گروهی مداخله ای، گذشته نگر و مقایسه ای بر روی 61 چشم از 61 بیمار مبتلا به قوزقرنیه متوسط تا پیش رفته که در فاصله زمانی اسفند 1388 تا آذر 1389 تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته بودند، صورت پذیرفت. PK به روش مرسوم و DALK با روش حباب بزرگ هوا که منجر به غشای دسمه برهنه در همه نمونه ها شد، انجام گردید. در عمل DALK، از هر دو بافت قرنیه دهنده تازه و منجمد شده استفاده شد. پیامدهای بالینی شامل بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA)، عیب انکساری، نتایج کراتومتری و عوارض بعد از عمل بین گروه های مورد مطالعه مقایسه گردید.یافته هاهجده چشم (29.5 درصد) تحت عمل PK (گروه 1)، 28 چشم (45.9 درصد) تحت عمل DALK با استفاده از بافت قرنیه تازه (گروه2) و 15 چشم (24.6 درصد) تحت عمل DALK با استفاده از بافت قرنیه منجمد شده (گروه3) قرار گرفتند. میانگین طول مدت پی گیری بیماران 4.7±20.2 ماه در گروه 1، 3.5±19.4 ماه در گروه 2 و 5.0±20.3 ماه در گروه 3 بود (65/0=P). در آخرین معاینه بعد از عمل، میانگین بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA) بر حسب لوگمار برابر با 0.08±0.14، 0.11±0.17 و 0.09±0.20 در گروه های اول تا سوم بود (0.22=P). معادل کروی عیب انکساری نیز برحسب دیوپتر به ترتیب برابر با 2.05±1.49-، 4.38±3.56- و 3.02±2.53- بود (0.16= P). نتایج هر سه گروه از نظر عوارض بعد از عمل از جمله نقص دایم اپی تلیوم و عوارض مرتبط با بخیه قابل مقایسه بود. در گروه سوم، میزان رد پیوند غیرآندوتلیومی به صورت معناداری کم تر از گروه های اول و دوم بود (03/0P=).نتیجه گیریقرنیه دهنده منجمد شده می تواند جایگزین مناسبی برای قرنیه های تازه جهت درمان قوزقرنیه به روش DALK با روش حباب بزرگ هوا باشد.
PurposeTo compare visual acuity, refraction, and complications following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) using cryopreseved donor corneas to outcomes following penetrating keratoplasty (PK) and DALK using fresh donor grafts in keratoconus patients.MethodsIn this retrospective, comparative, interventional case series, 61 of 61 patients with moderate to advanced keratoconus who underwent corneal transplantation between March 2010 and December 2010 were enrolled. PK was performed conventionally and DALK was performed using the big-bubble techniqueyielding a bared Descemet’s membrane for all cases. DALK used either fresh or cryopreserved corneal tissues as donor grafts. Best corrected visual acuity (BCVA), refractive error, and keratometry readings, as well as postoperative complications were compared between the study groups.ResultsEighteen (29.5%) eyes underwent PK (group 1), 28 (45.9%) eyes received DALK using a fresh corneal graft (group 2), and 15 (24.6%) eyes had DALK using a cryopreserved graft (group 3). Mean follow-up period was 20.2±4.7 months in group 1, 19.4±3.5 months in group 2, and 20.3±5.0 months in group 3 (P=0.65). Finalmean BCVA was 0.14±0.08 logMAR, 0.17±0.11 logMAR, and 0.20±0.09 logMAR, respectively (P=0.22). Final spherical equivalent refraction was -1.49±2.05 D, -3.56±4.38 D, and -2.53±3.02 D, respectively (P=0.16). All study groups were comparable in terms of postoperative complications such as persistent epithelial defects and suture-related complications. The rate of non-endothelial graft rejections was significantly lower in group 3 than in groups 1 and 2 (P=0.03).ConclusionCryopreserved corneal tissues can successfully substitute for fresh grafts in DALK performedusing the big-bubble technique to treat keratoconus.Keywords: Cryopreserved Donor, Penetrating Keratoplasty, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Big, Bubble Technique, Keratoconus} -
به تازگی پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) به عنوان یک روش جایگزین برای پیوند قرنیه نافذ (Penetrating Keratoplasty; PK) جهت بیماری های قرنیه ای که اندوتلیوم را درگیر نمی کنند، معرفی شده است. در عمل DALK، نیازی به قرنیه با کیفیت مطلوب از نظر سلول های اندوتلیوم نمی باشد، بنابراین معیار انتخاب بافت قرنیه راحت تر است. این امتیاز منجر به افزایش دسترسی به بافت قرنیه های دهنده شده است. در ضمن به علت این که پیوند لایه ای قرنیه امکان استفاده از بافت قرنیه فاقد سلول را فراهم می کند، اخیرا روش های نگه داری طولانی مدت به عنوان راهی برای افزایش دسترسی به بافت قرنیه و رفع محدودیت های ناشی از هزینه نگه داری و حمل و نقل مورد توجه قرار گرفته اند. تغییرات جدید در روش پیوند قرنیه و بنابراین نوع قرنیه دهنده مورد نیاز، بانک های چشم و جراحان قرنیه را ملزم به بازنگری مجدد در معیارهای انتخاب بافت قرنیه می نماید. این تغییر در معیار انتخاب باید بر اساس شواهد باشد. هدف از این مقاله، مرور نظام مند بر نوع و کیفیت قرنیه های دهنده مورد استفاده در DALK و PK می باشد. هم چنین این مطالعه تاثیر ویژگی های وابسته به دهنده و متغیرهای مربوط به نگه داری بر روی کیفیت قرنیه های پیوند شده را ارزیابی و اثر کیفیت قرنیه پیوند شده بر روی نتایج بالینی، عوارض و بقا پیوند را بررسی می نماید.
Deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) has recently been introduced as an alternative procedure to penetrating keratoplasty (PK) for corneal pathologies not affecting the corneal endothelium. DALK does not rely on donor endothelium and requires less rigid criteria for donor corneal tissue quality. Therefore, DALK makes it possible to use donor corneas deemed unsuitable for PK. Furthermore, lamellar keratoplasty allows acellular corneal tissue to be transplanted. As a result, long-term preservation techniques are being revisited to increase the availability of donor corneas and subsequently alleviate constraints of availability, cost, storage, and transportation in many countries. The recent alterations in corneal transplantation techniques and hence the type of donor cornea tissues used for each technique, may require corneal surgeons and eye banks to reevaluate their selection criteria. The purpose of this systematic review is to present an updated analysis on the type and quality of donor corneas used for PK and DALK, assess the influence of donor and eye bank factors on the quality of donor corneas, and determine whether any of these donor factors affect clinical outcomes, complications, and graft survivals.Keywords: Corneal Transplantation, Penetrating Keratoplasty, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Donor Graft Quality} -
هدفبررسی تغییرات عیب انکساری به دنبال کارگذاری اولیه لنز داخل چشمی در کودکان مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی.
روش پژوهش: در این مطالعه کوهورت تاریخی، کودکان 15-2 سال مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی که تحت عمل جراحی لنزکتومی، برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی قرار گرفته و حداقل 5 سال پی گیری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان عیب انکساری یک ماه، سه ماه و سپس هر 6 ماه پس از عمل تعیین شد. بر اساس سن جراحی، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه 1 (4-2 سال)، گروه 2 (7-4 سال) و گروه 3 (15-7 سال). سه گروه از نظر شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن با هم مقایسه شدند. ارتباط عیب انکساری و تغییرات آن پس از عمل با سن جراحی، قدرت لنز داخل چشمی و بهترین دید اصلاح شده بررسی شد. بر اساس عیب انکساری نهایی، تخمینی برای کاهش قدرت لنز داخل چشمی جهت به دست آوردن امتروپی در نوجوانی ارایه شد.یافته هادر این مطالعه که 41 چشم از 22 کودک مورد بررسی قرار گرفت، میزان شیفت نزدیک بینی در گروه اول، 2.84±4.93-، در گروه دوم 1.72±2.99- و در گروه سوم 1.69±0.44- دیوپتر بود. سرعت تغییرات در هر سال در این سه گروه به ترتیب 0.53-، 0.39- و 0.12- دیوپتر بود. شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن در کودکان کم تر از 7 سال از نظر آماری بیش تر از کودکان با سن بیش تر از 7 سال بود. بر خلاف متغیر سن حین عمل، قدرت لنز کارگذاشته شده و بهترین دید اصلاح شده نهایی تاثیر معنی داری در میزان شیفت نزدیک بینی نداشتند. کاهش قدرت لنز به ترتیب به میزان 20 و 15 درصد هنگام عمل در کودکان 4-2 و 7-4 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد.نتیجه گیریسن هنگام عمل ارتباط معنی داری با میزان تغییرات عیب انکساری بعد از عمل دارد ولی قدرت لنز کارگذاشته شده فاقد اثر بر روی این پیامد بعد از عمل می باشد. گرچه کاهش قدرت لنز هنگام عمل به میزان 20 و 15 درصد برای بیماران 4-2 و 7-4 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد، به علت دامنه وسیع تغییرات در سنین پایین استفاده از چنین تخمینی با احتمال بیش تر دوربینی بیماران در نوجوانی همراه است.
PurposeTo report the refractive changes after intraocular lens (IOL) implantation in children with congenital and developmental cataract.MethodsIn this historical cohort study، the clinical records of children between 2 and 15 years old that had lensectomy with posterior capsulotomy، anterior vitrectomy and IOL implantation with more than 5 years of follow-up were studied. Refractive errors were measured at 1 and 3 months postoperatively and every 6 months onwards. Patients were stratified according to age at the time of surgery: group 1 (2-<4 years old)، group 2 (4-<7 years old) and group 3 (7-15 years old). Groups were compared in terms of myopic shift and the rate of changes toward myopia. Additionally، the influence of age at the time of surgery، IOL power and best-corrected visual acuity on myopic shift and the progression rate were assessed. An estimation for undercorrection of IOL power was provided on the basis of the refractive error at the final follow-up examination.ResultsForty-one pseudophakic eyes of 22 children were enrolled. The mean myopic shift was -4. 93 diopters in group 1، -2. 99 diopters in group 2 and -0. 44 diopters in group 3. The rate of refractive change was -0. 53 diopter per year، -0. 39 diopter per year and -0. 12 diopter per year، respectively. Total amount and rate of myopic shift was significantly higher in younger children (less than 7 years old). The variability in refractivechange، measured by standard deviation، decreased from 2. 84 diopter in group 1 to 1. 72 in group 2 to 1. 69 in group 3. In contrast to age، myopic shift had no correlation with IOL power، postoperative refraction and bestcorrected visual acuity. An undercorrection of 20% and 15% in IOL power for 2-4 and 4-7 year-old patients، respectively، would have decreased the odds of high myopic refraction at older ages.ConclusionAge at the time of surgery had a significant association with myopic shift in pediatric patients who underwent congenital cataract surgery with primary IOL implantation. The rate of myopic shift was also greater in younger children. Although undercorrection of IOL power by 20% and 15% in 2-4 and 4-7 year-old patients، respectively، could decrease the refractive error at the older age، this adjustment might be associated with hyperopia due to variability in the rate of myopic progression.Keywords: Congenital Cataract, Lensectomy, Myopic Shift} -
هدفبررسی تاثیر یک نرم افزار چندرسانه ای در ارتقا توانایی تفسیر یافته های ارب اسکن در دستیاران چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در مقایسه با آموزش به روش مرسوم.
روش پژوهش: این مطالعه به روش تصادفی و متقاطع (Randomized Cross-over Study) بر روی 17 دستیار چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شامل 11 دستیار سال دوم و 6 دستیار سال سوم صورت گرفت. ازیک نرم افزار چند رسانه ای به منظور آموزش نحوه تفسیر ارب اسکن و ارایه مقادیر طبیعی و غیرطبیعی در مطالعه استفاده شد. دانش قبلی دستیاران درباره نحوه تفسیر یافته های ارب اسکن توسط یک پیش آزمون ارزیابی شد. پس از آن، دستیاران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه یک، آموزش را به صورت کلاس حضوری و با روش بحث آزاد دریافت کرد. گروه دو، فقط مواد آموزشی ارائه شده در DVD را مطالعه کرد. پس از آن، پس آزمون یک برگزار شد و سپس گروه ها جابه جا شدند. دو هفته بعد از پس آزمون یک، پس آزمون دو برگزار شد.یافته هانه دستیار چشم پزشکی در گروه یک و 8 دستیار در گروه دو قرار گرفتند. متوسط سن شرکت کنندگان در گروه اول 1.7 ± 29.1 سال (محدوده 32-27 سال) و در گروه دوم 1.7 ± 29.1 سال (محدوده 32-27 سال) بود (81/0P=). نسبت مرد به زن در گروه یک، 7 به 2 و در گروه دو، 6 به 2 بود (82/0(P=. دستیاران سال دوم 7/66 درصد گروه یک و 5/62 درصد گروه دو را تشکیل می دادند (91/0P=). نتایج پیش آزمون بین دو گروه از نظر آماری تفاوتی نداشت. در گروه یک، افزایش معنادار در نتیجه پس آزمون 1 در مقایسه با پیش آزمون مشاهده شد. برنامه نرم افزاری نتوانست منجر به افزایش معنادار در نتایج پس آزمون 1 در گروه دوم شود. اختلاف آماری معنی دار بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون 2 در هر دو گروه مشاهده شد.نتیجه گیریتنها آموزش به روش حضوری توانست باعث ارتقا توانائی تفسیر یافته های ارب اسکن در دستیاران چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شود و استفاده از یک نرم افزار چندرسانه ای باعث ارتقا معنادار این توانایی نشد.
PurposeTo evaluate the effect of a multimedia software program on the ability of interpreting Orbscan II outprints in ophthalmology residents, affiliated to Shahid Beheshti University of Medical Sciences, and compared the results with the conventional teaching method.MethodsThis prosepective randomized crossover study enrolled 17 ophthalmology residents (11 second year and 6 third year). A multimedia software program was used to teach how to interpret Orbscan II outprints as well as normal and abnormal values of each parameter. Prevoius knowledge was evaluated using a pretest.Therafter, the participants were randomly devided into two groups. In group 1, free discussion was used to deliver materials, while group 2 received the materials through the multimedia software program. After taking posttest 1, two groups were translocated. Posttest 2 was performed 2 weeks after the completion of the study.ResultsNine residents were enrolled in group 1 and 8 in group 2. Mean participant age was 29.1±1.7 years (range, 27 to 32 years) and 29.1±1.7 years (range, 27 to 32 years) in groups 1 and 2, respectively (P=0.81). Maleto- female ratio was 7/2 in group 1 and 6/2 in group 2 (P=0.82). Second-year residents constituted 66.7% of participants in group 1 and 62.5% of participants in group 2 (P=0.91). The results of pretest were comparable between the study groups. A significant increased in posttest 1 score was obsereved in group 1. However, the software program could not result in a significant increase in the pretest 1 score in group 2. Posttest 2 score was signifcantly higher in both study groups as compared to pretest score.ConclusionOnly the traditional method could increase the ablity of interpreting Orbscan II out prints in ophthalmology residents, affiliated to Shahid Beheshti University of Medical Sciences, while the multimedia software failed to significantly increase this ability.Keywords: Multimedia Software Program, Free Discussion Teaching, Interpreting Orbscan II Outprints, Ophthalmology Residents} -
هدفتعیین تاثیر مشخصات بافت دهنده شامل سن، زمان مرگ تا نگه داری بافت، زمان نگه داری بافت تا پیوند، کیفیت بافت و ویژگی های لایه اندوتلیوم بر روی پیامدهای بینایی و انکساری و هم چنین عوارض پس از پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK، deep anterior lamellar keratoplasty) در قوز قرنیه.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 290 چشم متوالی دچار قوز قرنیه تحت عمل DALK قرار گرفتند. برای این عمل، از قرنیه های تازه با کیفیت های عالی تا نامطلوب استفاده شد. اطلاعات دهنده شامل سن و جنس، زمان مرگ تا نگه داری بافت، زمان نگه داری بافت تا پیوند، وضعیت اپی تلیوم و استرومای بافت، تراکم و مورفولوژی یاخته های اندوتلیوم و کیفیت بافت بودند. پیامدهای بعد از عمل شامل حدت بینایی، عیب انکساری، مشکلات اپی تلیوم، عوارض مرتبط با بخیه، واکنش رد پیوند و شفافیت پیوند بودند. از تحلیل رگرسیون چندمتغیره به منظور بررسی ارتباط میان مشخصات دهنده و پیامدهای بعد از پیوند استفاده شد.یافته هامیانگین سنی دهنده و گیرنده قرنیه، به ترتیب 13.1±33.4 و 27.7±8.0 سال بود. متوسط زمان پی گیری 38.2±20.2 ماه بود. وجود نقایص اپی تلیوم در روز اول بعد از عمل ارتباط معنی داری با نقص یاخته های اپی تلیوم قرنیه دهنده (R= 0.26، P< 0.001)، زمان نگه داری بافت تا جراحی (R= 0.21، P= 0.001) و کیفیت بافت دهنده (R= -0.17، P= 0.004) داشت. ادم استرومای بافت در روز اول بعد از عمل، ارتباط معنی داری با نقص یاخته های اپی تلیوم دهنده (R= 0.31، P< 0.001)، کیفیت بافت (R= -0.28، P< 0.001) و زمان نگه داری بافت تا پیوند (R= 0.24، P< 0.001) داشت. عوارض مرتبط با بخیه، واکنش های رد پیوند، شفافیت بافت در آخرین معاینه پی گیری، پیامدهای انکساری و حدت بینایی اندازه گیری شده در آخرین معاینه پی گیری، با هیچ یک از عوامل دهنده ارتباط معنی داری نداشت.نتیجه گیریاستفاده از بافت دهنده با کیفیت پایین در پیوند DALK، موجب افزایش نقایص اپی تلیوم و ادم استروما در روزهای اول پس از عمل می شود. با این وجود، مشخصات دهنده هیچ تاثیری بر روی پیامدهای بینایی و انکساری و عوارض بلندمدت پس از پیوند ندارد.
PurposeTo evaluate the influence of donor characteristics (age, death-to-preservation time, preservation-tosurgery time, graft rating, and endothelial cell features) on clinical outcomes following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) in patients with keratoconus.MethodsIn this retrospective study, 290 consecutive keratoconic eyes underwent DALK using donor corneas of different qualities, ranging from fair to excellent. A multivariate regression analysis was used to assess the correlation between donor characteristics and postoperative outcomes.ResultsMean donor and recipient ages were 33.4±13.1 and 27.7±8.0 years, respectively. Mean follow-up period was 38.2±20.2 months. The presence of epithelial defects on postoperative day 1 had a significant correlation with donor epithelial sloughing (R= 0.26, P< 0.001), preservation-to-surgery time (R= 0.21, P= 0.001), and graft rating (R= -0.17, P= 0.004). Graft stromal edema on postoperative day 1 was significantly correlated with donor epithelial sloughing (R= 0.31, P< 0.001), preservation-to-surgery time (R= 0.24, P< 0.001), and graft rating (R= -0.28, P< 0.001). Suture-related complications, graft rejection episodes, graft clarity, visual acuity, and refractive outcomes at the final follow-up examination were found to have no correlation with any donor factors.ConclusionThe donor features had no influence on visual and refractive outcomes and complications.Keywords: Keratoconus, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Donor Quality} -
هدفمقایسه پیامدهای بالینی پیوند نفوذی قرنیه (PK، penetrating keratoplasty) و پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK، deep anterior lamellar keratoplasty) در بیماران مبتلا به قوز قرنیه و کراتوکونژنکتیویت بهاره (VKC، vernal keratoconjunctivits).
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، نتایج جراحی PK (43 چشم) و DALK (26 چشم) در 69 چشم مبتلا به قوز قرنیه همراه با VKC از نظر بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، عیب انکساری، عوارض و میزان شفافیت پیوند مقایسه شدند.یافته هامیانگین سنی بیماران در گروه PK 7.6±27/0 سال و در گروه DALK 9.6±27/1 سال بود (P=0.97). میانگین زمان پی گیری در گروه های PK و DALK به ترتیب 21/7±42/1و 21/1±34/9 ماه بود(P=0.18). میانگین BCVA بعد از عمل در گروه PK 0.09±0.15 لوگمار و در گروه DALK 0.15±0.20 لوگمار بود 0.08 =P).
BCVA برابر یا بیش تر از 20/40 در 95.2 و 88.5 درصد چشم ها به ترتیب در گروه PK و DALK به دست آمد (0.31 =P). مشکلات مرتبط با اپی تلیوم در 07/0 و 42/3 درصد چشم ها به ترتیب در گروه های PK و DALK مشاهده شد (0.001 =P). عوارض مرتبط با بخیه از جمله آبسه (به ترتیب 16.3 و 53.8 درصد، 0.001 =P) و ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه (به ترتیب 2.3 و 34.6 درصد، 0/001>P) در گروه PK کم تر از گروه DALK بود. در آخرین معاینه بعد از عمل با میانگین پی گیری به ترتیب 33/0 و 32/1 ماه، میزان بقای بدون رد پیوند در گروه PK 50/0درصد و در گروه DALK 33.3 درصد بود (0.89=P). در آخرین معاینه پی گیری، همه پیوندها در گروه PK و 96.2 درصد پیوندها در گروه DALK شفاف باقی ماندند (0.75=P).نتیجه گیریدر بیماران مبتلا به قوز قرنیه همراه با VKC، پیامدهای بالینی پیوند قرنیه به روش PK و DALK قابل مقایسه اند. اما از آن جا که عوارضی از جمله ایجاد عروق جدید در مسیر بخیه و آبسه مرتبط با بخیه به دنبال DALK شایع ترند، پی گیری دقیق تر بیماران پس از DALK ضروری است.
PurposeTo compare clinical outcomes following penetrating keratoplasty (PK) versus deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) for keratoconic patients with vernal keratoconjunctivitis (VKC).MethodsIn this retrospective comparative study, the records of 69 keratoconic eyes with VKC that underwent PK (n=43, group 1) or DALK (n=26, group 2) were compiled. Postoperative best-corrected visual acuity (BCVA), refractive error, complications and graft clarity rate were compared between the groups.ResultsMean follow-up period was 42.1±21.7 months in group 1 and 34.9±21.1 months in group 2 (P=0.18). The mean postoperative BCVA was 0.15±0.09 logMAR in group 1 and 0.20±0.15 logMAR in group 2 (P=0.08), with a BCVA of 20/40 in 95.2% and 88.5% of the eyes, respectively (P=0.31). Problems in the epithelia were encountered in 7.0% and 42.3% of the eyes in groups 1 and 2, respectively (P=0.001). Suture complications, including stitch abscesses (16.3% versus 53.8%, respectively; P=0.001) and suture tract vascularization (2.3% and 34.6%, respectively; P<0.001), were more frequently observed in group 2. At the 31-month follow-up examination, the rejection-free graft survival rates were 50.0% in group 1 and 33.3% in group 2, with mean durations of 33.0 and 32.1 months, respectively (P=0.89). At the final follow-up examination, all grafts in group 1 and 96.2% of grafts in group 2 remained clear (P=0.75).ConclusionThe clinical outcomes of PK and DALK in eyes with keratoconus and VKC are comparable. However, because certain complications, such as epithelial problems and suture-related complications are more common following DALK, closer monitoring is necessary in these cases.Keywords: Keratoconus, Vernal Keratoconjunctivitis, Penetrating Keratoplasty, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty} -
هدفمقایسه لنزهای آکریلیک هیدروفوب Three-piece و One-piece با لنزهای پلی متیل متاآکریلات (PMMA) پس از جراحی لنزکتومی به همراه برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی برای درمان آب مروارید مادرزادی و تکاملی اطفال.
روش پژوهش: در این مطالعه هم گروهی تاریخی، بیماران مبتلا به آب مروارید مادرزادی یا تکاملی که در فاصله زمانی سال های 1371 تا 1391 توسط یک جراح مجرب (م- ج) در یک مرکز خصوصی تحت عمل لنزکتومی به همراه برداشتن کپسول خلفی، ویترکتومی قدامی و نصب لنز اتاق خلفی قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. بیماران بر اساس نوع لنز داخل چشمی به سه دسته بیماران دارای لنز PMMA، لنز (Alcon MA60-AC) Three- piece و (Alcon SA60-AT) One-piece تقسیم شدند. بهترین دید نهایی، آستیگماتیسم اولیه و نهایی بیماران و عوارض بعد از عمل مثل یووییت، عوارض مربوط به لنز داخل چشمی و کدورت مجدد مسیر بینایی بین سه گروه مقایسه گردید.یافته هادر این مطالعه 67 چشم از 39 بیمار مورد بررسی قرار گرفت. لنزهای PMMA، Three- piece (Alcon MA 60) و One – piece (Alcon SA 60) به ترتیب در 27، 22 و 18 چشم قرار داده شد و بیماران به ترتیب به مدت 49±101، 55±74 و 42±38 ماه پی گیری شدند. بین سه گروه از نظر بهترین دید نهایی اختلاف وجود نداشت. (0.823 =P) آستیگماتیسم یک ماه پس از عمل در گروه بیماران دارای لنز PMMA، بیش تر از سایر گروه ها بود ولی در انتهای دوره پی گیری اختلاف آماری معنی دار بین سه گروه وجود نداشت. از نظر بروز یووییت پس از عمل، کدورت مجدد مسیر بینایی و نیاز به کپسولوتومی لیزری نیز اختلاف معنی داری بین این سه گروه مشاهده نشد.نتیجه گیریگرچه لنزهای تاشونده یک پارچه یا سه پارچه هیدروفوب آکریلیک در داخل کپسول عدسی، لنز انتخابی برای اصلاح آفاکی کودکان بعد از جراحی لنزکتومی به همراه برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی می باشد ولی در صورتی که لازم باشد لنز در شیار مژگانی قرار داده شود نصب لنزهای هیدروفوب سه پارچه و یا PMMA روشی ایمن و موثر است.
PurposeTo compare the results of three-piece and one- piece hydrophobic acrylic posterior chamber intraocular lens (IOL) with poly methyl metacrylate (PMMA) IOL implanted during lensectomy, posterior capsulotomy and anterior vitrectomy for congenital or developmental cataract.MethodsThis is a historical cohort study conducted on patients with congenital or developmental cataract who underwent lensectomy, posterior capsulotomy and anterior vitrectomy between 1992 and 2012. Main outcomes were best-corrected visual acuity, early and final astigmatism, and postoperative complications including uveitis and visual axis opacification.ResultsA total of 67 eyes of 39 patients were included in the study. PMMA, three-piece (Alcon MA60 - AC) and one-piece (Alcon SA60 – AT) IOLs were implanted in 27, 22 and 18 eyes, respectively. The mean followup period was 101±49, 74±55 and 38±42 months, respectively. Best-corrected visual acuity was not significantly different among groups (P=0.823). Although early postoperative astigmatism was higher in the PMMA group, there was no significant difference among the study groups in the long term follow-up. The rate of postoperative uveitis, visual axis opacification and a need for laser capsulotomy was comparable in all groups.ConclusionAlthough in-the-bag foldable acrylic IOL implantation is preferred during lensectomy, posterior capsulotomy, and anterior vitrectomy for congenital or developmental cataract, PMMA posterior chamber intraocular lenses can still be a safe and acceptable alternative, especially when sulcus fixation of the intraocular lens is scheduled.Keywords: Acrylic, Intraocular Lens, Pediatric Cataract, Poly Methyl Metacrylate} -
هدفارزیابی اثر مایع آمنیوتیک انسانی (Human Amniotic Fluid; HAF) بر روی رشد سلول های اندوتلیال قرنیه انسانی (Human Corneal Endothelial Cells; HCECS) و هم چنین تعریف محیط کشت برای رشد این سلول ها.
روش پژوهش: سلول های آندوتلیوم در محیط 12DMEM-F که با سرم جنین گاوی 20 درصد غنی شده بود کشت داده شدند. پس از اشباع محیط کشت، سلول ها مورد درمان با تریپسین قرار گرفته و به محیط کشت حاوی سرم جنین گاوی 20 درصد و مایع آمنیوتیک انسانی 10، 20 و 30 درصد منتقل شدند. HAF از زنان باردار در سه ماهه اول بارداری گرفته شد. جهت ارزیابی اثر HAF بر روی رشد و توانایی زیستی سلول، از روش ELISA برای بررسی تکثیر و مرگ سلولی استفاده شد. ماهیت سلول های کشت داده شده در محیط حاوی مایع آمنیوتیک 20 درصد با استفاده از روش های ایمونوسیتوشیمی و Real time PCR جهت نشانگرهای ویژه HCECs شامل 67Ki-، Vimentin، Na/K-ATPase، و 1ZO- بررسی شد.یافته هاکشت های اولیه در محیط حاوی مایع آمنیوتیک منجر به رشد و تکثیر سلول های آندوتلیوم در 8/95 درصد موارد گردید. Real time PCR و ایمونوسیتوشیمی نشان داد که نشانگرهای Na/K-ATPase و 1ZO- که ویژه HCECs می باشند در سلول های کشت شده در محیط حاوی مایع آمنیوتیک 20 درصد، بیش تر از محیط شاهد (حاوی سرم جنین گاوی) بیان می شود. آزمایش ایمونوسیتوشیمی روی سلول های اندوتلیال کشت داده شده با HAF 20 درصد، افزایش بیش تری را در بیان نشانگرهای مذکور در مقایسه با محیط های حاوی غلظت های 10 درصد و 30 درصد HAF نشان داد. تعداد سلول های اندوتلیال کشت داده شده در HAF 20 درصد که نشانگرها را بروز می دادند برای شاخص های Vimentin، 1-ZO، Na/K-ATPase به ترتیب 98 درصد، 95 درصد، و 100 درصد بود. بیش از 80 درصد سلول ها، 67-Ki را بروز می دادند که نشان می دهد سلول ها ظرفیت تکثیر خود را حفظ کرده اند. میزان افزایش شاخص های Vimentin، 1-ZO، Na/K-ATPase به ترتیب 5 برابر (003/0P=)، 5/3 برابر (001/0P=) و 3 برابر (03/0P=) در محیط حاوی HAF 20 درصد در مقایسه با محیط شاهد بود. Real time PCR افزایش 400 برابری (008/0P=) در بیان ژن Na/K-ATPase و افزایش 500 برابری (01/0P=) در بیان ژن 1-ZO در محیط حاوی HAF 20 درصد در مقایسه با محیط شاهد نشان داد.نتیجه گیریمحیط حاوی HAF 20 درصد به طور مشخصی باعث افزایش توانایی تکثیر سلول های آندوتلیال قرنیه انسان می شود ولی مشخصات مورفولوژی و آنتی ژنیک آن ها را حفظ می نماید. بنابراین HAF می تواند به عنوان یک مکمل غنی در مطالعات تکثیر HCECs در نظر گرفته شود.
PurposeTo evaluate the effect of human amniotic fluid (HAF) on the growth of human corneal endothelial cells (HCECs) and to establish an in vitro method for the expansion of HCECs.MethodsHCECs were cultured in DMEM-F12 supplemented with 20% fetal bovine serum (FBS). Confluent monolayer cultures were trypsinized and passaged using 20% FBS- or 10%, 20%, or 30% HAF-containing media. Cell proliferation and cell death ELISA assays were performed to assess the effect of HAF on cell growth and viability. The identity of cells cultured with 20% HAF were studied using immunocytochemistry (ICC) and Real-Time RT-PCR techniques for markers presenting specific characteristics of HCECs including Ki-67, Vimentin, Na/K-ATPase and ZO-1.ResultsPrimary cultures of HCECs were successfully established under HAF-containing media which led to rapid cell proliferation according to cell proliferation and death ELISA assays. Real-Time PCR and ICC revealed that expression of Na/K-ATPase and ZO-1 in 20% HAF cell cultures was more compared to controls (20% FBS).ConclusionHAF containing medium exhibited an invaluable stimulatory effect on HCEC growth. It can be regarded as an enriched supplement in HCECs regeneration studies.Keywords: Human Corneal Endothelial Cells, Human Amniotic Fluid, Invitro Culture} -
هدفتعیین اثر دسمه جدا نشده قرنیه دهنده بر نتایج بینایی، حساسیت کنتراست، اعوجاج های درجه بالا و ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی به دنبال جراحی پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر مقایسه ای، چشم های مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در قرنیه همه بیماران مورد مطالعه پس از برداشتن لایه استروما، پرده دسمه لخت (Bared) ایجاد گردید. قرنیه پیوندی بدون پرده دسمه (گروه 1، 48 چشم) و با پرده دسمه (گروه 2، 22 چشم) به بستر گیرنده بخیه شد. سه ماه پس از برداشتن کل بخیه ها دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده، آستیگماتیسم قرنیه ای، خطای انکساری، حساسیت کنتراست، اعوجاج های درجه بالا و ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی مقایسه شدند. هم چنین میزان ایجاد اتاق قدامی کاذب پس از جراحی بین دو گروه مقایسه گردید.یافته هامیانگین زمان پی گیری در گروه اول 6.9±23.2 ماه و در گروه دوم 6.5±26.5 ماه بود (P=0.61). بهترین دید اصلاح شده بعد از عمل در گروه اول 0.08±0.18 لوگمار و در گروه دوم 0.3±0.24 لوگمار بود (P=0.36). دو گروه از نظر آستیگماتیسم قرنیه ای بعد از عمل، معادل کروی خطای انکساری و اعوجاج های درجه بالا تفاوت قابل ملاحظه ای نداشتند ولی از نظر حساسیت کنتراست، گروه اول نتایج بهتری را در فرکانس های مکانی پایین تر نشان داد. میانگین ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی پس از جراحی در گروه دوم (34.5±589.8 میکرون) نسبت به گروه اول (63±523.6 میکرون) بیش تر بود (P=0.001). اتاق قدامی کاذب در 3 چشم از گروه اول و 2 چشم از گروه دوم ایجاد شد (P=0.23) که همه بیماران از طریق تزریق هوا داخل اتاق قدامی به طور موفقیت آمیزی درمان شدند.نتیجه گیریدر بیماری قوزقرنیه، پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ و برداشتن پرده دسمه قرنیه دهنده نتایج مطلوب تری از نظر حساسیت کنتراست دارد.
PurposeTo determine the effect of retained donor Descemet membranes (DMs) on visual outcomes following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK).MethodsIn this retrospective comparative study, keratoconic eyes undergoing DALK using the big-bubble technique were enrolled. A bared DM was achieved in all cases. A donor cornea without (group 1; 48 eyes) or with (group 2; 22 eyes) DM was sutured to the recipient bed. The 2 groups were compared in terms of best spectacle-corrected visual acuity, keratometric astigmatism, refractive error, contrast sensitivity (CS), higherorder aberrations (HOAs), and central graft thickness at least 3 months after complete suture removal.ResultsThe mean follow-up duration was 23.2±6.9 months in group 1 and 26.5±6.5 months in group 2 (P = 0.61). The postoperative best spectacle-corrected visual acuity was 0.18±0.08 logMAR and 0.24±0.30 logMAR, respectively (P = 0.36). The 2 groups had comparable postoperative keratometric astigmatism, spherical equivalent refraction, and HOAs. In terms of CS, however, group 1 demonstrated better results at a low spatial frequency. The mean postoperative central graft thickness was greater in group 2 (589.8±34.5 mm) than in group 1 (523.6±63.0 mm; P< 0.001).ConclusionDALK using the big-bubble technique for keratoconus may give better results in terms of CS if a donor cornea without DM is transplanted.Keywords: Big, bubble Technique, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Donor Descemet Membran, Keratoconus} -
هدفبررسی خصوصیات بیومکانیک قرنیه پیوندی پس از پیوند قرنیه به روش نافذ (PK)، لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK) و Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty (DSAEK).
روش پژوهش: پنجاه و پنج چشم از 36 بیمار که تحت PK، 23 چشم از 21 بیمار که تحت DALK با استفاده از روش Anwar’s Big Bubble و 17 چشم از 17 بیمار که تحت DSAEK قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. سی و سه چشم راست طبیعی به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. حداقل سه ماه بعد از خارج کردن تمام بخیه های پیوند قرنیه، هیسترزیس قرنیه (CH) و عامل مقاومت قرنیه (CRF) با استفاده از دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی (ORA) محاسبه گردید. برای مقایسه متغیرها بین گروه های مورد مطالعه از آزمون آماری One-way ANOVA استفاده شد.یافته هامیانگین سنی گروه شاهد 5±26.9 سال، گروه PK 4.2±28.8 سال، گروه DALK 6.5±27.2 سال و در گروه DSAEK 1.8±62.5 سال بود (P<0.001). ضخامت مرکزی قرنیه در چهار گروه به ترتیب 24.8±539، 38.8±567.5، 42.6±547 و 84.8±631.1 میکرومتر بود (P<0.001). CH و CRF به طور معناداری در گروه DSAEK (به ترتیب 2±7.79 و 1.74±7.88 میلی متر جیوه) نسبت به دو گروه PK (به ترتیب 2.07±10.23 و 2.22±10.13 میلی متر جیوه) و DALK (به ترتیب 2.07±9.64 و 2.09±9.36 میلی متر جیوه) پایین تر بود. دو گروه آخر نتایج مشابهی با گروه طبیعی داشتند (به ترتیب 1.59±9.84 و 1.73±9.89 میلی متر جیوه، P>0.05).نتیجه گیریویژگی های بیومکانیکی قرنیه بعد از DSAEK نسبت به PK و DALK پایین تر می باشد. در هر دو پیوند PK و DALK خصوصیات بیومکانیک چشم های مبتلا به قوزقرنیه می تواند در حد قرنیه طبیعی افزایش یابد. این تفاوت ها در خصوصیات بیومکانیکی پیوند باید در تفسیر اندازه گیری فشار داخل چشم یا انتخاب روش جراحی عیب انکساری بعد از پیوند، در نظر گرفته شوند.
PurposeTo investigate the biomechanical features of transplanted corneas after penetrating keratoplasty (PK), deep anterior lamellar keratoplasty (DALK), and Descemet stripping automated endothelial keratoplasty (DSAEK) and compare these measurements with those of a normal group.MethodsForty-five eyes of 36 patients underwent PK, 23 eyes of 21 patients received DALK using Anwar’s big bubble technique, and 17 eyes of 17 patients had DSAEK. Thirty-three right eyes of 33 normal subjects served as controls. Corneal hysteresis (CH) and corneal resistance factor (CRF) were measured at least 3 months after complete suture removal using the Ocular Response Analyzer. These parameters were compared between the study groups using the one-way ANOVA test.ResultsThe mean age was 26.9±5.0 years in the control group, 28.8±4.2 years in the PK group, 27.2±6.5 years in the DALK group, and 62.5±1.8 in the DSAEK group (P<0.001). Central corneal thickness was 539.0±24.8, 567.5±38.8, 547.0±42.6, and 631.1±84.8 m, respectively (P<0.001). CH and CRF were significantly lower in the DSAEK group (7.79±2.0 and 7.88±1.74 mmHg, respectively) than in the PK (10.23±2.07 and 10.13±2.22 mmHg, respectively) and DALK (9.64±2.07 and 9.36±2.09 mmHg, respectively) groups. The two latter groups demonstrated results comparable to the normal subjects (9.84±1.59 and 9.89±1.73 mmHg, respectively).ConclusionThe graft biomechanics after DSAEK are lower than those after PK and DALK. Both PK and DALK can increase these metrics in keratoconic eyes to normal values. These differences should be considered when interpreting intraocular pressure or planning grafts refractive surgery after keratoplasty.Keywords: Corneal Hysteresis, Corneal Resistance Factor, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty, Penetrating Keratoplasty} -
هدفگزارش انتقال احتمالی عفونت زایگومایستی توسط پیوند قرنیه برداشته شده از یک دهنده با علایم ضربه به ناحیه حدقه به یک بیمار با قوز قرنیه که تحت پیوند لایه ای عمیق قدامی قرار گرفته بود.
معرفی بیمار: یک مرد 19 ساله مبتلا به قوز قرنیه تحت پیوند لایه ای عمیق قدامی در چشم راست قرار گرفت. قرنیه پیوندی از یک دهنده با علائم ضربه به ناحیه حدقه برداشته شده بود. در روز سوم پس از عمل در معاینه با اسلیت لمپ، خطوط شفاف که تمام استرومای قرنیه را درگیر کرده بودند، مشاهده شدند. با تشخیص احتمالی دیستروفی لاتیس در قرنیه پیوند شده، این بافت تعویض گردید. در بررسی بافت شناسی، عفونت زایگومایستی قرنیه دهنده مشخص شد.نتیجه گیریاین گزارش مطرح می کند که برداشت قرنیه از دهندگان با علایم ضربه به حدقه ممکن است یک عامل خطر برای انتقال عفونت زایگومایستی از دهنده به گیرنده باشد.
PurposeTo report the possible transmission of Zygomycetes infection by a corneal graft harvested from a donor with signs of trauma to the orbital region to a keratoconic patient who underwent deep anterior lamellar keratoplasty (DALK).Case Report: A 19-year-old keratoconic man underwent DALK in the right eye. The corneal graft was harvested from a donor with signs of orbital trauma. On postoperative day 3, slit lamp examination revealed multiple refractile lines involving the entire donor stroma. With a possible potential diagnosis of lattice dystrophy of the donor cornea, the graft was replaced. Histopathologic analysis demonstrated Zygomycetes graft infection.ConclusionThis case report suggests that corneas harvested from donors with signs of orbital trauma may be at risk of donor-to-recipient transmission of Zygomycetes infections.Keywords: Zygomycosis, Donor to Host Transmission, Anwar Big, Bubble Technique, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty} -
هدفمقایسه نتایج دو روش پیوند قرنیه به صورت نفوذی و لایه ای در بیماران مبتلا به کراتوپاتی تاخیری ناشی از گاز خردل.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، مقایسه ای و مداخله ای، 78 چشم از 55 مرد جانباز ایرانی مبتلا به کراتوپاتی تاخیری ناشی از گاز خردل که مورد جراحی کراتوپلاستی نفوذی و یا لایه ای قرار گرفته بودند، از نظر بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری و کراتومتری با یکدیگر مقایسه شدند. وقوع تجمعی بقا پیوند بدون پس زدن و هم چنین بقا نهایی پیوند در انواع نافذ و لایه ای توسط تحلیل بقا ارزیابی و مقایسه شدند.یافته هامیانگین سنی بیماران در زمان جراحی در گروه عمل پیوند نافذ قرنیه 4.5±40.3 سال و در گروهی که مورد عمل پیوند لایه ای قرنیه قرار گرفته بودند، 8.3±43.4 سال محاسبه شد. (P=0.08). مدت زمان پی گیری در گروه های پیوند نافذ و لایه ای قرنیه به ترتیب 27.5±53.2 ماه و 29.6±40.4 ماه بود (P=0.09). در آخرین جلسه پی گیری، دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده (P=0.87)، رفراکشن (P=0.08) و آستیگمات کراتومتری (P=0.27) با یکدیگر قابل مقایسه بودند. میزان بقا پیوند بدون پس زدن، در مدت 33 ماه در گروه پیوند نافذ 33.6 درصد و در گروه پیوند لایه ای قرنیه، 90 درصد گزارش شد (P<0.001). در طول زمان پی گیری بیماران، میزان بقا پیوند در گروه های کراتوپلاستی نفوذی و لایه ای به ترتیب 77.3 درصد و 91.7 درصد گزارش شد (P=0.03). سه چشم که مورد عمل پیوند قرنیه لایه ای قرار گرفته بودند، به علت ایجاد کدورت بارز بین سطح پیوند و بستر گیرنده، مورد عمل پیوند نافذ قرنیه قرار گرفتند.نتیجه گیریدر اغلب جانبازان مبتلا به کراتیت ناشی از گاز خردل، پیوند لایه ای نسبت به پیوند نافذ قرنیه روش ارجح است ولی در بعضی شرایط انجام پیوند نافذ ضروری می باشد.
PurposeTo compare clinical outcomes of two methods of corneal transplantation, penetrating keratoplasty (PK) versus lamellar keratoplasty (LK), in patients with delayed-onset mustard gas keratitis (MGK).MethodsIn this retrospective, comparative, interventional case series, 78 eyes of 55 victims of chemical warfare with delayed-onset mustard gas keratopathy who underwent PK or LK were enrolled. Two groups were compared in terms of best spectacle-corrected visual acuity (BSCVA), refractive error, and keratometric readings. The cumulative incidence of PK versus LK rejection-free graft survival, as well as graft survival were used to evaluate and compare the results.ResultsAt the time of keratoplasty, mean age was 40.34.5 years in the PK group and 43.84.3 years in the LK group (P=0.08), the patients were followed for 53.227.5 and 40.429.6 months, respectively (P=0.09). At the last follow-up, both groups were comparable in terms of to BSCVA (P=0.87), refraction (P=0.08), and keratometric readings (P=0.27). The rejection-free graft survival rate was 33.6% in the PK group and 90% in the LK group at 33 months with a mean length of 34.5 and 84.8 months, respectively (P<0.001). At the same follow-up examination, the graft survival rate was 77.3% and 91.7% with a mean length of 67.5 and 75.1 months, respectively (P=0.03). Three eyes that had received LK required PK because of significant interface haze formation.ConclusionLK is preferred to PK in the majority of mustard gas victims. However, PK may inevitably be performed in some conditions.Keywords: Mustard Gas, Keratitis, Lamellar Keratoplasty, Penetrating Keratoplasty} -
هدفتعیین حساسیت و ویژگی دو دستگاه گالیله و ارب اسکن در تشخیص قوز قرنیه تحت بالینی بر مبنای توپوگرافی.
روش پژوهش: بیماران براساس توپوگرافی به سه گروه قوز قرنیه، قوز قرنیه تحت بالینی و طبیعی تقسیم شده و با دستگاه های ارب اسکن و گالیله مورد ارزیابی قرار گرفتند. برجستگی خلفی قرنیه در سه میلی متری در گروه قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی در تحلیل های جدا با قرنیه طبیعی مقایسه شدند. از منحنی های ROC برای ارزیابی دقت پیش گویی کننده و هم چنین تعیین نقاط برش (Cut off) استفاده شد تا حساسیت و ویژگی تشخیص قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی از قرنیه طبیعی محاسبه گردد. تحلیل مشابه نیز در پنج میلی متری مرکزی ارب اسکن صورت گرفت.یافته هابا دستگاه گالیله متوسط برجستگی در سه میلی متری سطح خلفی قوز قرنیه 34.5±50.6 و قوز قرنیه تحت بالینی 4.3±12.8 و در مقایسه با قرنیه طبیعی 4.5±9.9 بالاتر بود. تحلیل منحنی ROC نشان داد که دقت پیشگویی کننده برجستگی خلفی برای قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی بالا می باشد (سطح زیر نمودار به ترتیب 98 درصد و 71 درصد). حد مطلوب برای نقطه تغییر برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 18.5 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 11.5 میکرون بود. این مقادیر با حساسیت و ویژگی 92 درصد و 95 درصد برای قوز قرنیه و 64.3 درصد و 75.7 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود. در ارب اسکن متوسط برجستگی در پنج میلی متری 43.7±106.8 در گروه قوز قرنیه و 22.8±36.6 در گروه قوز قرنیه تحت بالینی و 9.2±25 در قرنیه طبیعی بود. حد مطلوب برای نقطه برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 50 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 33.5 میکرون بود، این مقادیر با حساسیت و ویژگی 89.1 درصد و 98.6 درصد برای قوز قرنیه و 50 درصد و 85 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود.نتیجه گیریبرجستگی خلفی قرنیه به طور موثری قوز قرنیه را از قرنیه طبیعی افتراق می دهد اما تاثیر آن برای تفکیک قوز قرنیه تحت بالینی کم تر است، بنابراین در این گروه از بیماران نباید فقط به برجستگی خلفی توجه نمود و باید به عنوان یک آزمون تکمیلی در موارد مشکوک مورد استفاده قرار گیرد.
PurposeTo determine the sensitivity and specificity of posterior corneal elevation in discriminating keratoconus and subclinical keratoconus from normal corneas by Galilei and Orbscan II diagnosed on the basis of topography.MethodsThree groups (keratoconus, subclinical keratoconus and normal) were evaluated with Galilei and Orbscan II and results were compared to those obtained by gold standard placido disc-based topography.In one eye of each patient, posterior corneal elevation was measured in the central 3 mm zones using the Galilei rotating double Scheimpflug camera. Posterior corneal elevation in keratoconus and subclinical keratoconus was compared to that in normal corneas. Receiver operating characteristic (ROC) curves were used to determine the test’s overall predictive accuracy (area under the curve) and to identify optimal posterior corneal elevation cut off points to maximize sensitivity and specificity in discriminating keratoconus and subclinical keratoconus from normal corneas. Similar analysis was done using Orbscan II,in the central 5mm zone.ResultsIn Galilei mean posterior corneal elevation in the 3 mm zone was statistically higher in keratoconus (50.6 ± 34.5 microns), and subclinical keratoconus (12.8 ± 4.3 microns) versus normal corneas (9.9 ± 4.5 microns). ROC curve analyses showed high overall predictive accuracy of posterior elevation for both keratoconus and subclinical keratoconus (area under the curve 98% and 71%, respectively). Optimal cutoff points were 18.5 microns for keratoconus and 11.5 microns for subclinical keratoconus. These values were associated with sensitivity and specificity of 92% and 95% respectively for keratoconus, and 64.3% and 75.7% for subclinical keratoconus. In Orbscan II mean posterior corneal elevation in the 5 mm zone was 106.8 ± 43.7 microns in keratoconus, 36.6 ±22.8 microns in subclinical keratoconus and 25 ± 9.2 microns in normal corneas. Optimal cutoff points were 50 microns for keratoconus and 33.5 microns for subclinical keratoconus.These values were associated with sensitivity and specificity of 89.1% and 98.6% respectively for keratoconus,and 50% and 85% for subclinical keratoconus.ConclusionPosterior corneal elevation very effectively discriminates keratoconus from normal corneas. Its accuracy is lower in subclinical keratoconus and thus data concerning posterior elevation hould not be used alone to stratify patients with this condition.Keywords: Galilei, Orbscan, Posterior Corneal Elevation, Anterior Corneal Elevation} -
هدفبررسی نتایج بینایی و میزان فشار داخل چشمی پس از جراحی فیکوترابکولکتومی با میتومایسین C به روش یک محل در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه، گلوکوم پسودواکسفولیاتیو و گلوکوم مزمن زاویه بسته توام با آب مروارید.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، بیماران با سن بیش از 50 سال با آب مروارید قابل توجه (BCVA کم تر یا مساوی 60/20) و گلوکوم زاویه باز اولیه (POAG)، گلوکوم پسودواکسفولیاتیو (PXG) و یا گلوکوم زاویه بسته (CACG) که حداقل با دو داروی موضعی، کنترل فشار چشم ضعیف (فشار داخل چشمی بیش از 21 میلی متر جیوه) داشتند و یا چندین داروی ضد گلوکوم برای کنترل فشار چشم استفاده می کردند، انتخاب شدند. معیارهای خروج از مطالعه شامل بیماری های قرنیه، یووییت، ابتلا به رتینوپاتی دیابتی و سابقه قبلی اعمال جراحی داخل چشمی مانند اعمال جراحی زجاجیه و شبکیه، گلوکوم نورگ زا (NVG) یا Phacomorphic و بیماری های مشخص اتاق خلفی و سابقه ضربه به چشم بود. ارزیابی قبل از عمل شامل تعیین حدت بینایی اصلاح نشده (UCVA) و اصلاح شده (BCVA)، معاینه با اسلیت لامپ، اندازه گیری فشار چشم، گونیوسکوپی و فوندوسکوپی با مردمک باز بود. این بیماران مورد جراحی توام فیکوترابکولکتومی و میتومایسین Cبه روش یک محل قرار می گرفتند و پس از عمل، در روزهای 1، 3، 7، 14، ماه اول، ماه سوم و سپس هر 3 ماه تا حداقل یک سال معاینه می شدند. در پی گیری بعد از عمل، بیماران از نظر بهترین دید اصلاح شده و فشار داخل چشم، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد نیاز، عوارض بعد از جراحی و ظاهر بلب بررسی می شدند.یافته هادر این مطالعه، چهل چشم (24 چشم راست، 16 چشم چپ) از 32 بیمار (12 زن و 20 مرد) وارد مطالعه شدند. پانزده چشم به POAG، هفت چشم به CACG و هجده چشم به PXG مبتلا بودند. میانگین سنی بیماران 9±73 (88-46) سال بود و از نظر سنی اختلاف معناداری بین گروه ها وجود نداشت (P=0.88). میانگین دوره پی گیری 9.5±13.1 (40-1) ماه بود. از میان بیماران، 6 نفر به دیابت و 6 نفر پرفشاری خون مبتلا بودند. میانگین BCVA قبل از عمل 80/20 (0.32±0.64) لوگمار بود که پس از عمل به 50/20 (0.19±0.38) لوگمار افزایش یافت (P<0.001). میانگین فشار داخل چشم قبل از جراحی با استفاده از دارو 6.0±18.6 میلی متر جیوه بود که محدوده آن از 7 تا 33 میلی متر جیوه متفاوت بود. (فشار داخل چشم با چهار دارو معادل 7 میلی متر جیوه بود). در آخرین معاینه پی گیری، میانگین فشار داخل چشم به 3.0±12.3 (17-6) میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). بیش ترین میزان کاهش فشار در آخرین معاینه در گروه PXG، معادل 7.4±9 میلی متر جیوه بود (P=0.001) و کم ترین کاهش در گروه POAG به میزان 8.8±5.7 میلی متر جیوه مشاهده شد (P=0.021). در آخرین معاینه پی گیری، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد استفاده به 1.1±0.9 کاهش یافت (P<0.001). در مقایسه بین گروه ها، این میزان کاهش در گروه POAG بیش تر و به میزان 1.1±2.1 (P=0.001) و در گروه CACG کم تر و معادل 0.5±1.3 بود (P=0.084). عدم نیاز به داروهای ضد گلوکوم در آخرین معاینه پی گیری در 21 چشم (52.5 درصد) و نیاز به قطره تیمولول در 8 چشم (20 درصد) چشم مشاهده شد. نیاز به 2 دارو و یا بیش تر در 11 چشم (27.5 درصد) وجود داشت. از نظر عوارض حین و پس از عمل و هم چنین شکل بلب در آخرین معاینه پی گیری، تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت.نتیجه گیریجراحی هم زمان فیکوترابکولکتومی از یک محل، اقدامی موثر و ایمن جهت کاهش فشار داخل چشم و افزایش حدت بینایی در مبتلایان به آب مروارید بارز و گلوکوم به ویژه در مبتلایان به گلوکوم پسودواکسفولیاتیو می باشد.
PurposeTo evaluate visual outcomes and intraocular pressure (IOP) after Single-site phacotrabeculectomy with mitomycin C in patients with senile cataract and primary open angle glaucoma (POAG), pseudoexfoliative glaucoma (PXG), or chronic angle closure glaucoma (CACG).MethodsIn this retrospective study, patients older than 50 years who had significant cataracts (BCVA 20/60) and uncontrolled POAG, PXG, or PACG (IOP > 21 mmHg with at least two anti-glaucoma medications) were enrolled.Exclusion criteria included the presence of corneal pathologies, uveitis, diabetic retinopathy, neovascular orphacomorphic glaucoma, posterior segment pathologies, or a history of ocular trauma or intraocular surgery.Preoperative examination included uncorrected and best-corrected visual acuity (UCVA and BCVA, respectively),slit lamp biomicroscopy, IOP measurements, gonioscopy, and dilated funduscopy. The participants underwent single site phacotrabeculectomy with mitomycin C. Postoperative follow-up examinations were scheduled on days 1, 3, 7, and 14, and months 1, 3 and every 3 months thereafter. In each follow-up examination, the patients were re-evaluated for BCVA, IOP, the number of anti-glaucoma medications if needed, appearance of the bleb,and postoperative complications.ResultsForty (24 right) eyes of 32 (12 female) patients with POAG (15 eyes), PXG (18 eyes), or CACG (7 eyes) were enrolled. Mean patient age was 739 (range, 46 to 88) years and the study groups were comparable in this regard (P=0.88). Mean postoperative follow-up period was 13.19.5 months, raging from 1 to 40 months. Of the participants, 6 had diabetes mellitus and 6 had systemic hypertension. Mean preoperative BCVA was 0.640.32 logMAR (20/80) which improved to 0.380.19 logMAR (20/50) postoperatively (P < 0.001). Preoperatively, mean IOP was 18.66.0 (range, 7 to 33) mmHg which was decreased to 12.33.0 (range, 6 to 17) mmHg postoperatively (P < 0.001).The PXG group demonstrated the highest reduction (P=0.001) and the POAG group experienced the lowest reduction (P=0.021) in IOP. At the last follow-up examination, the number of anti-glaucoma medications was reduced to 0.91.1, on average (P <0.001). The reduction in the number of medication was highest in the POAG (2.11.1, P=0.001) and lowest in the CAGC group (1.30.5, P=0.08). At final follow-up IOP was controlled with no medications in 21 eyes (52.5%), with timolol in 8 eyes (20%), and with 2 or more medications in 11 eyes (27.5%). With respect to intra- and postoperative complications and the appearance of the bleb, the study groups were comparable.ConclusionOne-site phacotrabeculectomy with mitomycin C is a safe and effective approach to decrease IOP and improve BCVA in patients with coexisting cataract and glaucoma.Keywords: One, Site Phacotrabeculectomy, Senile Cataract, Primary Open Angle Glaucoma, Pseudoexfoliative Glaucoma, Chronic Angle Closure Glaucoma} -
هدفبررسی تغییرات شاخص های بیومکانیکال قرنیه و فشار داخل چشمی پس از (PRK) فوتورفرکتیوکراتکتومی با یا بدون میتومایسین سی 0.02 درصد در چشم های نزدیک بین و هم چنین ارزیابی شاخص های جراحی (عمق برداشت، Optical Zone و استفاده از میتومایسین C) بر روی این تغییرات.
روش پژوهش: در 33 چشم راست از 33 بیمار، دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی برای اندازه گیری هیسترزیس قرنیه (CH)، عامل مقاومت قرنیه (CRF)، فشار داخل چشمی مرتبط با گلدمن (IOPg) و فشار داخل چشمی اصلاح شده برای قرنیه (IOPcc) قبل و 3 ماه پس از عمل فوتورفرکتیوکراتکتومی مورد استفاده قرار گرفت. یافته های قبل و پس از عمل به کمک آزمون t زوجی با یکدیگر مقایسه شدند. اثر عمق برداشت منطقه اپتیکال (Optical Zone) و مدت زمان استفاده از میتومایسین بر تغییرات بیومکانیکال، به کمک روش آماری رگرسیون خطی چندمتغیره تحلیل شدند.یافته هامیانگین سنی بیماران 5±26.9 سال و متوسط عمق برداشت 20.8±56.6 میکرومتر بود. بعد از عمل، کاهش قابل توجه در شاخص های بیومکانیکال و فشار داخل چشمی اندازه گیری شده توسط دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی و تونومتر تماسی گلدمن مشهود بود. عمق برداشت به طور معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.34، P=0.02) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.46، P=0.001) و اندازه گیری فشار داخل چشمی با تونومتری گلدمن (r2=0.47، P<0.001) همراه بود. درصد تغییرات در IOPg به طور معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.48، P<0.001) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.41، P<0.002) مرتبط بود. با این وجود درصد تغییرات در IOPCC هیچگونه ارتباطی با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (P=0.33) و عامل مقاومت قرنیه (P=0.28) نداشت. درصد تغییرات در IOP GAT به شکل معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.12، P=0.46) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.21، P=0.007) ارتباط داشت.نتیجه گیریقدرت بیومکانیکال قرنیه به شکل معناداری بعد از عمل PRK کاهش یافت که این تغییرات متناسب با عمق برداشت بود. با این وجود Optical Zone و مدت زمان استفاده از میتومایسین C تاثیری روی شاخص های بیومکانیکال نداشت. فشار داخل چشمی خوانده شده توسط ORA و GAT به شکل معناداری بعد از عمل کاهش یافته بود. با این وجود، به نظر می رسد که IOPcc کم تر از GAT و IOPg به تغییرات شاخص های بیومکانیکال قرنیه وابسته می باشد.
PurposeTo assess alterations in parameters measured by the ocular response analyzer (ORA) after photorefractive keratectomy (PRK) with or without 0.02% mitomycin C (MMC) in myopic eyes.MethodsIn 33 right eyes of 33 patients, IOP was determined using the Goldmann applanation tonometry (GAT) before and 3 months after PRK. Corneal hysteresis (CH), corneal resistance factor (CRF), Goldmanncorrelated IOP (IOPg), and cornea-compensated IOP (IOPcc) were also measured. Pre- and postoperative values were compared and the effect of ablation depth, optical zone, and duration of MMC application on changes in corneal biomechanics was examined.ResultsMean ablation depth was 56.620.8 microns. Postoperatively, there was a significant reduction in corneal biomechanical properties and IOP readings by the GAT and ORA. Ablation depth was significantly associated with percentage change in CH (P=0.021), CRF (P=0.001), and IOP GAT (P<0.001). However, the size of optical zone and duration of MMC application was not correlated with these parameters. The percentage of change in IOP GAT and in IOPg but not in IOPcc was significantly associated with percentage of change in CH and in CRF.ConclusionPRK reduces corneal biomechanical properties which is proportional to the amount of ablation.However, other variables including optical zone and duration of MMC application have no effect. IOPcc appeared to be less dependent on alterations in corneal properties than IOPg and IOP GAT.Keywords: Photorefractive Keratectomy, Mitomycin C, Intraocular Pressure, Ocular Response Analyzer, Goldmann Applanation Tonometry, Corneal Hysteresis, Corneal Resistance Factor} -
هدفگزارش نتایج جراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه و عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون همراه با جاگذاری لنز داخل چشمی و مقایسه عوارض این دو روش.
روش پژوهش: در این مطالعه که به صورت مقایسه ای و گذشته نگر انجام گرفت، بیمارانی که توسط یک جراح مورد عمل جراحی تریپل قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. روش به کار گرفته شده جهت جراحی آب مروارید در این بیماران، یکی از روش های خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون بود. در گروه خارج کپسولی، لنز داخل چشمی در اتاقک خلفی و در شیار مژگانی قرار داده می شد در حالی که در گروه فیکوامولسیفیکاسیون این لنزها در کیسه کپسولی قرار می گرفتند. معیارهای مورد ارزیابی شامل سنجش دید اصلاح نشده، بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری، کراتومتری، شفافیت قرنیه پیوند شده و عوارض حین و یا پس از عمل بود. این نتایج بین دو زیر گروه خارج کپسولی و فیکوامولسیفیکاسیون مورد مقایسه قرار گرفتند.
یافته هادر این مطالعه، 76 چشم مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سن بیماران 14.2±61.4 سال بود و بیماران به طور متوسط 37.2±61.4 ماه پی گیری شدند. بهترین دید اصلاح شده از 0.68±1.40 لوگمار به 0.33±0.44 لوگمار افزایش یافت (P<0.001). میانگین معادل کروی عیب انکساری پس از عمل 3.02±2.13- دیوپتر بود که نسبت به عیب انکساری هدف (0.29±0.73- دیوپتر) تفاوت معنی دار داشت (P=0.004). دو زیر گروه جراحی آب مروارید (فیکو و خارج کپسولی) در موارد عوارض حین عمل، فاصله زمانی بین پیوند و واکنش رد پیوند و نیز میزان شفاف ماندن قرنیه پیوند شده با یکدیگر قابل مقایسه بودند. با این وجود، نتایج زیر گروه فیکوامولسیفیکاسیون در بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری و عوارض (شامل فشار بالای داخل چشمی و کدورت کپسول خلفی) نسبت به زیر گروه خارج کپسولی مطلوب تر بود.نتیجه گیریجراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه، خارج کردن لنز مبتلا به آب مروارید و کارگذاری لنز داخل چشمی یک روش قابل اعتماد و ایمن می باشد. هر زمان که امکان پذیر باشد، روش فیکوامولسیفیکاسیون بر روش خارج کپسولی حین عمل پیوند نافذ قرنیه ارجحیت دارد.
PurposeTo assess the results of combined penetrating keratoplasty and cataract extraction by extracapsular extraction versus phacoemulsification and to compare outcomes and complications.MethodsIn this interventional retrospective study, 76 eyes that had undergone triple surgery were included.Cataract surgery was done in two different methods of extracapsular extraction and phacoemulsification. In the extracapsular group, intraocular lens was inserted in the ciliary sulcus however in the phacoemulsification group, the intraocular lens was fixed within the capsular bag. Outcomes were compared with respect to uncorrected visual acuity, best spectacle corrected visual acuity, refractive error,keratometric readings, graft clarity and intra and postoperative complications.ResultsOverall, 76 eyes were included in this study. Mean patient age was 61.4±14.2 years and mean follow up period was 61.4±37.2 months. Mean preoperative best spectacle corrected visual acuity was 1.40±0.68 Log MAR which increased to 0.44±0.33 Log MAR (P<0.001). Mean preoperative spherical equivalent refractive error was -2.40±1.5 diopter which had a significant difference with target refractive error (-0.73±0.29 diopter) (P=0.004). The study subgroups (phacoemulsification and extracapsular extraction) were comparable in terms of graft survival and time between penetrating keratoplasty and graft rejection. However the phacoemulsification subgroup had better best spectacle corrected visual acuity, lower refractive error and less complications including high intraocular pressure and posterior capsular opacification.ConclusionSimultaneous penetrating keratoplasty, cataract extraction, and intraocular lens insertion is a safe and effective method. Phacoemulsification is superior to extracapsular cataract surgery when combined penetrating keratoplasty and cataract surgery is indicated.Keywords: Triple Procedure, Penetrating Keratoplasty, Phacoemulsification} -
هدفاندازه گیری خواص بیومکانیکی قرنیه پیوندی پس از پیوند نافذ قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه با استفاده از تحلیل کننده پاسخ چشمی (ORA) و ارزیابی تاثیر اندازه تریفاین دهنده و گیرنده و اختلاف آن ها (Disparity)، ضخامت مرکزی پیوند و مدت زمان پی گیری پس از جراحی روی بیومکانیک بافت پیوند شده.
روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر روی 45 چشم از 34 بیمار مبتلا به قوز قرنیه که مورد جراحی پیوند نافذ قرنیه قرار گرفته بودند صورت گرفت. هیسترزیس (Hysteresis) قرنیه (CH) و عامل مقاومت قرنیه ای (CRF: Corneal Resistance Factor) حداقل 6 ماه پس از برداشتن بخیه ها اندازه گیری شدند. تحلیل رگرسیون چند متغیره برای بررسی همبستگی بین اندازه تریفاین گیرنده و دهنده، اختلاف اندازه قرنیه گیرنده-دهنده، ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی (CGT: Corneal Graft Thickness) و مدت زمان پی گیری، با مقادیر CH و CRF مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر آن عوامل تاثیرگذار بر فشار داخل چشمی (IOP) پس از پیوند نافذ قرنیه نیز بررسی شدند.یافته هامتوسط سن بیماران 6.1±29.8 سال، ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی، هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای به ترتیب 38.8±567.5 میکرومتر، 2.1±10.2 میلی متر جیوه و 2.2±10.1 میلی متر جیوه بود. بین هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای رابطه همبستگی مثبت معنی دار با اندازه تریفاین گیرنده و دهنده و CGT وجود داشت. ارتباط بین ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی و مدت زمان پی گیری نیز معنی دار بود. مقادیر بیش تر عامل مقاومت قرنیه ای و هیسترزیس قرنیه در گروهی که اختلاف 0.5 میلی متر بود نسبت به گروهی که اختلاف 0.25 میلی متر بود مشاهده شد. از میان متغیرهای اندازه گیری شده فقط هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای، ارتباط مثبت معنی دار با فشار داخل چشمی داشتند.نتیجه گیریبیومکانیک پیوند به طور واضح با پیوندهای بزرگ تر، اختلاف بیش تر میان قرنیه گیرنده و دهنده و پی گیری طولانی تر بهبود یافت. این سنجش ها تاثیر واضحی بر اندازه گیری فشار داخل چشم پس از پیوند نافذ قرنیه داشتند.
PurposeTo evaluate corneal hysteresis and corneal resistance factor in penetrating keratoplasty grafts in a group of keratoconic eyes using the ocular response analyzer (ORA) and to evaluate the relationship between donor size, donor-recipient disparity and central graft thickness (CGT), and ORA parameters.MethodsThis cross-sectional study was conducted on 34 eyes of 34 keratoconus patients who had undergone PKP. Corneal hysteresis (CH), corneal resistance factor (CRF), and cornea-compensated intraocular pressure were measured at least 6 months after complete suture removal. Two groups of donor-recipient disparity (0.25 vs. 0.50 mm) were compared using the independent t test. Multivariate regression analysis was used to investigate the correlation of donor trephine size and CGT with ORA parameters. Factors influencing intraocular pressure measured with the Goldmann applanation tonometer (IOP GAT) after PKP were determined using multiple regression analysis.ResultsMean patient age and follow-up period were 29.6 ± 6.2 years and 82.4 ± 59.6 months, respectively. Mean CGT, CH, and CRF were 567.5 ± 38.8 μm, 10.2 ± 2.1 mm Hg, and 10.1 ± 2.2 mm Hg, respectively. CH and CRF had a significant positive correlation with donor trephine size and CGT. Significantly greater values of CH and CRF were observed in the 0.5-mm disparity group compared with the 0.25-mm disparity group. Among the studied parameters, only CH, CRF, and cornea-compensated intraocular pressure had a significant positive correlation with IOP GAT.ConclusionGraft biomechanics seem to be closer to normal values with larger grafts and greater donor-recipient disparity. These metrics had a significant correlation with IOP GAT after PKP.Keywords: Keratoconus, Penetrating Keratoplasty, Graft Biomechanics}
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.