jasem allahyari
-
هدف
در این مطالعه مروری، مطالعاتی که به بررسی فراوانی بستری مجدد و عوامل تاثیرگذار بر آن در مبتلایان به نارسایی قلبی در ایران پرداخته اند، مورد بررسی و بحث قرار گرفتند.
زمین:
نارسایی قلبی به عنوان یک بیماری مزمن پیش رونده می تواند باعث کاهش کیفیت زندگی و افزایش هزینه های درمانی در افراد مبتلا گردد. میزان بستری مجدد در این بیماران نسبتا بالا است و به عنوان یک مشکل عمده سلامتی مطرح است.
روش کارمطالعه حاضر به صورت مروری نظام مند با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی IranMedex، SID، Magiran، Proquest، Web of Science، Google Scholar، و PubMed با استفاده از کلیدواژه های”نارسایی قلبی“،”نارسایی احتقانی قلبی“، و”بستری مجدد“بر اساس Mesh و بدون محدودیت زمانی انجام شد. جستجو و استخراج مقالات توسط دو محقق به صورت مستقل انجام شد. تمام مقالاتی که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته هااز 601 مقاله در جستجوی اولیه، 7 مقاله براساس معیارهای ورود وارد مرحله نهایی مطالعه جهت تحلیل گردیدند. براساس مطالعات، میزان بستری مجدد از 10/9 تا 40 درصد متفاوت بود. عواملی از قبیل سن، جنسیت، تحصیلات، وضعیت اشتغال، بیماری زمینه ای، کلاس بیماری، وضعیت ضعیف رعایت رژیم درمانی و غذایی، پوشش بیمه ای، و محل سکونت از جمله عوامل تاثیرگذار بر میزان بستری مجدد مبتلایان به نارسایی قلبی بودند.
نتیجه گیریبراساس نتایج مطالعه حاضر، میزان بستری مجدد در بین مبتلایان به نارسایی قلبی بالا است و انجام اقدامات مداخله ای از قبیل اقدامات آموزشی جهت ارتقای سطح آگاهی و انجام فعالیت های خودمراقبتی توصیه می گردد.
کلید واژگان: نارسایی قلبی, نارسایی احتقانی قلبی, بستری مجدد, مرور متونAimThis literature review was conducted to investigate determinants of readmission among Iranian people with heart failure.
BackgroundHeart failure (HF) as a chronic progressive syndrome may reduce the quality of life and increase their treatment costs. The rate of readmission is relatively high in these patients, presenting a major health problem.
MethodIn the present literature review, the literature on the topic were searched out in databases PubMed, Google Scholar, Web of Science, ProQuest, Magiran, SID, and IranMedex. The terms heart failure, congestive heart failure, readmission, rehospitalization, and Iran were searched without time limit. Literature search and evaluating the articles were independently conducted by two researchers, and all eligible studies were included in the review process.
FindingsOut of 601 studies found in the initial search, seven articles meeting the inclusion criteria entered the final phase of the study and were reviewed. According to these studies, the readmission rate varied from 10.9 to 40 percent. Some of the important factors affecting the readmission rate in patients with heart failure included age, gender, education, job status, underlying disease, disease stage, poor adherence to the therapeutic regimen, insurance coverage status, and place of residence.
ConclusionBased on the results of the present study, the rate of readmission was high among Iranian patients with heart failure. It is recommended to consider interventions such as educational programs to improve patients’ awareness about this condition and their adherence to self-care activities.
Keywords: Heart failure, Congestive heart failure, Readmission, Literature review -
مقدمه
تالاسمی شایعترین بیماری ژنتیکی است و با توجه به پیشرفت های صورت گرفته در زمینه درمان این افراد و تاثیر روی ابعاد مختلف زندگی می تواند کیفیت زندگی مبتلایان را تحت تاثیر قرار دهد. این مطالعه مروری نظامند با هدف بررسی تاثیر مداخلات انجام شده بر روی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور انجام شد.
مواد و روش کارمطالعه حاضر با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی: Magiran , SID, ISC , IranMedex Pubmed, Google scholar, Web of Science, ProQuest, ، Cochraneبا استفاده از کلید واژه های تالاسمی ماژور، کیفیت زندگی، بتاتالاسمی، تحقیقات بالینی، کارآزمایی های تصادفی بالینی و معادل های لاتین آنها بر اساس Mesh در بازه زمانی تیرماه1389 تا تیرماه 1399 انجام شد. جستجو و استخراج مقالات توسط دو محقق به صورت مستقل انجام شد. تمام مقالاتی که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته هااز بین 370 مطالعه واجد شرایط ورود به مطالعه در نهایت 16 مقاله (5 مقاله فارسی و 11 مقاله لاتین) مورد بررسی قرار گرفتند، که در پنج دسته مداخلات روانشناختی (5 مقاله)، مداخلات آموزش ارتقای سلامت (5 مقاله)، مداخلات مراقبتی (3 مقاله)، مداخلات توانمندسازی (2مقاله) و فعالیت بدنی (1مقاله) قرار گرفتند. بیشتر مطالعات تاثیر گذاری مداخلات آموزشی در زمینه ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور را تایید کردند.
نتیجه گیریانجام مداخلات آموزشی در راستای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می تواند تاثیر مثبت داشته باشد و سبب ارتقای سطح کیفیت زندگی این افراد گردد.
کلید واژگان: تالاسمی ماژور, کیفیت زندگی, مروری نظام مندPayesh, Volume:19 Issue: 6, 2020, PP 723 -733Objective (s)Thalassemia is the most common genetic disease can affect the quality of life of patients. The aim of this study was to evaluate the effect of interventions performed to improve quality of life of patients with major thalassemia.
MethodsThe present study was a systematic review. The following databases were included to identify relevant citations: Magiran, SID, ISC, IranMedex, Pubmed, Scopus, Google scholar, Web of Science, ProQuest and Cochrane using the keywords major thalassemia, quality of life, beta thalassemia, clinical research, Clinical trials based on Mesh were identified during July 2010 to July 2020. Articles were searched and extracted by two researchers independently. All articles that met the eligibility criteria were reviewed.
ResultsOut of 370 studies, finally 16 articles (5 Persian articles and 11 English articles) were reviewed, which were divided into five categories: psychological interventions (5 articles), health promotion education interventions (5 articles), and care interventions (3 articles), Empowerment interventions (2 articles) and physical activity (1 article). Most studies have confirmed the effectiveness of educational interventions in improving the quality of life of patients with major thalassemia.
ConclusionEducational interventions to improve the quality of life of patients with major thalassemia can have a positive effect and improve the quality of life of these people.
Keywords: Major thalassemia, Quality of Life, Systematic Review -
Background
Depression and anxiety are common problems with multiple complications in hemodialysis patients.
ObjectivesThis study aimed to compare the effect of acupressure and reflexology on anxiety and depression in hemodialysis patients.
MethodsA clinical trial was carried out on 60 patients who had referred to the Special Patients Clinic, Zabol, between January and March 2017. Patients were randomly divided into three groups, acupressure group (n = 20), reflexology group (n = 20), and control group (n = 20). Data collection tools included the Spielberger State-Trait anxiety inventory (STAI) and the Beck depression inventory-II (BDI-II). Data were analyzed in SPSS-19 using descriptive and analytical statistics.
ResultsBefore the intervention, there was no significant difference between the three groups in terms of depression (P = 0.051) and anxiety (P = 0.11). The comparison of the mean scores of depression and anxiety between the three groups after the intervention revealed a significant difference between the three groups in terms of both variables (P < 0.001). Statistical analysis indicated that the depression and anxiety scores differed significantly after the intervention between the two experimental groups and the control group (P < 0.001).
ConclusionsThe results demonstrated that acupressure and reflexology could have positive impacts on mitigating the patients’ depression and anxiety. Thanks to the ease of application, these methods can be used by nurses to reduce anxiety and depression in patients undergoing hemodialysis.
Keywords: Acupressure, Foot Reflexology, Anxiety, Depression, Hemodialysis -
BackgroundThalassemia negatively affects key aspects of life and self-care behaviors. It is essential to promote self-care behaviors in patients with thalassemia in order to improve their functions and mitigate adverse effects.ObjectivesIn this context, the present study aimed to investigate the effects of self-care education on self-care behaviors of patients with major β-thalassemia based on Orem’s model.MethodsThis clinical trial investigated 60 patients with major β-thalassemia who had been admitted to Razi Hospital in Saravan, southeast of Iran, in 2017. The subjects were selected and randomly allocated to the control and experimental groups. A demographic questionnaire and a researcher-made self-care scale were used to gather data. The experimental group received individual- and group-training for 5 sessions of 30 to 45 minutes, while the control group was presented with routine instructions. After one month, the questionnaires were completed again and the data were analyzed in SPSS 23 using chi-square test and independent t-test.ResultsThe results of this study showed that administering the self-care program enhanced three aspects of self-care, including mental health, physical activities, and therapeutic measures in patients with major β-thalassemia, but no improvement was observed in terms of nutrition after the intervention (P = 0.28).ConclusionsIt is promising to undertake self-care interventions to improve self-care behaviors of patients with major β-thalassemia.Keywords: Self-Care Education, Orem’s Self-Care Model, MajorB-Thalassemia, Self-Care
-
مقدمه و هدفدیابت یکی از مشکلات جدی در حیطه سلامت می باشد که از آن به عنوان مرگ خاموش نامبرده می شود. از راه های موثر در جهت ارزیابی بیماران دیابتی بررسی سطح انجام رفتارهای خودمراقبتی می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین رفتارهای خودمراقبتی و عوامل موثر بر آن انجام گردید.مواد و روش هامطالعه حاضر از نوع توصیفی _ تحلیلی است. که 80 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان رازی سراوان به صورت سرشماری انتخاب و داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خلاصه رفتارهای خودمراقبتی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار23 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. و برای سنجش ارتباط بین متغیرهای مستقل و وضیعت خودمراقبتی از آزمون های آماری توصیفی، تی مستقل و آزمون ANOVA استفاده شد.یافته هامیانگین و انحراف کل نمره رفتارهای خودمراقبتی 12/03± 37/87بود. 62/5 درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی نیمه مطلوب، 32/5درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی نامطلوب و 3/8 درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی مطلوب بودند. تجزیه و تحلیل ارتباط بین نمره خودمراقبتی و اطلاعات دموگرافیک ارتباط معناداری بین وضعیت تحصیلی و شغلی بیماران با نمره خودمراقبتی بیماران نشان داد (p≤0/05).نتیجه گیریبراساس نتایج مطالعه حاضر اکثریت بیماران از نظر رفتارهای خودمراقبتی در وضعیت متوسطی قرار دارند و با توجه به اهمیت رفتارهای خودمراقبتی در کنترل و کاهش عوارض ناشی از بیماری، گنجاندن برنامه های آموزش در جهت ارتقاء سطح دانش و آگاهی بیماران در هرچه بهتر شدن وضعیت رفتارهای خودمراقبتی توصیه می گردد.کلید واژگان: خودمراقبتی, دیابت نوع دو, بیماران دیابتیIntroductionDiabetes as one of the serious problems in the health system is known as the silent death. An effective way to examine patients with diabetes is to evaluate self-care behaviors. Therefore, the present study aimed to investigate self-care behaviors and related factors in diabetic patients referring to the diabetes clinic in Saravan, Iran, in 2017.Materials and MethodsThe population of this descriptive analytic study consisted of 80 patients with diabetes type 2 referring to the diabetes clinic in Saravan selected by census method. Data were collected through demographic form and self-care behavior questionnaire. Data analysis was performed in SPSS (version 23) using descriptive statistics, independent t-test, and ANOVA.Resultself-care mean and standard deviation were 37.87±12.03, respectively. The findings showed that patients had low, moderate, and high levels of self-care behaviors (i.e. 62.5%, 32.5%, and 3.8%, respectively). Variables, such as levels of education and job status, correlated directly with self-care behaviors (P<0/05).ConclusionThe findings showed that the majority of patients indicated a moderate level of self-care. Therefore, it is suggested to improve self-care behavior by offering educational programs to raise the patients’ consciences regarding the importance of self-care behavior in controlling and alleviating the complication of diabetesKeywords: Self-care, Diabetes, Patients with diabetes type II
-
مقدمه و هدفبیماری دیابت به عنوان یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان رو به افزایش است. کلید درمان دیابت آموزش و انجام رفتارهای خودمراقبتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر الگوی مراقبت پیگیر بر رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی انجام گرفت.مواد و روش هامطالعه از نوع کارآزمایی بالینی طی آن 80 بیمار مبتلا به دیابت مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی استفاده گردید. گروه مداخله از ابتدای تیر تا پایان مرداد تحت مدل مرقبت پیگیر قرار گرفتند. در این حین برای گروه کنترل اقدام خاصی صورت نپذیرفت و مداخلات روتین را دریافت می کردند. پس از پایان مداخله پرسشنامه ها مجددا تکمیل و با استفاده از آزمون های آماری من ویتنی و ویلکاسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته هانمره خودمراقبتی بیماران در گروه کنترل و مداخله به ترتیب 36/42 و 39/32بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان نداد (p=0/28). بعد از مداخله نمره خودمراقبتی گروه کنترل و مداخله به ترتیب 37/91 و 55/22 بود از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان می داد (p=0/001).بحث و نتیجه گیریاستفاده از مدل مراقبت پیگیر می تواند به عنوان روشی موثر در جهت ارتقاء رویه های خودمراقبتی در بیماران دیابتی مورد استفاده قرار گیرد.کلید واژگان: خودمراقبتی, مدل مراقبت پیگیر, دیابتIntroductionThe incidence of diabetes as one of the leading causes of morbidity and mortality is on a growing trend. The key to diabetes treatment is to train self-care behaviors. We aimed to determine the effect of the continuous care model on self-care behaviors of diabetic patients.Materials And MethodThis clinical trial was performed on 80 patients with diabetes who were selected through purposive sampling and randomly assigned to intervention and control groups. A demographic form and the self-care behaviors questionnaire for diabetic patients were used to collect the data. The intervention group was followed up based on the continuous care model from the beginning of July to the end of August. During this time, the control group only received the routine care. After completing the intervention, the questionnaires were completed again, and the obtained data were analyzed by Mann-Whitney and Wilcoxon statistical tests.ResultsMean self-care scores of patients in the control and intervention groups were 36.42 and 39.32, respectively, which did not show any significant differences (P=0.28). After the intervention, the mean self-care scores of the control and intervention groups were 37.95 and 55.22, respectively, indicating significant intergroup differences (P=0.001).ConclusionThe continuous care model can be used as an effective method to promote self-care behaviors in diabetic patients.Keywords: Self-care, Continuous care model, Diabetes
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.