به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

meysam mahabadi

  • نیلوفر بقولی زاده، فاطمه رشیدی میبدی *، میثم مهابادی، آرزو طهمورث پور، فرزاد ماستری فراهانی
    مقدمه

     چسبندگی به سطح دنچر از ویژگی منحصر به فرد کاندیدیازیس دهانی است.نانوپارتیکل ها خاصیت ضد قارچی و باکتریایی دارند که می توانند در ساختار دنچر همراه با آکریل به کار روند. هدف از این مطالعه بررسی اثر مهاری نانوپارتیکل زیرکونیوم اکساید بر رشد و چسبندگی کاندیدا در آکریل های با مولد تزریقی بود.

    مواد و روش ها

     در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 90 بلوک آکریلی در ابعاد 22×10×5/2 میلی متر به روش مولد تزریقی تهیه شد.بلوک های آکریلی به 3 دسته صفر،5/2 و 5/7 درصد وزنی نانوپارتیکل زیرکونیوم اکساید تقسیم شدند.همه ی پلیت های حاوی بلوک آکریلی در بزاق ساختگی حاوی کاندیدا غوطه ور و انکوبه شدند، سپس از محلول شاهد و محلول حاوی بلوک نمونه گیری شد. تعداد کلونی ها مورد بررسی قرار گرفت و سپس بلوک ها از محیط کشت خارج شده و چسبندگی آنها در محیط کشت سابارو دکستروز آگار و اثر مهاری نانوپارتیکل زیرکونیوم اکساید روی کاندیدا بررسی گردید, داده ها با آزمون های واریانس یک طرفه و توکی تجزیه وتحلیل شدند(05/0 =α).

    یافته ها

     رشد کاندیدا آلبیکانس در بلوک هایی که نانوپارتیکل زیرکونیوم اکساید به آنها اضافه شد، به طور قابل توجهی نسبت به گروه شاهد کاهش پیدا کرده بود(001/0 P <). در بررسی چسبندگی نیز میانگین تعداد کلونی های کاندیدا آلبیکانس چسبیده به بلوک در گروه شاهد به طور معناداری بیشتر از دو گروه با غلظت های 5/2 و 5/7 درصد وزنی زیرکونیا بود (05/0 P <),  ولی بین دو گروه با غلظت های 5/2 و 5/7 درصد وزنی زیرکونیا تفاوت معنادار وجود نداشت. (96/0 P =).

    نتیجه گیری

     نانوپارتیکل زیرکونیوم اکساید با درصد وزنی 5/2 و 5/7 می تواند کاهش قابل توجهی در رشد و چسبندگی کاندیدا ایجاد نماید و بدلیل اثر سمیت بهتر است از کمترین درصد وزنی نانوپارتیکل استفاده نمود.

    کلید واژگان: کاندیدا آلبیکانس, نانوپارتیکل, زیر کونیوم اکساید
    Niloofar Baghoulizadeh, Fatemeh Rashidi Meybodi *, Meysam Mahabadi, Arezoo Tahmurespour, Farzad Mastary Farahani
    Introduction

    Adhesion to the surface of denture is a unique feature of oral candidiasis. Nanoparticles have antifungal and antibacterial properties that can be used in the structure of the dentures along with acrylic. The purpose of this study was to examine the inhibitory effect of zirconium oxide nanoparticles on the growth and adhesion of Candida albicans in the injection mold acryls. Materials &

    Methods

    In this experimental laboratory study, 90 acrylic blocks were prepared using the injection molding technique. The acrylic blocks were divided into three groups of 0, 2.5, and 7.5 weight percentages of zirconium oxide nanoparticles. All the plates with acrylic block were immersed and incubated in artificial saliva containing Candida. Then samples were taken from the control solution and the one containing block. After analyzing the number of colonies, blocks were removed from the culture medium and their adhesion was analyzed in Sabouraud dextrose agar culture medium. One-way Analysis of Variance and post-hoc Tukey test were used to evaluate the inhibitory effect of zirconium oxide nanoparticles on Candida.

    Results

    The growth of Candida albicans significantly decreased compared to that in the control group (p value < 0.001). The number of Candida albicans colonies adhered to the block in the control group was significantly higher than that in the two groups with 2.5 and 7.5 weight percentages of zirconia However, there was no significant difference between the two groups with 2.5 and 7.5 5 weight percentages of zirconia. Nanoparticles of zirconium oxide with 2.5 and 7.5 weight percentages can significantly reduce the growth and adhesion of Candida, and due to the toxicity effect, it is better to use the lowest weight percentage of nanoparticles.

    Conclusion

    Zirconium oxide nanoparticles of 2.5 and 7.5 weight percentages can cause a significant decrease in the growth and adhesion of Candida.

    Keywords: Candida albicans, Zirconium oxide, Nanoparticles
  • ابوالفضل وکیلی زارچ، میثم مهابادی *، فاطمه رشیدی میبدی، امیرحسین رنجبر
    مقدمه

     نانوذرات زیرکونیوم اکساید دارای استحکام بالا و شفافیت نسبت به نور بوده و در دندانپزشکی در ترمیم دندانها، تولید پرکننده ها با جلای بالا و افزایش مقاومت مواد نسبت به ضربات مکانیکی کاربرد دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر ذرات نانوپارتیکل اکسید زیرکونیوم بر استحکام شکست آکریل گرما پخت است.

    مواد و روش ها

      در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی،90 عدد نمونه آکریلی در ابعاد 22×10×5/2 با استفاده از بلوک های چوبی ساخته شد.پس از مفل گذاری نمونه ها به 3 گروه مساوی  تقسیم شدند. در گروه اول هیچ پودری از زیرکونیوم اکساید اضافه نگردید. در گروه دوم 5/2 درصد وزنی زیرکونیوم اکساید و در گروه سوم 5/7 درصد وزنی زیرکونیوم اکساید به مخلوط اضافه شد. سپس استحکام به شکست نمونه ها توسط دستگاه یونیورسال و تست خمش سه نقطه ای بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون های ANOVA one-way و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.

    یافته ها

     بین میانگین استحکام به شکست آکریل گرما پخت در سه گروه مورد بررسی تفاوت معناداری وجود داشت(001/0>P) کمترین میانگین استحکام به شکست مربوط به غلظت 5/7 درصد وزنی زیرکونیا بود.

    نتیجه گیری

     میانگین استحکام به شکست آکریل گرما پخت با اضافه کردن زیرکونیا اکساید کاهش می یابد

    کلید واژگان: اکسید زیرکونیوم, ذرات نانوپارتیکل, اتحکام شکست, آکریل گرماپخت
    Abolfazl Vakili Zarch, Meysam Mahabadi *, Fatemeh Rashidi Meybodi, Amir Hossein Ranjbar
    Introduction

     Zirconium oxide nanoparticles have high strength and transparency to light and have been used in dentistry in dental restorations, production of high glass fillers, and improving the material's resistance to mechanical impact. The aim of this study was to investigate the effect of zirconium oxide nanoparticles on the fracture strength of heat-cured acrylic resin.

    Materials and Methods

     This laboratory experimental study was conducted in the laboratory of the Faculty of Dentistry of Khorasan Azad University and Dr. Mousavi Research Center of Isfahan University during the spring and summer of 2018, 90 samples (22 × 10 × 2.5) were made using wooden blocks to make acrylic samples. After flasking, the samples were divided into 3 equal groups. In the first group no powder of zirconium oxide was added. In the second group, 2.5% by weight of zirconium oxide and in the third group 7.5% by weight of zirconium oxide were added to the mixture. Then, the fracture strength of the samples was evaluating using a universal testing machine and 3-point bending test. The data were analyzed using ANOVA one-way and Tukey's test (α = 0.05)

    Results

     There was a significant difference (p value < 0.001) between the mean fracture strength of heat cured acrylic resin samples in the three studied groups (p value < 0.001). The lowest mean fracture strength was observed in the group with 7.5 % weight of zirconia.

    Conclusion

     The average strength to failure of heat-cured acrylic is reduced by adding zirconia oxide.

    Keywords: Zirconium oxide, Nanoparticles, Fracture strength, Heat-cured acrylic
  • Fatemeh Hosseini nejad, Fatemeh Rashidi Meybodi*, Meysam Mahabadi, Korosh Emamzadeh
    Background

    Teledentistry is a valuable tool, which can be used in various dental specialties for the benefit of both patients and doctors. This study was conducted in Isfahan to determine the level of knowledge and attitude of general dentists regarding teledentistry .

    Materials and Methods

    A total of 96 general dentists from Isfahan City participated in this cross-sectional study. Each dentist was given a questionnaire to assess their level of knowledge and attitude regarding teledentistry. The questionnaire consisted of three sections which included general professional information, questions related to knowledge, and questions related to attitude. The collected data were analyzed using Pearson and Mann-Whitney statistical tests (α=0.05).

    Results

    The results of the study showed that 56 women (58.3 percent) and 40 men (41.7 percent) with an average age of 28.20±2.38 years and an average working experience in dentistry of 3.30±2.10 years, participated in the study. In regards to knowledge about teledentistry, 62 people (64.6%) did not know, and 34 people (35.4%) had some knowledge. The level of knowledge of general dentists regarding teledentistry was moderate and unrelated to age, gender, and work experience (p>0.05). Also, the level of attitude of general dentists regarding teledentistry was moderate and was not related to participants 'age, gender, and work experience (p>0.05).

    Conclusion

    This study revealed that the knowledge and attitude of many general dentists toward teledentistry is moderate. Therefore, more training is necessary to create awareness among dentists regarding remote dentistry.

    Keywords: knowledge, Attitude, teledentistry
  • Kimia Yazdani, Fatemeh Rashidi Meybodi*, Meysam Mahabadi, Milad Safaripour
    Background

    The use of cyberspace and social media has increased in recent years and has been applied to improve the health of people in society. A study was conducted to determine the attitude of people in Isfahan towards the use of these platforms in the field of dentistry.

    Materials and Methods

    This cross-sectional study involved 257 randomly selected participants from three groups based on age and education level in each of Isfahan's 15 districts. The questionnaire used in the study was divided into two parts: general information and attitude-related questions. To analyze the data, Student's t-test, Chi-square, Friedman, and Kruskal-Wallis tests were used (α=0.05).

    Results

    The study in Isfahan showed high use of cyberspace in dentistry, especially by women, young adults (16-35 years), and those with higher education. Users mainly seek dental information and select a dentist, with a significant relation to age (p<0.001), gender (p=0.048) and level of education (p=0.001) Positive online comments and reviews were more important for young adults (16-35years old )(p<0.001)  and have no significant relationship with gender and education (p>0.05).

    Conclusion

    In conclusion the people of Isfahan had a positive attitude towards using cyberspace and social media in. Age, gender, and level of education can affect the use of cyberspace for health training, and selection of type and place of treatment.

    Keywords: Dentistry, Attitude, Internet, social media
  • Monireh Nili AhmadAbadi, Akram Goharifar *, Meysam Mahabadi
    Background

    Fracture is the most common reason for the failure of provisional restorations. This study aimed to assess the effects of the fabrication method (conventional, computer‑aided design/ computer‑aided manufacturing [CAD/CAM] milling, three‑dimensional [3D] printing) and material type on the fracture strength of provisional restorations.

    Materials and Methods

    In this in vitro study, 60 provisional restorations were made through the conventional (Tempron and Master Dent), CAD/CAM milling (Ceramill and breCAM.HIPC) and 3D Printing (3D Max Temp) methods based on a scanned master model. The provisional restorations were designed by the CAD unit and fabricated with milling or 3D printing. Then, an index was made based on the CAD/CAM milling specimen and used for fabricating manual provisional restorations. To assess the fracture resistance, a standard force was applied by a universal testing machine until the fracture occurred. One‑way ANOVA and Tukey’s test were used to compare the groups (α = 0.05).

    Results

    The mean fracture strength was significantly different among the five groups (P < 0.001), being significantly higher in the breCAM.HIPC group (P < 0.001), followed by the Tempron group (P < 0.05). However, the three other groups were not significantly different (P < 0.05).

    Conclusion

    Despite the statistical superiority of some bis‑acrylics over methacrylate resins, the results are material specific rather than category specific. Besides, the material type and properties might be more determined than the manufacturing method.

    Keywords: Computer‑aided design, computer‑aided manufacturing, fracture strength, provisional restoration, three‑dimensional printer
  • Sina Jamshidi, Reza Darabi, Mohammad Azarian, Meysam Mahabadi, Monireh Nilli
    Background

    Marginal fit is a key factor in success of prosthetic restorations. This study aimed to assess and compare the marginal fit of endocrowns fabricated by three‑dimensional (3D) printing and the conventional method.

    Materials and Methods

    This in vitro, experimental study evaluated 20 endocrowns, of which 10 were fabricated by 3D printing and 10 were fabricated by the conventional wax‑up technique. The marginal gap was measured at 8 points under a stereomicroscope. The results were analyzed using the Shapiro–Wilk test, paired t‑test, independent t‑test, and one‑way analysis of variance (α = 0.05).

    Results

    The mean marginal gap was maximum at the distal point, and minimum at the buccal point for the conventionally fabricated endocrowns with an overall mean marginal gap of 99.67 ± 4.59 µm. The mean marginal gap was maximum at the mesiobuccal and minimum at the buccal point before pressing (overall mean of 103.92 ± 2.19 µm) before pressing, and maximum at the distobuccal and minimum at the mesiobuccal point after pressing (overall mean of 117.67 ± 2.87 µm). According to paired t‑test, the mean marginal gap of endocrowns fabricated by 3D printing significantly increased after pressing at all 8 points and also in general, compared with before pressing (P < 0.001). Furthermore, the mean marginal gap at all points was significantly greater in endocrowns fabricated by 3D printing compared with those fabricated by the conventional method (independent t‑test, P < 0.001).

    Conclusion

    Within the limitations of this in vitro study, the results showed that endocrowns fabricated by the conventional method had significantly superior marginal fit than those fabricated by 3D printing.

    Keywords: Dental marginal adaptation, dental prosthesis, printing, three‑dimensional
  • امیرحسین کوثری، میثم مهابادی، غلامرضا طباخیان
    مقدمه

     با توجه به کاربرد فزاینده‌ی رستوریشن‌های دارای زیرساخت زیرکونیا و سینترون و کاربرد پرسلن‌های مختلف بر روی آن‌ها و کمبود مطالعات جهت بررسی تطابق مارجین آن‌ها در شرایط مختلف، در این مطالعه به بررسی تطابق مارجین این رستوریشن‌ها و اثر پخت پرسلن بر روی آن‌ها پرداخته شد.

    مواد و روش‌ها: 

    در این مطالعه‌ی تجربی- آزمایشگاهی که در سال 1398 در مرکز تحقیقات ترانسژنزیز دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) انجام شد، 40 عدد اباتمنت به دو گروه 20 عددی با دو نوع  زیرساخت (زیرکونیا و آلیاژ کروم-کبالت پره سینتر نشده نرم (سینترون) تقسیم شدند، سپس هر گروه به دو گروه 10عددی تقسیم شده و با دو نوع پرسلن (نوریتاکه وکریشن) چینی گذاری شدند. تطابق لبه‌ای پیش و پس از پخت پرسلن با استریومیکروسکوپ اندازه‌گیری شد. یافته‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری one-way ANOVA و two-way ANOVA و در سطح معنی‌داری 0/05 تجزیه و تحلیل شد.

    یافته‌ها:

     پخت پرسلن بر میزان تطابق لبه‌ای با توجه به نوع فریم معنی‌دار بود (0/001 = p value) در حالی‌که نوع پرسلن بکار رفته در این اختلاف بی‌تاثیر بود (0/214 = p value) کم‌ترین میزان تغییر پس از پخت با پرسلن مربوط به گروه زیرساخت سینترون همرا باپرسلن نوریتاکه بود که با دوگروه فریم زیرکونیا تفاوت معنی‌داری داشت (0/045 = p value) و (0/006 = p value).

    نتیجه‌گیری: 

    فلزسینترون بکار رفته در این مطالعه نسبت به زیرکونیا کمتر تحت تاثیر مراحل پخت قرار گرفت. دو نوع چینی بکار رفته در این مطالعه در میزان تطابق لبه‌ای تاثیری نداشت.

    کلید واژگان: ایمپلنت, طراحی با کمک کامپیوتر, اباتمنت, زیرکونیا, تطابق لبه ای دندان
    Amirhossein Kowsari, Meysam Mahabadi, Gholamreza Tabbakhian
    Introduction

    Given the surge in the restoration of infrastructures with zirconia and sintron and the use of different porcelain on them and the lack studies on marginal adaptation in different situations, this study aimed to evaluate the marginal gap before and after porcelain firing.

    Materials and Methods

    This cross sectional experimental laboratory research was performed in 2019 in the Transgenesis research center, Isfahan (Khorasgan) Branch, Islamic Azad University, where 40 abutments were divided into two groups of 20 with two types of substructures (zirconia and soft presintered chrome-cobalt alloy (Syntron) AmannGirrbach, Koblach, Austria)) then ,each group was subdivided into two porcelain subgroup of ten (noritake and creation).Marginal gap was evaluated by stereomicroscope before and after porcelain firing .Data was gathered and analyzed by means of one way and two-way ANOVA (α = 0.05).

    Results

    The difference observed between marginal gap in studied groups was statistically significant (p value < 0.05). But marginal gap in respect to the type of porcelain did not show a significant difference between the groups (p value = 0.214). The lowest amount of change after firing with porcelain was related to the Syntron substructure group with Noritake porcelain, which was significantly different from the two zirconia frame groups (p value = 0.045), (p value = 0.006).

    Conclusion

    In this research after porcelain firing, sintron showed better results compared to zirconia regardless of porcelain type.

    Keywords: Implant, Computer-aided design, Dental abutment, Zirconia, Dental marginal adaptation
  • امیر ادیب، میثم مهابادی، فاطمه رشیدی میبدی، سید محمدمهدی صالحی ابری
    مقدمه

     فلزات به طور وسیعی در مواد ترمیمی مستقیم و غیرمستقیم در پروتز و در ارتودنسی استفاده میشوند. سازگاری زیستی این فلزات به طبیعت شیمیایی آنها، مقدار یون آزاد شده و طول مدت تماس این فلزات وابسته است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تفاوت دمای الکتروپالیش بر روی میزان آزادسازی عنصر کبالت از آلیاژ کروم کبالت بود.

    مواد و روش ها

     در این مطالعه‌ی آزمایشگاهی، 24 الگوی مومی به قطر 15 و ضخامت 1 میلیمتر بریده شد. سپس نمونه ها اسپروگذاری شد و سیلندرگذاری، حذف موم و کستینگ برای ریختن آلیاژ انجام شد. نمونه های فلزی با اکسید آلومینیوم سند بلاست و پرداخت شد و به صورت تصادفی در دو گروه 12تایی در دو دمای 45 و 55 الکتروپالیش شد. نمونه‌ها در مدت زمان 15 و 30 روز برای ارزیابی عنصر کبالت به دستگاه اسپکتروفوتومتری جذب اتمی فرستاده شد. داده ها با آزمون‌های آماری t-test و Paired t-test تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α).

    یافته‌ها: 

    میانگین آزاد شدن کبالت از آلیاژ کروم کبالت هم در دمای 45 و هم در دمای 55 درجه‌ی سانتی‌گراد در روز 30 بیشتر از 15 بود و این اختلاف در دمای 45 درجه معنی‌دار بود (0/036 = p value). در حالی که در دمای 55 معنیدار نبود (0/0754 = p value). در مقایسه‌ی میزان آزاد شدن یون در دو دمای 45 و 55 درجه‌ی سانتی‌گراد، اختلاف این دو در روز 15 و روز 30 معنیدار نبود (0/0754 = p value).

    نتیجه گیری

     میزان آزاد شدن عنصر کبالت از آلیاژ کروم- کبالت در دمای 45 درجه، باعث آزاد شدن یون کمتری نسبت به دمای 55 درجه، به مرور زمان می‌شود.

    کلید واژگان: کروژن, آلیاژ, اسپکتروفوتومتری جذب اتمی, الکتروپالیش
    Amir Adib, Meysam Mahabadi, Fatemeh Rashidi Meybodi, Sayed MohammdMehdi Salehi Abari
    Introduction

    Metals are widely used in direct and indirect restorative materials, both in prosthetics and orthodontics. The biocompatibility of these metals depends on their chemical nature, the number of ions released, and the period of contact of these metals. This study aims to compare two different electropolish temperatures on the release of cobalt ion from chromium-cobalt alloy.

    Materials and methods

    In this experimental study, 24 wax patterns were cut in the form of a circle with a diameter of 15 mm and a thickness of 1 mm. Then, the samples were sprued and invested. Burn out and casting were used to cast the alloy. The samples were sandblasted and polished with aluminum oxide. They were randomly divided into two 12-number groups and electropolished at 45° and 55° C. Samples were placed in artificial saliva and sent to atomic absorption spectrophotometer for 15 and 30 days to read the cobalt. Data were then analyzed by Independent t-test and Paired t-test (p value = 0.05).

    Results

    The average release of cobalt from chromium cobalt alloy on the 30th day was higher than the 15th day at both 45° C and 55° C. This difference was significant at 45° C (p value = 0.036) while not significant at 55 ° C (p value = 0.0754). Regarding the comparison of the ion release at 45 ° and 55° C, the difference was not significant on the 15th day (p value = 0.067) and 30th day (p value = 0.0754).

    Conclusion

    The amount of cobalt ions released from the cobalt-chromium alloy at 45° C is fewer than at 55° C over time.

    Keywords: Corrosion, Alloys, Atomic absorption spectrophotometry
  • سپیده صفری، میثم مهابادی*، رضا دارابی
    مقدمه
    در سالهای اخیر استفاده از آلیاژهای فلزی در دندانپزشکی به خصوص در پروتزهای دندانی رو به گسترش است. با توجه به ضرر های این آلیاژها برای سلامتی انسان، نیاز به تحقیق بیشتری در رابطه با میزان آزاد شدن یونهای این آلیاژها احساس می شود. هدف از این تحقیق بررسی و مقایسه میزان آزاد سازی یونهای کروم _کبالت و مولیبدن در آلیاژ سینترون، در دو PH مختلف با و بدون شبیه سازی سیکل پخت پرسلن به روش اسپکتروسکوپی جذب اتمی بود.
    مواد و روش ها
    در این آزمایش از 20 نمونه و دو محیط اسیدی با PH 2/4 و5/6 استفاده شد. نیمی از نمونه ها بدون شبیه سازی پخت پرسلن و نیمی دیگر بعد از شبیه سازی پخت، به مدت 7 روز در دمای37 درجه در یک محیط بسته تیوب سانتریفیوژ استریل شامل 5/7 میلی لیتر محلول اسیدی با PH 2/4 و 5/6 انکوبه شدند. در نهایت، محلول برای بررسی میزان یونهای آزاد شده از آلیاژ سینترون با روش اسپکتروسکوپی آنالیز شد. به کمک روش آنالیز واریانس دوطرفه و نرم افزار SPSS تحلیل نتایج صورت گرفت.
    یافته ها
    در نمونه های قرار گرفته در محلول با PH 2/4 و 5/6، مقدار آزاد شدن یونهای کروم، کبالت و مولیبدن با پخت، بیشتر از حالت بدون پخت بود و این تفاوت معنی دار بود. همچنین نتایج نشان داد که در نمونه های بدون شبیه سازی پخت، مقدار آزاد شدن یونها در محلول با PH 5/6 کمتر از آزاد شدن یون در محلول با PH 2/4 بود؛ در صورتی که در نمونه های با پخت، مقدار آزاد شدن یونها در محلول با PH 5/6 بیشتر از آزاد شدن یون در محلول با PH 2/4 بود، درحالی که این تفاوت معنی دار نبود.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان داد که پخت پرسلن باعث تغییراتی در آلیاژها شده که منجر به آزادسازی بیشتر یونهای کروم، کبالت و مولیبدن شد. همچنین اسیدی تر شدن محیط میتواند باعث آزاد شدن بیشتر این یونها از آلیاژ در حالت بدون پخت شود، در حالی که در نمونه های با پخت یونها در محیط اسیدی تر کمتر آزاد شدند.
    کلید واژگان: آلیاژ سینترون, آزاد شدن یون, اسپکتروسکوپی
    Sepide Safari, Meysam Mahabadi *, Reza Darabi
    Introduction
    In recent years, using metal alloys has been expanding in dentistry, especially in dentures. Further research is needed on ion release in these alloys considering the potential harm to human health.
    Materials and Methods
    A total of 20 disk-shaped samples and two acidic environments with pH of 4.2 and 6.5 were used in the present study. Half of the samples without simulation of porcelain firing and the other half after the simulation were incubated for 7 days at 37 ° C in a closed sterile centrifuge tube containing 7.5 ml of acidic solution with pH of 4.2 and 6.5. Finally, the solution was analyzed by spectroscopic method to evaluate the amount of ions released from the Cintron alloy. The results were analyzed using ANOVA by SPSS software.
    Results
    In the samples placed in solutions with pH of 4.2 and 6.5, the amount of released ions after firing was significantly higher than that without the firing process. Furthermore, the amount of released ions in a solution with a pH of 6.5 is significantly less than that in pH of 4.2 in samples without firing simulation. However, the amount of released ions in a solution with a pH of 6.5 is significantly higher than that in pH of 4.2 in the samples after firing.
    Conclusion
    The results demonstrate that porcelain firing changes the nature of alloys leading to the release of more chromium, cobalt, and molybdenum ions. Also, increasing the acidity of the environment before firing causes more ions to be released, while after firing, the ions are released less in a more acidic environment.
    Keywords: Cintron alloy, Ion release, Spectroscopy, PH value
  • Zahra Mohammadi, Meysam Mahabadi *, Gholamreza Tabbakhian, Mahmud Talaakoob

    Statement of the Problem: 

    Success of metal-ceramic restorations depends on the bond strength between porcelain and alloy. These restorations can be fabricated through different casting and computer-aided design/compute-aided manufacturing (CAD-CAM) techniques.

    Purpose

    This study aimed to compare the bond strength of porcelain to milled sintered (Sintron) and casting (Co-Cr and Ni-Cr) base metal alloys.

    Materials and Method

    In this in-vitro experimental study, 63 rectangular bars (25×3×0.5 mm) were fabricated of three base metal alloys: casting Ni-Cr, casting Co-Cr, and milled sintered Co-Cr alloy. Feldspathic porcelain (3×8 mm) was applied at the center of each bar with 1.5 mm thickness. The specimens were thermally aged. Bond strength was evaluated through three-point flexural test. Failure mode was evaluated by optical and electron microscope. Data were analyzed with one-way ANOVA and Tukey's post hoc test (α=0.05).

    Results

    The mean flexural bond strength of porcelain to milled sintered Co-Cr alloy (24.58±5.16 MPa) was significantly higher than that of casting Ni-Cr (21.13±6.34 MPa) (p = 0.03) and casting Co-Cr (20.98±4.84 MPa) alloys (p = 0.04). However, the two casting alloys were not significantly different in this regard (p = 0.93). Failure mode in all specimens was of cohesive type.

    Conclusion

    Bond strength of CAD-CAM milled sintered Co-Cr alloy was better than that of the conventional casting alloys and can serve as a suitable alternative to those alloys.

    Keywords: Bond Strength, CAD-CAM, casting, metal-ceramic, milled sintered alloy
  • حجت طالبی عزآبادی، میثم مهابادی*، امیرحسین کوثری
    مقدمه

     شکست بیس دنچر و ترمیم آن، یکی ازدغدغه‌های اصلی بیماران دارای بی‌دندانی کامل است که اغلب نتیجه‌ی بی‌دقتی بیمار در نگهداری دنچر یا کم بودن استحکام و مقاومت به شکست رزین آکریل می‌باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه‌ی استحکام به شکست رزین آکریل گرماپخت، سرماپخت و تزریقی به روش تست خمش سه نقطه‌ای بود.

    مواد و روش‌ها

    در این مطالعه‌ی تجربی- آزمایشگاهی، 30 بلوک به ابعاد 50×25×5/2 میلی‌متر رزین آکریلی با سه روش تهیه‌ی سرماپخت، گرماپخت و تزریقی آماده شدند. نمونه‌ها در یک دستگاه انکوباتور به مدت 24 ساعت به منظور مشابه‌سازی با شرایط دهانی نگهداری شدند. سپس توسط دستگاه آزمایش یونیورسال با روش تست خمش سه نقطه‌ای به آن نیرو وارد شد. نیروی حاصل برای شکست نمونه‌ها اندازه‌گیری شد و نتایج به کمک آزمون‌های آماری کروسکال- والیس و ویلکاکسون در نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 22 تجزیه تحلیل شدند (0/05 > p value).

    یافته‌ها

    در بین سه نمونه‌ی مختلف مقاومت به شکست رزین آکریل سرماپخت، کم‌ترین حد بود و مقاومت به شکست رزین آکریل تزریقی، بیشترین میزان بود. تفاوت در نوع آکریل در مقاومت به شکست بین 3 گروه معنی‌دار بود (0/001 > p value).

    نتیجه‌گیری

    با توجه به اینکه مقاومت به شکست رزین آکریل تزریقی بیشترین حد است، برای تهیه‌ی دنچرهای مقاوم در برابر شکست، مناسب‌تر می‌باشد.

    کلید واژگان: رزین آکریل, استحکام خمشی, دنچر
    Hojat Talebi, Meysam Mahabadi*, Amir Hossein Kowsari
    Introduction

     Fracture of the denture base and its repair are one of the main concerns of patients with a complete denture. This is often due to patients’ carelessness in maintaining dentures, or a low strength and resistance of the acrylic resin. This study aimed to compare the fracture resistance of heat-cured, self-cured, and injectable acrylic resins using a three-point flexural test.

    Materials and Methods

     In this experimental study, 30 blocks of acrylic resin (Ivoclar VivaDent-Liechtenstein), measuring 2.5×25×50were prepared with three methods of heat-cured¸ self-cured, and injection. The samples were incubated for 24 hours to simulate the oral conditions. The samples were then subjected to three-point flexural testing in a universal testing machine. The force required for the failure of the samples was measured, and the results were compared and analyzed using Kruskal-Wallis and Wilcoxon tests with SPSS 22 (α = 0.05).

    Results

     Among the three samples, the fracture resistance of the self-cured acrylic resin was the lowest, and the fracture resistance of the injected acrylic resin was the highest. The differences in fracture resistance between the acrylic resins were significant (p value < 0.001).

    Conclusion

     Since the injected acrylic resin exhibited the highest fracture resistance, it is more appropriate for the fabrication of fracture-resistant dentures.

    Keywords: Acrylic resins, Dentures, Flexural strength
  • ناصر فرزام فر، میثم مهابادی*، مهرداد برکتین، سینا جمشیدی
    مقدمه

    لحیم کاری کاربردهای متفاوتی در پروتزهای دندانی دارد. اما اثرات لحیم کاری بر قدرت  اتصال بین چینی و فلز کمتر بررسی شده است. تحقیق حاضر با هدف تعیین استحکام باند بین چینی و فلز و نحوه ی شکست در نواحی لحیم شده و لحیم نشده ی نمونه های ی مکعبی شکل طراحی شد.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه، 40 قطعه ی فریم چینی-فلز با شرایط یکسان ساخته شده و در دو گروه مساوی 20تایی تقسیم شد. در نمونه های گروه تجربی، پس از ایجاد سوراخ در مرکز فریم لحیم کاری شده و سپس نمونه ها چینی گذاری شدند. استحکام باند نمونه ها در ناحیه ی وسط فریم با استفاده از روش آزمون خمش 3 نقطه ای در دستگاه یونیورسال با سرعت5/0میلی متر در دقیقه ارزیابی و میانگین نیروی لازم برای شکست اتصال در هر نمونه اندازه گیری شد. تصویر نمونه ها توسط اسکنر و کامپیوتر دیجیتایز شده و تمام تصویرها با بزرگ نمایی 5/10 برابر روی صفحه ی کامپیوتر بزرگ نمایی شدند. سپس، هر تصویر به 100 مربع 1×1 میلی متری تقسیم شده و درصد کل شکست کوهزیو و ادهزیو برای هر نمونه ثبت گردید. مقایسات آماری دو گروه با آزمون Independent t انجام شد.(p-value˂0.05)

    یافته ها

    میانگین نیروی لازم برای شکستن اتصال چینی در اتصالات لحیم شده برابر 3/7±6/36 نیوتن و در اتصال لحیم نشده برابر 6/4±4/37 نیوتن به دست آمد (بدون تفاوت های معنی دار). نحوه ی شکست تمام نمونه های دو گروه هم کوهزیو بوده و بین دو گروه از نظر فراوانی شکست کوهزیو اختلاف معنی داری دیده نشد.

    نتیجه گیری

      با در نظر گرفتن محدودیت های این مطالعه ، نمونه های لحیم شده و لحیم نشده اختلاف معنی داری در استحکام باند چینی به فلز نداشته است.

    کلید واژگان: باند دندانی, پرسلن دندانی, پروتزهای دندانی
    Naser Farzamfar, Meysam Mahabadi*, Mehrdad Barekatain, Sina Jamshidi
    Introduction

    Soldering has several applications in prosthodontic treatments; however, the effect of soldering on porcelain to metal bond strength has not been adequately studied. This study was designed to assess the bond strength of porcelain to metal, and the mode of failure at the soldered and non-soldered areas of cubic specimens.

    Materials & Methods

    In this in vitro, experimental study, 40 porcelain-metal specimens were fabricated under similar conditions and divided into two groups (n=20). In the test group, a hole was created at the center of the frame and was then soldered and veneered with porcelain. The second group was considered as a control group. The bond strength was measured at the center of the specimen using the 3-point bending test in a universal testing machine with a crosshead speed of 0.5 mm/min. The mean force required for debonding was determined. Photographs of the specimens were digitalized by a scanner and magnified on a computer screen with x10.5 magnification. Next, each image was divided into 100 squares (1×1 mm). The mode of failure was determined for each specimen. The two groups were compared using independent t-test (p-value˂ 0.05).

    Results

    The mean porcelain-metal bond strength was 36.6±7.3 N for the soldered and 37.4±4.6 N for the non-soldered group with no significant difference between them (P>0.05). The mode of failure was cohesive in all specimens in both groups with no significant difference between them (P>0.05).

    Conclusion

    Within the limitations of this study, the soldered and non-soldered specimens showed no significant difference regarding the porcelain-metal bond strength.

    Keywords: Dental bonding, Dental porcelain, Prosthodontics
  • معظمه رحمانی، میثم مهابادی، اکرم گوهری فر*
    مقدمه

    از تمام آلیاژهای دندانی عناصری به حفره دهان آزاد می شود که می تواند تاثیرات منفی بر سلول های بدن داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آلیاژهای بیس متال و نابل بر بقای فیبروبلاست های لثه انسان بود.

    مواد و روش ها

    فیبروبلاست های بدست آمده از لثه سالم انسان حین جراحی افزایش طول تاج، کشت داده شد. در پاساژ سوم، فیبروبلاست ها در معرض غلظت های مختلف دو نوع آلیاژ بیس متال (وراباند 2، کامند) و دو نوع آلیاژ نابل(دگوباند 4، پال کرمیت 2) قرار گرفتند. برای تکرارپذیری نتایج از هر ماده حداقل شش نمونه تهیه شد (n=18) و پس از گذشت 9 و 15 روز میزان بقای فیبروبلاست ها با روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با آزمون ANOVA و نرم افزار SPSS ویرایش 20 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

    یافته ها

    هم نوع آلیاژ، هم غلظت آلیاژ و هم مدت زمان، بر درصد سلول های باقیمانده موثر بود. حداکثر و حداقل سلول های باقیمانده به ترتیب در مجاورت آلیاژهای دگوباند4 و وراباند2 بود. میانگین درصد سلول های باقیمانده در غلظت 20 به طور معناداری بیشتر از غلظت 60 و در غلظت 60 به طور معناداری بیشتر از غلظت 100 بود. میانگین درصد سلول های باقیمانده در دگوباند 4 و کامند در روز 9 به طور معناداری بیشتر از روز 15 بود. اختلاف معناداری در آلیاژ پال کرمیت 2 و وراباند 2 در روز 9 و 15 دیده نشد.

    نتیجه گیری

    آلیاژ بیس متال وراباند 2 به طور قابل توجهی بیش از سه نوع آلیاژ دیگر بقای فیبروبلاست ها را به صورت وابسته به غلظت کاهش داد. آلیاژ نابل دگوباند 4، نسبت به سه نوع آلیاژ دیگر به طور قابل توجهی کمترین اثر منفی را بر بقای فیبروبلاست های زنده داشت. بنابراین با توجه به میانگین درصد سلولهای باقی مانده، آلیاژ وراباند 2 دارای سمیت خفیف و سه نوع آلیاژ دیگر زیست سازگارهستند.

    کلید واژگان: زیست سازگاری, فیبروبلاست, آلیاژ نابل, آلیاژ بیس متال
    Moazame Rahmani, Meysam Mahabadi, Akram Goharifar *
    Introduction

    All dental alloys release some elements into the oral cavity which may have negative effects on body cells. The purpose of the present study was to evaluate the effects of base metal and noble alloys on the survival rate of human gingival fibroblasts.

    Materials and Methods

    For the purposes of the study, fibroblasts were isolated from healthy human gingival tissue during crown lengthening surgery. In the third passage, fibroblasts were exposed to different concentrations of two base metal alloys (i.e., VeraBond 2, Commend) and two noble alloys (i.e., Degubond 4, Pal Kermit 2). To ensure the repeatability of the results, at least six samples of each material were prepared (n=18) and the survival rate of fibroblasts was evaluated using the MTT assay after 9 and 15 days. The collected data were statistically analyzed in SPSS software (version 20) using the ANOVA test.

    Results

    According to the findings, the alloy type, alloy concentration, and the duration affected the remaining-cell ratio. The most and least remaining cells were observed in the presence of Degubond 4 and VeraBond 2 alloys, respectively. Moreover, the average percentage of the remaining cells at the concentration of 20 was significantly more than that at the concentration of 60 which was, in turn, more than that at the concentration of 100. Besides, the average percentage of the remaining cells in Degubond 4 and Commend on day 9 of the research was significantly more than that on day 15. Furthermore, no significant difference was observed in Pal Kermit 2 and VeraBond 2 on days 9 and 15 of the research.

    Conclusion

    VeraBond 2 base metal alloy decreases the survival rate of fibroblasts, based on the concentration, significantly more than the other alloys. Degubond 4 noble alloy has significantly the lowest negative effect on the survival rate of fibroblasts. Therefore, given the average percentage of the remaining cells, VeraBond 2 alloy has mild toxicity, and the other ones are biocompatible.

    Keywords: base metal alloy, Biocompatibility, Fibroblast, Noble alloy
  • Ehsan Birang, Douglas Deporter, Reza Birang, Meysam Mahabadi, Eshetu Atenafu, Mohammad Ketabi*
    Background

    The study’s purpose was to study buccal pouch grafting (BPG) with xenograft, freeze‑dried bone allograft (FDBA), or FDBA + decalcified FDBA (DFDBA) on alveolar ridge width preservation and overlying soft tissue thickness at dog premolar extraction sites.

    Materials and Methods

    In this animal study, 4 dogs had their mandibular first premolar (P1) and distal roots of P2, P3, and P4 extracted (after endodontic treatment of the mesial roots) bilaterally. A small buccal pouch was created at each extraction socket and four treatments tested: nothing, xenograft, FDBA, or FDBA + DFDBA. Casts made pretreatment and at 1 and 3 months after treatment allowed measurements of buccolingual alveolar ridge width (BLRW), while overlying buccal soft tissue thicknesses were measured clinically. Data were assessed using analysis of variance to compare changes in soft tissue thickness and BLRW between times and treatments. Tukey–Kramer adjustment for multiple comparisons was applied for doing post hoc, pairwise comparisons. Results were considered significant if P < 0.05.

    Results

    Control sites showed significant (P = 0.0067) decreases in soft tissue thickness over time while there was a trend for increased soft tissue thickness at all grafted sites. There were significant losses in BLRW over time for control (P = 0.0032) and FDBA groups (P = 0.015) with a trend for loss with FDBA + DFDBA. Pairwise comparison using Tukey–Kramer adjustment revealed significant increases in BLRW from T1 to T3 for the xenograft group relative to all the others.

    Conclusion

    BPG using xenograft is effective in maintaining hard and soft tissue stability following tooth extraction.

    Keywords: Allografts, osteogenesis, soft tissue
  • مجتبی حسین نتاج میانده، منیره نیلی احمدآبادی*، میثم مهابادی
    مقدمه
    ایمپلنت های کوتاه معمولا در خلف مندیبل که استخوان ناکافی است، کاربرد دارند. در این موارد اغلب تاج کلینیکی برای هماهنگی با سطح اکلوزال، بلند ساخته می شود. درنتیجه، طول بازوی اهرم و تنش وارد بر مجموعه ایمپلنت و استخوان زیاد شده که می تواند منجر به بروز مشکلات بیومکانیکی منجرگردد. هدف از این مطالعه، بررسی دینامیکی اثر افزایش ارتفاع عمودی تاج بر حداکثر تنش در پیچ اباتمنت و استخوان اطراف ایمپلنت های کوتاه در ناحیه خلف مندیبل به روش آنالیز اجزای محدود بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه ی تجربی آزمایشگاهی، استخوان تحلیل یافته خلف مندیبل، پره مولر دوم با سه طول تاج 8/8، 2/11 و 6/13 میلی متر، دو ایمپلنت mm4 و mm8، دو اباتمنت و دو پیچ اباتمنت با استفاده از نرم افزار SolidWorks مدل سازی شد. برای بازسازی دینامیکی سفت کردن پیچ و وارد کردن نیروی خارجی با زاویه 8/75 درجه نسبت به سطح اکلوزال از نرم افزار Abaqus استفاده شد. مقادیر استرس به پیچ، اباتمنت، فیکسچر و استخوان محاسبه شد.
    یافته ها
    در هر دو ایمپلنت، با افزایش ارتفاع عمودی تاج، تنش پیچ کاهش و تنش اباتمنت و فیکسچر افزایش یافت. مقادیر تنش پیچ در هر سه ارتفاع، برای ایمپلنت mm4 کمتر از mm8 بود. مقادیر تنش اباتمنت و فیکسچر در هر سه ارتفاع، برای ایمپلنت mm4 بیشتر از mm8 بود. با افزایش ارتفاع عمودی تاج، تنش فشاری و کششی در استخوان اطراف هر دو ایمپلنت افزایش یافت که مقادیر این تنش ها در ایمپلنت mm4 بیشتر از mm8 بود.
    نتیجه گیری
    اگرچه افزایش ارتفاع عمودی تاج و نسبت طول تاج به ایمپلنت، تنش وارد بر پیچ اباتمنت را به عنوان ضعیف ترین عضو مجموعه ی ایمپلنت کاهش می دهد اما ممکن است موجب افزایش احتمال شکست ناشی از خستگی در اباتمنت و فیکسچر و نیز تحلیل استخوان اطراف گردد.
    کلید واژگان: ایمپلنت, ارتفاع عمودی تاج, پیچ اباتمنت, آنالیز اجزای محدود
    Mojtaba Hossein Nattaj Miandeh, Monire Nili Ahmadabadi *, Meysam Mahabadi
    Introduction
    Short implants are used in the posterior mandible where the bone is insufficient. In these cases, the clinical crown is often made to match the level of the occlusal. As a result, the length of the lever arm and the stress of the implant complex, as well as the surrounding bone, are increased leading to the biomechanical problems. The purpose of this study was to evaluate dynamically the effect of increasing crown height space on the maximum stress induced in the abutment screw and the surrounding bone of the short dental implants in the posterior mandible using finite element analysis.
    Materials and Methods
    Mandibular bone resorption in the posterior region, second premolar with three-crown lengths of 8.8, 11.2, and 13.6, two implants of 4 and 8 mm, two abutments, and two abutment screws were modeled using Solidworks software in this laboratory experimental study. In addition, Abacus software was used to the dynamic reconstruction of screw tightening and external load at an angle of 75.8 degrees with the occlusal plane. The stress values were calculated for the screw, abutment, fixture, and bone.
    Results
    In both 4- and 8-mm implants, the increased vertical height of the crown decreased the stress on the abutment screw and increased the stress on the abutment and fixture. For a 4-mm implant, the stress to the abutment screw at all three heights was less than 8 mm. At all heights, the stress values to the abutment and the fixture were more than 8mm for the 4-mm implant. The increased vertical height of the crown resulted in an increase in compressive and tensile stress in the surrounding bone for both 4-mm and 8-mm implants. The magnitude of these stresses in the 4-mm implant was more than 8 mm.
    Conclusions
      Increased vertical height of the crown and crown-to-implant ratio reduced the stress on abutment screws as the weakest member of the implant. However, it probably increased the failure due to fatigue in the abutment and fixture as well as bone resorption.
    Keywords: Abutment screw, Finite element analyses, Implant, Vertical height of the crown
  • کیمیا صادق پور، فاطمه رشیدی میبدی، میثم مهابادی، بهرام مجیدی *
    مقدمه
    کاندیدیازیس، شایع ترین عفونت قارچی حفره ی دهان است که اغلب توسط کاندیدا آلبیکانس ایجاد می شود. از آنجایی که حضور میکروارگانیسم های فرصت طلبی چون کاندیدا آلبیکانس و چسبندگی آنها به بیس دنچر در دهان و بروز استوماتیت ناشی از دنچر، از شایع ترین بیماری های ناشی از دنچر کامل و پارسیل می باشد، در این مطالعه، مقایسه ی آزمایشگاهی سه روش مختلف تهیه ی آکریل بیس دنچر در چسبندگی و کلونیزاسیون کاندیدا آلبیکانس انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، 60 مکعب با ابعاد 10×10×10 میلی متر از جنس رزین آکریلی (Ivoclar Vivadent_ Liechtenstein) با سه روش تهیه ی سرماسخت، گرماسخت و مولد تزریقی آماده و کاملا پالیش شدند. سوسپانسیون مخمری روی سطح بلوک های رزینی برای مدت 40 دقیقه انکوبه شد. سپس با 1 میلی لیتر سرم فیزیولوژی استریل شسته و 20 میکرولیتر از محلول حاصل بر روی پلیت سابروز دکستروز آگار کشت داده شد. تعداد کلنی ها بعد از 24 ساعت و 48 ساعت شمارش شدند. برای زمان های 60 و 120 دقیقه هم به همین ترتیب عمل شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 20 و آزمون های آماری آنالیز واریانس دوطرفه و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند (α = 0/05).
    یافته ها
    نتایج رشد مخمر هم در روش تهیه ی آکریل (p value = 0/001) و هم مدت زمان مجاورت قارچ و آکریل (p value < 0/001) معنی دار بود. کم ترین میزان کلنی در روش سرماسخت دیده شد. در هر سه نوع روش ساخت آکریل، مدت زمان مجاورت آکریل و قارچ، میانگین تعداد کلنی کاندیدا آلبیکانس در کشت 48 ساعته، به طور معنی داری بیشتر از کشت 24 ساعت بود (p value < 0/001).
    نتیجه گیری
    روش تهیه ی آکریل بر روی چسبندگی و کلونیزاسیون کاندیدا آلبیکانس موثر می باشد و با توجه به میزان کمتر کلونیزاسیون در آکریل سرماسخت بهتر است از این نوع آکریل، به خصوص برای افرادی که مستعد عفونت هستند یا افرادی که بهداشت ضعیفی دارند، استفاده شود.
    کلید واژگان: کاندیدا آلبیکانس, آکریلیک رزین, دنچر استوماتیت, کلونیزاسیون
    Kimiya Sadeghpour, Fatemeh Rashidi Meybodi, Meysam Mahabadi, Bahram Majidi *
    Introduction
    Candidiasis is the most common fungal infection in oral cavity, usually caused by Candida albicans. Since one of the most common complications of denture wearing is denture stomatitis, presence of opportunistic microorganisms such as C. albicans and colonization of denture base by these microorganisms, the aim of this study was to compare the effects of three different methods of acrylic resin processing on adherence and colonization of C. albicans.
    Materials and Methods
    In this experimental study, 60 square acrylic resin samples, measuring 10×10×10 mm3 (Ivoclar Vivadent, Liechtenstein) were processed with three methods of preparation: cold-cured [CC], heat-cured [HC] and injection-molded [IM]. Yeast suspensions were incubated on the surface of resin blocks for 40 minutes and then washed with 1 mL of sterile saline solution; 20 µL of this solution were inoculated on Sabouraud dextrose agar and incubated at 37 C. The colony counts were determined after 24 and 48 hours. At 60- and 120-minute intervals the colony counts were determined again. Data were analyzed with SPSS 20, using two-way ANOVA and paired t-test (α = 0.05).
    Results
    The method of preparation of acrylic resin (p value = 0.001) and duration of proximity of acrylic resin with the yeasts (p value < 0.001) were significant. The lowest colony counts were observed in the cold-cured method. In all these three methods and durations of proximity of acrylic resin and C. albicans, the colony counts at 48 hours were significantly higher than those at 24 hours (p value < 0.001).
    Conclusion
    The acrylic resin preparation method affected the adhesion and colonization of C. albicans. Considering the lower colonization in cold-cured acrylic resin, it is the most appropriate acrylic resin, especially for those with poor oral hygiene or those susceptible to fungal infections.
    Keywords: Candida albicans, Acrylic resin, Denture stomatitis, Colonization
  • بهار مسیح، میثم مهابادی، زهرا محمدی*
     
    مقدمه
    یکی از فاکتورهای مهم در موفقیت ایمپلنت‏های دندانی تطابق لبه‏ای رستوریشن و اباتمنت است. هدف از این مطالعه تاثیر روش پرکردن حفره دسترسی اباتمنت و نوع سمان بر تطابق لبه‏ای رستوریشن‏های ثابت متکی بر ایمپلنت بود.
    مواد و روش‏ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 40 عدد آنالوگ ایمپلنت با استفاده از سورویور درون بلوک‏های آکریلی قرار داده شدند. 40 عدد اباتمنت تیتانیومی دو تکه به طول 5/5 میلی متر، به آنالوگ‏های ایمپلنت با تورک 35 نیوتن سانتی متر متصل گردید. حفره دسترسی اباتمنت در 20 نمونه به طور کامل و در20 نمونه به طور ناقص، طوری که فاصله سطح فوقانی سیلیکون تا سطح اباتمنت 1 میلی متر باشد به وسیله سیلیکون (اسپیدکس) پر شد. قبل از سمان نهایی روکش‏های ساخته شده روی اباتمنت‏ها، میزان تطابق لبه‏ای تمامی نمونه ها، از چهار جهت بوسیله استریومیکروسکوپ اندازه‏گیری و میانگین کلی ثبت گردید. در هر یک از گروه‏های مورد مطالعه، 10 نمونه توسط سمان زینک اکساید اوژنول‏دار و 10 نمونه توسط سمان زینک اکساید بدون اوژنول سمان گردید. سپس تطابق لبه‏ای در همان نقاط مجددا اندازه‏گیری و میانگین کلی ثبت گردید. جهت آنالیز آماری داده‏ها از آزمون ANOVA و t-test استفاده شد )05/0=α).
    یافته‏ ها: در تمام سطوح ، قبل از سمان کردن، میانگین اختلاف لبه‏ای روکش و اباتمنت در دو گروه پر کردگی حفره دسترسی کامل و ناقص (05/0P>) با هم تفاوت معنی‏دار نداشتند. بعد از سمان کردن، میانگین اختلاف لبه‏ای روکش و اباتمنت در دو گروه پر کردگی حفره دسترسی کامل و ناقص (52/0P=) اختلاف معنی‏دار نداشت، اما میانگین اختلاف لبه‏ای در دو نوع سمان (02/0P=) اختلاف معنی‏دار داشت به طوری که میانگین اختلاف لبه‏ای در سمان بدون اوژنول بیشتر از سمان اوژنول‏دار بود (03/0P=).
    نتیجه گیری
    روش پر کردن فضای داخلی اباتمنت تاثیری در اختلاف لبه‏ای رستوریشن‏های ثابت متکی بر ایمپلنت نداشت ولی نوع سمان موثر بود.
    کلید واژگان: تطابق لبه ای, ایمپلنت, اباتمنت, سمان های دندانی
    Bahar Masih, Meysam Mahabadi*, Zahra Mohammadi
     
    Introduction
    One of the important factors in the success of implant-supported prostheses is the marginal fit of abutment-restorations. The aim of this study was to evaluate the effect of screw access channel filling method and cement type on the marginal adaptation of implant-supported fixed restorations.
    Introduction
    One of the important factors in the success of implant-supported prostheses is the marginal fit of abutment-restorations. The aim of this study was to evaluate the effect of screw access channel filling method and cement type on the marginal adaptation of implant-supported fixed restorations.
    Materials and Methods
    In this experimental in vitro study, 40 implant analogs were mounted in autopolymerizing acrylic resin blocks using a dental surveyor. Forty two piece titanium abutments were placed in each implant analog and torque up to 35 N cm. The following acrylic blocks of implants were randomly divided into 2 groups, including 20 abutment samples fully filled by the silicone, and 20 abutments sample filled partially with silicon. The marginal discrepancy of samples was measured from 4 sides with a magnification of ×50 by stereomicroscope before final cementation. In each study group, 10 samples were cemented by zinc-oxide eugenol temporary cement and 10 other samples with zinc-oxide non-eugenol temporary cement. The marginal discrepancy was measured at the same points again. Data were analyzed with ANOVA and, t-test (α=0.05).
    Results
    In all surfaces there were no significant differences in the mean marginal discrepancy between the group in which screw access channels were partially filled and the group in which screw access channels were completely filled before (P˃0.05)and after (P=0.052) cementation. However after cementation significant differences were found between the means of marginal discrepancy in two cement types (P=0.02). Non-eugenol cement showed significantly higher marginal discrepancy than eugenol cement (P=0.03).
    Conclusion
    The mean marginal discrepancy in both full and partial access cavity filling groups did not differ significantly, but a marginal discrepancy with the use of non-eugenol cement was greater than eugenol cement
    Keywords: marginal adaptation, Implants, Abutments, Dental Cements
  • میثم مهابادی، رضا دارابی، محبوبه عباسیان، شقایق وفایی
    مقدمه
    رستوریشن های متال- سرامیک، امروزه بطور عمده در دندان پزشکی مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از آلیاژهای بیس متال در ساخت این رستوریشن ها به دلیل ملاحظات اقتصادی، خواص مکانیکی و دنسیته ی کم آنها گسترش یافته است. ذوب کردن مجدد آلیاژهای قبلی یک روش معمول در لابراتورهای دندان پزشکی جهت کاهش هزینه ی ساخت پروتزهای ثابت است. هدف از این پژوهش، ارزیابی تاثیر ریختگی مجدد آلیاژ بیس متال کامند بر استحکام باند پرسلن به فلز می باشد.

    مواد و روش ها
    در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، جهت انجام مطالعه ابتدا 23 ورقه ی مومی با ابعاد 25 در 3 در 0/5 میلی متر، توسط تیغ بیستوری بریده شد و پس از اسپروگذاری، حذف موم با آلیاژ بیس متال کامند ریخته شد. سپس گروه دوم به همین روش آماده سازی گردید و جهت کستینگ از 50 درصد آلیاژ تازه و 50 درصد آلیاژ قبلی استفاده شد. گروه های سوم و چهارم نیز به همین روش آماده سازی شدند، با این تفاوت که در هر دو گروه مخلوطی از آلیاژ تازه و 50 درصد آلیاژ گروه قبلی استفاده گردید. پس از سندبلاست، سایش سطحی و انجام مراحل آماده سازی، نمونه ها پرسلن گذاری شدند. نمونه ها جهت انجام تست خمش 3 نقطه ای در دستگاه آزمایش یونیورسال قرار گرفتند و نیرو با سرعت 0/5 میلی متر بر دقیقه به نمونه ها وارد شد و در نهایت نتایج توسط آنالیز ANOVA مورد بررسی قرار گرفت (p value < 0/05).

    یافته ها
    بالاترین میانگین استحکام به شکست پرسلن به آلیاژ، در گروه اول (7/1 ± 30/9 نیوتن)، بود و پس از آن به ترتیب در گروه های سوم (6/7 ± 28/7 نیوتن)، گروه دوم (6/6 ± 26/8 نیوتن)، و گروه چهارم (4/5 ± 24/3 نیوتن) قرار داشت. میانگین استحکام شکست پرسلن به آلیاژ در گروه 1 و 2 (0/03 =p value )، گروه های 1 و 4 (p value = 0/001) و گروه های 3 و 4 (p value = 0/02) با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند. بین گروه های 1 و 3 (p value = 0/26)، گروه های 2 و 3 (p value = 0/3) و گروه های 2 و 4 (p value = 0/18) اختلاف معنی دار مشاهده نشد.

    نتیجه گیری
    کستینگ مجدد آلیاژهای بیس متال، موجب کاهش در استحکام باند پرسلن به آلیاژ می شود.
    کلید واژگان: آلیاژ بیس متال, کستینگ مجدد, استحکام باند
    Meysam Mahabadi, Reza Darabi, Mahboobe Abbasian, Shaghayegh Vafaiee
    Introduction
    Metal-ceramic restorations have been commonly used in dentistry. These restorations have both the esthetics of porcelain and the strength and durability of metal. Noble alloys and base-metal alloys are usually used for metal-ceramic restorations. Applications of base-metal alloys has been developed because of economic consider-ations, mechanical properties and low density. Remelting of used alloys is a common way in dental labs to reduce the costs of fixed prostheses. Few studies have been performed on the effect of recasting alloys on the metal-ceramic bond strength. The purpose of this study was to evaluate the effect of commond alloy recasting on metal- ceramic bond strength.
    Materials and Methods
    In this laboratory – experimental study, 23 waxed patterns in the size of 0.5 325 millimeter were cut with bisturi blade. Wax patterns were sprued, burned out and casted with commend alloy. The second group has the same method although they consisted of equal amount of fresh alloy and alloy remnants cast only once, the third and fourth group contained 50% fresh alloy and 50% used alloy of last group. After sandblasting, grinding and surface preparation, porcelain application was done with Noritake porcelain .samples fractured with 3-point bending test by Universal Testing machine at the speed of 0.5 mm per minute. Finally, the results were analyzed by ANOVA (p value = 0.007).
    Results
    The results indicate that the highest mean values of fracture strength of porcelain to metal was in the first group (30.9 N) and then squencely in the group 3 (28.7 N), group 2 (26.8) and group 4 (24.3 N).There is a significant difference between group 1 and 2 (p value = 0.03), group 1 and 4 (p value = 0.001) and group 3 and 4 (p value = 0.02). There was no significant difference between group 1, 3 (p value = 0.26), group 2 and 3 (p value = 0.3) and group 2 and 4 (p value = 0.18).
    Conclusion
    Recasting of base metal alloys statistically decrease the bond strength of porcelain to metal.
    Keywords: Key words: Base metal alloy, Recasting, Bond strength
  • میثم مهابادی، مجتبی حسین نتاج میانده*، فاطمه ساعدی
    مقدمه
    اطلاعات محدودی در رابطه با عوامل موثر بر گیر پروتزهای ثابت سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر روش پر کردن فضای داخلی اباتمنت و نوع سمان بر میزان گیر رستوریشن های ثابت متکی بر ایمپلنت بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 40 عدد آنالوگ ایمپلنت با سرویور، درون بلوک های آکریلی قرار گرفت و اباتمنت های تیتانیومی دو تکه به آنها متصل گردید. 20 اباتمنت بوسیله سیلیکون به طور کامل و 20 اباتمنت دیگر بطور ناقص پر شد. در هر گروه، 10 نمونه با سمان اوژنول دار و 10 نمونه با سمان بدون اوژنول سمان گردید. سپس تمام نمونه ها قبل از آزمایش گیر، در دستگاه ترموسیکلینگ با 1000 سیکل به مدت 24 ساعت قرار گرفتند. هر نمونه با استفاده از دستگاه تست کشش یونیورسال با نیروی 5000 نیوتن کشیده شد و نیروی مورد نیاز برای خارج ساختن روکش ثبت گردید. جهت آنالیز آماری داده ها، از آزمون Two way ANOVA و آزمون LSD استفاده شد. (05/0=α)
    یافته ها
    در مقایسه بین چهار گروه، بیشترین میزان گیر به طور معنی دار در گروه پر کردگی ناقص حفره دسترسی با سمان اوژنول دار و کمترین میزان گیر به طور معنادار، در گروه پرکردگی کامل حفره دسترسی با سمان بدون اوژنول بدست آمد. اختلاف بین تمام گروه ها به جز دو گروه پرکردگی کامل حفره دسترسی با سمان اوژنول دار و گروه پرکردگی ناقص حفره دسترسی با سمان بدون اوژنول، معنادار بود. (27/0P-value=)
    نتیجه گیری
    میانگین گیر در حفره دسترسی ناقص بیشتر از حفره دسترسی کامل و در سمان اوژنول دار بیشتر از سمان بدون اوژنول به دست آمد.
    کلید واژگان: گیر, اباتمنت, سمان, رستوریشن, ایمپلنت
    Meysam Mahabadi, Mojtaba Hossein Nataj Miandeh *, Fatemeh Saedi
    Introduction
    There is limited data on the factors affecting the retention of cemented fixed prostheses to implant abutment. The aim of this study was to evaluate the effect of screw access channel filling method and cement type on retention of implant-supported fixed restorations.
    Materials And Methods
    In this experimental study, 40 implant analogs were mounted in autopolymerizing acrylic resin blocks, and two-piece titanium abutments were placed in each implant analog. Twenty abutment samples were completely filled with silicone, and 20 other samples were filled partially. In each of the study groups, Temp Bond® eugenol-containing temporary cement was used for 10 samples, while in another 10 samples non-eugenol temporary cements were utilized. Prior to the retention test, samples were placed in the rmocycling machine with 1000 cycles for 24 h. Each sample was stretched using a Universal Pull-out Test Machine with a force of 5000 N. The required load for removing the crown was recorded. The data was analyzed USING two-way ANOVA and least square difference (α=0.05).
    Results
    Among the four groups, the highest retention rate was observed in the group of partial screw access channel filling with eugenol cement. Also, the rate of retention in the group of complete screw access channel filling with non-eugenol cement was significantly lower than in any other group. A significant difference was observed between all the groups except for the groups of complete screw access channel filling with eugenol cement and partial screw access channel filling with non-eugenol cement (P=0.27).
    Conclusion
    The mean rate of retention in partial access cavity filling group was greater than that of the complete access cavity filling group; moreover, this rate was higher in the eugenol cement group than the non-eugenol cement group.
    Keywords: retention, abutment, cement, restoration, Implant
  • Ramin Mosharraf *, Mahmood Sabouhi, Meysam Mahabadi, Ali Behzadi, Mahmood Reza Kalantar Motamedi
    Background And Aim
    Different methods and materials are available for post and core (P&C) fabrication. We aimed to compare the fracture resistance and failure modes of endodontically treated maxillary central incisors restored with six different P&C systems.
    Materials And Methods
    In this in-vitro study, after endodontic treatment and coronal preparation of 60 maxillary central incisors, six different P&C systems were used: 1) cast base metal P&C, 2) cast gold alloy P&C, 3) zirconia post and casting ceramic core, 4) zirconia post and composite core, 5) titanium post and composite core, and 6) fiber post and composite core. Thermocycling (5-55°C, 60 seconds, 1500 cycles) was performed after cementing the full metal crowns on each tooth. A 130° force was ap-plied at a crosshead speed of 1.5 mm/minute in a universal testing machine. The frac-ture force (N) and fracture patterns were recorded. Data were statistically analyzed by using Kruskal-Wallis, Mann-U-Whitney, and Fisher’s exact tests (α=0.05).
    Results
    The highest mean fracture resistance was recorded in the first group (904±302.77 N) followed by the third group (725±202.11 N), second group (723±224.15 N), fourth group (675±358.64 N), fifth group (424±156.85 N), and sixth group (416.5±81.58 N). The groups with casting P&Cs and zirconia post and casting core showed significant differences with the other two groups with non-casting cores (P
    Conclusion
    The highest fracture resistance was recorded for cast metal P&C, which may be due to a better stress distribution. Zirconia post and ceramic core may be a proper and aesthetically appealing substitute for cast metal P&C.
    Keywords: Composite Resins, Endodontically-Treated Tooth, Post Techniques
  • میثم مهابادی، آرمین فرهمند، احسان اخوان پور
    مقدمه
    مطالعات محدودی عوامل موثر بر گیر پروتزهای ثابت سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت را بررسی کرده اند. هدف از مطالعه ی حاضر تعیین اثر مقادیر مختلف پر شدن حفره ی دسترسی پیچ اباتمنت بر میزان گیر ریختگی های سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه ی تجربی، 40 اباتمنت ایمپلنت با قطر 4/5 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت متصل گردیدند و در داخل بلوک های آکریلی مانت شدند. نمونه ها به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. در گروه اول حفره ی دسترسی با یک میلی متر فضای خالی، در گروه دوم با 2 میلی متر فضای خالی، در گروه سوم با سه میلی متر فضای خالی و در گروه چهارم به صورت کامل با سیلیکون پر و روکش فلزی با سمان موقت اژنول دار سمان گردید. پس از ترموسیکلینگ میزان گیر رستوریشن توسط دستگاه آزمایش یونیورسال با نیروی 5000 نیوتن و با سرعت 5 میلی متر در دقیقه اندازه گیری و داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی Least Significant Difference(LSD) ارزیابی شدند (0/05 = α).
    یافته ها
    میانگین گیر در گروه با پر کردگی کامل حفره ی دسترسی نسبت به سایر گروه ها کمتر بود. آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، اختلاف معنی داری میان میزان گیر در بین گروه ها نشان داد (0/032 = p value). اختلاف میان حفره کامل پر شده با بقیه گروه ها معنی دار بود (0/05 > p value) اما میان گروه های با یک میلی متر، دو میلی متر و سه میلی متر فضای خالی، اختلاف معنی دار وجود نداشت (0/05 < p value).
    نتیجه گیری
    روش پر کردن حفره ی دسترسی می تواند بر میزان گیر رستوریشن های سمان شونده متکی بر ایمپلنت تاثیر بگذارد. پر کردن کامل حفره ی دسترسی با استفاده از سیلیکون منجر به کاهش گیر رستوریشن می گردد.
    کلید واژگان: ایمپلنت, روکش, گیر
    Meysam Mahabadi, Armin Farahmand, Ehsan Akhavanpour
    Introduction
    A limited number of studies have evaluated factors influencing the retention of fixed prostheses cemented to implant abutments. The aim of this study was to compare the effect of varying degrees of screw access channel obturation on retention of implant-supported cast fixed restorations.
    Materials and Methods
    In this experimental study, 40 implant abutments with a diameter of 4.5 mm were connected to implant analogues and mounted in acrylic resin blocks. The samples were divided into four groups randomly. In groups 1, 2 and 3, the access channels were obturated with a 1-mm, 2-mm and 3-mm free space and in group 4 the access channels were obturated completely with silicone material and the copings were cemented with a temporary bonding agent containing eugenol. After thermocycling, the retention of the samples was evaluated in a universal testing machine under 5000 N at a strain rate of 5 mm/min. Data were analyzed with one-way ANOVA and post hoc LSD test (α = 0.05).
    Results
    The mean retention for the group with abutment access channel completely obturated was less than that in others. One-way ANOVA showed statistically significant differences between the groups (p value = 0.032). The difference between the group with completely obturated access channels and the other groups was significant (p value 0.05).
    Conclusion
    The retention of castings cemented to implant abutments might be influenced by the obturation mode of screw access channel. Complete obturation of access channel with poly vinyl siloxane results in a decrease in retention.
    Keywords: Crown, Implant, Retention
  • وحید اصفهانیان، میثم مهابادی، محمود سلیمانی، آرزو دهداریان
    مقدمه
    وجود بافت کراتینیزه در اطراف ایمپلنت ها جهت حفظ سلامت و ثبات طولانی مدت آن ها یک موضوع مورد بحث است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط عرض بافت کراتینیزه و شاخص های پریودنتال در اطراف پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تحلیلی-مقطعی، 90 بیمار دارای پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت به سه گروه 30 نفره که پروتز ثابت آن ها از نوع تک کراون، بریج یا اسپلینت دو یا چند واحدی بود، تقسیم شدند. سپس معاینات پریودنتال شامل اندازه گیری عرض مخاط کراتینیزه (KM)، عرض مخاط چسبنده (AM)، عمق پروب (PD)، خونریزی حین پروبینگ (BOP)، تحلیل لثه (GR)، شاخص لثه ای (GI)، شاخص پلاک (PI) و وجود نمایش فلز انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری Pearson & Spearman Correlation صورت گرفت.
    یافته ها
    بین KM و AM در هر سه گروه (001/0>P)، بین KM و PD در گروه بریج(32/0= r، 04/0=P) و بین KM با BOP (4/0=r ، 014/0=P) و GI (4/0=r ، 02/0=P) در گروه تک کراونارتباط مستقیم و معنی دار وجود داشت، همچنین بین AM و PD در گروه اسپلینت ارتباط معکوس و معنی دار دیده شد (33/0- =r ، 035/0=P) ولی در سایر موارد و به ویژه در کل گروه ها هیچ یک از ارتباط ها معنی دار نبود.
    نتیجه گیری
    با در نظر گرفتن محدودیت های این مطالعه می توان گفت افزایش عرض مخاط کراتینیزه و مخاط چسبنده در اطراف ایمپلنت ها الزاما با درجه بالاتری از سلامت اطراف ایمپلنت همراه نیست.
    کلید واژگان: ایمپلنت, تحلیل لثه, اسپلینت, بریج, مخاط کراتینیزه
    Vahid Esfahanian, Meysam Mahabadi, Mahmoud Soleimani, Arezo Dehdarian
    Introduction
    Presence of keratinized tissue around implants for maintaining peri-implant health and their long term stability has been a controversial issue. The aim of this study is to assess the correlation between the width of keratinized tissue and periodontal indices around implant-supporting fixed partial dentures.
    Materials and Methods
    In this cross-sectional study, 90 pateints who had implant-supported fixed partial dentures were divided into three groups with 30 patients in each one. Based on type of their prostheses it would be single crown, bridge or splinted. Peri-implant examinations were accomplished by means of measuring the width of keratinized mucosa (KM), the width of attached mucosa (AM), probing depth (PD), bleeding on probing (BOP), gingival recession (GR), gingival index (GI), and plaque index (PI) and collar metal show. The data was analyzed by Pearson & Spearman correlation test by SPSS20 software.
    Result
    There was significant relationship between KM and AM in all groups (P
    Conclusion
    With limitations of this study, it can be concluded that increasing the width of keratinized and attached mucosa is not necessarily associated with objective peri-implant health.
    Keywords: Implant, gingival recession, splint, bridge, keratinized mucosa
  • میثم مهابادی، مهرداد برکتین، فاطمه سادات رنجبران، سوگل قربانی
    مقدمه
    از مشکلات شایع رستوریشن های فلزی سرامیکی از دست رفتن اتصال پرسلن بافلزاست. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر روش های مختلف آماده سازی سطح آلیاژ بر استحکام باند دو نوع پرسلن به آلیاژ بیس متال است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تجربی–آزمایشگاهی، 64 ورقه مومی انتخاب و پس از کستینگ با آلیاژ بیس متال به صورت تصادفی به 8 گروه تقسیم شدند. در هر دسته از چهار روش آماده سازی سطحی جهت باند بهترپرسلن و فلز به صورت تصادفی استفاده شد. پس از آماده سازی سطحی نیمی از نمونه ها با پرسلن سرامکوونیمی دیگر با پرسلن نوریتاکه پرسلن گذاری شدند. نمونه ها مورد آزمایش خمش سه نقطهای قرار گرفت و نیروی مورد نیاز برای شکست هر نمونه ثبت شد.از آزمون های آماری کروسکالوالیس برای مقایسه 4 نوع آماده سازی در دو گروه پرسلن و همچنین من ویتنی برای مقایسه دو گروه پرسلنسرامکو و نوریتاکهاستفاده شد. سطح معنی دار 05/0 α=در نظر گرفته شد.
    یافته ها
    بین میانگین 4 نوع آماده سازی در پرسلن سرامکو تفاوت معنی دار وجود داشت (022/0=p-value). در بین 4 نوع آماده سازی در پرسلن نوریتاکه تفاوت معنی دار وجود داشت (012/0= p-value). بین دو گروه پرسلن تفاوت معنی داری وجود نداشت (412/0=p-value).
    نتیجه گیری
    در این مطالعه انجام مرحله دگاز باعث افزایش و مرحله تمیز نمودن با بخار قبل از مرحله دگاز، باعث کاهش استحکام باند فلز با سرامیک شد. بین استحکام باند دو نوع پرسلن سرامکو و نوریتاکه با آماده سازی متفاوت با آلیاژ بیس متال اختلاف معنی دار مشاهده نشد.
    کلید واژگان: پرسلن دندان, آلیاژهای فلز و سرامیک, استحکام برشی
    Meysam Mahabadi, Mehrdad Barekatain, Fatemehalsadat Ranjbaran, Sogol Ghorbani
    Introduction
    One of the most common problems in metal ceramic restorations is the loss of porcelain‒metal bond. The aim of this study was to evaluate the bond strength of two porcelain types to base metal alloy after different surface treatments.
    Materials And Methods
    In this experimental research, 64 wax sheets were selected and after casting with base metal alloy were randomly divided into 8 groups. Surface treatment in each group was randomly accomplished by one of the four different methods to improve metal‒porcelain bonding. After surface treatment, porcelain application was carried out with Ceramco porcelain in half of the samples and Noritake porcelain in the remaining half. All the samples underwent 3-point bending test and the force at failure of each sample was recorded. Kruskal-Wallis test was used to compare 4 surface preparation techniques in the two porcelain groups and Mann-Whitney test was used to compare Ceramco and Noritake porcelains (α=0.05).
    Results
    There were significant differences between the means of four methods of surface treatment in Ceramco porcelain (p value = 0.022); there were significant differences between the four methods of surface treatment in Noratike porcelain (p value = 0.012). There were no significant differences between the two porcelain group (p value = 0.412).
    Conclusion
    In this study, degassing increased the metal‒ceramic bond strength and steam- cleaning before degassing decreased it. There were no significant differences in the bond strength of the two types of porcelain with different surface treatments of base metal alloy.
    Keywords: Dental porcelain, Metal ceramic alloys, Shear strength
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال