فهرست مطالب mina bagheri mousavi

بسیاری از کودکان کم شنوا پس از تشخیص، برای دریافت خدمت تربیت شنیداری ارجاع می شوند. هدف پژوهش آن بود که پدیده ترخیص از خدمات تربیت شنیداری کودکان کم شنوا مورد کنکاش و شناسایی قرار دهد. در این پژوهش کیفی که در تهران انجام شد، برای جمع آوری داده ها از شیوه مصاحبه عمیق نیمه ساختار یافته با شنوایی شناسان باتجربه استفاده شد. برای دست یابی به شنوایی شناسان با تجربه در ارائه خدمت توانبخشی تربیت شنوایی به کودکان کم شنوا ترکیبی از شیوه های نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی به کار برده شد. نمونه گیری تا آنجا ادامه یافت که اشباع داده ها حاصل شد، و این زمانی بود که تعداد مصاحبه شوندگان بالغ بر 8 نفر شدند. متونی مشتمل بر دست نوشته هایی که در طول مصاحبه از نکات مهم فراهم شده و پیاده سازی متن از نوار ضبط شده مصاحبه ها تهیه شد. طی فرآیند کدگذاری-استخراج گویه مفاهیم شکل گرفتند. کد ها در گروه های بزرگ تر تم ها و خوشه ها دسته بندی شدند. برخی از مصاحبه شوندگان «تکامل توانایی های گوش دادن» و «دریافت خدمات تربیت شنیداری» را دو مقوله متمایز از یکدیگر نمی پنداشتند. به نظر می رسد «تمایل و یا محدودیت های خانواده» تنها معیار تعریف شده و مشخص مورد اتفاق نظر مشارکت کنندگان برای پایان دادن به جلسات درمانی بود. نتایج نشان داد بیشتر مشارکت کنندگان بر این باور نبودند که لزوما می بایست برای برنامه ارائه خدمت تربیت شنیداری نقطه پایانی در نظر داشت. هر چند مشارکت کنندگانی که باور داشتند که می بایست نقطه ای را برای ترخیص توانجو از خدمت تربیت شنیداری تعریف کرد، وسایل موجود ارزیابی مهارت های شنیداری کودکان را به عنوان وسیله ای برای بر مبنای آن بتوان برای پایان دادن به جلسات تربیت شنیداری تصمیم گرفت ناکارآمد می دانستند. نبود اتفاق نظر در مورد ضروری بودن داشتن برنامه ترخیص از خدمت تربیت شنیداری، عدم کارایی ابزارهای سنجش مهارت های شنوایی موجود در ارزیابی توانایی ها و تعیین آمادگی توان جویان برای ترخیص تنگناهایی است که در مدیریت کارای توانبخشی کودکان شناسایی شده در برنامه کشوری غربال شنوایی نوزادان، وجود دارد.