به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

mokhtar arazpour

  • Vahid Chamani, Mahmood Bahramizahed, Mobina Khosravi, Akbar Biglarian, Gholamreza Ghorbani Amjad, Seyyed Mohammad Ebrahim Mousavi, Mokhtar Arazpour *
    The current study aimed to design a patellar-tendon-bearing (PTB) brace capable of measuring and quantifying weight offloading on the tibia. The PTB brace was designed with off-loading mechanism on the tibia with features, including ankle joint, vertical sliding adaptor, vertical sliding piece, and upper connector of load cells to PTB brace. Also, the present study investigated the effect of brace on 20 healthy individuals under 8 different off-loading conditions, based on measuring the vertical distance between the calf shells and foot plate through a sliding adapter at 0.5, 1, 1.5, 2, 2.5, 3, and 3.5 cm. The Pedar device and load cells embedded in PTB brace were used to determine the extent of offloading and assess the reliability and validity of brace. Increasing the vertical distance between the calf shells and the footplate can lead to a greater amount of offloading. Accordingly, off-loading ranged from a minimum of 16.5% at 0 cm position to a maximum of 60.48% at 3.5 cm position of sliding adapter. Percentage values of tibia off-loading in 8 conditions were not significantly different in Padar devices and PTB brace. Therefore, PTB brace load cells, as a valid method, can measure off-loading levels. When fabricating a PTB brace, a monitoring system with load cells is essential to measure the amount of tibial offloading, leading to readjustment if limb slides down inside the brace. Additionally, a component is needed to correctly position limb in off-loading condition. In the current study, sliding adapter of brace can provide that capability.
    Keywords: Patellar Tendon Bearing, Braces, Tibial Fractures, Tibia, Off-Loading, Load Cell
  • Masoumeh Veiskarami, Gholamreza Aminain *, Mahmoud Bahramizadeh, Mehrdad Gholami, Farzad Ebrahimzadeh, Mokhtar Arazpour
    Background
    Osteoporosis is a silent and asymptomatic disease that leads to thoracic hyperkyphosis, which can interfere with the normal function of the paraspinal musculature and balance control. There is no evidence regarding the effect of the anatomical posture control (APC) orthosis in older people with osteoporotic thoracic hyperkyphosis. This study aimed to examine the effects of this novel orthosis on the electromyography (EMG) of the erector spinae (ES) and balance control in this group of patients.
    Methods
    In total, 22 elderly osteoporotic subjects with thoracic hyperkyphosis were enrolled in this study. The participants used the orthosis for 4 weeks. The clinical balance assessment scales assessing fall risk and surface EMG (sEMG) signals were recorded from the erector spinae muscles bilaterally before and after the use of orthosis. The marginal model was used with the generalized estimating equation analysis for investigating the effect of this orthosis on the sEMG of the paraspinal muscles and the balance control in this longitudinal study. 
    Results
    The normalized root mean square of sEMG of the lumbar and thoracic ES muscles reduced significantly (P<0.05), and significant improvement was observed (P<0.05) in the balance control test when the participants used this new-designed orthosis (P<0.05).
    Conclusion
    APC orthosis can decrease the activity of ES muscles during static standing and improve the static and dynamic balance in the hyperkyphotic osteoporotic subjects.Level of evidence: II
    Keywords: Balance control, EMG, Hyperkyphosis, orthosis, Osteoporosis
  • Mehdi Rezaei, Hassan Saeedi *, Behnam Hajiaghaei, Khosro Khademi-Kalantari, Mokhtar Arazpour

    The knee unloader brace can change loading on knee which may be effective in reducing symptoms and progression of disease in people with knee osteoarthritis. The purpose of this study was to evaluate the effect of a new knee brace during walking in a patient with medial compartment knee osteoarthritis. Two brace types were used: new brace and conventional brace. A pneumatic cuff of novel brace was fitted in the bottom of the medical slipper that was connected to the cuff section of the knee through the tube. After the knee brace is deployed, its force can vary in different stages of the gait. During the heel strike, the weight of the cuff is compressed on the floor, causing the air to flow inside it and entering the volume of air into the knee pad. The results of using this pneumatic knee brace compared with conventional knee braces on a patient showed that in both cases, the open and closed palatal pump, the adduction moment and ROM was decreased in the stance phase. But the three-point knee pressure, however, was less effective in reducing the adduction moment but also reduced the knee ROM. Using novel brace can eliminate the patient’s need for painful and costly surgery to reduce the symptoms of osteoarthritis.

    Keywords: Osteoarthritis, Knee, Braces, ROM, Gait
  • هدی هاشمی، محمود بهرامی زاده*، مختار عراضپور، عاطفه ابوترابی
    اهداف

     تعادل به عنوان شاخصی در تعیین میزان استقلال سالمندان در فعالیت های روزمره آن ها مطرح می شود. همچنین یکی از عوامل موثر در کنترل پاسچر و تعادل، سرعت راه رفتن فرد است. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر کفش با زوایای راکر 10 درجه و 15 درجه بر تعادل و سرعت راه رفتن سالمندان است.

    روش بررسی

    19 فرد سالمند سالم بالای 60 سال (سیزده زن و شش مرد با میانگین سن 11/66 سال، میانگین قد 1/63 متر و متوسط وزن 70/3 کیلوگرم) به روش نمونه گیری غیر احتمالی دردسترس در این مطالعه شبه تجربی شرکت کردند. سه مدل کفش در این آزمون استفاده شد که به صورت کفش با راکر پنجه 10 درجه، کفش با راکر پنجه 15 درجه و کفش کنترل بودند. ارزیابی سرعت راه رفتن افراد با آزمون 10 متر راه رفتن، ارزیابی تعادل با مقیاس تعادلی برگ و بررسی تعادل پاسچرال داینامیک با استفاده از آزمون ستاره ای انجام شد. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS (ورژن 22) استفاده شد. ابتدا توزیع داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک سنجیده شد. سپس برای مقایسه تاثیر زوایای مختلف راکر بر تعادل و سرعت راه رفتن، از آزمون های ویلکاکسون و آنالیز واریانس استفاده شد.

    یافته ها

    سه مداخله مورد نظر اختلاف معناداری در سرعت راه رفتن (0/993=P)، تعادل پاسچرال داینامیک در راستای قدامی (0/835=P)، راستای خلفی خارجی (0/826=P)، راستای خلفی داخلی (0/598=P) و تعادل به دست آمده از مقیاس تعادلی برگ (0/625=P) نداشتند.

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد استفاده از مداخلات مذکور باعث به هم خوردن تعادل نمی شود. همچنین سرعت راه رفتن نیز افزایش یا کاهش نمی یابد. این مطالعه از تجویز راکر پنجه در سالمندان حمایت می کند.

    کلید واژگان: تعادل, سرعت راه رفتن, سالمند, کفش راکردار, راکر پنجه
    Hoda Hashemi, Mahmoud Bahramizadeh*, Mokhtar Arazpour, Atefe Aboutorabi
    Objective

     Balance is one of the indicators to determine independence in performing daily activities in the elderly. One of the influential factors in postural control and balance is walking speed. This study aims to evaluate the effect of rocker soles at two degrees of 10 and 15 on the walking speed and balance of the elderly.

    Materials & Methods

    The study participants were 19 older adults aged 60 years or older (13 women and 6 men; mean age=66.1 years, mean height=1.63 m, mean weight=70.3 kg). Three models of shoes were used: shoes with a 10-degree rocker sole angle, shoes with a 15-degree rocker sole angle, and control shoes. Walknig speed was evaluated with 10-m walking test, while balance and dynamic postural control were assessed with the Berg balance Scale (BBS) and Star Excursion balance test, respectively. The Shapiro-Wilks test was used to examine the normality of data distribution, and repeated-measures ANOVA and Wilcoxon test were used to compare the effects of different rocker angles on balance and walking speed. The obtained data were analyzed in SPSS v. 22.

    Results

     There was no significant difference in walking speed (P= 0.993), dynamic postural balance at anterior (P= 0.835), posterolateral (P= 0.86), and posteromedial (P= 0.598) directions and balance obtained from BBS (P= 0.625) among the groups using three shoe models.

    Conclusion

     It seems that the use of rocker sole shoes does not affect the balance and walking speed of the elderly. This study supports the administration of shoes with toe-only rocker soles to the elderly.

    Keywords: Balance, Walking speed, Elderly, Rocker sole, Toe-only rocker
  • Sejli Amir Ali Gordahani, Mokhtar Arazpour*
    Introduction

     Rocker-soled shoes are usually used to help for preventing foot problems in the diabetic population. However, different designs of rocker sole exist, there is limited knowledge regarding their effect on gait parameters in diabetic patients. 

    Methods and Materials

    Six subjects with type 2 diabetes (4 males, and 2 females) walked in a gait laboratory setting. A three-dimensional motion capture system was used to acquire gait data when walking barefoot, with un-adapted footwear, or footwear adapted with a heel-to-toe rocker sole. The gait variables were as follows: spatiotemporal parameters (walking speed, cadence, percentage of stance phase, and stride length) and sagittal range of motion of ankle, knee, and hip joints. 

    Results

     Among spatiotemporal parameters, only the stance phase percentage was significantly increased when the subjects walked with the rocker-soled footwear (12%) and un-adapted footwear (10.7%) compared with barefoot walking, but not significant difference between 2 footwear conditions. There were no significant differences between the three test conditions in hip, knee or ankle joint ranges of motion in the sagittal plane. 

    Conclusion

     This pilot study demonstrated that footwear can potentially be adapted with a rocker sole profile in diabetic patients without significantly affecting hip, knee and ankle sagittal plane kinematics.

    Keywords: Diabetes, Footwear, Heel-to-toe Rocker Sole, Walking
  • Meysam Sayyadfar, Mokhtar Arazpour, Mahmoud Bahramizadeh, Monireh Ahmadi Bani
    Introduction

    The prevention of foot ulcer and the improvement of gait pattern in the diabetic patients are crucial to understand the lower limbs kinematics. Various kinds of rockers can be used in shoes to reduce the forces applied on the plantar surfaces in patients with diabetic foot. The aim of this study was to investigate the kinematic parameters of gait using toe-only rocker shoes in patients with diabetic foot.

    Methods and Materials:

     Forty type 2 diabetic patients (22 females; mean age 58.2) were recruited for participation in this study. Examination of the subject's gait in this study was based on two walking conditions including standard shoes and shoes with toe-only rocker. A three-dimensional gait analyses was conducted to assess the kinematic parameters. For comparison the two test conditions, a paired t-test was utilized.

    Results

    With the application of shoes with toe-only rocker, there was no significant differences in the walking speed improvement compared with standard shoe(P=0.260), However, the step length and cadence (P˂0.001) were significantly increased when walking with toe-only rocker shoe compared with standard shoe. The range of motion of all three lower limb joints (ankle, knee, and hip) was significantly decreased using toe-only rocker shoe (P˂0.05).

    Conclusion

    The present study demonstrated a significant increase in the cadence and step length and a significant reduction in range of motion of lower limb joints during walking using toe-only rocker shoes compared with standard shoes in diabetic patients. Based on the results of this study, it seems that toe-only rocker can improve the gait pattern of people with diabetes. More study with long term follow-up is needed.

    Keywords: Diabetic Foot, Kinematic, Gait, Toe-only Rocker, Shoe
  • فاطمه زارع زاده، مختار عراضپور، محمود بهرامی زاده، محمدعلی مردانی*
    هدف بعد از جراحات منجر به قطع عضو، دیابت شایع ترین عامل قطع عضو اندام تحتانی است. قطع عضو پارشیال پا باعث به هم خوردن توزیع متوازن فشار و همچنین ایجاد اختلاف چشمگیر با توزیع عادی فشار کف پا می شود. پروتز ایده آل در این بیماران باید فشار را بر کل سطح پا پراکنده و از ایجاد فشار موضعی جلوگیری کند. هدف مطالعه حاضر طراحی و ساخت پروتز سیلیکونی جدید و بررسی تاثیر آن بر کاهش فشار کف پایی و متغیرهای فضایی مکانی راه رفتن در بیماران دیابتی با قطع عضو ترانس متاتارس است. روش بررسی این پژوهش شبه تجربی روی پنج بیمار دیابتی (سه زن و دو مرد) با قطع عضو ترنس متاتارسال (با میانگین سنی 4/18±59  سال) در سال 1396 انجام گرفت. نمونه گیری به صورت غیراحتمالی ساده بود و شرکت کنندگان در آزمایشگاه گروه ارتز و پروتز دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی ارزیابی شدند. این مطالعه در سه مرحله انجام شد. در فاز اول با استفاده از سنسور سنجش فشار مقاومتی از نوع FSR-402، نقاط پرفشار کف پایی در حین راه رفتن با پروتز سیلیکونی مرسوم، شناسایی شدند. فشار کف پایی بیش از 200 کیلوپاسکال، به عنوان حد آستانه در نظر گرفته شد. در فاز دوم مطالعه پروتز سیلیکونی جدید برای هر شرکت کننده با روش قالب گیری، جداگانه طراحی و ساخته شد. تزریق سیلیکون در دو مرحله صورت گرفت. در پروتزهای سیلیکونی مرسوم قسمت ازدست رفته پا تنها با یک نوع سیلیکون سفت بازسازی می شود. در فاز سوم مطالعه، پروتز سیلیکونی ارزیابی و با پروتز سیلیکونی مرسوم مقایسه شد. متغیرهای راه رفتن و میانگین حداکثر فشار کف پایی، با استفاده از حسگر سنجش فشار مقاومتی، هنگام استفاده از پروتز سیلیکونی مرسوم و پروتز سیلیکونی جدید به صورت قبل و بعد از سه هفته استفاده از پروتز جدید ارزیابی شدند. برای بررسی عادی بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلکز و از آزمون های میانگین، انحراف معیار و میزان خطای استاندارد برای توصیف داده ها استفاده شد .داده ها با استفاده از نسخه 17 نرم افزار آماری SPSS و آزمون تی زوج در سطح معنی داری کمتر از 5 درصد تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها استفاده از پروتز سیلیکونی جدید میزان فشار کف پایی در قسمت های پاشنه، ناحیه میانی و ناحیه جلوی استامپ را کاهش داد (0/05>P) و به زیر حد آستانه رساند. همچنین باعث کاهش درد و فشار روی قسمت های داخل و خارج خط بخیه شد. مدت زمان فاز استانس و سرعت راه رفتن افزایش یافت، ولی تغییر مدت فاز سوئینگ معنی دار نبود (0/05<P). نتیجه گیری پروتز سیلیکونی جدید ساخته شده در مطالعه حاضر با داشتن سختی های متفاوت سیلیکون توانست به میزان زیادی از فشارهای نقطه ای بکاهد و با بهبود توزیع فشار در کف پا و در نواحی پرفشار مثل پاشنه، میانی و جلوی پا، فشار حاصل از تحمل وزن را بر کل سطح پلانتار باقی مانده اندام به صورت یکنواخت توزیع کند و باعث کاهش درد در این بیماران هنگام راه رفتن شود.
    کلید واژگان: پای دیابتی, زخم های کف پایی, قطع عضو پارشیال پا, پروتز سیلیکونی پا
    Fatemeh Zarezadeh, Mokhtar Arazpour, Mahmood Bahramizadeh, Mohammad Ali Mardani*
    Objective Diabetic foot ulcers are significant complications of diabetes that can lead to amputation. Partial foot prostheses can be used to redistribute the plantar pressure on the residual limb to alleviate local pressures and prevent re-amputation at more proximal levels. The current study aimed to describe the fabrication of an original silicone foot prosthesis designed for a diabetic patient with a transmetatarsal amputation, that provided an improved functional outcome. Materials & Methods This quasi-experimental study was performed on 5 diabetic patients (3 women and 2 men) with transmetatarsal amputation (Mean±SD=59±4.18 years). We applied the nonrandomized sampling method. The study participants were evaluated at the Walking Laboratory of Orthotics and Prosthetics Department of the University of Social Welfare and Rehabilitation Sciences. This study was conducted in three phases. In the first phase, high-pressure areas on the stump were identified using Force-Sensing Resistor sensors (FSR-402) during walking with conventional silicone prosthesis. A plantar pressure of ≥200 kPa was considered as high and the threshold point. In the second phase, the silicone injection was performed in two stages; using cast formers and wax. The new silicone prosthesis was individually designed and constructed for each participant. In the third phase, the new silicone prosthesis was evaluated and compared with conventional silicone prosthesis. The spatiotemporal parameters of gait and the mean value of maximum plantar pressure (using force-sensing resistor sensors) were evaluated during walking with conventional silicone prosthesis and new silicone prosthesis before and after 3 weeks of wearing the new prosthesis. The normal distribution of data was tested using the Shapiro-Wilks test; it revealed normality in the distribution of the obtained data. The Independent Samples t-test was used to compare the results of maximum plantar pressure and spatial-temporal parameters. All statistical analyses were performed in SPSS. The significance level was set at P<0.05.  Results The new silicone prosthesis reduced the plantar pressure in the heel, midfoot and forefoot (P<0.05) and reached below the threshold point. Moreover, it reduced pain and pressure in the line of stitches (P<0.05). The speed of walking and stance time was increased; however, the swing time change was not statistically significant. Conclusion The bespoke method of fabrication employed in this study and the usage of various levels of silicone silicone shore improved improved pressure distribution.
    Keywords: Diabetic foot, Plantar ulcers, Partial foot amputation, Silicone foot prosthesis
  • Maryam Farzad*, Mokhtar Arazpour, Erfan Shafiee, Fereydoun Layeghi, Deborah A. Schwartz
    Objectives
    Flexion contractures of the Proximal Interphalangeal joint are the most frequent complications resulting from surgical procedures and traumatic events. Orthotic interventions for the treatment of contractures may include serial splinting, serial casting, dynamic or static progressive orthoses, or a combination of these orthoses. This study aimed to determine the effects of serial casting methods using thermoplastic tape in the Proximal Interphalangeal (PIP) joint flexion contracture treatment.
    Methods
    Thirty-one patients with flexion contracture of the PIP joint (mean: 32.5°, range: 10-65°) were treated by serial casting method using thermoplastic tape. Flexion contracture, total active motion, extension lag and flexion gap were evaluated in the first session. The affected joint was casted after hand therapy interventions. Patients were requested to visit the clinic every other day for recasting and receiving exercises.
    Results
    After one month, the mean range of flexion contracture decreased from 32.5° to 10.7°. The mean range of flexion gap decreased from 3.2 cm to 1.8 cm. The mean range of extension lag decreased from 2.04 cm to 0.86 cm, and the mean range of total active motion increased from 81.67° to 128.81°. All of the aforementioned changes were statically significant (P<0.05).
    Discussion
    The use of thermoplastic tape for serial casting is an effective and reliable method for the treatment of PIP joint flexion contracture.
    Keywords: Flexion contracture, Cylindrical serial casting, Thermoplastic material, Proximal Interphalangeal Joint
  • الناز اسفندیاری، مختار عراض پور *، حسن سعیدی، امیر احمدی
    هدف سکته مغزی به دنبال قطع یا اختلال خون رسانی به قسمتی از مغز ایجاد می شود. عوارض ناشی از سکته مغزی، می تواند از عوارض جزئی همانند علائم عصبی تا اختلالات خیلی شدید، بسته به محل و شدت آسیب دیدگی متفاوت باشد. همی پارزی یکی از شایع ترین اختلالات در افراد دچار سکته مغزی در فاز حاد این عارضه است. برخی اختلالات دیگر نیز همچون اختلالات تعادلی وضعیتی نیز ممکن است به دنبال سکته مغزی مشاهده شود. تمامی اختلالات نورولوژیکی ناشی از سکته مغزی ممکن است سبب محدودیت دامنه حرکتی افراد از رنج کم تا زیاد شود. بازیابی توانایی راه رفتن یکی از مهم ترین اهداف توان بخشی افراد دچار سکته مغزی است. از این رو استفاده از وسایل کمکی همچون ارتزها می تواند برای این افراد مفید واقع شود. یکی از متداول ترین روش های درمانی برای کنترل عارضه دراپ فوت ناشی از سکته مغزی استفاده از ارتزهای مچ پا-پایی است. ارتز مچ پا-پایی با فراهم کردن ثبات مچ و قرار دادن پا در وضعیت مطلوب از افتادگی پا و سایر حرکات ناخواسته جلوگیری می کند و باعث می شود تا راه رفتن عادی شود. هدف مطالعه مروری حاضر ارزیابی تاثیرگذاری ارتزهای مچ پا-پایی بر تعادل و مولفه های زمانی مکانی، کینتیکی و کینماتیکی راه رفتن افراد با عارضه دراپ فوت ناشی از سکته مغزی است.
    روش بررسی جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی گوگل، اشپرینگر، ساینس دایرکت، پابمد، و اوید برای یافتن مطالعات در بازه زمانی 1996 تا 2016 که تاثیر ارتوزهای مچ پا- پایی را در افتادگی مچ سنجیده اند، انجام شده است. پس از بررسی و طبقه بندی مقالات به دست آمده، مقالات موجود بر اساس متغیرهای زمانی مکانی راه رفتن، کینتیک، کینماتیک و تعادل تحلیل شدند. در نهایت 21 مطالعه جهت ارزیابی نهایی انتخاب شدند.
    یافته ها 21 مقاله درباره تاثیر ارتز مچ پا-پایی بر متغیرهای راه رفتن افراد دراپ فوت ناشی از سکته مغزی تجزیه وتحلیل شده است. متغیر زمانی مکانی در 14 مقاله و مولفه های کینتیک و کینماتیک در هفت مقاله ارزیابی شده است. ارتز مچ پا-پایی تاثیر معناداری بر طول و عرض گام داشته است، ولی بر سرعت، کادنس، قرینگی راه رفتن و تعادل افراد تاثیر معنادار نداشته است. همچنین استفاده از ارتز مچ- پایی سبب بهبود مولفه های کینتیکی راه رفتن، کینماتیک مچ پا و کینماتیک زانو در فاز ایستایی می شود، ولی بر کینماتیک مفصل زانو در فاز نوسانی و کینماتیک مفصل هیپ در صفحه فرونتال و ساجیتال تاثیر چندانی نداشته است. درباره تاثیر ارتز بر ممان اینرسی و پاور مفاصل مطالعات اندکی وجود داشت، ولی نتیجه حاکی از نبود تفاوت معنادار در این مولفه ها بود.
    نتیجه گیری این مطالعه نشان داد مدل های مختلف ارتز مچ پا-پاییاستاتیک یا دینامیک، بسته به جنس و طراحی شان، تاثیرهای متناقضی بر تعادل، مولفه های کینتیک، کینماتیکی و متغیرهای راه رفتن افراد سکته مغزی می گذارند. استفاده از ارتزهای مچ پا-پایی در مقایسه
    کلید واژگان: سکته مغزی, افتادگی مچ, ارتزهای مچ پا-پایی, متغیرهای راه رفتن
    Elnaz Esfandiari, Mokhtar Arazpour *, Hassan Saeedi, Amir Ahmadi
    Objective Stroke occurs when the supply of blood to the brain is either interrupted or reduced. The clinical presentation varies from minor neurological symptoms to severe deficits, depending on the location and the size of the brain lesion. Hemiparesis is one of the most striking features in the acute phase. Many other deficits may also be present, including postural imbalance. All persistent neurological deficits may cause more or less severe activity limitations in several domains of human functioning. Regaining walking ability is a major goal during the rehabilitation of stroke patients. Therefore, using orthoses can be beneficial for them. Ankle-Foot Orthoses (AFOs) is one of the most common therapeutic approaches to control foot drop among stroke patients. AFOs prevent drooping or other unintended movements of the foot and ankle by providing stability in optimum conditions. It also helps in regaining normal walking posture in stroke patients. The aim of this review was to evaluate the efficiency of the AFOs on balance and examine the effectiveness of temporal spatial and kinetic gait kinematics in stroke patients with foot drop.
    Materials & Methods Science Direct, Springer, Google Scholar, PubMed, Ovid databases were searched for articles published between 1996 and 2016 of studies on patients with drop foot wearing the AFOs. After reviewing and categorizing the articles, they were analyzed based on spatiotemporal parameters, gait kinetics, gait kinematics and stability. A total of 21 articles were selected for final evaluation.
    Results Twenty-one articles were analyzed in relation to the effect of the AFOs on gait parameters in stroke patients. Spatiotemporal parameters were evaluated in 14 articles, and kinetics and kinematics parameters were analyzed in seven articles. AFOs have a significant impact on the length and width of the steps but had no significant effect on speed, cadence, symmetry of gait and balance. Also, AFOs improved kinetic parameters of gait, ankle kinematics and kinematics of the knee in the static phase but had no significant effect on knee joint kinematics and kinematics of the hip joint in the frontal and sagittal. There are a few studies with regard to the effects of AFOs on the moment of inertia and joints power, but the results of the present study showed no significant difference in these parameters.
    Conclusion This study showed that the AFOs based on the models (static or dynamic) had a paradoxical effect on balance, kinetic and kinematic parameters of gait in the stroke patients. AFOs had a significant improvement in balance, kinetic and kinematic parameters of gait compared to those without orthosis situation in the stroke patients. According to the result of this study, depending on the patient's needs and situation, the best and the most suitable ankle foot orthoses should be designed and custom molded for them.
    Keywords: Stroke, Drop foot, Ankle foot orthoses, Gait parameters
  • Mokhtar Arazpour, Fateme Bahramian, Atefe Aboutorabi, Seyed Taghi Nourbakhsh, Ardeshir Alidousti, Hamidreza Aslani*
    Background
    Patellofemoral pain syndrome (PFPS) is one of the most frequent causes of anterior knee pain in adolescents and adults. This disorder can have a big effect on patients’ ability and quality of life and gait.
    Methods
    This review included all articles published during 1990 to 2016. An extensive literature search was performed in databases of Science Direct, Google Scholar, PubMed and ISI Web of Knowledge using OR, AND, NOT between the selected keywords. Finally, 16 articles were selected from final evaluation.
    Results
    In PFPS subjects, there was lower gait velocity, decreased cadence, and reduced knee extensor moment in the loading response and terminal stance, delayed peak rear foot eversion during gait and greater hip adduction compared to healthy subjects, while for hip rotation, there was controversy in studies.
    Conclusion
    Changes in the walking patterns of PFPS subjects may be associated with the strategy used for the reduction of patellofemoral joint reaction force and pain.
    Keywords: Kinematic, Kinetics, Patellofemoral pain syndrome, Spatiotemporal
  • Mahmood Bahramizadeh *, Mokhtar Arazpour, Stephen William Hutchins
    Objective
    This study was designed to evaluate the effectiveness of a modified floor reaction ankle foot orthosis (FRAFO) design on gait performance in children with cerebral palsy.
    Methods
    Eight children with cerebral palsy wore a modified FRAFO bilaterally for six weeks. Motion analysis was used to assess the immediate effectiveness of the orthosis on improving gait and also following six weeks of gradual orthosis use. Primary outcome measures were walking speed, cadence and stride length, plus hip, knee and ankle joint ranges of motion. A paired T test was used to compare primary outcome measures.
    Results
    Cadence, stride length and walking speed were all significantly increased when the children wore the modified FRAFO (P =
    Conclusions
    Children with cerebral palsy can benefit from an improvement in gait parameters when walking with a modified FRAFO.
    Keywords: walking, modified FRAFO, cerebral palsy, temporal spatial parameters, kinematics, orthoses
  • Mohammad Ali Mardani, Gholamreza Aminian, Mokhtar Arazpour *, Stephen William Hutchins, Amir Fayaz, Masoud Eglali, Farhad Tabatabaian, Fatemeh Zarezadeh, Modtafa Mardani
    Objectives
    Microtia is the most commonly seen congenital ear defect, and involves an auricular deformity either unilaterally or bilaterally. The aim of this study was to fabricate silicone prostheses for a child with bilateral microtia using an innovative technique.
    Methods
    This method involved the construction of bilateral ear prostheses using clips, which were located within the layers of the silicone superstructure.
    Results
    Surgical reconstruction was not indicated due to the patient’s age; so prosthetic reconstruction was advised in this case.
    Discussion
    Two prosthetic ears were manufactured, with one being attached using an adhesive method and the other by a self suspension method. The child and his parents were very satisfiedby the cosmetic and aesthetic appearance of the prostheses fitted. This technique has been proven to be suitable for pediatric patients with microtia
    Keywords: Microtia, prosthetic reconstruction, ear prosthesis
  • محمود بهرامی زاده، مختار عراض پور، عاطفه ابوترابی، محمدرضا آذرپیرا
    هدف
    مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر ارتز تغییریافته) Floor Reaction AFO (FLRAFO بر عملکرد راه رفتن در کودک مبتلا به فلج مغزی طراحی شده است.
    روش بررسی
    در این مطالع ه یک کودک مبتلا به فلج مغزی دوطرفه به مدت شش هفته ارتز تغییریافته را پوشید. اثربخشی فوری ارتز شش هفته بعد از استفاده از ارتز مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای اندازه گیری شده شامل سرعت، کادانس و طول گام، به علاوه دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و مچ پا توسط دستگاه حرکتی وایکن ثبت شد.
    یافته ها
    طول گام، کادانس و سرعت راه رفتن با پوشیدن ارتز افزایش یافته است. با پوشیدن این ارتز دامنه حرکتی مچ پای کودک کاهش یافت. بعد از 6 هفته، میانگین دامنه حرکتی زانو به هنگام راه رفتن با ارتز که در ابتدا 72/13 ± 8/36 بود به 10/1 ± 0/43 درجه افزایش یافت. بعد از 6 هفته استفاده از ارتز به نسبت روز اول پوشیدن ارتز، زاویه خم شدن مفصل ران در تماس اولیه پاشنه و نیز میزان انتقال بازشدن در مرحله ایستایی کاهش یافت.
    نتیجه گیری
    ارتز تغییر یافته می تواند سبب بهبود پارامترهای راه رفتن در کودکان مبتلا به فلج مغزی شود.
    کلید واژگان: راه رفتن, ارتز تغییر یافته, فلج مغزی, پارامترهای زمانی مکانی, سینتیک, سینماتیک
    Mahmood Bahramizade, Mokhtar Arazpour, Atefe Aboutorabi, Mohammad Reza Azarpira
    Objective
    This study was designed to evaluate the effectiveness of a modified Floor Reaction Ankle Foot Orthosis (FRAFO) design on gait performance in boy with cerebral palsy.
    Materials and Methods
    In this study, one boy with diplegic cerebral palsy (CP) wore a modified FRAFO bilaterally for six weeks. Immediate effectiveness of the orthosis on improving gait and also following six weeks of gradual orthosis use were recorded. Primary outcome measures were walking speed, cadence and stride length, plus hip, knee and ankle joints range of motion that recorded by VICON motion analysis system.
    Results
    Cadence, stride length and walking speed were all increased when the Boy with CP wore the modified FRAFO. The boy demonstrated a reduction in ankle ROM when using the modified FRAFO. The mean knee joint ROM was increased from 36.8±13.72 degrees when walking with an orthosis at baseline to 43.0±1.10 degrees when walking with an orthosis after six weeks of use. Boy with the modified FRAFO also had decreased hip flexion angle at initial contact and an extension shift during stance phase following 6 weeks of orthosis use compared to when initially donning it.
    Conclusions
    A modified FRAFO can improve gait parameters in children with cerebral palsy.
    Keywords: walking, modified FRAFO, cerebral palsy, temporal spatial parameters, kinematics
  • Mokhtar Arazpour, Fatemeh Zarezadeh, Monireh Ahmadi Bani
    Objective
    Patients suffering from mild to moderate knee osteoarthritis may be treated with unloader knee orthoses or laterally wedged insoles. This study aimed to identify and compare the effects of two orthoses in these patients.
    Methods
    56 patients with medial compartment knee OA were evaluated when wearing an unloader knee orthosis and insoles with a 6° lateral wedge which were randomly assigned. Testing was performed at baseline and after 6 months of use with the two types of orthoses. The KOOS score was used to assess outcomes in this study. A paired T test was used for comparing base line and the 6th month post interventions KOOS sub scale score. An independent T test was used for analyzing the efficacy between the two orthoses.
    Results
    Each of the interventions improved all the parameters comparing to the baseline condition (P=0.000). However, in comparing the effect between these orthoses, we did not find significant differences in activities of daily living (P=0.871), or sports and recreational activities (P=0.351). The pain and symptoms (P=0.000) were, however, significantly different between the two interventions.
    Conclusion
    The unloader knee orthoses were more effective than lateral wedge insoles in reducing pain and symptoms.
    Keywords: knee osteoarthritis, conservative treatment, knee unloader orthoses, lateral wedges
  • مختار عراض پور، محمود بهرامی زاده، محمدعلی مردانی، مسعود کریملو، اسماعیل ابراهیمی، رضا وهاب کاشانی، سیدمحمدابراهیم موسوی
    هدف
    این پژوهش با هدف طراحی و ساخت نوع جدیدی از اسپلینت عنکبوتی و مقایسه تاثیر آن با اسپلینت فلزی معمول بر بهبود عملکرد دست بیماران دارای آسیب عصب رادیال انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه شبه تجربی از بیماران دارای آسیب عصب رادیال که به درمانگاه بیمارستان های سینا و امام خمینی تهران مراجعه کرده بودند، 24 نفر به طور تصادفی انتخاب و پس از تخصیص تصادفی تعادلی به دو گروه، تحت درمان به دو روش استفاده از اسپلینت جدید و اسپلینت فلزی معمول قرار گرفتند. میزان دامنه حرکات مفصلی مفاصل مچ، کف دستی-انگشتی، بین انگشتی نزدیک، بین انگشتی دور و همچنین میزان راحتی و اگزمای پوستی بیماران قبل از مداخله و 4 ماه پس از استفاده از اسپلینت ها ارزیابی و نتایج حاصل با استفاده از آزمون های آماری مجذور خی و تی مستقل مورد تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    میانگین دامنه حرکتی مفاصل مچ (0/001>p)، کف دستی-انگشتی (0/003=p) و بین انگشتی نزدیک (0/029=p) بین دو گروه تفاوت معناداری داشت، ولی دامنه حرکتی مفصل بین انگشتی دور دو گروه تفاوت معناداری نداشت (0/054=p)، اگرچه نتایج بهبودی گروه اسپلینت عنکبوتی در این مفصل نیز بهتر از گروه دیگر بود.
    نتیجه گیری
    اسپلینت جدید طراحی شده و اسپلینت فلزی معمول هر دو در بهبودی عوارض ناشی از آسیب عصب رادیال(عدم اکستنشن انگشتان، افتادگی مچ و بدشکلی ثانویه) موثر می باشند، ولی اسپلینت جدید به مراتب بهتر از اسپلینت قدیمی عملکرد دست را بهبود می بخشد.
    کلید واژگان: اسپلینت عنکبوتی, اسپلینت داینامیک, آسیب عصب رادیال
    Mokhtar Arazpour, Mahmoud Bahrami, Zadeh, Mohammad Ali Mardani, Massoud Karimlou, Esmaeil Ebrahimi, Reza Vahhab, Kashani, Seyyed Mohammad Ebrahim Mousavi
    Objective
    The goal of this study was to design and manufactureAWT IMAGE the novel spider splint and compare its effect with conventional metallic splint on improvement of hand function in patients with radial nerve injury.
    Material and Methods
    In this quasi experimental study, 24 patients with radial nerve injury from clinics of Sina and Imam Khomeini hospitals who were randomly selected and assigned into two groups by balanced randomized method, were treated with new splint and conventional metallic splint. For the first visit range of motion at wrist, Metacarpophalangeal, Proximal interphalangeal and Distal interphalangeal joints was measured and evaluated the comfortance level and skin eczema. After 4 months follow up the variables was evaluated again. Data were analyzed by Chi square and Independent T tests.
    Results
    The range of motion of joints at Wrist (p<0.001), Metacarpophalangeal (p=0.003) and Proximal interphalangeal (p=0.029) were significantly more in spider splint group thant other group, but there was no significant difference in range of motion of Distal interphalangeal joint (p=0.054), although function improvement of Distal interphalangeal joint was better too in spider splint group tha other group.
    Conclusion
    The new splint and conventional metallic splint were effective on improvement of radial nerve problems (fingers disextension, drop wrist and secondary deformity), but new splint was more effective on hand function improvement.
    Keywords: Spider splint, Dynamic splint, Radial nerve injury
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال