به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

reza jamhiry

  • الهام ایمانی*، اسماء خدامی، رضا جمهیری، سعید حسینی تشنیزی
    زمینه

    با شیوع بیماری مسری کووید-19، نیاز به قرنطینه جهت پیشگیری از انتقال بیماری به وجود آمد. به همین دلیل مبتلایان به این بیماری از انزوای اجتماعی زیادی رنج می برند. از طرفی، جهت کنترل و درمان بیماری، ارایه آموزش های خودمراقبتی لازم است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر برنامه آموزش خودمراقبتی به دو روش چند رسانه ای و تله نرسینگ بر انزوای اجتماعی مبتلایان به بیماری کووید-19 شهرستان بندرعباس طراحی شد.

    روش کار

    این پژوهش، به صورت یک مطالعه نیمه تجربی روی 88 بیمار مبتلا به کووید-19 مراجعه کننده به مراکز خدمات جامع سلامت شهرستان بندرعباس در سال 1400 انجام شد. نمونه های پژوهش به صورت در دسترس انتخاب شده و با استفاده از تخصیص بلوک های تصادفی به دو گروه آموزش چندرسانه ای و تله نرسینگ تقسیم شدند. ابتدا انزوای اجتماعی بیماران مبتلا به کووید-19 با استفاده از پرسش نامه در دو گروه بررسی شد و سپس آموزش خودمراقبتی با استفاده از روش های چند رسانه ای و تله نرسینگ ارایه شد. پس از اتمام بیست و یک روز، انزوای اجتماعی مجدد اندازه گیری و داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 26 وارد شده و تجزیه و تحلیل شد.

    یافته ها

      در ارزیابی پیش از مداخله، تفاوت معناداری از نظر نمره انزوای اجتماعی بین دو گروه وجود نداشت. نتایج آزمون آنالیز کوواریانس چندگانه نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون هر یک از ابعاد انزوای اجتماعی، میانگین نمره بعد تنهایی، عجز اجتماعی، یاس اجتماعی و کاهش تحمل اجتماعی پس از مداخله در گروه تله نرسینگ به طور معناداری کمتر از گروه چند رسانه ای است (0/001>P).

    نتیجه گیری

      روش های آموزشی مانند استفاده از آموزش چندرسانه ای و تله نرسینگ برای آگاهی بخشی و آموزش خودمراقبتی در کنار مراقبت های درمانی دیگر، می تواند سبب کاهش انزوای اجتماعی شود. بنابراین لازم است برنامه آموزش خودمراقبتی و ارایه آگاهی در خصوص مراقبت های لازم حین بیماری کووید-19 برای بیماران در مراکز جامع خدمات سلامت درنظر گرفته شود و از تله نرسینگ جهت آموزش موثرتر خودمراقبتی استفاده شود.

    پیامدهای عملی: 

     یافته های پژوهش حاضر در آموزش خودمراقبتی به بیماران مبتلا به بیماری های واگیردار مانند کووید 19 کاربرد دارد.

    کلید واژگان: خودمراقبتی, چندرسانه ای, تله نرسینگ, انزوای اجتماعی, ویروس کووید 19
    Elham Imani*, Asma Khodami, Reza Jamhiry, Saeed HoseiniTeshnizi
    Background

     With the spread of the contagious disease of COVID-19, the necessity of quarantine came to prevent the transmission of the disease. For this reason, patients suffered from social isolation. On the other hand, in order to control and treat the disease, it was necessary to provide self-care training. The present study was designed with the aim of comparison of the effect of self-care training program in two methods of multi-media education and tele-nursing on social isolation in patients with COVID-19 in Bandar Abbas city.

    Methods

     This study was performed as a quasi-experimental study on 88 patients with COVID-19 referred to comprehensive health service centers in Bandar Abbas in 2021. The research samples were selected through convenience method and were divided into two groups of multimedia training and tele-nursing using block random allocation. First, social isolation in patients with COVID-19 was assessed using the questionnaire in two groups and then self-care training was provided using multimedia and tele-nursing methods. At the end of day twenty-one, social isolation was measured again and the data was entered into SPSS software version 26 and analyzed.

    Results

      There was no significant difference in pre-intervention assessment in term of social isolation score between the two groups (P>0.05). The results of the multiple covariance analysis test showed that by controlling the effect of the pre-test of each dimension of social isolation, the mean score of the loneliness, social disability, social anxiety and social tolerance dimensions after the intervention in the telenursing group was significantly lower than that of the multimedia group (P<0.001).

    Conclusion

     Educational methods such as multimedia education and tele-nursing for awareness and self-care education, along with other medical care, can reduce social isolation. Therefore, it is necessary to consider a self-care education program and provide information about the necessary care during COVID-19 disease for patients in comprehensive health service centers and to use tele-nursing for more effective self-care education.

    Practical Implications:

     Research findings can be applied in self-care training programs in infectious diseases such as COVID-19.

    Keywords: Self-care, Multimedia, Tele-nursing, Social isolation, COVID-19 virus
  • Asma Khoddami, Elham Imani*, Reza Jamhiry, Saeed Hoseiniteshnizi
    Background & Objective

    For patients, COVID-19 disease is a reminder of non-existence and death. For this reason, these patients experience existential anxiety. One of the effective factors in the control and treatment of this disease is to educate patients on self-care to reduce the burden of these psychological problems on them. The present study was designed and conducted with the aim of evaluating the effect of self-care educational program using telemedicine and multimedia methods on the level of existential anxiety in COVID-19 patients.

    Materials & Methods

    This study was a quasi-experimental research conducted on 88 COVID-19 patients referred to the comprehensive health service centers of Bandar Abbas, Iran from 2020 to 2021. Th0ey were selected using a convenience sampling method. The samples were randomly assigned to the multimedia (44 patients) and telenursing (44 patients) groups. Patients in both groups received education on self-care during COVID-19 disease for 21 days. The Existence Anxiety Scale was completed before and immediately after the intervention. Data were analyzed with SPSS software version 26. Descriptive statistics, normality test, independent t-test, homogeneity of variance and covariance, univariate and multivariate analysis of covariance were used.

    Results

    The mean score of existential anxiety at the beginning of the study was 90.50± 12.57 and 85.25 ±16.12, respectively, in the telenursing and multimedia groups, and after the intervention, it was 46.88 ± 6.38 and 65.40 ± 9.59, respectively, in the telenursing and multimedia groups. After the intervention, the existential anxiety score was significantly reduced in the telenursing group compared to the multimedia group (p <0.001).

    Conclusions

    Based on the findings of this study, self-care education programs and knowledge about necessary care during COVID-19 illness should be considered for patients in comprehensive health centers, and telenursing should be used for more effective self-care education.

    Keywords: Self-care, Multimedia, Telenursing, Anxiety, COVID-19
  • زکیه احمدی، افسانه علائی شیخ رباط، سعید حسینی تشنیزی، رضا جمهیری، عارف فقیه*
    زمینه و هدف

    استرس و اضطراب، یکی از مشکلات اساسی بیماران تحت رویه های تشخیصی و درمانی نیمه تهاجمی و تهاجمی مانند آندوسکوپی است. روش های مختلف جهت کاهش اضطراب اثرات یکسانی ندارند، لذا این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر انحراف فکر با موسیقی درمانی و حضور همراه بر میزان اضطراب بیماران تحت آندوسکوپی انجام یافته است.

    روش بررسی

    در این کارآزمایی بالینی تعداد 105 بیمار مراجعه کننده به بخش آندوسکوپی بیمارستان شهید محمدی و خلیج فارس بندرعباس در سال 1397 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به شیوه تخصیص تصادفی در سه گروه موسیقی درمانی، حضور همراه و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 35 نفر). پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و بیماری و پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر (STAL) قبل و بعد از مداخله تکمیل شد. در گروه موسیقی درمانی، بیماران صداهای طبیعت را از طریق هدفون دریافت کردند. در گروه حضور همراه، آندوسکوپی بیماران با حضور همراه بیمار انجام یافت و گروه کنترل نیز فقط مراقبت های معمول قبل از آندوسکوپی را دریافت کردند. داده ها در نرم افزار آماری SPSS نسخه 24 با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در سطح معناداری از 05/0p< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

    یافته ها:

     نتایج آزمون آنالیز واریانس نشان داد میانگین اضطراب در سه گروه قبل از مداخله تفاوت معناداری نداشته است (77/0=p). اما پس از مداخله تفاوت آماری معنادار مشاهده نشد (005/0<p) به این ترتیب که کاهش نمرات در گروه موسیقی درمانی معنادار بود (044/0=p). اما در گروه همراه (571/0=p) و گروه کنترل (663/0=p)، قبل و بعد از آندوسکوپی تغییر معناداری مشاهده نشد.

    نتیجه گیری: 

    نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که انحراف فکر با موسیقی درمانی شیوه موثری جهت کمک به بیماران تحت آندوسکوپی است و استفاده و ترویج این روش می تواند به بیماران در جهت هر چه بهتر انجام یافتن این روش و احساس رضایت آنان کمک کند.

    کلید واژگان: انحراف فکر, موسیقی درمانی, حضور همراه, اضطراب, آندوسکوپی
    Zakieh Ahmadi, Afsaneh Alaei Sheikh Robat, Saeed Hosseini Teshnizi, Reza Jamhiry, Aref Faghih*
    Background & Aim

    Stress and anxiety are one of the major problems in patients undergoing semi-invasive and invasive procedures such as endoscopy. Different methods to reduce anxiety do not have the same effects. The aim of this study is to compare the effect of thought distraction by music therapy and the presence of caregiver on anxiety level of patients undergoing endoscopy.

    Methods & Materials:

     In this randomized clinical trial, 105 patients referred to endoscopy ward of Shahid Mohammadi hospital and Persian Gulf Bandar Abbas hospital in 2018 were selected by the convenience sampling method and assigned into three groups of music therapy, presence of caregiver and control using the random allocation (35 in each group). The demographic information form and the Spielberger anxiety questionnaire (STAL) were completed before and after the intervention. In the music therapy group, patients received natural sounds through headphones. In the caregiver’s presence group, endoscopy was performed with the presence of caregiver, and the control group only received routine pre-endoscopic care. Data were analyzed using descriptive and inferential statistics through the SPSS software version 24 at a significance level of 0.05.

    Results

    The result of analysis of variance showed that there was no significant difference in the anxiety mean score between the three groups before the intervention (P=0.77), but a significant difference was observed after the intervention (P<0.005). The decrease in scores in the music therapy group was significant (P=0.044), but in the caregiver’s presence group (P=0.571) and the control group (P=0.663), no significant change was observed before and after endoscopy.

    Conclusion

    The results of this study showed that distraction with music therapy is an effective way to help patients undergoing endoscopy, and the use of this method can help the procedure to be performed better and enhance patient satisfaction.

    Keywords: distraction, music therapy, caregiver, anxiety, endoscopy
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال