به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

seyyed morteza kazemi

  • Seyyed-Morteza Kazemi, Reza Minaie-Noshani, Seyyed-Mohsen Hosseininejad*
    Background

    Tenosynovial giant cell tumor (TGCT) is a rare hyperplastic disease of the synovial membrane of the joint with a high recurrence rate and tumor-like features, affecting large joints such as the hip, knee, and ankle. Dull and chronic pain is common, as is swelling of the joint, which can make definitive diagnosis difficult. The gold standard of treatment is complete resection of the lesion. In this case report, we present a TGCT at the knee joint of an adult patient with nonspecific clinical presentation.

    Case Report:

     We present a 33-year-old male patient who presented with chronic swelling, warm sensation, and limited range of motion (ROM) in the knee. He had no history of trauma and infectious disease had been ruled out. After several nonspecific orthopedic procedures and inadequate treatment of signs and symptoms, he was finally diagnosed with local TGCT.

    Conclusion

    To make the correct diagnosis, the unusual and somehow deceptive clinical presentation of TGCT must be considered.

    Keywords: Giant Cell Tumor of Tendon Sheath, Pigmented Villonodular Synovitis, Arthroscopy
  • Arash Maleki, Mohamad Qoreishy*, Seyyed Morteza Kazemi, Ghulam Yahya

    Background and The tibial shaft fracture is the most common long bone fracture in children. This type of fracture has a high capacity for deformity correction, a process known as remodeling. In many circumstances, casting is the choice of treatment.

    Objectives

    This study aims to investigate the rate of tibial fracture remodeling after 6 months of non-rigid fixation.

    Methods

    This research was a retrospective study conducted from March 2017 to March 2018. The study population included 74 children with tibial shaft fracture, treated with a long leg plaster under general anesthesia. Patients were evaluated by obtaining anteroposterior (AP) and lateral view x-rays in the first week, second week, 2 months, and 6 months after casting.

    Results

    Seventy-four individuals were admitted with a diagnosis of tibial shaft fracture. A total number of 39 patients (52%)-13 girls and 26 boys- were treated with the long-leg casting under general anesthesia. The patients’ average age was 7.94±2.69 years (2-14 years). In the second week, four cases were excluded. Remodeling in the fracture site was significant in AP radiography at the end of the second month (P=0.044). Six-month follow-up showed that the remodeling in AP was significant (P=0.017) while in lateral was partially significant (P=0.05).

    Conclusion

    Due to the presence of the growth plate and a dense periosteum, remodeling of the tibial shaft fracture is extremely likely, and the remaining deformity is corrected over time by casting, and no surgical intervention is required. Level of evidence: IV

    Keywords: Tibial fracture, Children, Non-surgical treatment, Remodeling, Casting, Fracture healing
  • Aliasghar Jamehbozorgi, Bahman Norozian, Samaneh Arabi, Seyedeh Mahta Marashipour, Khosro Khademi Kalantari, Alireza Akbarzadeh Baghban, Seyyed Morteza Kazemi
    Introduction

    Immobility and limited usage of operated limbs lead to weakness and atrophy of the muscle after anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction. However, training programs for preventing biomechanical risk factors such as lower limb alignment and increased muscular contraction are very limited. Thus, the current study was carried out to evaluate the recovery of quadriceps muscle strength and the improvement of knee function using adjuvant electromyographic biofeedback (EMG-BF) after ACL reconstruction.

    Methods

    This prospective randomized controlled trial was conducted among 40 patients (20 = EMG-BF group, 20 = Control group) with ACL reconstruction, who were referred to Akhtar Hospital from 2021 to 2022. In the EMG-BF group, EMG BFB was added to the standard rehabilitation protocol, and in the control group, the standard rehabilitation protocol with full postoperative weight-bearing, knee brace (zero degree of extension, 90 degrees of flexion), and electrical stimulation with maximal voluntary isometric knee extension was performed. Each group was intervened for 4 weeks and three sessions of 30 minutes per week. It should be noted that each patient participated in 16 outpatient physiotherapy sessions after surgery. Nicholas Hand-Held Dynamometer (HHD) was used for measuring quadriceps strength, and Knee Outcome Survey-Activities of Daily Living (KOS-ADLs) and Knee Outcome Survey Sports Activities Scale (KOS-SAS) questionnaires were used for assessing the knee function.

    Results

    Four weeks after the treatment, the EMG-BF group showed a significant increase in quadriceps strength (P = 0.0001). Quadriceps strength had a significant difference before and after 4 weeks of intervention (P = 0.0001), but in the control group, no significant difference was observed (P = 0.368). The EMG-BF group had a significant increase in KOS-ADLs and KOS-SAS scores after 4 weeks of intervention (P = 0.0001).

    Conclusion

    In our study, isometric strengthening of quadriceps with adjuvant EMG-BF significantly increased the strength of quadriceps and knee function during 4 weeks. EMG-BF is a low risk, low cost, and less invasive intervention and has high safety and adjustment ability. It is a valuable adjuvant method for achieving better functional recovery in a shorter time.

    Keywords: Electromyographic biofeedback, Adjuvant method, Quadriceps strength, Rehabilitation, Anterior cruciate ligament reconstruction
  • Seyyed-Morteza Kazemi, Roya Khorram, Ehsan Fayyazishishavan, Reza Amani-Beni, Yas Haririan, Seyed Mehdi Hosseini Khameneh, Erfan Rahmani, Reza Minaei Noshahr, Mahshad Sarikhani, Rana Rahimi, Sara Saeidi, Diba Saeidi, Mehrdad Farrokhi
    Introduction

    In order to improve the efficacy of requesting knee radiography and reduce unnecessary radiation expo-sure, some clinical decision rules have been proposed for the assessment of knee injuries. Among them, the Ottawa KneeRule (OKR) was considered as one of the best guidelines with several validation studies. Therefore, in this meta-analysis,we aimed to investigate the accuracy of OKR for diagnosis of fracture in patients presenting with knee trauma.

    Methods

    A systematic search was conducted in PubMed, Web of Science, Scopus, Google Scholar, and EBSCO from inception toSeptember 2022. Quality assessment of the included studies was performed using QUADAS-2 tool. Diagnostic accuracyparameters were analyzed using random-effects model. Statistical analysis was performed using Meta-Disc and Statasoftwares.

    Results

    The meta-analysis of the 18 included studies (6702 patients) showed that the pooled sensitivity andspecificity of OKR for diagnosis of fractures were 0.98 (95% CI: 0.96-0.99) and 0.43 (95% CI: 0.42-0.45), respectively. Thepooled positive likelihood ratio (PLR) and negative likelihood ratio (NLR) were 1.56 (95% CI: 1.39-1.75) and 0.12 (95%CI: 0.05-0.26), respectively. The area under curve (AUC) of the hierarchical summary receiver operating characteristic(HSROC) curve was 0.54.

    Conclusion

    This meta-analysis indicates that OKR has a high diagnostic performance fordiagnosis of fracture, with a pooled sensitivity of 98% and a pooled specificity of 43%. These results propose potentialeffects of OKR on reduction of unnecessary radiography, time spent in emergency departments, and direct and indirectcosts, which should be confirmed using high-quality studies in the future.

    Keywords: Clinical decision rules, Knee injuries, Radiography
  • Seyyed-Morteza Kazemi, Sohrab Keyhani, Mohammadreza Miniator Sajjadi, Ramin Etemadi *, Seyyed-Mohsen Hosseininejad, Hoda Nouri
    Background

    Polymethylmethacrylate (PMMA) has been extensively used as bone cement in orthopedic procedures. Pulmonary cement embolisms (PCEs) are supposed to originate from cement extravasation into the basivertebral veins before draining into the inferior vena cava and eventually becoming lodged in the pulmonary capillaries. Few cases of bone cement embolism have been reported. This study reported a case of pulmonary embolism (PE) after thoracolumbar fixation and kyphoplasty and reviewed the current literature.

    Case Report: 

    We presented an 81-year-old woman who had undergone thoracolumbar vertebroplasty three months before admission and became symptomatic due to PE after total knee arthroplasty (TKA).

    Conclusion

    This case illustrates that clinicians must be aware of the probable occurrence of respiratory distress syndrome in patients with a history of vertebroplasty.

    Keywords: Bone Cement, Polymethylmethacrylate, Pulmonary Embolism, Knee Replacement Arthroplasty, Vertebroplasty
  • Mohamad Qoreishy, Mohamad Movahedinia, Arash Maleki *, Seyyedmorteza Kazemi
    Background
    Studies have proved that in addition to the inlet and outlet views, the intraoperative lateral sacral viewis required to ensure the correct entry point, reduce operating time, and lower radiation exposure. Considering thecomplex anatomy of the sacrum, we showed a safe corridor for sacroiliac joint (SIJ) screw insertion that was accessibleusing only inlet and outlet fluoroscopic views.
    Methods
    From 2013 to 2020, we enrolled 215 patients who underwent percutaneous SIJ screw insertion. Ourexperience in SIJ screw insertion is presented using only two views (inlet and outlet). We reported on the radiationexposure time, operating time, rate of screw malposition, neurologic injury, and revision surgery.
    Results
    The screw malposition rate was 5.5%, including 11 foraminal perforations and one perforated anterior sacralcortex. Paresthesia after the surgery was observed in six patients (2.8%). No revision surgery or screw removal wasperformed. The radiation exposure and operation time for each screw were 21 ± 4.5 s and 13.5 min, respectively.
    Conclusion
    The most anterior and the lowest part of the S1 vertebra can be easily found using intraoperative inletand outlet views. It is a safe corridor for SIJ screw insertion with low radiation time, neurologic injury, and revision rates.Level of evidence: IV
    Keywords: lateral sacral view, percutaneous fixation, posterior pelvic ring injury, sacroiliac joint screw
  • تاثیر آموزش نوروفیدبک بتا / تتا و SMR بر کنترل پوسچرال
    علی اصغر جامه بزرگی، حیدر صادقی*، عباس رحیمی، سید مرتضی کاظمی، حسن متین همایی
    مقدمه و هدف

    تعادل جزء نیازهای اساسی در انجام فعالیت های روزمره است که اجازه انجام فعالیتها را از حفظ یک وضعیت استاتیک تا فعالیتهای پیچیده دینامیک را میدهد و به عنوان یکی از شاخص های استقلال عملکردی بویزه در سالمندان محسوب می شود. در این میان علاوه بر تکنیکهای توانبخشی معمول،نوروفیدبک یکی از تکنیک های نوین در بهبود تعادل می‏باشد .هدف از مطالعه حاضر بررسی اطلاعات بدست آمده از مطالعات پیشین راجع به نقش نوروفیدبک در توانبخشی تعادلی با نگاهی جامع، به‏روز و نقادانه می باشد.

    مواد و روش‏ها

    مقالات منتشر شده در فاصله ی سالهای 1995 تا 2019 میلادی با کلید وازه های "کنترل وضعیت"، "تعادل"، "نوروفیدبک"، "شناخت" و "توجه" در پایگاه های اطلاعاتیPubMed, Scopus, Web of Science, and Web of Knowledge. Google Scholar،مورد جستجو و بررسی قرار گرفت.از میان 60 مقاله یافت شده 22 مقاله با در نظر گرفتن معیار های ورود و خروج، وارد مطالعه اصلی شده و  مورد بررسی کامل قرار گرفتند.

    یافته ها

    22 مقاله بررسی شده براساس نوع پروتکل نوروفیدبک ، در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول با پروتکل تعادلی نوروفیدبک باتقویت موج بتا و مهار موج تتا (شامل18 مقاله) و گروه دوم با پروتکل نوروفیدبک با تقویت موج  حسی حرکتی (شامل4 مقاله) بودمطالعات تاثیر را بر روی تعادل ، عملکردهای دوگانه و دست، پارامترهای راه رفتن، عملکردهای حافظه کاری ضمنی و فرایندهای توجهی رامورد بررسی قرار داده بودند.

    نتیجه گیری

    بررسی  مطالعات نشان ‏داد نوروفیدبک بعنوان یک روش  حداقل تاثیر گذار کوتاه مدت در بهبود تعادل، عملکردهای دوگانه ،توجه وتمرکزمی‏ باشد و می تواند به عنوان یک مدالیته امن در کنار سایر روش های درمانی برای افزایش توانایی تعادلی و تمرکزی ، مورد استفاده قرار گیرد.

    کلید واژگان: تمرین نوروفیدبک بتا تتا, تمرین نوروفیدبک ریتم حسی حرکتی, تعادل
    The Effect of Beta / Theta and SMR Neurofeedback Training on Postural Control and Attention
    AliAsghar Jame Bozorgi, Heydar Sadeghi *, Abbas Rahimi, Seyyed Morteza Kazemi, Hassan Matin Homaei
    Background and Aims

    Balance is a perquisite for performance of daily activities ranging from maintenance of static postures to complex dynamic activities and is considered as a functional independence index. Besides routine rehabilitation techniques, neurofeedback is an almost novel used to enhance balance. The aim of this study is to review the current literature on the role of neurofeedback on balance rehabilitation with a comprehensive and critical approach.

    Materials and Methods

    The literature was searched for relevant papers published between 1995 and 2018 with the keywords of “postural control”, “balance”, “neurofeedback”, “cognition” and “attention” in PubMed, Scopus, Web of science,Google Scholar and Web of Knowledge databases. Among the 60 papers found during the initial search, 22 passed the inclusion and exclusion criteria and were further investigated.

    Results

    The 22 included studies were categorized into two protocols of neurofeedback balance training with Beta wave reinforcement/ theta wave inhibition (18 studies) and sensorimotor wave reinforcement (4 studies). The studies had investigated the effect of neurofeedback balance training on balance, dual and manipulative tasks, gait parameters, concurrent working memory functions and attention processes.

    Conclusion

    The findings of this systematic review showed that neurofeedback is effective on balance improvement, dual task performance and attention. It might be considered as safe method besides other modalities in the management of balance and attentional disorders.

    Keywords: beta, theta neurofeedback training, SMR neurofeedback training, Balance
  • Mohammadreza Vafa, Fatemeh Azizi Soleiman, Seyyed Morteza Kazemi, Masood Salehi, Farid Zaeri, Behnaz Abiri, Homa Sadeghi, Morteza Safavi*
    Background

    Low levels of 25-hydroxyvitamin D (25(OH)D) have been related to depression and anxiety. It seems that anemia is associated with vitamin D deficiency. We aimed to evaluate the effects of iron-vitamin D co-supplementation versus vitamin D alone on depression scores in anemic females with low levels of serum 25-hydroxyvitamin D.

    Methods

    This randomized controlled trial was conducted on eighty premenopausal females who were recruited between May 2015 and October 2015 from primary health care centers. Women with anemia and low concentrations of 25(OH)D were randomized to either 1000 IU/d vitamin D plus 27 mg/d iron (D-Fe) or vitamin D plus placebo supplements (D-P) for 12 weeks. Depressive and anxious symptoms were evaluated with the Beck Depression Inventory (BDI) with subscales 1–13 and 14–21 and Beck Anxiety Inventory (BAI). To compare the groups, Mann–Whitney or chi-squared tests were used and within groups comparison was performed using Wilcoxon signed ranks test. The study was registered on www.clinicaltrial.org as NC 01876563.

    Results

    The serum concentrations of 25(OH)D were increased significantly in both groups at the end of the study. In both groups, there was a significant improvement in total BDI, the BDI subscale, and the BAI scores (p<0.001). No differences were found between groups (p>0.05).

    Conclusion

    Although the potential positive effect of vitamin D on mental health was evident, iron plus vitamin D co-supplementation did not demonstrate any significant benefits over vitamin D alone, neither in depression score reduction nor anxiety symptoms.

    Keywords: Iron, Vitamin D, Depression, Anxiety, Anemia
  • Mohammadreza Minator Sajjadi, Sohrab Keyhani, Seyyed Morteza Kazemi, Behzad Hanafizadeh, Adel Ebrahimpour, Mohammad Banasiri
    Background
    Due to the obvious differences in the natural course of rheumatoid arthritis (RA) and osteoarthritis (OA), different functional outcomes might be expected after Total Knee Arthroplasty (TKA) in these distinct patients. Although several studies have reported the objective outcome of TKA in RA and OA patients, few studies have compared postoperative patient-satisfaction levels.
    Methods
    In this clinical cohort study 171 patients (RA: n=33, OA: n=138) who underwent TKA with posterior stabilizing knee prosthesis were included. The Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS) and Oxford Knee Score (OKS) were used to evaluate and compare patients’ satisfaction 6 and 12 months after TKA relative to their preoperative state and to make an assessment between two groups.
    Results
    Both of patient-reported scoring systems showed a statistically significant improvement for OA and RA patients at 6 and 12 months after surgery, relative to their preoperative scores. The results of the OKS and KOOS did  not show statistically significant improvement from 6 to 12 months n RA patients. Unlike RA group, OKS and KOOS revealed further improvement between 6 and 12 months for the osteoarthritic patients.
    Conclusion
    OA patients had continuous improvement in their satisfaction in the first year after TKA with a gentle upward curve. In contrast, in RA patients, recovery was faster and greater in the first six months after surgery and slowed down in the second six months. Patient-reported outcome scores were not significantly different between two groups at the end of the first year.
    Keywords: Knee injury, osteoarthritis outcome score, Osteoarthritis, Oxford Knee Score, Rheumatoid arthritis, Satisfaction
  • حمید مهدوی محتشم، فرشاد صفدری، محمد قریشی، آزاد علی احمدی، سید مرتضی کاظمی*
    پیش زمینه
    یکی از مشکلات شایع و علل مهم مراجعه به مراکز درمانی آسیب‎های ارتوپدی است که عوامل مختلفی چون آسیب‎های خود به خودی، برخورد با وسایل نقلیه، در محیط کار و یا هنگام ورزش در آن نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین فراوانی و علل بروز آسیب‎های ارتوپدی است.

    مواد و روش‎ها
     کلیه بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان آموزشی اختر استان تهران در سال 94 نمونه آماری پژوهش حاضر است که با روش پرسشنامه ثبت آسیب توسط پرستار به‎صورت تصادفی جمع‎آوری گردید. از آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد برای بررسی شیوع آسیب و بیان ویژگی‎های نمونه آماری استفاده شد. از آمار استنباطی خطی دو جهت مقایسه بین میزان شیوع آسیب در نواحی مختلف بدن استفاده شد.

    یافته‎ها
     نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن بود که آسیب‎های اندام تحتانی بیشتر از نواحی دیگر است و آسیب‎های اندام فوقانی در رتبه دوم است. بین جنسیت و علت بروز حادثه سطح معنی‎داری وجود دارد (P<0.03). همچنین بین جنسیت و میزان بروز آسیب به ترتیب در اندام‎های تحتانی چپ (P<0.001) و راست (P<0.049) و اندام فوقانی راست (P<0.001) و چپ (P<0.001) سطح معنی‎داری وجود دارد. بروز آسیب در میان مردان بیش از زنان و همچنین مچ پا شایع‎ترین ناحیه آسیب دیده در اندام تحتانی چپ و راست و مچ دست شایع‎ترین ناحیه در اندام فوقانی راست و چپ بود.

    نتیجه‎گیری
     ‏باتوجه به نتایج حاصل از این بررسی می‎توان بیان کرد علت اصلی آسیب‎های ارتوپدی مراجعین به بیمارستان اختر استان تهران حوادث سواره و پیاده است و بیشترین مصدومین در بازه سنی 20 تا 40 سال می‎باشند.
    کلید واژگان: آسیب‎های ارتوپدی, شکستگی, اورژانس
    Hamid Mahdavi Mohtasham, Farshad Safdari, Azad Aliahmadi, Seyyed Morteza Kazemi*
    Background
    One of the common reasons for referral to healthcare centers are orthopedic injuries which may occur due to spontaneous pathologic injuries, traffic accidents, workplace injuries, and during exercise. This study aimed to determine the frequency, types and causes of orthopedic injuries refering to Akhatr teaching hospital in Tehran.
    Methods
    In this study, records of all the patients presented to the emergency department of the Akhtar hospital in 2015 were reviewed. Data were collected by random completion of the "damage record questionnaire" by nurses. Data were analyzed using descriptive (frequency, mean and standard deviation) and inferential (Chi-square) statistics to evaluate the incidence rate of injuries and demographic characteristics of the participants and to compare the incidence rate of injuries in various body parts.
    Results
    Most injuries occurred in lower extremities, followed by upper extremities. In addition, there was a significant association between gender and cause of incidents (P<0.03). Moreover, a significant correlation was observed between gender and rate of injury in left (P<0.001) and right (P<0.049) lower extremities and also in the right (P<0.001) and left (P<0.001) upper extremities. Results demonstrated a higher rate of injury among men, compared to women. Furthermore, the ankle was the most commonly injured area in the lower extremities while the wrist was the most common area of injury in upper extremities.
    Conclusion
    According to our results, the main cause of orthopedic injuries in the emergency department was traffic accidents (drivers, car occupants, and pedestrians), and the majority of patients were in the age range of 20- 40 years.
    Keywords: Orthopedic Injuries, Fracture, Emergency
  • Seyyed Morteza Kazemi, Tooraj Shafaghi, Reza Minaei *, Reza Osanloo, Hashem Abrishamkarzadeh, Farshad Safdari
    Background
    In the current study, we investigated that how sagittal femoral bowing can affect the sagittal alignment of the femoral component in total knee arthroplasty (TKA).
    Methods
    There were 25 patients underwent TKA. Long leg radiography in lateral view was performed. The sagittal femoral bowing (SFB) and component alignment in relation to the sagittal mechanical axis and distal anterior cortical line (DACL) were measured. Finally, the correlation of component alignment and SFB was examined.
    Results
    Mean SFB was 7±2.7 degrees. The component was in flexion position in relation to mechanical axis and DACL as 8.4±2.9 degrees and 1.7±0.9 degrees, respectively. The flexion alignment of the component was significantly correlated with SFB.
    Conclusion
    Mechanical alignment of the limb in both coronal and sagittal axes should be preserved in TKA. SFB can significantly increased the flexion alignment of the femoral component.
    Keywords: alignment, sagittal femoral bowing, Total Knee Arthroplasty
  • Seyyed Morteza Kazemi, Mohammad Qoreishy*, Ali Keipourfard, Mohammadreza Minator Sajjadi, Shahram Shokraneh
    Background
    Some studies have previously shown that geometry of proximal femur can affect the probability of fracture and type of fracture. It happens since the geometry of the proximal femur determines how a force is applied to its different parts. In this study, we have compared proximal femur’s geometric characteristics in femoral neck (FNF), intertrochanteric (ITF) and Subtrochanteric (STF) fractures.
    Methods
    In this study, 60 patients who had hip fractures were studied as case studies. They were divided into FNF, ITF and STF groups based on their fracture types (20 patients in each group). Patients were studied with x-ray radiography and CT scans. Radiological parameters including femoral neck length from lateral cortex to center of femoral head (FNL), diameter of femoral head (FHD), diameter of femoral neck (FND), femoral head neck offset (FHNO), neck-shaft angle (alpha), femoral neck anteversion (beta) were measured and compared in all three groups.
    Results
    Amount of FNL was significantly higher in STF group compared to FNF (0.011) while ITF and STF as well as FNT and ITF did not show a significant different. Also, FND in FNF group was significantly lower than the other two groups, i.e. ITF and STF. In other cases there were no instances of significant statistical difference.
    Conclusion
    Hip geometry can be used to identify individuals who are at the risk of fracture with special pattern. Also, it is important to have more studies in different populations and more in men.
    Keywords: Femur, Fracture, Geometry, Hip
  • Seyyed Morteza Kazemi, Reza Minaei*, Farshad Safdari, Ali Keipourfard, Rozhin Forghani, Alemeh Mirzapourshafiei
    Background
    There are few studies comparing the biomechanical properties of angled blade plate and locking compression plates in supracondylar osteotomy. In the current randomized study, we prospectively compared the clinical and radiological outcomes of supracondylar osteotomy using these two plates.
    Methods
    Forty patients with valgus knee malalignment were randomly assigned to two equal numbered groups: angled blade plate and locking compression plates. All of the patients underwent medial closing wedge supracondylar osteotomy and were followed for one year. Before and after the operation the valgus angle and mechanical lateral distal femoral angle were compared between groups. Also, the rate of complications were compared.
    Results
    After the operation, the mean valgus angle and mechanical lateral distal femoral angle improved significantly in the two groups (P<0.001). Although, the preoperative amount of the valgus angle and mechanical lateral distal femoral angle were the same, at the last visit the valgus angle (5.4±2.1 versus 3.1±1.8; P=0.032) and mechanical lateral distal femoral angle (87.6±2 versus 89.7±3.2; P=0.041) were significantly lower and higher in the angled blade plate group, respectively. Nonunion occurred in four patients (20%) in the locking compression plates group (P=0.35).
    Conclusion
    Based on having a larger valgus angle and mechanical lateral distal femoral angle correction in the angled blade plate group and considerable rate of nonunion in the locking compression plate group, the authors recommend using the angled blade plate for fixation of medial closing wedge supracondylar osteotomy for patients with valgus malalignment. However, more long-term studies are required.
    Keywords: Angle blade plate, Locking compression late, Valgus knee
  • محسن مردانی کیوی، سید مرتضی کاظمی، کیوان هاشمی مطلق، خشایار صاحب اختیاری
    تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید می باشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگی های شانه و مفصل ران می پردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوان های وی مشاهده شد.
    کلید واژگان: هیپرتیروئیدی, جذب استخوان, بالغ
    Dr. Mohsen Mardani-Kivi, Dr. Seyyed Morteza Kazemi, Dr. Keyvan Hashemi Motlagh, Dr. Khashayar Saheb Ekhtiari
    Brown tumor is an osteolytic lesion caused by excessive production of parathyroid hormone. We present a 20 year old man with symptoms of severe muscle weakness and multiple fractures of shoulder and hip that the Brown tumor was observed in most of his bones
  • سید مسعود هاشمی، مهرداد طاهری، فریور عبدالله زاده لاهیجی، سید مرتضی کاظمی، مهندس فرشاد صفدری
    پیش
    زمینه
    بلوک عصب سوپرااسکاپولار یکی از درمان های درد مزمن شانه است که اغلب با استفاده از نشانه های آناتومیک (روش مور) انجام می شود. اخیرا به منظور کاهش عوارض و افزایش دقت تزریق، انجام بلوک تحت هدایت سونوگرافی توصیه شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی و با استفاده از روش کلاسیک بود.
    مواد و روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی 50 بیمار دچار درد مزمن شانه به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول بلوک عصب سوپرااسکاپولار تحت هدایت سونوگرافی و در گروه دوم با تکنیک «مور» (Moore) انجام شد. شدت درد با مقیاس دیداری درد، عملکرد بیماران با مقیاس نمره گذاری Constant شانه و رضایت بیماران قبل و بعد از درمان سنجیده و داده های دو گروه مقایسه شدند.
    یافته ها
    در پایان هفته و ماه اول شدت درد در گروه سونوگرافی کمتر از گروه «مور» بود. نمره Constant شانه در پایان هفته اول بین دو گروه متفاوت نبود اما در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. میزان رضایت پس از تزریق در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور»، در پایان هفته اول یکسان، و در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. در هیچ یک از بیماران دو گروه عارضه خاصی مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی نسبت به تکنیک «مور» در کوتاه مدت از نظر کاهش شدت درد و بهبود کارآیی شانه با نتایج بهتری همراه است.
    کلید واژگان: بلوک عصب, درد شانه, سونوگرافی
    Dr. Seyyed Massoud Hashemi, Dr. Mehrdad Taheri, Dr. Farivar A. Lahiji, Dr. Seyyed Morteza Kazemi, Farshad Safdari
    Background
    ''Suprascapular nerve block'' is a well known technique for treating chronic shoulder pain. Ultrasonography-guided nerve block is a new technique hoping to decrease the complications of inadvertent injection of drug into the vessels or nerve sheet by increasing the accuracy and efficacy of the injections.
    Methods
    In a trial clinical study، 50 Patients suffering from chronic shoulder pain were divided randomly into two groups. In the first group، nerve block was applied under the ultrasonograpy guide; and in the second group using direct anatomic landmarks (Moore technique). Pain score was assessed using a visual analog scale (VAS) and shoulder function was evaluated by constant shoulder score (CSS) before the injection and after the block. The patients'' satisfaction rate and efficacy were also evaluated and compared between the two groups.
    Results
    There was no statistically significant difference between the two groups in pain or shoulder functional scores before the procedure (p≥. 05). One week after the nerve block، the first group revealed significantly improvement in pain score p=. 035). Although shoulder function improved in both groups، the difference was not significant. (p≥. 05). One month later، pain and shoulder functional scores showed better improvement in group one compared to group two (p=. 000). No complication occurred in either group.
    Conclusion
    Ultrasonography-guided suprascapular nerve block has better outcome in pain score and shoulder function compared with ''blindly'' blocking the nerve.
    Keywords: Nerve block, Shoulder pain, Ultrasonography
  • حمیدرضا حسین زاده، سید مرتضی کاظمی، سید محمد قرشی، سینا شاهی، مهندس فرشاد صفدری، محمدرضا بیگدلی، رضا زندی*

    پیش

    زمینه

    شیب پشتی تی بیا شیبی است که به طور طبیعی پلاتوی تی بیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباط های متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تی بیا در یک مرکز درمانی شهر تهران بود.

    مواد و روش ها

    این تحقیق به روش توصیفی بر روی 108 زانوی سالم (70 مرد و 38 زن) با میانگین سنی 38 سال (60-23 سال) در یک مرکز درمانی تهران انجام شد. افراد مورد بررسی به علت ترومای اطراف زانو، نیاز به پرتونگاری زانو داشتند اما در معاینات بالینی و پرتونگاری، شکستگی یا پارگی رباط های زانو دیده نشد. مقدار شیب در پرتونگاری نیم رخ واقعی زانو با استفاده از کورتکس پشتی، به عنوان محور مرجع اندازه گیری شد.

    یافته ها

    میانگین شیب پشتی تی بیا 8/1±4/9 درجه به دست آمد. سن و جنس نقشی در میزان شیب نداشتند (05/0≤p).

    نتیجه گیری

    یافته ها نشان دادند که مقدار شیب پشتی تی بیا در گروه ایرانی این مطالعه با جوامع دیگر به ویژه جوامع غربی متفاوت است. اعمال این تفاوت ها در طراحی سیستم های تعویض مفصل زانو ضروری به نظر می رسد.

    کلید واژگان: تی بیا, آناتومی, زانو
    Hamid Reza Hosseinzadeh, Seyyed Morteza Kazemi, Seyyed Mohammad Qorashi, Sina Shahi, Farshad Safdari, Mohammad Reza Bigdeli, Reza Zandi
    Background

    Posterior tibial slope is the normal anteroposterior inclination of the tibia slope and plays an important role in the biomechanics of the knee and function of the cruciate ligaments. Posterior tibial slope angle varies in different populations and there is no report about its measurement in the Iranian population. The aim of this study was to investigate the normal posterior tibial slope in a teaching hospital in Tehran-Iran.

    Methods

    In a desreptive study 108 knees in 70 men and 38 female patients with no history of prior knee problem were evaluated by lateral knee rodiographs in a teaching hospital in Tehran-Iran. The average age in these cases was 38 years (23-60 years). These patients had refered because of recent knee trauma but no fracture or intra-articular derangement had been found. The angle of tibial slope was measured in all the cases and analyzed.

    Results

    The mean slope angle was 9.4±1.8 degrees. There was no statistical relationship between age and gender and posterior tibial slope (p≥.05).

    Conclusion

    The normal posterior tibial slope angle in this Iranian population was different from other countries. It may be necessary to consider these differences in designing tibial and femoral components for knee arthroplasty.

  • محمدرضا فراهانچی برادران، سید مرتضی کاظمی، سیدمهدی حسینی خامنه، سید محمد جزایری، فیروز مددی، کیقباد عاشوری، کتایون کاظمی، رضا زندی، مهندس فرشاد صفدری
    یش
    زمینه
    بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارش هایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.
    مواد و روش ها
    در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، به طور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند.
    یافته ها
    میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راه رفتن کامل بودند، در حالی که در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتی متر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمون های آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند.
    نتیجه گیری
    بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر می باشد.
    کلید واژگان: بازدارنده سیکلواکسیژناز, توانبخشی, رباط متقاطع جلویی
    Mohammad Reza Farahanchi Baradaran, Seyyed Morteza Kazemi, Seyyed Mehdi Hoseini Khameneh, Seyyed Mohammad Jazaeri, Firooz Madadi, Katayoon Kazemi, Keyghobad Ashoori
    Background
    Arthroscopic reconstruction of the anterior cruciate ligament is one the most common orthopaedic surgeries. There are scattered reports about the beneficial effects of post operative cox2-inhibitors administration on knee motion. The purpose of the current study was to determine the effects of cox-2 inhibitor on pain range of motion and weight bearing after arthroscopic reconstruction of the anterior cruciate ligament.
    Methods
    In this clinical trial 70 patients who underwent arthroscopic reconstruction of the anterior cruciate ligament were assessed in a teaching hospital in Tehran-Iran. They were divided into case (cox2-inhibitor) and control groups. Postoperatively pain inflammation range of motion and ability for full weight bearing were measured.
    Results
    The mean of pain at the postoperative day 3 was 5.3±1.04 (visual analogs scale of 0 to 10) in the control and 3.3±0.71 in the case group. 29.6% of the patients in the control group and 82.8% in the case group were able to flex the knee more than 90° one week postoperatively. In the first week all of the patients in the case group and only 28.6% in the control group were able to walk without any assistive device. The post operative knee circumstances were 2.73±0.59 and l.61±0.92 centimeters smaller respectively in case and control groups. Statistical analysis showed significant differences between the two groups in the above measurements.
    Conclusion
    Cox-2 inhibitor is effective in relieving pain; reducing the inflammation and accelerating the rehabilitation program after arthroscopic reconstruction of the anterior cruciate ligament.
  • سید مرتضی کاظمی، سیاوش همتی اسلاملو، آرش ملکی، رضا زندی، محمدعلی جلیلی، کیقباد عاشوری*، مهندس فرشاد صفدری

    در مورد نقش افزایش شیب پشتی تی بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تی بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود.

    مواد و روش ها

    مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی آموزشی شهر تهران در سال های 88-1387 انجام گردید. 61 بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با 61 نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تی بیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازه گیری و مقایسه گردید.

    یافته ها

    شیب پشتی تی بیا در گروه شاهد 8/1±4/9 و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی 4/4±3/12 درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (001/0=p). همچنین میزان شیب بیش از 10 درجه، در گروه مورد 1/3 برابر بیشتر از گروه شاهد بود.

    نتیجه گیری

    افزایش شیب پشتی تی بیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه می گردد.

    کلید واژگان: تی بیا, رباط متقاطع جلویی, زانو
    Seyyed Morteza Kazemi, Siyavosh Hemmati Eslamlou, Arash Maleki, Reza Zandi, Mohammad Ali Jalili, Farshad, Keyghobad Ashoori

    The role of increased posterior tibial slope in rupture of the anterior cruciate ligament (ACL) is controversial. The purpose of current study was to determine the effect of posterior slope on the ACL injury.

    Methods

    In a case control study 61 consecutive cases with ACL injury who were candidates for reconstruction were compared with 61 persons with normal knees who were matched for age and sex over a 2-year period at a teaching hospital in Tehran Iran. The posterior tibial slope angles were measured on true lateral radiographs on all the cases. The measurement variations were analyzed between the two groups.

    Results

    The mean posterior tibial slope was 9.4±1.8 degrees in controls and 12.3±4.4 in patients with ruptured ACL (p

  • علی اکبر اسماعیلی جاه، سید مرتضی کاظمی، محیط بندری، علی ارونتاج، علی کلهرمقدم، فریور لاهیجی، سید محمد جزایری، لطیف گچکار، محمدعلی اخوت پور*
    سابقه و هدف

    با توجه به شیوع و روند رو به افزایش مبتلایان به اختلالات عضلانی اسکلتی، و نارسایی ابزارهای فعلی اندازه گیری وضعیت آن در کشور، و همچنین گزارش موفقیت پرسشنامه فرم کوتاه بررسی فعالیت عضلانی اسکلتی (SMFA) در سنجش این اختلالات، این تحقیق به منظور ترجمه و تعیین روانسنجی این پرسشنامه انجام گرفت.

    مواد و روش ها

    پرسشنامه اصلی انگلیسی زبان SMFA تهیه و پس از ترجمه به فارسی و برگردانیدن ترجمه فارسی به انگلیسی، از نظر اعتبار و پایایی مورد مطالعه قرار گرفت. برای تعیین اعتبار از روش های شاخص اعتبار محتوا، اعتبار صوری، اعتبار همزمان و اعتبار سازه استفاده شد. برای تعیین اعتبار همزمان از پرسشنامه SF-36 HEALTH SURVEY (که قبلا اعتبار و پایایی آن برای جامعه و فرهنگ ایرانی مورد تایید قرار گرفته بود) به روش همزمانی (Concurrent Validity) استفاده شد.

    یافته ها

    تحقیق بر روی 326 بیمار که در سنین 16±51 سال بوده و 7/56% مذکر بودند انجام گرفت. ترجمه پرسشنامه SMFA از انگلیسی به فارسی و مجددا به انگلیسی مورد تایید قرار گرفت. شاخص اعتبار محتوای پرسشنامه به وسیله 20 نفر متخصص ارتوپدی تایید شد و پرسشنامه با نظرخواهی از متخصصین ارتوپدی و بیماران به لحاظ مربوط بودن، واضح بودن و ساده بودن مورد تایید قرار گرفت، سپس اعتبار صوری نیز توسط همین افراد تایید شد. اعتبار همزمانی پرسشنامه برابر 91/0 و در زیر مجموعه پرسشنامه از حداقل 89/0 تا 93/0 به دست آمد (001/0>P).

    نتیجه گیری

    پرسشنامه SMFA در جامعه فارسی زبان دارای اعتبار و پایایی لازم برای سنجش میزان فعالیت عضلانی اسکلتی می باشد. لذا به کارگیری این پرسشنامه توصیه می شود.

    کلید واژگان: فرم کوتاه بررسی فعالیت عضلانی, اسکلتی, اعتبار, پایایی, حساسیت و ویژگی, ارزش اخباری تست
    Ali Akbar Esmailijah, Seyyed Morteza Kazemi, Mohit Bandari, Ali Arvantaj, Ali Kalhor Moghaddam, Farivar Abdollahzadeh Lahiji, Seyyed Mohammad Jazaieri, Latif Gachkar, Mohammad Ali Okhovatpour
    Background And Aim

    Considering the increasing number of musculoskeletal disorders, insufficiency of current assessment tools, and successful reports about SMFA (short musculoskeletal function assessment) questionnaire in evaluating and assessing these disorders, this study was designed.

    Materials And Methods

    The original questionnaire was in English. At first, SMFA was translated to Farsi and then back to English. Then the questionnaire was evaluated for validity and reliability, regarding content validity, visual validity and concurrent validity. For concurrent validity, the SF-36 health survey which had been translated to Farsi and had been adapted to Iranian culture was used.

    Results

    326 patients (56.77% male) with mean age of 51±16 years contributed in this study. The translation to Farsi and back to English was done successfully. The content validity was assessed by 20 orthopedic surgeons and was approved. Simplicity and clearance was evaluated by physicians and patients and was confirmed. Also visual validity was confirmed by the same group. Concurrent validity was 0.91 and in subscales was 0.89-0.93 (p<0.001). ‍

    Conclusion

    A reliable and valid Farsi version of the SMFA was developed. It will facilitate assessing functional performance within a large patient population and allows cross-cultural comparisons.

  • مهندس فرشاد صفدری، محمود بهرامی زاده، سید ابراهیم موسوی، سید مرتضی کاظمی، مهندس ناصر ولایی، مهندس فرهود ارشادی، غلامرضا امینیان
    پیش
    زمینه
    یکی از درمان های نگهدارنده در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بریس اعمال کننده نیروی والگوس است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارایی ارتزهای رایج زانو با استفاده از بررسی برخی پارامترهای راه رفتن بیماران بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه که به صورت قبل و بعد انجام شد، مقدار مولفه داخلی- خارجی نیروی واکنش زمین و مقدار جابه جایی داخلی- خارجی مرکز فشار کف پا در 10 بیمار دچار آرتروز کمپارتمان داخلی زانو، قبل و بعد از پوشیدن بریس، با استفاده از دستگاه force plate اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری بررسی شدند.
    یافته ها
    پس از انجام آزمایش مشاهده شد که میانگین میزان جابه جایی قبل از بستن بریس 25 میلی متر، و پس از آن 5 میلی متر بود. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (0.05
    کلید واژگان: استئوآرتریت, زانو, بریس
    Farshad Safdari, Mahmoud Bahramizadeh, Seyyed Ebrahim, Mousavi, Seyyed Morteza Kazemi, Naser Valai, Farhood Ershadi, Gholamreza Aminian
    Background
    There are different conservative treatments for the osteoarthritis of the medial compartment of the knee and valgus bracing is considered as important one. The purpose of current study was to examine the efficacy of the brace unloading in changing floor reaction force.
    Methods
    Ten patients with osteoarthritis in medial compartment of the knee contributed in this quasi-experimental study with and without using knee braces. The magnitude of the mediolateral vector of the ground reaction force and center of pressure displacement in mediolateral direction were measured by using a force plate system (Kistler Swiss). Statistical tests were used to analyze the data.
    Results
    The mean of displacement of center of pressure (COP) was 25 mm and 5 mm with and without brace respectively (p≥.05). The mean of mediolateral vector of the ground reaction force was 28.17 with and 22.45 without brace and there was no significant difference (p≥.05). In contrast there was a significant difference between the magnitudes of the mediolateral vector of the ground reaction force within pre-and post-brace situations (p=.000).
    Conclusion
    Valgus bracing can reduce the magnitude of the mediolateral vector of the ground reaction force and displacement of the COP in the mediolateral direction. It might be concluded that this method can reduce the pain and instability and improve function in patients with osteoarthritis of the medial compartment of the knee.
  • سید مرتضی کاظمی، رضا مینایی، محمدعلی اخوت پور، رامین فرهنگ زنگنه*، محمدرضا بیگدلی، سید رضاآقاپور

    پیش

    زمینه

    نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه 30 زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و 38 زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمره دهی انجمن زانو با یکدیگر مقایسه شدند.

    یافته ها

    میانگین سنی و میانگین زمان پیگیری گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب 65 سال و 34 ماه؛ و گروه سطح مفصلی ثابت 69 سال و 30 ماه بود. میانگین نمره زانو، نمره عملکرد زانو و نمره نهایی در گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب از 29، 45 و 73 در قبل از عمل به 64، 67 و 128 در پس از عمل؛ و در گروه سطح مفصلی ثابت از 7/31، 34 و 9/65 در قبل از عمل به 68، 57 و 125 در پس از عمل رسید. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود نداشت.

    نتیجه گیری

    گرچه میانگین نمره زانو بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت، اما بین نتایج کوتاه مدت در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. بنابراین هیچ یک از دو نوع پروتز مورد مطالعه بر دیگری ارجحیت ندارد.

    کلید واژگان: آرتروپلاستی, زانو, پروتز و میله
    Seyyed Morteza Kazemi
    Background

    The role of a mobile-bearing knee arthroplasty is still not clear. This study was designed to compare the mobile and fixed-bearing prosthesis.

    Methods

    In 30 knees a fixed-bearing and in 38 knees a mobile-bearing prosthesis was used. The results were compared using the "Knee Society Scoring System".

    Results

    The mobile-bearing group of patients had an average age of 65 and 34 months average follow-up. The fixed-bearing group had an average age of 69 years and a mean follow-up of 30 months. The average knee score functional score and overall score in the mobile-bearing group rose from 29 45 73 to 64 67 128; and in the fixed-bearing group from 31.7 34 65.9 to 68 57 125 prospectively. The difference between two groups was not significant statistically.

    Conclusion

    Although in both groups the average knee scores increased after the operation there were however no significant difference between knee scores in the two types in short-term and no preference between two types of prosthesis.

بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال