به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

shervin moghimi zanjani

  • شروین مقیمی زنجانی*

    فرانسیس بیکن پیش قراول پروژه علم مدرن است. روش او برای پژوهش در طبیعت، گسستی انقلابی از روش قدما بود. توصیف مجدد او از رابطه میان انسان و طبیعت نیز به همان اندازه با توصیف قدما تفاوت داشت. او با این رای دیگر فیلسوفان مدرن اولیه موافق بود که انسان تنها قادر است چیزی را بشناسد که خودش ساخته باشد و این موید صورتی از فروبستگی نسبت به امر استعلایی در معنای قدمایی کلمه بود. اما باید پرسید که آیا بیکن، در مقام فیلسوف، می توانست با این فروبستگی موافق باشد؟ آیا او در لحظه بنیانگذاری بیکنیسم، خودش یک بیکنیست بود؟ بررسی دقیق تر آثار بیکن نشان می دهد که پاسخ تا حدی منفی است. اگر روش سقراطی فلسفه ورزی را به عنوان معیار بپذیریم، آنگاه فیلسوف در مقام فیلسوف نمی تواند به معنای دقیق کلمه قائل به آموزه های جزمی باشد. در اینجا میان فیلسوف به ما هو، و قرار گرفتن در جایگاه مرجعیت مجموعه ای از آموزه های جزمی، فاصله ای وجود دارد که در مورد بیکن نیز صدق می کند. لاجرم می توان از دو بیکن سخن گفت: فیلسوفی با چهره ای ژانوسی. بیکن در مقام پیشاهنگ پروژه علم مدرن، و بیکن در مقام فیلسوفی سقراطی که از آن حیث که فیلسوف است، در آموزه های جزمی خودش نیز شک می کند. به نظر می رسد چهره بیکنی بیکن، با وجود فاصله ای که او در مقام فیلسوفی سقراطی از آن می گیرد، در نهایت چهره اخیر را دستخوش تغییر ساخته و دچار ابهام می کند. در این مقاله می کوشیم با پرتو افکندن بر این دو چهره، زوایایی از تنش موجود میان آنها را در معرض دید قرار دهیم.

    کلید واژگان: بیکن, ارغنون جدید, آتلانتیس جدید, فلسفه سیاسی سقراطی, علم مدرن, ساحت استعلایی, ساحت درون ماندگار
    Shervin Moghimi Zanjani *
    Introduction

    Francis Bacon, the famous English philosopher of the 17th century, has been considered the forerunner of the modern science project, especially for his famous work entitled The New Organon. In this respect, Bacon's importance is not only limited to proposing a method that is different from the ancient method for researching nature, but his perception of the different foundation of the relationship between man and nature has been equally effective in this judgment. This foundational view is what the sixth and final part of the Great Instauration was to issue from. Bacon chose the name "active philosophy" or "new philosophy" for this new type of philosophy with a subtle sarcasm to the term "first philosophy". Active philosophy can be an example of the magical combination emphasized by Bacon, that is, the combination of human knowledge and human power in order to improve the quality of human life in this world. In a sense, it can be said that the original and revolutionary opening in the human condition, according to Bacon, is made possible through a kind of blockage towards the superhuman sphere and the impossibility of knowing it. However, the question must be raised that Bacon himself, as a philosopher, how could admit practical openness at the cost of theoretical blockage? In other words, if we consider Bacon's passionate defense of the effective and efficient scientific method to improve the objective condition of man under Baconism, as a trend that supports progress and opposes backwardness, could he himself, as a philosopher, has been a Baconist at the moment of founding? This point is important because philosophy in Bacon's time, that is, when Baconism had not yet won, was an activity that could have been rendered irrelevant by the aforementioned obstruction. In this way, can it be argued that we can speak of a double Bacon, of a Janus-faced thinker, based on the distance we see between Bacon's teaching and himself as a philosopher? Can we say that we are facing a Bacon as a founding philosopher and a Bacon as a partisan of the project of modern science?

    Methodology

     In this article, we will use the method of the “close reading”. Our basis in using this method is to rely on the philosopher's own text in the first place. Our assumption here is that Bacon, as he himself points out in many of his works, believes in two levels of philosophical writing: the exoteric level and the esoteric level. Baconian Bacon resides on the first level and Socratic Bacon lives on the second level. 

    Findings

    Unlike many of his successors, Bacon never stopped admiring the wisdom contained in ancient philosophy. In spite of the vigorous attacks he organizes against Aristotle, by avoiding equating Aristotle's philosophy with ancient wisdom, he always emphasizes the valuable core of wisdom as a universal thing that the ancients also benefited from. He even confirms the importance of the philosophical writing method and the considerations regarding the way to approach philosophy, which was among the principles of ancient wisdom in the Socratic sense of the word. In our opinion, he tries to show that the valuable core of wisdom is not the Aristotelian teachings, but the Socratic way of thinking; The way that the philosopher, as a philosopher, cannot step on that path. The characteristic feature of Socrates' position, which leads to a radical distinction between philosophers and non-philosophers, is that the best and most blissful way to live is continuous reflection on “what good is” question, while avoiding falling into the trap of any final and dogmatic teaching about it. Therefore, the Socratic political philosopher, as a philosopher, cannot necessarily be the true defender of a specific doctrine, even if it is his own systematic teaching.

    Conclusion

    Therefore, we must consider Bacon, as a founding philosopher, at the moment of issuing a new doctrine, which becomes a strong and at the same time dogmatic intellectual tradition. That moment characterizes the same distance that can be seen in Bacon and his writings: The Socratic distance between the philosopher as a philosopher, and the philosopher as a partisan of a particular intellectual tradition. This article is an attempt to explain this distance, focusing on the most important writings of Francis Bacon.

    Keywords: Bacon, New Organon, New Atlantis, Socratic Political Philosophy, Modern Science, Transcendental Sphere, Immanent Sphere
  • حوا جامی *، سید محمد حکاک قزوینی، علی نقی باقرشاهی، شروین مقیمی زنجانی

    در خوانش اشتراوس از محاوره قوانین، بار دیگر با رویکرد جامع او مواجه میشویم و برخلاف نگرش تاریخی، شاهد تغییر و تحولی اساسی و مغایر با تفسیر او از دیگر محاورات افلاطون، نیستیم. درواقع، اشتراوس معتقد است برای فهم واقعی محاوره قوانین باید بشیوه او و از رهگذر خوانش فارابی در کتاب تلخیص النوامیس از آن، پیش برویم و تنها در اینصورت است که میتوانیم به افقی ورای تفسیر تاریخی دست یابیم. در پژوهش پیش رو، هدف آنست که ضمن بحثی اجمالی از تفسیر تاریخی محاوره قوانین، تفسیر فارابی از آن، و همچنین نقد و نظر اشتراوس در اینباره، را بررسی کرده، و مهمترین شاخصه های تفسیر بدیع او از این اثر را تبیین نماییم.

    کلید واژگان: قوانین, فارابی, تلخیص النوامیس, اشتراوس, تاریخ گرایی, الهیات, افلاطون
    Havva Jami *, S. Mohammad Hakkak, Ali Naghi Baghershahi, Shervin Moghimi Zanjani

    Republic and Statesman demonstrate the limitations of the city in distinct yet comparable ways. The first work reveals the impossibility of philosophers ruling, while the second work proves the necessity of the rule of law. Consequently, both dialogues establish foundations for addressing the question of the ideal political order based on its compatibility with the city's nature. However, formulating the best principles for the city falls within the domain of laws. This particular work held significant importance for Leo Strauss, which can be viewed from two perspectives. Firstly, Strauss' last work, "Argument and Action in Plato's Laws," focuses on the study of "Platonic Political Philosophy" and explores the tension between philosophy and politics through the final resolution of the problem. It represents the culmination and complete expression of theological-political thought. Secondly, in the introduction to "What is Political Philosophy," Strauss considers Laws to be Plato's most political work, if not the only one, as it features the Athenian stranger, along with his companions, describing a set of rules for an imminent city establishment. In contrast, Socrates constructs a city in the Republic solely through words and not in practice. Understanding how Strauss interprets Plato's Laws is of paramount importance. To comprehend his approach, we must first become acquainted with his elucidation of Farabi's interpretation of Talkhis-e-Navamis then, delve into his own interpretation to uncover similar motivations.

    Keywords: Laws, Farabi, Talkhis -e-Navamis, Strauss, Theologhy, Plato
  • شروین مقیمی زنجانی*
    اگر نگوییم مهمترین، اما بدون تردید یکی از مهمترین مناقشه ها میان اصحاب علوم سیاسی در ایران، مناقشه بر سر «کاربردی»کردن آن است. اندیشه ی سیاسی، یا دقیق تر بگوییم، «تاریخ» اندیشه ی سیاسی در این میان، از دید حامیان «کاربردی» کردن علوم سیاسی، متهم ردیف اول است، زیرا به زعم آنان، ماهیت اساسا نظری این حوزه است که با تسلط بر عرصه ی آموزش و پژوهش علوم سیاسی، راه را بر «کاربردی»کردن این علوم بسته است. از سوی مقابل، اصحاب اندیشه ی سیاسی، در بیرون و در مقام نمایندگان انتصابی ساحت نظری،در عین دفاع از آن به طرق گوناگون، در درون، به واسطه ی عدم پیوند کوشش نظری شان با واقعیت موثر و عملی عرصه ی سیاسی و اجتماعی در ایران، با «وجدانی معذب» دست و پنجه نرم می کنند. کوشش ما در این مقاله، نشان دادن بلاموضوع بودن «معرفتی» این مناقشه، و موضوعیت آن از حیث «ساختارهای سیاسی و اجتماعی» در ایران معاصر است. برای این کار، نخست در یک معنای عام، نشان خواهیم داد که علم سیاست در معنای جدید آن، یعنی به عنوان یکی از نتایج بلافصل فلسفه ی سیاسی مدرن، اساسا در نفی «ارزش» فعالیت نظری به ما هو نظری، ممکن گشت. به عبارت دیگر، علم سیاست جدید، نه صرفا محصول کوشش برای تدوین یک دانش سیاسی موثر و قابل تحقق از حیث عملی، بلکه بالاتر از آن محصول کوشش برای «عملی » کردن خود فلسفه بود. بنابراین مناقشه ی «نظری»/«کاربردی» در علوم سیاسی میان اصحاب ایرانی آن، از حیث مبانی معرفتی علم سیاست جدید، بلاموضوع است. اما فهم این مناقشه ی «واقعی»، مستلزم بحثی در معنای اخص کلمه، یعنی وضع علوم سیاسی در ایران معاصر است، نه علم سیاست جدید در معنای عام آن. ما در این مقاله نشان خواهیم داد که مناقشه ی مزبور، فرع بر «بی جایگاه بودن» علم سیاست جدید در ایران، به لحاظ ساختارهای سیاسی و اجتماعی است و بسط و گسترش کمی آموزش و پژوهش در این رشته از زمان تاسیس مدرسه ی علوم سیاسی تا کنون، کمکی به علوم سیاسی (اعم از شاخه های نظری و عملی آن)، برای یافتن «جایگاه» اش در ساختار سیاسی و اجتماعی نکرده است.
    کلید واژگان: کاربردی بودن, علوم سیاسی, اندیشه سیاسی, نظری, کاربردی, معرفتی, رتوریک
    Shervin Moghimi Zanjani *
    Undoubtedly, one of the most important controversies among political scientists in Iran is the debate over its application. In this regard, political thought or to be more precise the "history" of political thought, from the point of view of the supporters of making applicable political science, is the first-rate defendant because according to them, it is the basically theoretical nature of this field which with dominating the field of education and research political science has closed the way to the applicability of these discipline. On the other hand, the historians of political thought in political science departments defend their field of study with a guilty conscience due to the lack of connection between this field and the effective reality in the political and social arena in Iran. Our effort in this article is to show that the origin of this conflict is not so much epistemic as it is rooted in the political and social structures of contemporary Iran. For this purpose, firstly in a general sense, we will show that political science in its new meaning, that is, as one of the immediate results of modern political philosophy, basically became possible in the negation of the worth of theoretical activity alone. In other words, the modern political science was not only the product of an effort to formulate an effective and practical political knowledge, but above that, it was the product of an effort to make applicable philosophy itself. Then, according to this discussion, we should raise the question whether what is taught in Iranian universities under the title of political science is modern political science or not. Finally, we try to argue that the new political science itself is the product of a fundamental change and evolution in the socio-political structures and its application in practice depends on the expansion of such structures and not vice versa.
    Keywords: applicability&rdquo, political science&rdquo, political thought&rdquo, theoretical&rdquo, practical&rdquo, epistemic&rdquo, &ldquo, rhetorical&rdquo
  • شروین مقیمی زنجانی

    فلسفه مدرن به یک معنای بسیار مهم، خصم فلسفه قدمایی بود و برای پیروزی در این نبرد می‌بایست دایره عمل خود را از حدود «شناخت» امر خوب و امر بد، به سطح وسیع‌تر «چگونگی رسیدن به» امر خوب و پرهیز از امر بد، بسط می‌داد. فلسفه مدرن و به تبع آن، فلسفه سیاسی مدرن لاجرم می‌بایست زمینه را برای یقینیاتی جدید فراهم می‌آورد و این کوشش برای غلبه بر الهیات-سیاسی وحیانی پیش از او، به عنوان جدی‌ترین چالش بر سر راه تجدد، امری ضروری محسوب می‌شد. بدین ترتیب فلسفه سیاسی جدید، وظیفه طراحی و تدوین این الهیات جدید را که متضمن موضوعات جدیدی برای یقین انسان‌ها بود، موضوعاتی که قرار بود جای موضوعات قدیمی را در ساحت عقل سلیم بگیرد، بر عهده گرفت. ما در این مقاله برآنیم تا تاملات سه تن از مهم ترین فیلسوفان سیاسی مدرن اولیه را از منظر کوشششان برای تدوین الهیات مورد بحث، از نظر بگذرانیم. به زعم ما هر یک از این سه، وجهی از این الهیات را بسط دادند که در نهایت به پشتوانه‌ای اقناعی برای رژیم‌های لیبرال‌دموکراتیک تبدیل شد. «ماکیاولی» بر ضعیف‌شدن انسان به واسطه تبعیت از اخلاق مسیحی و تن‌ دردادن به اصل رستگاری نفس به عنوان وهمی که راه را بر رستگاری میهن بسته است، تاکید نمود. «هابز» بر بلایایی مثل جنگ و کشتار و ناامنی از یکسو و واماندن از رفاه و برآوردن امیال طبیعی بدن که رفته رفته قرار بود ذیل مفهوم خوشی، جای سعادت را در معنای قدمایی آن بگیرد، متمرکز شد. و در نهایت «اسپینوزا» در رساله الهیاتی- سیاسی که می‌توان از آن با عنوان انجیل لیبرال-دموکراسی سخن گفت، بر رد مداخله الهیات وحیانی در امر سیاست و تاکید بر حق طبیعی انسانی به مثابه یک ضرورت طبیعی تاکید نمود.

    کلید واژگان: لیبرال دموکراسی, الهیات سیاسی, ماکیاولی, هابز و اسپینوزا
    Shervin Moghimi Zanjani

    The question of “what is the good?” was the main characteristic of the Socratic political philosophy. However, the modern political philosophy had to pass this question and like its enemy (namely revealed theology) present a definite and tangible definition of “the good”. In other words, they had to show that philosophy, in addition to being the authoritative source of knowledge, can and must be the basis for promoting human life and a guide for attaining the good in practice. The role of Machiavelli, Hobbes, and Spinoza from this point of view is so prominent. It seems that the good they defended, was the true origin of the values of a liberal democratic regime. These philosophers recognized that the necessity of the dogmatic definition of the good necessitates a theological-rhetorical expression to persuade the addresses. Therefore, without comprehending this theological-rhetorical backbone, the values of a liberal democratic regime cannot be understood completely. The modern political philosophy, on other hand, is the forbear of modern political science that its main subject is behavior and action of the citizens in a liberal democratic regime. Therefore, we can say that modern political science cannot be comprehended completely without contemplating on the ambivalent effort of these philosophers: on the one hand, their theological defense of the liberal democratic values, and on the other hand, their defense of a new scientific politics distinguished radically from ancient political knowledge.

    Keywords: Political theology, liberal democracy, Modern politics, Machiavelli, Hobbes, Spinoza
  • شروین مقیمی زنجانی*
    اصلی ترین دستاورد نوشتاری کسنوفون در فلسفه سیاسی، تربیت کوروش است. اگر خاطرات در میان قطب سقراطی نوشتارهای کسنوفون در مرکز قرار داشته باشد، هسته اصلی قطب کوروشی نوشتارهای او، تربیت کوروش است. تربیت کوروش، به مانند جمهوری افلاطون، یک اثر تربیتی در معنای سقراطی آن و بدین اعتبار یک متن اصلی در سنت فلسفه سیاسی سقراطی است. صورت زندگینامه نویسی این اثر در واقع ناشی از غرض تربیتی نویسنده آن است که می خواهد با تمرکز بر افعال کوروش، خواننده را به پرسش از بهترین شیوه زندگی برای آدمی برانگیزد. اگر بپذیریم که خاطرات سقراط نیز صورتی از زندگینامه است، آنگاه به خوبی می توانیم آن را با تربیت کوروش که آن هم صورتی از زندگینامه است، مقایسه کنیم. یکی از اهداف اصلی پژوهش حاضر این است که به دو پرسش زیر پاسخ دهیم: 1. چگونه توصیف کسنوفون از کوروش به تجسم والاترین نمونه از شیوه زندگی سقراطی تبدیل می شود؟ 2. چگونه کسنوفون وزن این والاترین نمونه از شیوه زندگی سیاسی را در پرتو والاترین نمونه از شیوه زندگی فلسفی، از حیث مدخلیت آن در رساندن آدمی به سعادت، می سنجد؟  در این مقاله تلاش شده تا نشان داده شود که کسنوفون با طرح مقایسه شیوه زندگی سقراط و شیوه زندگی کوروش ، و با وجود تحسینی که در این اثر نسبت به کوروش وجود دارد، در نهایت از برتری شیوه زندگی سقراطی (یا فلسفی) در برابر شیوه زندگی کوروشی (یا سیاسی) دفاع می کند. این عمیق ترین لایه تربیتی در فلسفه سیاسی کسنوفون است که در پس پشت نقاب تربیت سیاسی در قاموس کوروشی آن پنهان می شود. فهم این نکته مستلزم اتخاذ رویکردی خاص به متن این اثر است؛ رویکردی که بتواند از رهگذر جدی گرفتن به مثابه یک کل معنادار، غرض مولف را از لابه لای سطور آن فراچنگ آورد. به همین منظور، برای خواندن تربیت کوروش، از هرمنوتیک اشتراوسی بهره خواهیم گرفت.
    کلید واژگان: کسنوفون, تربیت کوروش, سقراط, فلسفه سیاسی سقراطی, شیوه زندگی
    Shervin Moghimi Zanjani *
    The Education of Cyrus is Xenophon’s magnum opus in political philosophy. If Memorabilia is in the center of his Socratic writings, then The Education of Cyrus is the main work in his portrayal of Cyrus. The Education of Cyrus, as Plato’s Republic, is an educational work in the Socratic sense of the word and hence an original text in the tradition of the Socratic political philosophy. The biographical form of this writing originates from the educational intention of his writer who, by concentrating on the Cyrus’s deeds, encourages the reader to take notice of this question: “what is the best way of life for human beings?” If we confirm that Memorabilia has a biographical form, then we would be able to compare it to The Education of Cyrus. The author attempts to show that Xenophon’s The Education of Cyrus contains a comparison between the Socratic way of life and the Cyrus’ way of life. In spite of showing his admiration for Cyrus nearly in the entire of that work, Xenophon ultimately defends the superiority of the Socratic (or philosophical) way of life as compared to Cyrus the Great’s (or political) way of life. This is the deepest educational layer in Xenophon’s political philosophy hidden behind the disguise of political education in his work on Cyrus. In order to better understand, we should take a distinct stance on the text itself as a totality whose every part serves the whole. By whole, we mean the intention of the writer; and this is the well-known approach innovated and applied by Leo Strauss who is the most eminent commentator of Xenophon’s work. Nevertheless, we should avoid the modern dogmatism in Xenophon’s scholarship which tends to depict him as a marginal or second-rate writer. As mentioned by Strauss, Xenophon “had the courage to clothe himself as an idiot and go through millennia that way— he’s the greatest con man I know.” According to Strauss, and his commentaries in Xenophon scholarship in recent decades, there is no reliable way to understand Xenophon’s intention in the Education of Cyrus, unless we use Strauss’s method of interpretation of Xenophon as a first-rank political philosopher. The Education of Cyrus might be read as a logographic text given that every part of the work “must be necessary for the whole; the place where each part occurs is the place where it is necessary that it should occur.” Using this method, the author has tried to show that—in spite of its pessimistic tone toward the political way of life—the concluding part of The Education of Cyrus is consistent with the great admiration of Cyrus as expressed by Xenophon in the most other parts of this work.  We examine whether Xenophon’s intention in The Education of Cyrus is to expose the education which Cyrus received or the one he did not. Thus, he emphasizes the contradiction in The Education of Cyrus as a whole, and simultaneously in the other Xenophon’s writing, especially his Memorabilia. To understand the two main Xenophontic scholarly work, and their positions in the hierarchy of Xenophon’s philosophical thought, it is necessary to compare the similarities, differences and particularly as they relate to the limitations in the Socratic and Cyrus’ ways of life, and to analyze how each has affected the other. The aim here was to show the true intention of Xenophon as one of the most authoritative Socratic political philosophers. In doing so, we understand Xenophon’s preferences for philosophical or political ways of life.
    Keywords: Xenophon, Education of Cyrus, Socrates, political philosophy, way of life
  • حامد عامری گلستانی*، شروین مقیمی زنجانی
    میرزا یوسف خان مستشارالدوله را باید یکی از مهم ترین، و تاثیرگذارترین ترقی خواهان عصر قاجار دانست. رساله «یک کلمه»، علی رغم اختصار، دارای اهمیت زیادی در اندیشه قانون خواهی در عصر ناصری و مشروطه است. بخش مهمی از نگاه «متجددانه» به قانون، برآمده از «جایگاه»ی است که میرزا یوسف خان در این رساله برای خود و اندیشه قانون خواهی اش در نظر گرفته و آنجا «ایستاده» است. این مقاله، با در نظر داشتن مقدمه «یک کلمه» به مثابه ی جایی که در آن به روح حاکم بر اثر اشاره می شود، آن را در «زمینه» تجددگرایی زمانه خود قرار داده و از این زاویه به آن می نگرد که موضع مستشارالدوله، در این رساله و اندیشه قانون خواهی اش، به رغم اینکه بیشتر به قول خود «ملاحظات»ی از دیدگاه سنت بر تجدد و قانون بوده، بلکه کاملا در پارادایم تجدد به مسیله قانون نگاه می کند و از این رو، در رساله اش، تجدد را به محک سنت می زند، نه سنت را به محک تجدد. از این رو می توان او را به مثابه ی یک بنیانگذار تلقی کرد و نه یک روشنفکر صرف تجددخواه. مقاله حاضر، با در نظر داشتن این «شان»، به بازخوانی «یک کلمه» پرداخته، و با قرار دادن آن در زمینه تاریخی «تجربه تجددخواهی ایرانی» در عصر قاجار، آن را کوششی بی بدیل، برای «تاسیس» قانون می داند تا بر مبنای آن، هم حکومت «مشروطه» گردد و هم جامعه «قانون مند».
    کلید واژگان: ترقی خواهی, تجدد, قانون, مستشارالدوله
    Hamed Ameri Golestani *, Shervin Moghimi Zanjani
    Yousuf Khan Mostashar al-Dowleh is one of the most important and effective progressivists in the Qajar era. His treatise titled A Word, in spite of concision, has an important role in the constitutional thought during the Nasirid period and the Persian Constitutional Movement. A significant part of modernist view on the law in contemporary Iran is derived from the “status” of Mostashar al-Dowleh as the one of the main constitutionalists who is standing in the crucial place. This Article, by viewing the “Introduction” of A Word as the locus in which the spirit of the work is mentioned, situates the treatise in its modernist context and thereby attempts to show that Mostashar al-Dowleh’s position is completely modern from the law point of view and that is the case in spite of his emphasizing on the traditional “considerations”. We will try to do this by showing that he principally accepts the modernity and then he treats tradition but not vice versa. Therefore, we can consider him as a founder and not as a merely modernist intellectual. Considering this “status”, this article reread A Word and its introduction as a monument struggle to institute “the law” aimed to institutionalization of the government and legalization of the society.
    Keywords: Progressivism, modernity, Law, Mostashar al-Dowleh
  • شروین مقیمی زنجانی*
    جریان غالب در تفسیر فلسفه سیاسی روسو، جریانی است که می کوشد فهم روسو را به فهم «تمایز جوهری» او از هابز و لاک منوط کند. بدین ترتیب فهم ایده شهروندی مدرن که با فلسفه سیاسی روسو وارد مرحله ای اساسی شد نیز اغلب بر همین منوال، یعنی با تاکید بر «تمایز جوهری» میان ایده شهروندی نزد هابز و روسو به انجام می رسد. اما پیچیدگی و چندلایگی فلسفه سیاسی روسو نباید موجب شود که از پیوند محکم و اساسی آن با طرح نوینی که هابز درانداخت، غفلت ورزیم. در واقع روسو درست به مانند اسلاف مدرن خویش با این حکم موافقت کرد که انسان بنا به طبیعت خویش، موجودی غیرسیاسی است و اینکه تحلیل وضع بشر را باید از ایده فرد آغاز کرد. هدف از این مقاله کوشش برای نشان دادن این امر است که فهم فلسفه سیاسی روسو و به تبع آن فهم ایده شهروندی نزد روسو، بیشتر از آنکه در پرتو آن «تمایز جوهری» امکان پذیر باشد، در ذیل بسط ایده هابز و به یک معنا رادیکال کردن آن ایده قابل فهم است. ما می خواهیم نشان دهیم که ایده فرد صاحب حق در فلسفه سیاسی روسو، همان مبنایی است که اجازه نمی دهد تمایز میان فلسفه او و هابز چندان «جوهری» باشد. بر همین اساس آنچه روسو را از هابز و لاک و لاجرم شهروند روسویی را از شهروندی هابزی و لاکی متمایز می کند، بسط مقدمات هابزی و به یک معنا رادیکال کردن مبانی مدرنیستی فلسفه سیاسی هابز است که به درکی از شهروندی نزد روسو منتهی شد که اکنون در مقام طبیعت ثانوی انسان مدرن خودنمایی می کند.
    کلید واژگان: ایده فرد, روسو, شهروندی, فلسفه سیاسی, وضع طبیعی, هابز
    Shervin Moghimi Zanjani *
    The mainstream approach in interpreting the Rousseau's political philosophy is one that stipulates the understanding of Rousseau to the understanding of his "essential distinction" from Hobbes and Lock. Therefore in this approach, the understanding of the modern idea of citizenship which underwent a fundamental evolution through Rousseau's philosophy is dependent on the understanding of that "essential distinction". But we should not ignore the tight relationship between the Rousseau's political philosophy and Hobbes's new political design, in spite of its complexity and multilayered character. In fact Rousseau just like his modern predecessors confirms that human being in naturally apolitical and that for analyzing human condition we must begin with the idea of "individual". In this article, our purpose is to show that the understanding of Rousseau's political philosophy and thereby understanding of the idea of citizenship in Rousseau's thought is comprehensible more through the development and the radicalization of Hobbes's idea of the individual than through the "essential distinction". According to our reasoning the idea of "the individual possessed unconditional right in the state of nature" as the foundation of the new approach to politics is just the same idea hinders us to take this "distinction" into account as an "essential" one. Therefore what distinguishes Rousseauian citizenship from Hobbesian citizenship is the development and the radicalization of Hobbesian premises and leading to the conception of citizenship turned into second nature of the modern man.
    Keywords: Rousseau, Hobbes, Citizenship, idea of individual, stste of nature, political philosophy
  • شروین مقیمی زنجانی
    بحث در باب مبانی انگاره شهروندی در ایران معاصر، به یک معنا بحث در باب مبانی شکل گیری فکر تجدد در ایران معاصر است و بدین معنا پیروزی یا شکست این انگاره را باید در پرتوی پیروزی یا شکست فکر تجدد در ایران معاصر در نظر گرفت. قوام شهروندی جدید در غرب، به نوعی به کوشش غالبا بلاغی حاملان فلسفه سیاسی جدید، در جا دادن برخی از مهم‏ترین مفروضات مدرنیستی در باب انسان و نسبت او با طبیعت از یک سو و دولت از سوی دیگر در محور شبکه عقل سلیم غربی وابسته بود. از مهم‏ترین این مفروضات از حیث بحث در باب شهروندی جدید، ایده «فرد صاحب حق بی قید و شرط در وضع طبیعی» بود؛ آن هم در معنایی که بر اساس آن، حق طبیعی فرد منفرد در وضع طبیعی، بر قانون سامان دهنده به وضع سیاسی تقدم پیدا می کرد. بدین ترتیب، مسئله اساسی ما، بررسی ناکامی قوام ایده شهروندی حول عنصر مدنی یا حق محوری است که در غرب جدید با هابز بنیادگذاری شد. ما خواهیم کوشید این بررسی را نه از یک نظر تاریخی اجتماعی یا حقوقی، بلکه از منظر بحث در فلسفه سیاسی مطرح سازیم. از این منظر، اصل «اقناع» در کنار اصل «زور» ، مختصات و مناسبات سیاسی را تعیین می کند. بنابراین، کوشش بلاغی این روشنفکران برای رقم زدن نسبتی قانع کننده میان ایده حق و ایده قانون، با توفیق چندانی همراه نشد. استدلال ما در این مقاله آن است که این عدم توفیق را بیش از آنکه بتوان به بدفهمی روشنفکران یادشده از مبانی تجدد مربوط دانست، باید در ضعف درونی رتوریک آنها جست‏وجو کرد. این ضعف، دو معضل اساسی را تقویت می نمود: نخست نقش کمرنگ ایده فرد صاحب «حق» و دوم، رادیکالیسم روسویی در قالب انقلابی گرایی غیرمدنی
    کلید واژگان: شهروندی, فرد صاحب حق, رتوریک, عقل سلیم
    Shervin Moghimi Zanjani
    The discussion related to the idea of citizenship in contemporary Iran can be considered the issue regarding the development of modernity in contemporary Iran. In this regard, the success or failure of this idea should be regarded in the shadow of the triumph or failure of modernity in contemporary Iran. The consistence of modern citizenship in the West was reliant on the endeavor of the holders of modern political philosophy towards the inclusion of some of the most important modernist premises in relation to the human and his relationship with the nature as well as the government in the pivot of western common sense network. Of the most important premises related to the discussion on the modern citizenship was the idea of rightful person in natural status based on which the natural right of individual in natural conditions was prior to the regulation improving of the political status. In this regard, the fundamental issue in this article is investigating the failure of citizenship idea consistency around the civil element or the right-centeredness which was founded by Habez in the modern West. In this article, it is endeavored to state this research in political philosophy view not in historical-social or legal ones. In this view, the principle of “satiation’’ along with that of “force” determines the political characteristics and relations. This study tries to clarify that the rhetorical endeavor of illuminati to make a justified relationship between the idea of right and regulation was not that much successful. It is inferred that this lack of success is mostly related to the internal weakness of their rhetoric more than their misunderstanding of the foundations of modernity. This weak point could strengthen two basic predicaments; the first one was the inconsiderable role of the rightful person’s idea and the second one was the Rousseau radicalism within the framework of uncivil revolutionaries
    Keywords: citizenship, rightful person, rhetoric, common sense
  • شروین مقیمی زنجانی *
    دو جریان اصلی حاکم بر حوزه فلسفه اخلاق عبارت اند از: اخلاق فضیلت (virtue ethics) و اخلاق وظیفه گرا (deontological ethics). دریافت فضیلت محور از اخلاق دریافتی است که اغلب دانشوران حوزه فلسفه اخلاق آن را بارزترین ویژگی تفکر اخلاقی کلاسیک قلمداد می کنند. درواقع فلسفه اخلاق مورد نظر افلاطون و ارسطو و به تبع آنها فیلسوفان اسلامی و مسیحی، فلسفه اخلاقی بود که می بایست به فضیلت مندشدن آدمی می انجامید. این در حالی است که اخلاق وظیفه گرا، عمدتا اخلاقی است که با تحولات ژرف سده های اخیر در حوزه تفکر ملازم بوده است؛ تحولاتی که در آن مبنای داوری اخلاقی عمل به وظیفه از سوی شخص آن هم با ابتنای بر مقوله حقوق انسانی است. ما در این مقاله خواهیم کوشید تا از اولویت اخلاق وظیفه گرا بر اخلاق فضیلت در عرصه ی رسانه دفاع کنیم. «اولویت» در اینجا به معنای «برتری» نیست بلکه سخن بر سر آن است که ما برای رسیدن به اخلاق فضیلت محور در عرصه ی رسانه، ضرورتا نیازمند شناسایی اولویت اخلاق وظیفه گرا بر اصول اخلاق فضیلت در این عرصه هستیم.
    کلید واژگان: رسانه, فلسفه اخلاق, اخلاق وظیفه گرا, اخلاق فضیلت محور
    Shervin Moghimi Zanjani *
    We can recognize two distinguished mainstreams in the moral philosophy. The virtue Ethics and the deontological ethics. The former is conception that many scholars in moral philosophy call it as the clearest characteristic of the moral thought of classics. In fact moral philosophy for Plato and Aristotle and their followers in the middle ages namely for Islamic and Christian philosophers, should lead to virtuous life. While in the deontological ethics, after profound evolutions in the recent centuries, the foundation of ethical judgment is based on “duty” or “obligation”, the conception is itself grounded on the modern philosophy of right. Relying on original texts of virtue-oriented and deontologist philosophers, we attempt in this article to take the “priority” of deontological ethics over virtue ethics in the media sphere into consideration. This priority does not mean superiority, but it means that if we want predicate the media on virtue ethics, we firstly and necessarily needs to recognize priority of the deontological ethics over the virtue ethics.
    Keywords: media, moral philosophy, deontological ethics, virtue ethics
  • شروین مقیمی زنجانی *
    فهم انگاره شهروندی مدرن عمدتا با تکیه بر رهیافت های تاریخی-اجتماعی و بعضا حقوقی صورت می گیرد و در این میان سهم رهیافت فلسفی به مقوله ی شهروندی در معنای جدید آن، چندان پررنگ نیست. در این مقاله از منظر بحث در فلسفه سیاسی مدرن، خاستگاه های اساسی تلقی مدرنیستی از مقوله ی شهروندی را با تمرکز بر آراء تامس هابز بررسی می کنیم. به زعم نگارنده فلسفه سیاسی هابز واجد دلالت ها و تضمنات بنیادینی برای انگاره شهروندی مدرن است. آنچه در کانون این دلالت ها و معانی می تواند مقوم استدلال ما مبنی بر نقش بنیان گذار برای هابز در بحث از شهروندی مدرن باشد، دو اصل اساسی است: نخست ایده «فرد»؛ ایده ای که به عنوان یکی از مهم ترین نقاط گسست فلسفه سیاسی جدید از قدیم، تکیه گاه اصلی انگاره هایی چون شهروندی در قاموس مدرنیستی آن محسوب می شود. دوم تبدیل شدن قانون طبیعی به حقوق طبیعی، یا به عبارتی، تبعیت قانون طبیعی از حقوق طبیعی که به بنیادگذاری دولت مدرن بر اساس فردگرایی پیش گفته منتهی شد. اگر بتوان ایده «فرد صاحب حق بی قید و شرط در وضع طبیعی» را به عنوان مبنای تلقی جدید از سیاست منظور کرد، آن گاه هابز به عنوان طراح اصلی این ایده در دوره مدرن، به نوعی بنیادگذار شهروندی مدرن نیز هست.
    کلید واژگان: هابز, شهروندی, فرد, حق طبیعی, قانون طبیعی
    Shervin Moghimi Zanjani *
    The understanding of the modern notion of citizenship is mostly based on the sociohistorical and partly legal approaches and the contribution of the philosophical approach is not as considerable as we think it deserves. We attempt in this article to take the Hobbesian roots of the modernist notion of citizenship into consideration from philosophical point of view. We think that Hobbes's political philosophy has the fundamental implications for the new notion of citizenship.These implications are so fundamental that we may speak about Thomas Hobbes as the founder of the modern idea of citizenship. It seems that there are two principles on which he grounded his status as the founder of the modern idea of citizenship:The first is the idea of "individual"; it is one of the most important rupture points that separate the new political philosophy from the pre-modern one and meanwhile the substantial backrest of the some new notions such as the modern citizenship. And the second is replacing the natural law by the natural right or subordinating the natural law to the natural right. This transfiguration led to the individual-based modern state. In this article, we will show that if we can suppose the idea of "the individual possessed unconditional right in the state of nature" as the foundation of the new approach to politics, then we can call Thomas Hobbes as the founder of modern citizenship because he was the original designer of this type of individuality from the political point of view.
    Keywords: Hobbes, citizenship, Individual, natural right, natural law
  • شروین مقیمی زنجانی
    در این مقاله کوشش می شود تا با طرح مقایسه ای میان خصوصیات و ویژگی های امام در حکمت الهی اسماعیلی، آن گونه که ناصرخسرو روایت گر آن است، و ویژگی های شاه آرمانی در حکمت ایران باستان، به نوعی بر یکی از ویژگی های بنیادین اندیشه سیاسی ایرانی تمرکز شود که در طول یک دوره تاریخی طولانی از شکل گیری مضامین حکمت ایران باستان، تا همین امروز، هم فرهنگ سیاسی ما را متاثر ساخته است و هم نحوه نگاه متفکران ما را به سیاست و عرصه سیاست ورزی. ویژگی هایی که ناصرخسرو برای امام اسماعیلی (یا همان خلیفه فاطمی) برمی شمرد، چنانچه به دقت مورد بررسی قرار گیرد، مشابهت هایی بنیادین با اوصافی دارد که در حکمت ایران باستان برای پادشاه قائل می شده اند. بررسی دغدغه های اساسی ناصرخسرو چه به لحاظ تاریخی و اجتماعی و چه از حیث فکری و عقیدتی که با مطالعه دقیق کل آثارش حاصل می گردد، می تواند ما را در تشخیص تداوم نگرشی به عرصه مناسبات سیاسی و به ویژه اوصاف حاکم سیاسی رهنمون گردد، که تاریخ تفکر سیاسی در ایران بدون آن، به دشواری قابل فهم خواهد بود.
    کلید واژگان: امام اسماعیلی, شاهی آرمانی, ایران باستان, فر ایزدی
    Shervin Moghimi Zanjani
    In this paper we will attempt to compare the characteristics of Imam in the Ismaili theosophy، as described by Nasir Khusraw، with properties and traits of Ideal King in ancient Persian wisdom. We emphasizes on essential qualities in the Iranian political thought that throughout a long historical period، from establishment of contents of ancient Persian thinking to today، has had an impact on our political culture. If we can consider correctly the characteristics of Ismaili’s Imam (or Fatimid Caliph)، as portrayed by Nasir Khusraw، we would diagnose some fundamental affinities between them and descriptions of the Ideal King in the ancient Iranian political thought. By surveying of essential concerns of Nasir Khusraw in both of historical-social and intellectual-dogmatic sides through detailed study of his works، we can mark out the continuity of a distinct approach towards nature of political relations and especially of the sovereign’s characteristics without which the history of political thought in Iran is not understandable.
    Keywords: Ismaili Imam, Ideal King, Divine Resplendence (Farr), Ancient Persia
  • مصطفی یونسی، شروین مقیمی زنجانی
    موضوع این مقاله یافتن نسبت دلالت های سیاسی تراژدی آنتیگونه با دموکراسی آتنی است. رهیافتی که در رسیدن به این مقصود مورد نظر است، رهیافت ساختاری است. یکی از مؤلفه های اصلی در رهیافت ساختاری، کشف تقابل های دوتایی در درون اثر است تا از این رهگذر به کشف تقابل ها در حیاتی سیاسی اجتماعی رهنمون شویم که به یک معنا بستر خلق اثر را تشکیل می دهد. تقابلی که از حیث اندیشه سیاسی در محور تراژدی آنتیگونه برجسته می شود، و شبکه ای از تقابل ها، گرد آن شکل می گیرند، تقابل میان «خانواده» و ارزش های آن، و «سامان سیاسی» و مناسبات شهروندی است. کریستیان مایر، ژان پیر ورنان، چارلزسگال، و حتی مایکل زلناک همگی بر اهمیت اساسی این تقابل، در کانون تراژدی آنتیگونه، صحه نهاده اند. تقابل خانواده/پولیس از منظر اندیشه سیاسی واجد کمال اهمیت است، چرا که از حیث خاستگاه تاریخی بسط و تحول مقوله پولیس در یونان باستان، چنین تقابلی نشانگر گسست از جهان «موکینایی» و گذار به عصر مناسبات شهروندی است. همین تقابل است که زمینه را برای برخورد «قوانین نانوشته الهی» و «قوانین مدون انسانی» آماده می کند. تقابلی که شالوده اساسی این مقاله را تشکیل می دهد.
    کلید واژگان: تراژدی, سیاست, دموکراسی آتنی, پولیس, تقابل, خانواده, قانون, امر الهی, امر انسانی
    Mostafa Younesie, Shervin Moghimi Zanjani
    The main purpose of this article is to find the relation between political implications of Sophocles’s Antigone and “Athenian Democracy”. To do so, we have used a structuralist approach the main feature of which is exploring binary oppositions in the text which in turn results in finding the oppositions within the political-social life that provides a ground for the creation of the text. From the point of view of political thought, the most prominent opposition in the tragedy of Antigone which creats a network of oppositions around itself, is the one drawn between “family”- with its values- and “political system” and the relationships among the citizenry. The importance of this opposition has been confirmed by Christian Meier, Jean Pierre Vernant, Charles Segal, and even Micheal Zelnak.It reveals a transition to the epoch of citizenry’s relations. It also caused the confrontation between “unwritten divine laws” and “man-made written laws”, the opposition that is the main focus of the present article.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال