به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « نقد نو- ارسطویی » در نشریات گروه « علوم انسانی »

  • حمزه کفاش، محمود فتوحی*

    در میان همه ی رویکردهایی که در نقد ادبی دست مایه ی پژوهش گران بوده است، سهم نقد رتوریکی بسیار ناچیز است. نقد رتوریکی که از آن با عنوان نقد نو- ارسطویی هم یاد می شود در سال 1925 توسط هربرت ویچلز با ارایه ی مقاله ایی با عنوان «نقد ادبی سخنوری » بنیاد نهاده شد. او در این مقاله به چارچوب های اصلی این نقد پرداخت و تفاوت های آن را با نقد ادبی نشان داد. پس از وی نقد رتوریکی با به کارگیری آموزه های آموزگاران خطابه، مانند ارسطو، کیکرو، کویینتیلیان و... قصد دارد تا راهبردهای اقناعی متن را کشف و آنان را بررسی کند. این نقد عواملی مانند، سخنور، مخاطب، شیوه های کشف استدلال، اعتبار شخصی (اتوس)، شورمندی (پاتوس) و لوگوس و هم چنین دیگر ابزارهای رتوریکی را برای تحلیل متن به کار می بندد. باتوجه به این توضیحات یکی از روش های نقد رتوریکی نقد نو-ارسطویی است. در این شیوه منتقد با به کارگیری ارکان خطابه در پی دستیابی به شیوه هایی است که سخنور قصد در اقناع مخاطب داشته است. ادر این مقاله تنها یکی از بخش های نقد رتوریکی یعنی سخن یابی (ابداع) را به کار بسته ایم. رکن سخن یابی به آن بخش از خطابه نظر دارد که خطیب می بایست روشی را برای ارایه ی سخن خود بیابد. هدف این مقاله این است که تاریخ نگاران دوره ی صفوی برای این که روایت شان را باورپذیرتر کنند، از چه مواضعی برای شروع موضوع سخن خود بهره می گرفتند. به عبارت دیگر پشت هر موضعی استدلالی نهفته است که تاریخ نگار می خواهد آن را برای مخاطب عرضه کند تا از آن طریق مخاطب را اقناع کند.

    کلید واژگان: تاریخ نگاری, صفویه, نقد رتوریکی, نقد نو- ارسطویی, مواضع}
    Hamzeh Kaffash, Mahmood Fotoohi *

    Among all the approaches that have been the focus of scholars in literary criticism, the share of rhetorical criticism is very small. Rhetorical critique, also known as Neo-Aristotelian critique, was founded in 1925 by Herbert Witches with a paper entitled "Literary Criticism of Oratory". In this article, he discusses the main frameworks of this critique and shows its differences with literary criticism. He made a distinction between literary criticism and rhetorical criticism there. After him, rhetorical critique, using the teachings of oratory teachers, such as Aristotle, Cicero, Quintilian, etc., intends to discover and examine the persuasive strategies of the text. This critique uses factors such as eloquence, audience, methods of reasoning, ethos, pathos and logos, as well as other rhetorical tools for text analysis. In this method, the critic seeks to achieve the methods that the speaker intended to persuade the audience by using the elements of the speech In this article, we will use only one part of rhetorical criticism, namely invention. The speaking element is the part of the speech in which the speaker must find a way to present his speech This subject has changed in modern literature and rhetoric from that used in traditional rhetoric.The purpose of this article is to show what topics the historians of the Safavid period took in order to make their narrative more believable. In other words, behind every topic there is an argument that the historian wants to present to the audience in order to convince the audience.

    Keywords: Historiography, Safavid, rhetorical criticism, Neo-Aristotelian Criticism, Topics}
  • حمزه کفاش، محمود فتوحی رودمعجنی*

    یکی از مباحث اصلی در تاریخ نگاری میزان اعتبار شخصی و مرجعیت تاریخ نگار است. اهمیت این امر از آنجاست که هر چه میزان اعتبار شخصی تاریخ نگار بالاتر باشد، میزان اقناع مخاطب به طبع آن بالاتر می رود. در این جستار میزان تاثیرگذاری تاریخ نگار در اقناع مخاطب و شیوه ها و تمهیدات بلاغی و زبانی که به اعتبار سخن تاریخ نگار در جهت باورپذیری بیشتر مخاطب به کار گرفته می شده است، مورد بررسی قرار خواهد گرفت. در این مقاله با به کارگیری روش نقد نو ارسطویی برآنیم تا اعتبار شخصی تاریخ نگار و راهبردهایی را که تاریخ نگار برای بالا بردن اعتبار  شخصی خود به کار می برده است، نشان دهیم. از آنجایی که یکی از کارکردهای متن های تاریخی در راستای تحکیم و تثبیت حکومت ها نوشته می شوند، این متن ها آوردگاه استفاده از تمهیدات بلاغی و زبانی اند. تاریخ فتوحات شاهی اثر امینی هروی به دلیل اینکه از نخستین تاریخ های نوشته شده  و موثر در شکل گیری دولت و ایدیولوژی صفویان است، انتخاب شد، چراکه نقش و اعتبار شخصی تاریخ نگار و شیوه های اقناع گری وی بسیار اهمیت دارد.

    کلید واژگان: نقد نو ارسطویی, اتوس, فتوحات شاهی, تاریخ نگاری, صفویه}
    Hamzeh Kaffash, Mahmood Fotoohi*

    The personal credibility and authority of the historian are one of the major subjects in Historiography. It's important since the greater the personal credit of historians, the greater would be the degree of persuasion of the audience. In this article, we analyze the degree of historian influence on audience persuasion and rhetorical methods and verbal devices used for historiography credit which makes the text more believable to the audience. In this article, applying the Neo- Aristotelian criticism method, we want to demonstrate the historian Ethos and strategies used by him to increase his credit. For this purpose, we choose Futuḥāt-i shāhī Cornicle by Amīnī Haravī, since it was one of the first and impressive histories of Safavi's government formation and its ideology because the role and personal credibility of historian and his persuasive of methods are very important.

    Keywords: neo- Aristotelian criticism, ethos, Futuḥāt-i shāhī, historiography, Safavi}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال