جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « گاهان » در نشریات گروه « علوم انسانی »
-
بحث بر سر مسئله عرفانی بودن یا نبودن آموزه های زرتشت و دیانت زرتشتی در میان محققان ادیان ایران باستان بحثی پرمناقشه و اختلاف زا بوده است. برخی از پژوهشگران، اعم از ایرانی و بسیار کمتر غیرایرانی، به عرفانی بودن تعالیم زرتشت و دین زرتشتی باور دارند. اینان به تفاسیری عرفانی و باطنی از اوستا (به ویژه گاهان) و سایر متون زرتشتی قائل اند و دنباله این نگاه عرفانی زرتشتی را در آثار مشاهیر و بزرگانی چون فردوسی، شیخ اشراق، مولوی و... پی گرفته اند. در این نوشتار با به کارگیری روش توصیفی تحلیلی، ابتدا به ذکر ادعای ایشان و دلایلشان پرداخته می شود؛ سپس با استناد به متن اوستا و آرای پژوهشگران مطرح، این دیدگاه که دیانت زرتشتی دارای مبانی عرفانی و توحیدی در ساحت خداشناسی و کیهان شناسی است، نقد و رد می شود؛ سپس با تحلیل هایی نشان داده می شود که این دین در حیطه عرفان عملی نیز فاقد عناصر عرفانی است. طبعا با رد توحیدی و عرفانی بودن دین زرتشت، نسبت آن با عرفان و توحید اسلامی نیز از نوع تضاد خواهد بود.
کلید واژگان: رفان زرتشتی, عرفان اسلامی, ثنویت, توحید, اوستا, گاهان, دین زرتشتی} -
گاهان کهن ترین شعر ایرانی به زبان اوستایی است. در این پژوهش موسیقی بیرونی، کناری و درونی گاهان بررسی می شود. روش گردآوری داده ها اسنادی-کتابخانه ای و روش پژوهش تحلیلی است. مطالعه ی متون ادبی باستانی از منظر دیدگاه های نو نقد ادبی باعث شناخت بهتر آنها به عنوان خاستگاه ادبیات فارسی میشود. موسیقی بیرونی، وزن شعر است و گاهان دارای نظم هجایی است. در موسیقی کناری، قافیه بررسی می شود و گاهان دارای قافیه درونی است. در موسیقی درونی، آرایه ی تکرار اهمیت فراوانی دارد که به دو گروه تکرارهای مرئی و نامرئی تقسیم می شود. از جمله تکرارهای نامرئی موجود در گاهان میتوان به انواع جناس و انواع واج آرایی یکجایه و چندجایه اشاره کرد. انواع تکرارهای مرئی نیز مانند تکرار واژه در طول یک بیت، تکرار منظم یک یا چند واژه در ابتدای ابیات، تکرار مصرع در طول یک قالب شعری، تکرار یک یا چند واژه به صورت پراکنده در طول چند بیت، تکرار منظم یک یا چند واژه در ابتدای ابیات و ردالعجز علی الصدر در گاهان دیده می شود. شناسه های پایانی، صرف اسم، تطبیق صفات و ضمایر با موصوف ها، پیشوند و پسوندها، تکرار حروف ربط و اضافه و قیدها، نیز باعث ایجاد موسیقی می شود.کلید واژگان: شعر ایران باستان, گاهان, موسیقی شعر, موسیقی بیرونی, موسیقی درونی, آرایه ی تکرار}Zabanshenakht, Volume:15 Issue: 1, 2024, PP 189 -221Gāhān is the oldest Iranian poem in the Avestan language. In this research, the external, sidelong and internal music of Gāhān are investigated. The data collection method is library-documentary and analytical research method. The study of ancient literary texts based on new literary criticism leads to a better understanding of them as the origin of Persian literature. The external music surveys the metre. Gāhān has syllabic order. in sidelong music rhyme is explored, Gāhān has internal rythme. in internal music the repetition stylistics are so importante which are divided into visible and invisible. The invisible repetitions used in Gāhān are redundant puns, subsequent pun, derivation and pseudo-derivation. Also single-place alliteration and multi-place alliteration are used in Gāhān. Gāhān’s Visible repetitions are repetition of words during a verse, regular repetition of one or more words at the beginning of verses, repetition of stanzas during a poetic form, repetition of one or more words sporadically in The length of a few verses, the regular repetition of one or more words at the beginning of the verses, and red Al-ajoz ala Al-sadr (Anadiplosis). endings and declension, matching adjectives and pronouns with noun, prefixes and suffixes, repeating conjunctions, prepositions and adverbs also create music.Keywords: old Iranian poetries, Gāhān, poem’s music, external music, internal music, repetition.Introductionpoetry and music have a unbreakable connection. The set of factors that take words out of their normal and simple form and give them an artistic effect is called poetry music such as types of metre, rhymes, radif, sound harmonies such as types of puns and … Poetry music includes four categories: 1- External music, 2- Sidelong music, 3- Internal music, and 4- Spiritual music. The external music surveys the metre. in sidelong music rhyme is explored and in internal music the repetition stylistics are so importante. In this research, some external, Sidelong, and internal music components of Gāhān, are investigated, and the investigation of the spiritual music of the hymn is not possible due to the length of the article, and it can be the subject of a separate article. The aim of the research is to examine Gāhān as a collection of ancient poems based on musical features and literary techniques found in New Persian poems. Also, investigating the age of the use of these Stylistic Devices and how and their frequency in Gāhān as the oldest Iranian poetry, is another goal of this research.Materials &methodsThe data collection method is library-documentary and analytical research method.Discussion and results Gāhān is the oldest Iranian poem that remains in the Avestan language, and its composer is Ashu Zoroaster, whose approximate life time dates back to 1000 BC. Gāhān has 17 hāts, which are located between yasnas and includes five Gāhs. Gāhān has syllabic order and internal rhyhme. Rhyme in Avestan hymns is in the form of incomplete puns and a kind of sound balance and harmony. In internal music the repetition stylistics are so importante which are divided into visible and invisible. The invisible repetitions used in Gāhān are redundant puns, subsequent pun, derivation and pseudo-derivation. Also single-place alliteration and multi-place alliteration are used in Gāhān. All kinds of puns have been used 82 times in Gāhān, and the highest frequency is related to derivational puns and the lowest frequency is related to pseudo-derivative puns. The highest frequency of the use of puns among the times is related to Ahunavaitī gāθā and the lowest is related to Vohu xšaϴrā gāϴā. All kinds of Alliteration (except Hampaghazi), which is considered as a stylistic and linguistic feature of Gāhān are sometimes found with high frequency. Gāhān’s Visible repetitions are repetition of words during a verse, regular repetition of one or more words at the beginning of verses, repetition of stanzas during a poetic form, repetition of one or more words sporadically in The length of a few verses, the regular repetition of one or more words at the beginning of the verses, and red Al-ajoz ala Al-sadr (Anadiplosis). Types of visible repetitions are used 69 times in Gāhān. In the meantime, the most usage is related to the repetition of the word during one verse and the least usage is related to the Anadiplosis. The highest frequency of visible repetitions in Gāhān is related to Ahunavaitī gāθā and the lowest frequency is related to spəntā mainyū gāϴā. In Gāhān, Ahunavaitī gāθā had the highest frequency of using stylistic devices, and spəntā mainyū gāϴā and Vohu xšaϴrā gāϴā had the lowest frequency. endings and declension, matching adjectives and pronouns with noun, prefixes and suffixes, repeating conjunctions, prepositions and adverbs also create music. It can be said that one of the reasons for phonetic harmony at the end of some Avestan words is the special grammatical rules of this language. One of the features of Avesta language is the use of nouns and adjectives in eight institutional forms, nominative, accusative, instrumental, dative, ablative, genitive, locative, and vocative.Keywords: Old Iranian Poetries, Gāhān, Poem&Rsquo, S Music, External Music, Internal Music, Repetition}
-
فرینش یکی از اساسی ترین موضوعات هر دینی به شمار می رود که نمایانگر بخش مهمی از جهانبینی پیروان آن است. گاهان بخشی از اوستاست که نسبت به سایر بخش ها بیشتر به چگونگی آفرینش پرداخته به طوری که می توان گفت آفرینش یکی از مضامین مهم گاهانی به شمار می رود. با توجه به این که آفرینش در دین زردشتی بیشتر از منظر اسطوره شناسی بررسی شده است ضروری به نظر می رسد که دیدگاه گاهان نیز در این مورد روشن شود. در گاهان برای بیان چگونگی آفرینش از اصطلاحاتی چون زاییدن، آفریدن و ساختن استفاده می شود که هر کدام در جای خود نگاه متفاوتی به آفرینش را می رساند. به منظور روشن ساختن چگونگی رخداد آفرینش در گاهان، در مقاله حاضر مفهوم آفرینش با توجه به سه واژه نام برده بررسی شده و با مقایسه کاربرد آنها نتیجه گیری می شود که در گاهان باور به وجود سه مرحله مختلف از آفرینش دیده می شود که با زایش آغاز و سپس ملزومات آن بخشیده و در نهایت اجزای آن ساخته می شده است و زایش آغازین که با اصطلاح «هستی نخستین» عنوان می شود فقط منحصر به اورمزد بوده است. این نگرش دیدگاهی عرفانی را به مقوله آفرینش نشان می دهد.کلید واژگان: گاهان, آفرینش, اهورامزدا, هستی نخستین, تجلی}Zabanshenakht, Volume:14 Issue: 2, 2024, PP 209 -225The most important concept of religions is “creation” which can shows the most important part of their followers' worldview. Gāhān is a part of Avesta which considers creation more than other part, such a way that, it can be said creation is the main contents of Gāhān. As regards that creation has been studied from the perspective of mythology. So it seems important to display Gāhān approach to creation. Expressions such as “generating”, “creating” and “constructing” were used to express the quality of creation and each of them had a special view of the creation in different conditions. In order to clarify creation quality in Gāhān, in this paper the "creation" concept will be studied according to these three words and, by comparing their application it will be deduced that there was a belief in the existence of three different stages of creation that started with “generating” then its requirements were donated and finally its components were constructed and the first generating was called as “primal existence” and it belonged only to Ohrmazd. Such an attitude shows a mystical view of creation.Keywords: Gāhān, Creation, Ahurāmazdā, primal existence, manifestation}
-
نشریه کلام اسلامی، پیاپی 123 (پاییز 1401)، صص 107 -136از نقاط مبهم تاریخ زرتشت می توان به تاریخ تدوین و یا بازنویسی اوستا اشاره کرد. در این باره احتمالات و نظریات فراوانی مطرح شده است؛ برخی اصل اوستا را سندی مکتوب و ارایه یافته توسط زرتشت دانسته که به دست اسکندر مقدونی نابود، و در دوره های بعدی بازنویسی شد. برخی دیگر این منبع را در اصل سندی شفاهی تلقی کرده و مدعی تدوین آن توسط موبدان زرتشتی در دوره های متاخرند. در مورد تاریخ تدوین و یا بازنویسی این سند نیز احتمالاتی مطرح است؛ برخی آن را به دوران بلاش اشکانی و برخی دیگر آن را مربوط به دوران اردشیر ساسانی می دانند. این وضعیت آشفته در تاریخ تدوین اوستا و عدم قطعیت، و همچنین وجود برخی قراین و شواهد تاریخی، موجب ورود فرضیه های دیگری در این باره شده است که نمی توان به آنها به دیده اغماض نظر کرد. یکی از این فرضیه ها، تدوین این سند در دوران پسا اسلامی به خصوص در دوران خلافت عباسی و مقارن با تقویت شعب و مکاتب دینی است. در این نوشته سعی شده با قراین و شواهد مختلف به ویژه با بهره گیری از نشانه هایی از متون اسلامی به خصوص تراث امامیه، اثبات کنیم که زرتشتیان تا پیش از فتوحات اسلامی فاقد هر گونه سندی با صبغه الهی به عنوان کتاب اوستا بوده اند.کلید واژگان: اوستا, گاهان, هخامنشیان, اشکانیان, ساسانیان, خلافت عباسی}One of the ambiguous points of Zoroastrian history is the date of compilation or rewriting of Avesta. Many possibilities and theories have been proposed in this regard; Some consider the original Avesta as a written document presented by Zoroaster, which was destroyed by Alexander the Great and was rewritten in later periods. Others consider this source as an oral document and claim that it was compiled by Zoroastrian priests in later periods. There are also possibilities regarding the date of compilation or rewriting of this document; Some consider it to be the Parthian Balash era and others to the Sassanid Ardeshir era. This chaotic situation in the history of the compilation of Avesta and the uncertainty as well as the existence of some historical clues and evidences have led to the entry of other hypotheses in this regard, which cannot be ignored. One of these hypotheses; Compilation of this document in the post-Islamic era, especially during the Abbasid Caliphate, coincides with the strengthening of religious branches and schools. In this article, we have tried to prove with different proofs and evidences, especially by using the signs from Islamic texts, especially the Imamiyyah tradition, that Zoroastrians did not have any documents with a divine color such as the Avesta book before the Islamic conquests.Keywords: Avesta, Gahan, Achaemenid, Ashkan, Sasanian, Abbasid Caliphate}
-
پنج گاهان اوستا دارای هفده سرود نیایشی بلند در میان 72 هات یسن ها، همسانی های درون مایه ای و زبانی زیادی با یکدیگر دارند. چکامه سرای هفده نغمه گاهانی نزد بیشینه اوستاپژوهان و بنا بر گواهان تاریخی و متنی، شخص زرتشت است و در نگرگاه برخی دیگر، انجمنی از روحانیان کهن زرتشتی. در میان جویندگانی که سرایش گاهان به زرتشت را پذیرفته اند، پیوند واپسین سرود (یسن 53) به گواهی ناهمسانی با دیگر درون مایه های گاهانی، در بوته تردید قرار گرفته و در نتیجه، شمار یسنهای گاهانی را به شانزده سرود کاهیده است. اهمیت این گمانه خطیر آنجا نمایان می گردد که هم سبب جدایی یک سرود از همین شمار اندک سرودهای گاهانی گشته و بی درنگ در برایندهای پژوهش های گاهانی کنونی دگرگونی پدید می آورد، و هم برخی پژوهشگران جدید اروپایی را واداشته است تا ادعای اجماع در جدایی این سرود کنند. این ادعا حکایت از موج جدیدی از پژوهشگران اوستایی و آهنگ ایشان بر شانزده گانه دانستن نغمه های اوستایی دارد. این نوشته بر آن است تا به پشتوانه داده های کتابخانه ای، شش برگردان گونه گون از یسن 53 را سنجیده و سپس با رویکردی تحلیلی انتقادی، هم درستی اجماع ادعاشده را بررسی کند و هم عیار پیوند درون مایه ای یسن 53 را با دیگر یسن های گاهانی به دست آورد. برایندهای این پژوهش نشان می دهد هنوز دلایل کافی از لحاظ ساختاری و زبانی برای جدایی یسن 53 از مجموعه هفده گانه گاهان ارایه نشده و درون مایه متفاوت این یسن نیز همسانی هایی با دیگر بخش های اصیل گاهانی دارد.
کلید واژگان: اوستای جدید, اوستای قدیم, زرتشت, یسن, گاهان} -
ایزد «مهر» یکی از مهمترین ایزدان زردشتی است که در مهر یشت به اندازه اهوره مزدا قابل پرستش توصیف می شود. به همین دلیل عدم حضور او در گاهان مورد بحث بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است. با توجه به این که در گاهان عباراتی یافت می شود که شباهت زیادی به توصیف مهر دارد و با در نظر داشتن زبان رمزی گاهان این پژوهش در نظر دارد خصوصیات مهر و نیز رمزهای گاهان را مورد بررسی قرار داده تا پاسخی برای این پرسش پیدا کند که آیا زردشت «مهر» را نادیده گرفته و یا او را مورد پذیرش قرار داده است. به این منظور پس از تحلیل دقیق متن گاهان و مهر یشت و پیدا کردن شخصیت هایی با ویژگی های مشابه در هر دو متن، در پایان خواهیم دید که رمزهایی در گاهان یافت می شود که با گاو در ارتباط است و گاو نیز با نور، روشنایی، خرد و دانایی در ارتباط است. مهر نیز خود نور و روشنایی است و با گاو در ارتباط است. پس احتمالا استفاده از آنها به منظور اشاره به این ایزد بوده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که زردشت مهر را در اشعار خود مد نظر داشته است. منابع این مقاله به روش کتابخانه ای گردآوری شده و رویکرد پژوهش توصیفی-تحلیلی است.کلید واژگان: مهر ایزد, گاهان, مهر یشت, ودا, اوشس}"Mēhr" is one of the most significant deities in Zoroastrianism, receiving as much praise as Ahuramazda in the Mēhr Yašt. Indeed, Mēhr was a great god venerated before the emergence of Zarathustra. However, his absence in the Gāhān has been a topic of discussion among scholars. It has been suggested that Zarathushtra relegated other deities to inferior positions below Ahuramazda. In this research, we aim to explore Mēhr’s characteristics in other parts of the Avesta to determine whether Zarathushtra disregarded Mēhr or acknowledged him. To achieve this goal, we have meticulously examined certain stanzas from the Gāhān and Mēhr Yašt to identify Mēhr’s attributes and find personages with similar characteristics in the Gāhān. Ultimately, we find some passages in the Gāhān that likely refer to Mēhr. These references are related to the bull, a sacred creature in the Avesta, which symbolizes light and brightness, as well as wisdom and knowledge Mēhr, too, embodies light and brightness, and is connected to the bull. Consequently, we can conclude that Zarathushtra indirectly refers to Mēhr in his poetry. Additionally, the scrutiny of relevant Vedic passages suggests noteworthy similarities between Mēhr and Ušas. This desk research, which is a new approach to the subject, is descriptive and analytical in nature.Keywords: Mēhr, Gāhān, Mēhr Yasht, Veda, Ushas}
-
در این مقاله ابتدا به محتوای نسک های گاهانی موجود در دینکرد نهم و ارتباط آن ها با زند موجود یسن ها و نحوه مواجهه هر یک از این نسک ها با زند یسن ها اشاراتی شده است. نقل قول های گاهانی از زند یسن ها در خلاصه نسک ها، در مواردی ترجمه پهلوی یسن ها و گاهی تفسیر آن ها هستند، یعنی شرحی که بر ترجمه پهلوی نوشته شده است. این نقل قول ها گاهی عین عبارات زند هستند و گاهی با آن ها تفاوت دارند. آمدن این نقل قول ها ممکن است نشانه آن باشد که یسن های پهلوی پیش از تدوین نهایی نسک ها، که خلاصه آن ها در دینکرد آمده، موجود بوده اند. بخش اصلی این مقاله تصحیح و تجدید نظر در خوانش برخی از لغات و عبارات موجود در ورشتمانسر نسک از دینکرد نهم، ترجمه احمد تفضلی، با استفاده از زند موجود یسن ها است. تفضلی خود نیز در پیشگفتار به این مطلب اشاره می کند که در ورشتمانسر نسک عباراتی از گاهان به پهلوی ترجمه شده اند. با بررسی چند عبارت در این مقاله، مشخص می شود که زند یسن ها ابزاری مهم در مطالعه متون پهلوی و خصوصا متون پهلوی برگرفته از زند یسن ها است و کمک گرفتن از آن فهم این متون و مطالبی را آسان می کند که سعی در انتقال آن داشته اند. در هر مورد ابتدا متن اوستایی و سپس متن نسک از دینکرد نهم که دربردارنده خوانش تفضلی است ارایه، بعد از آن متن زند، که تصحیح به واسطه آن است، نقل و در پایان متن و ترجمه اصلاح شده عرضه می شود.
کلید واژگان: اوستا, ترجمه اوستا (زند), دینکرد نهم, گاهان, متون پهلوی}In this article, the contents of the Gāthic Nasks existing in Dēnkard 9 and their relevance to the existing Zand of Yasna and how to deal with each of these Nasks with the Zand of Yasna have been discussed. Gāthic quotations of the Zand of Yasna in summaries of Nasks are sometimes the Pahlavi translation of Yasna and sometimes their commentary, which is an interpretation written on the Pahlavi translation. quotations are sometimes the same as the Zand phrases, and sometimes are different from them. The occurrence of these quotations may indicate that the Pahlavi Yasna existed before the final compilation of the Nasks summarized in Dēnkard 9. The main part of this article is dealt with revising the reading of some words and phrases in Varštmānsar Nask, translated by Ahmad Tafzzoli, using the existing Zand of Yasna. Tafazzoli has mentioned that some phrases in Varštmānsar Nask have been translated to Pahlavi from the Gāthas. Examining some phrases from Varštmānsar in this article shows that the Zand of Yasna is an important tool in studying Pahlavi texts, especially the texts which are derived from the Zand of Yasna and is useful in understanding these texts and the contents they have tried to convey. In each case, first the Avestan text and then the text of Varštmānsar Nask in Tafazzoliʼs reading and translation has been given. Then the text of the Zand on which the revision is based has been mentioned. Finally, the authors tried to revise the text and translation.
Keywords: Avesta, Translation of Avesta (Zand), Dēnkard 9, Pahlavi texts, Gāthā} -
ژان کلنز، ایران شناس بلژیکی، یکی از پژوهشگران مشهور در حوزه مطالعات اوستایی و زبان ها و ادیان هندوایرانی است که نزدیک به شصت سال از عمر خود را در این زمینه پژوهش کرده و بیش از دویست اثر به نگارش درآورده است. تفسیر فدیه به عنوان اصلی واحد در اوستا (2015) و مطالعات اوستایی و مزدایی جلد 4 و 5 (2011 و 2013) جدیدترین آثار او هستند. دانش عمیق، نگاه متمایز و بدیع و روحیه کنجکاوانه و دقیق کلنز سبب شده است نظریه های او با دیگر پژوهشگران متفاوت باشد؛ در این میان، برخی پژوهشگران انتقادات زیادی بر او وارد کرده و برخی دیگر او را پیشتاز دانش و نگاهی نو در این رشته دانسته اند. در این نوشتار، با روش توصیفی ، نظرات کلنز درباره دین اوستای قدیم، دین هخامنشیان، معاد در گاهان، نام های خاص در گاهان و سراینده گاهان آورده شده است. مطالعات نشان می دهد از نظر کلنز دین در اوستای گاهانی نامعلوم است. در گاهان هیچ شاهدی دال بر وجود معاد نیست؛ گاهان متنی آیینی است و سروده زردشت نیست؛ اسامی خاص به کار رفته در گاهان نمادین هستند و بر شخصیت های واقعی دلالت ندارند.کلید واژگان: ژان کلنز, دین, اوستای قدیم, گاهان, معاد, زردشت}Jean Kellens, a Belgian Iranian study, is one of the famous researchers in the field of Avestan studies and Indo-Iranian languages and religions, who has researched in this field for nearly sixty years of his life and has written more than two hundred works. L’exégèse du sacrifice comme principe unitaire de l’Avesta (2015) and Études avestiques et mazdéennes volumes 4 and 5 (2011 and 2013) are his most recent works. Deep knowledge, distinct and original view, and curious spirit of Kellens have caused his theories to be different from other researchers; Some researchers have criticized him a lot and others have considered him as the vanguard of knowledge and a new perspective in this field. This article, with a descriptive method, studies Kellens’ opinions about the old Avestan religion, the Achaemenian religion, Resurrection in Gāhān, special names in Gāhān and the singer of Gāhān. Studies show that according to Kellens, religion in Gāhān is unknown; there is no evidence of Resurrection in Gāhān; Gāhān is a ritual text and not Zoroaster's poem; The proper names used are sometimes symbolic and do not refer to real characters. IntroductionJean Kellens (born on January 26, 1944 in Seraing, Belgium) is one of the famous Belgian orientalists who, in addition to PhD in the history and literature of Eastern Iran (Liège, 1973), is a professor of comparative linguistics and Indo-Iranian philology at the Université de Liège and a professor at Collège de France. Most of his researches are about Avestan and Indo-Iranian languages and religions. In Iran, Kellens’ opinions are less known. The first book of Kellens was translated by Ahmadreza Ghaem Maghami with the title of Essays on zarathustra and zoroastrianism. This article includes Kellens’ comments about the old Avestan religion, the Achaemenid religion, Resurrection in Gāhān, the Avestan script, the difference between Gāhān and Yasn-e Hafthā (in Avestā: Haptaŋhāiti). Materials & MethodsIn a review-descriptive method this article deals with Kellens' opinions about the old Avestan religion, Achaemenid religion, resurrection in Gāhān, Avestan script and writing, the difference between Gāhān and Yasn-e Hafthā, Gāhān as a ritual writing, special names in Gāhān and the singer of Gāhān. Discussion of results & conclusionsAccording to Kellens, the Gāhānic religion is unknown: it cannot be considered polytheistic, neither monotheistic nor dualistic. Perhaps it can be considered a type of belief in unstable polytheism; The Achaemenid Zoroastrian religion was probably a religion similar to what was reflected in the New Avesta; In general, we cannot talk about the Achaemenid religion until we don’t have comprehensive information about the old Zoroastrian religion; According to his opinion, there is no evidence of resurrection after death in Gāhān; Commentators have associated many words with resurrection based on their mental assumptions; In addition, based on his linguistic studies, Gāhān is a ritual text; The use of demonstrative pronouns, and the present participle verb in it, shows that these texts were used to be read in religious rituals; In Gāhān, Goštāsp is not the king; He is probably the son of Zoroaster. Also, Gāhān is not Zoroaster's hymn, but it is the expression of the state of a religious group written to be performed in religious rituals because there is no sign of inviting people to convert to religion. In addition, Zoroaster speaks of himself in the first person only once in Gāhān, and throughout this text, his name appears many times in the nominative case, which indicates that the composer was someone else.Keywords: Jean Kellens, Religion, Old Avestan, Gāhān, Yasnā, Resurrection, Zoroaster}
-
«گاهان» منبع منسوب به زردشت، می‌تواند گره از مسئله پرمناقشه پیامبری وی بگشاید. با بررسی هات 29 «گاهان» که با عنوان «هات وخشوری و بعثت» از آن یاد میشود، به‌دست می‌‌‌‌آید که اسطوره حضور زردشت در انجمن خدایان برای نجات گاو از قربانی، قاصر از تفهیم مقوله پیامبری برای زردشت است و عدول از معنای حقیقی به مجازی توجیهی ندارد و نهایت آنکه شاید برداشت مستشرقان در اصلاح اجتماعی زردشت و تقابل با میتراییسم و گاوکشی را بتوان از این هات دریافت. بررسی واژگانی «گاهان» نیز ناتوان از القای صریح مقوله پیامبری برای زردشت است. البته این نتیجه در تقابل با باور قرآنی ارسال رسل به امم گذشته نیست. روایات نیز وجود پیامبر در میان مجوس را ثابت می‌دانند. با توجه به شهرت پیامبری زردشت، پیامبری او پذیرفتنی است. ولی اثبات پیامبری او از طریق برون‌دینی غیرممکن و از طریق درون‌دینی بسیار دشوار است.
کلید واژگان: زردشت, گاهان, پیامبری, گئوش اورون} -
حوزه فرارود به عنوان یکی از مکان های استراتژیک در ایران پیش از اسلام، فضای تولید و توزیع محتواهای سیاسی و هویتی را بر عهده داشته است. در این میان، نوشتارهای تاریخی و اسطوره ای به مثابه خاطره جمعی یک ملت، پدیدآورنده حس تعلق سرزمینی با پیش زمینه های عاطفی و قدسی است. سرزمین یا قلمرو، بخشی از فضا است که مصالحه ای میان جنبه های اسطوره ای و عقلانی-کارکردی فضا ایجاد می کند. سرزمین، از سه مولفه ساخته شده است: یک‌تکه زمین به‌مثابه میراث مقدس، زمین ه ای از قدرت و یک فضای کاربردی. همچنانکه پیداست، سرزمین ابعاد گوناگونی از زیست اجتماعی و قدرت جمعی را کنار هم می نهد. عناصر مادی همچون فضا و عناصر نمادین همانند هویت جمعی و عناصر سیاسی-جغرافیایی هویت و سرزمین، به‌مثابه یک نیروی برانگیزنده و عاملی آیکونوگرافیک، زمینه های تشکیل یک ملت با حاکمیتی اسطوره ای-تاریخی را مهیا می کند. پدیدار گشتن یک هویت مشترک با ملتی اصیل و سرزمینی مقدس، ازجمله شاخص‌هایی است که می توان در درون نوشتارهای اسطوره ای ایران باستان بازکاوید. پژوهش حاضر با روش تحلیل هرمنوتیکی، چگونگی بازنمایی سرزمین در گاهان را که کهن ترین بخش اوستا به شمار می رود، بررسی کرده است. پرسش بنیادی این پژوهش، آن است که مفهوم سرزمین در گاهان اوستا دارای چه نشانه هایی و چگونه بازنمایی شده است؟ نتایج این پژوهش نشان از آن دارد که گاهان به‌مثابه یک گفتمان اسطوره ای، دو عنصر سرزمین و ملت را برای عینیت‌یافتن حاکمیت در فضای ایران، تولید کرده است. همچنین، سرزمین در «شریعت گاهانی»، بدون اشاره مستقیم بدان، به‌مثابه «اسطوره سرآغاز» و «تکنیک شناسی سیاست» بازنمایی شده که نمونه عینیت‌یافته آن، حاکمیت ساسانیان است. تفاوت یافته های این پژوهش با نظریه اندیشه ی ایرانشهری در آن است که در نظریه مزبور به فضا، رابطه مندی، گسست و نگرش کل نگرانه توجه نشده و تنها سرمشق های اسطوره ای و بازتولید آن در زیست سیاسی و فرهنگی ایران اهمیت یافته است.
کلید واژگان: گاهان, سرزمین, فرارود, اسطوره سرآغاز, ساسانیان, تکنیک شناسی سیاست}The aim of this paper is to intensify the apprehension of territory of Iran and how it represented by Mythological literatures in the Transoxiana literatures as mystical collective are memory of a nation which corroborate the sense of locative belonging and the mechanism of emergence of a territory with the fields of emotional and sacred common sense of the collective spirit of the people and consequently, organized into an independent system with certain identity. Political-geographical factors such as identity and territory are as a motivating forces and Iconographic factors in order to constituting of a nation with mythical-racial sovereignty. In the ancient Iranian mythological literature can be observed a singularity of the common identity with a pure nation and numinous territory. The present paper with hermeneutical analysis has examined how representation of territory in Gathas which is the most ancient and most original part of the Avesta. The fundamental question of this study is what are the features of territory in the Gathas of Avesta and how did it represent? The results of this study indicate that Gathas as a space has operated the extraction and distribution of the discourse of territory and nation. Also, territory in the "Gahanic Positivity" has represented as the "mythology of origin" and "political technology" allusively in which its objective sample has been embedded in Sassanid governmentality. Governmentality model in Avesta shows the mythical dominance of territory; that is in the type of governmentality that Avesta shows, the territory of Iranvij is like a beginning and a factor that has gathered other entities around each other and places together the mythical messenger syntheses, mythical king and religion. It is a political technology not because it is merely technical.
Keywords: Gathas, Territory of Iran, Transoxiana, Mythology of Origin, Sassanid Empire, Political Technology} -
گاهان به عنوان بنیان و شیرازه دین زردشتی و به دلیل انتساب به زردشت، مهم ترین و قدیمی ترین متن اوستا از یک سو، و عقیده انتخاب میان خیر و شر به عنوان مهم ترین مسئله دین یادشده از سوی دیگر، دو محوری است که این مقاله بر اساس آنها در صدد است با کنکاش در آثار محققان مطرح در زمینه تبیین خاستگاه شر بر اساس گاهان و دسته بندی و تحلیل آنها راه حل پیشنهادی خود را عرضه کند؛ راه حلی که متکی بر دوباره خوانی و تامل بر یسن های گاهانی و دارای دو ساحت است: اول ساحتی که مربوط به خود گاهان است و آن اینکه گاهان را متنی کلامی ندانیم، بلکه بپذیریم که متنی با ماهیتی اخلاقی است، حال آنکه محققان، آن را متنی کلامی دانسته اند. دوم ساحتی که مربوط به تجدید نظر در ماهیت شر در دین زردشتی است، به این معنا که به جای پذیرفتن ماهیت وجودی برای شر، برای آن ماهیت عدمی قایل شویم، در حالی که در آثار و نوشته های مربوط به شر و مبدا آن، اصرار بر ماهیت وجودی کاملا آشکار است.
کلید واژگان: گاهان, مسئله شر, رویکرد یکتاباوری, رویکرد دوگانه باوری, رویکرد آیینی, ماهیت اخلاقی}Religious Studies, Volume:9 Issue: 17, 2021, PP 269 -292Gahan,considered as foundation of Zoroastrianism and due to its attribution to Zoroaster, is the most important and oldest text of Avesta. On the other hand ,the idea of choosing between good and evil is the main theme of Zoroastrian religion .Based on these two central issues and by exploring the works of prominent researches ,the present article seeks to offer its solution in explaning the origin of evil from the perspective of Gahan and their classification and analysis؛the solution which relies on re-reading are re-considering the Gahan chapters .This solution has two areas:The first area relates to Gahan itself and is that we don’t concider Gahan as a theological text, but rather accept it as a text which has a moral nature,while researches have considered it as a theological text .The second area relates to reconsideration and revision of the nature of evil in Zoroasrianism.Accordingly, instead of accepting an existential nature for evil,we consider it non-existent,although in works and writings related to evil and its origion,the existential nature of evil is clearly emphasized.
Keywords: Gahan, Evil Problem, Monotheistic approach, Dualism Approach, Ritual Approach, Moral Nature} -
The story of Rustam and Zanün is a masterpiece of the epic literature of Iran in Gurani. It has no counterpart in Avestan, Middle Persian, Zoroastrian Persian, the national epics, and oral documented literature. The story can be divided into two general parts, i.e. “the story of Rustam and Zanün” and “the story of Aẓīm-Shāh”. While there are several manuscripts and rivayats available at our disposal, the nonacquaintance of scribes and story-tellers of the connected structure of the story has caused the division of the story into two independent sections. The most complete version of this story appears in the manuscript of the Haft-Lashkar in Gurani with 2722 couplets. This story has a coherent structure. The outer structure of the story begins with the cycle of the kingship of Tūs in the land of Tūrān and ends with his second kingship in the land of Tūrān. The inner structure of the story has a bilateral symmetry due to the coming and return of Afrāsiāb, Rustam, and Kay-Khosrow. The core of the story begins after an introduction and an introductory story. Then, the two main stories are given. They are connected together by a connecting story. Finally, the story ends with a concluding story. In general, the outer and inner structure of the story has a symmetrical approach. The oldest and rarest example of such usage is the symmetrical structure of the Gathas.
Keywords: Structure, Rustam, Zanün, Gathas, Gurani} -
زردشت و گاهان عنوان کتابی است که به قلم مهشید میرفخرایی در شرح و گزارش متن اوستایی و زند دو سرود از هفده سرود گاهانی (یسن های 27 و 28 از سپندمینوگاه) تالیف شده و انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به سال 1396 آن را چاپ و منتشر کرده است. این اثر مشتمل بر یک مقدمه و سه فصل است. در مقدمه کتاب کلیاتی درباره اوستای قدیم و ساختار شعری گاهان آمده است. در فصل اول متن اوستایی و در فصل دوم زند این دو سرود به فارسی ترجمه و ازنظر محتوایی و دستوری بررسی شده اند. فصل سوم متضمن واژه نامه متن اوستایی است که در آن لغت های اوستایی با ذکر معنا و مشخصات دستوری فهرست شده اند. مقاله حاضر به بررسی انتقادی این اثر پرداخته و مطالب آن هم سان با بخش های چهارگانه کتاب در چهار بخش فراهم آمده است. این بخش ها با عنوان هایی مطابق با عناوین اصلی فصل های کتاب موردبحث نام گذاری شده اند.
کلید واژگان: زردشت, اوستا, گاهان, زند}"Zaraθuštra and Gāθās" is the title of a book written by Mahshid Mirfakhraee in commentary and explanation of the both Avestan and Zend texts of the two songs (Yasna 47 and 48) from the Gāθās (a collection containing seventeen songs composed by Zaraθuštra himself) which has been published by "Institute for Humanities and Cultural Studies" in 2017. Consisted of an introduction and three chapters, this book in its introduction deals with an overview of the Old Avestan issues and poetic structure of the Gāθās. In the two first chapters, the Avestan and the Zend texts of the two above-mentioned songs have been translated into Persian and studied in terms of contextual and grammatical issues. Finally, the third chapter involves a glossary of Avestan words with their meaning and grammatical descriptions. The present study reviews and evaluates this work in four sections in accordance with the four sections of the book.
Keywords: Zaraθuštra, Avesta, Gāθās, Zend} -
پژوهش نامه اخلاق، پیاپی 45 (پاییز 1398)، صص 33 -42هدف این پژوهش یافتن ریشه های نظام اخلاقی «گاهان» است. اخلاق شناسی این مقاله شامل بررسی نوع اخلاق دینی در گاهان (اخلاق دینی مبتنی بر تحقق صفات الهی یا قانون طبیعی یا فرمان الهی) و از سوی دیگر بررسی منابع اخلاقی (حسن و قبح ها در مقام ثبوت و اثبات) و معیارهای اخلاقی (فضیلت گرایی یا نتیجه گرایی یا تکلیف گرایی) در آن است. روش این مقاله توصیفی تحلیلی است و برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای بهره می گیرد. در پایان رویکرد غالب اخلاق دینی در گاهان مبتنی بر تحقق صفات الهی و تا اندازه ای مبتنی بر قانون طبیعی (اراده تکوینی الهی) است. حسن و قبح های اخلاقی گاهان، در مقام ثبوت ذاتی، و در مقام اثبات هر چند به طور کلی عقلی است اما در برخی مواضع شرعی است. معیار اخلاقی در گاهان فضیلت گرایی ناظر به غایت گرایی است.کلید واژگان: گاهان, اخلاق دینی, منابع اخلاقی, معیارهای اخلاقی}The purpose of this research is to find out the roots of the ethical system of the Gathas. The ethics of this article includes examining the type of religious ethics at Gathas (a religious ethics based on the fulfillment of divine attributes or natural law or divine command) and on the other hand examining ethical resources (virtues and vices de jure and de facto) and ethical criteria (virtue ethics or consequentialism or deontology). The methodology of this article is descriptive-analytical and uses library method to collect information. In the end, the dominant approach to religious ethics is based on the fulfillment of divine attributes and partly on the basis of natural law (divine formative will). While ethical virtues and vices of Gathas are generally rational as essentially de jure as well as de facto, they are sometimes religious. The ethical criterion in Gathas based on virtue ethics indicates teleology.Keywords: Gathas, religious ethics, ethical sources, ethical standards}
-
این مقاله مفهوم «خرد» را می کاود و آن را در دو دین یهودی و زردشتی با تکیه بر عهد عتیق </em>و گاهان </em>بررسی می کند. در عهد عتیق</em> در سه کتاب سفر تکوین مخلوقات</em>، داستانایوبو نیز امثالسلیمان به موضوع خرد برمی خوریم، اما در گاهان شواهد بیشتری درباره خرد وجود دارد تا نگرش زردشتیان در این موضوع را برای ما روشن کند. با در کنار هم قراردادن این شواهد متنی در باب مفهومی واحد (خرد) می توان جایگاه این انگاره را در دین یهودی و زردشتی تبیین و با هم مقایسه کرد. همانند دین زردشتی، در یهودیت نیز به حکمت عملی توصیه شده است، اما این دو دین در آفرینش خرد با هم هم رای نیستند؛ برای شخص زردشتی از ابتدای آفرینش مقدر شده است که خردمند باشد اما در دین یهود آدمی در نتیجه ارتکاب گناه صاحب خرد می شود.
کلید واژگان: خرد, یهودیت, زردشتی, عهد عتیق, گاهان} -
سروش از مهمترین ایزدان دین زردشتی است. این ایزد در سلسله مراتب ایزدان دین زردشتی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده، و از معدود ایزدانی است که نام او در سرودهای گاهانی آمده است. آنچه که در این پژوهش بدان پرداخته می شود، یافتن پرسشی برای این مساله است که ارتباط سروش با ایزدان دیگر زردشتی چیست؟ این ایزد در گاهان و متون دیگر اوستایی و پهلوی چه جایگاهی دارد؟ و خویشکاری او در وقایع مربوط به پس از مرگ انسان چیست؟ سروش در متون اوستایی و پهلوی ایزد اطاعت، فرمانبرداری و انضباط در دین مزدایی است؛ او پیام الهی را می شنود و از آن اطاعت می کند؛ او همواره بیدار است و مردمان را از آسیبهای اهریمن و دیوان محافظت می کند. این ایزد همچنین در انتقال روح انسان به جهان پس از مرگ، با دو ایزد میترا و رشن همکاری می کند. روش این پژوهش کتابخانه ای، و با تکیه بر متون اوستایی و پهلوی است.
کلید واژگان: روش, میترا, اهریمن, گاهان, ایزدان زردشتی}Surūsh (Av. Səraoša), as one of the most venerated deities in Zoroastrian religion, holds a special position in the hierarchy of Zoroastrian deities. Surūsh is one of the few among Zoroastrian deities who are attested in the Gathas. These questions will be addressed in this research: What is the relation Surūsh with other Zoroastrian deities? What is Surūsh's status in Gathas and other Avestan and Pahlavi texts? What is his function in the events of after life? In Avestan and Pahlavi texts, Surūsh is the Deity of obedience and observance in the Mazdean tradition. Surūsh receives and obeys the divine instructions and is ever-vigilant to guard the people against the threats of Ahriman (angra Mainyu). Surūsh would evaluate the works of every person together with two other deities, Mithra and Rashnu, before the soul crosses the Chinvat Bridge. This research is based on the careful study of the Avestan and Pahlavi texts
Keywords: Surūsh, Mithra, Ahriman, Gathas, Zoroastrian deities} -
زبان شناسی تطبیقی برای شناخت زبان ها دو روش مشخص دارد: روش رده شناختی و روش تکوینی. هدف روش نخست تثبیت ویژگی های همگانی زبان ها و هدف روش تکوینی، تدوین تاریخ زبان هاست.
زبان شناس تطبیقی برای هر زبانی یک اصل مسلم و یک فرض دارد. اصل مسلم نزد ایشان مشابهت های بسیار زبان هاست که نمی توان آنها را حمل بر اتفاق یا وام گیری کرد. فرض آنان بر این است که این زبان ها از یک اصل مشترکی منشا گرفته اند و اختلافات کنونی میان آنها نتیجه تحولی است که زبان های هر گروه، پس از جدایی از نیای اصلی، پذیرفته اند. بررسی زبان ها از طریق روش تطبیقی، بازسازی ویژگی های بنیادی دستور و واژگان زبان فرضی را ممکن می سازد، که این خود آغازی برای توصیف تاریخی زبان های وابسته است. بر اساس مطالعات زبان شناسی تطبیقی، زبان دارای دو بعد است، یکی توصیفی، یعنی بعد زبانی و دیگری هنری و شعری. بعد زبانی به دنبال عاملی است که یک پیام زبانی را به یک اثر هنری تبدیل می کند.
مقایسه الگوهای شاخص در زبان های هندواروپایی امکان باسازی زبان ها را تا رسیدن به زبان مشترک اصلی، نیز شناخت ویژگی های شعر منظوم و نثر شاعرانه را فراهم می سازد. بر اساس این مقایسه می توان دریافت که در جوامع سنتی هندواروپایی، زبان شاعرانه در صلاحیت متخصصانی بوده است که انگیزه شاعری داشته، اما جز سرودن شعر، وظایف دیگری از نوع موبدی، پیشگویی و مداحی را نیز عهده دار بوده اند. اصطلاحات بازمانده در برخی از شاخه های زبانی این خانواده، هم در بعد واژه ها و هم در چهارچوب وظایف و خویشکاری های شاعران، در شرق و غرب یکسان است و از خلال این مشترکات می توان هم از پایگاه اجتماعی شاعر آگاه شد و هم اصطلاحات مربوط به شعر را در شاخه های زبانی خانواده هندواروپایی باز شناخت.
در گفتار پیش رو کوشش شده است با تاکید بر شاخه هندوایرانی زبان ها، زبان شعری و شکل آغازین آن بر اساس داده های موجود باسازی و توصیف شود.کلید واژگان: زبان هندواروپایی, زبان شناسی تطبیقی, زبان شناسی درزمانی و هم زمانی, شعر منظوم و نثر شاعرانه, مفاهیم شعری, ریگ ودا, گاهان}Zabanshenakht, Volume:6 Issue: 12, 2016, PP 145 -165Comparative Linguistics has two distinct approaches towards the study of languages; Typology and Generic. The aim of the former is to detect the universals, while the latter attempts to compile the history of languages.
Comparative linguist assumes one certain principle for all languages, which is the existence of similarities among them. These similarities are by no means accidental or borrowed. Thus it is assumed that these resemblances are indicators of a common source and the existing differences are the results of their development from a common original language. The comparative method enables us to reconstruct the principle features of the grammar and lexicon of the proto-language, which is a starting point to the historical description of the related languages. According to comparative linguistics, languages possess two dimensions; descriptive or linguistic and artistic-poetic. The linguistic dimension searches for a factor to transform a linguistic message to a work of art.
The comparison of the significant models in Indo-European languages makes it possible to reconstruct the languages to reach that common origin, and to define the verse poetry and the poetical prose, as a consistent tradition for communication among Indo-Europeans. Based on this comparison, it can be concluded that in traditional Indo-European societies, poetic language was the area of expertise of those who had poetic motivation, but in addition to the compose of poetry, had other duties such as priesthood, foretelling and eulogizing. The surviving terminologies in the branches of this language family, both in vocabulary and in the poet's functional frame, are identical in west and east. Therefore, through these similarities not only can the social status of the poet be seen, but also the poetical terminology of the Indo-European family branches can be identified.
The following study attempts to reconstruct and describe the poetic language and its initial form according to the existing data, with an emphasis on the Indo-Iranian branch of the languages.Keywords: Indo, European Languages, Comparative Linguistics, Diachronic, Synchronic Linguistics, Verse Poetry, Poetical Prose, Poetic Concepts, Rig Veda, Gathas} -
گاهان شامل 17 سرود، کهن ترین اثر ادبی ایران است که در نظمی هجایی و به زبانی شاعرانه سروده شده است. در سده های اخیر که بررسی های علمی متعددی درباره گاهان صورت گرفته، ویژگی های شاعرانه آن نیز از نظر دور نیفتاده است، به گونه ای که برخی اوستاشناسان کوشیده اند با تکیه بر شواهد درون متنی، یا در مقایسه با ریگ ودا اسلوب شاعرانه آن را بازنمایند. در این گفتار، با اشاره به برخی از این موارد، عناصر شاعرانه دیگری نیز که تا کنون مورد توجه قرار نگرفته، نشان داده می شود؛ عناصری که هزاره ها پس از گاهان نیز شاعران در آثار خود به کار گرفته اند. پژوهش حاضر به بلاغت گاهان و استفاده از جلوه های بیانی و آرایه هایی چون مجاز، تشبیه، استعاره، سوال و جواب، تضاد و واج آرایی می پردازد. به یاری وحدت سبک گاهان و شیوه شاعرانه ای که سراینده با آن نام خود را در این سرودها آورده است، کوشش می شود درستی انتساب این اشعار به زرتشت ثابت گردد و در بیان یکسان بودن شگردهای بلاغی ادوار مختلف شعر، از شعر فارسی به ویژه ابیاتی از حافظ نیز نمونه هایی ذکر می گردد.
کلید واژگان: گاهان, زرتشت, شعر, بلاغت, معانی, بیان, آرایه های ادبی, تخلص}The Gathas, consisted of seventeen hymns, are the oldest literary work in Iran. These hymns are composed in a syllabic meter and poetical language. In recent centuries, many scholarshave studied the Gathas andhave consideredtheir poetic features. Some scholars have tried to reveal Gathas’ poetic technique on the bases of intertextual evidence, and have compared them with Rig-Veda. In this article, referring to some of this evidence, the authors try to show other poetical elements that have not been yet considered; elements that have been applied by Iranian poets for millenniaafter Gathas. The present studyis concerned about the Gathicrhetoric,andthe imagery and figures of speech used in them, such as metonymy, simile, metaphor,amoebaean,antithesis and alliteration.By demonstrating stylistic unity of the Gathas, and pointing out such features as the poetic method of mentioning the nameof the composer by himself, the authors try to prove the attribution of these hymns to Zarathustra. Examples of Persian poetry, especially Hafez’s, are given here to prove the similarity of rhetoric techniques in different times.Keywords: Gathas, Zarathustra, Poetry, Rhetoric, Imagery, Figures of Speech, Pen Name} -
خرد در اندیشه زردشتی نقش اصلی و محوری دارد و با وجود آفریدگار بزرگ یکی است. کل آفرینش جهان، از ابتدا تا پایان، با خرد رهبری می شود. در این مقاله، ابتدا خرد در متون باستانی ایران (فارسی باستان، گاهان اوستا و اوستای نو) سپس در متون پهلوی نظیر بندهش، گزیده های زادسپرم، و متن دست نویس م.او 29) بررسی شده است. آن گاه چهار نوع خرد (خرد همه آگاه، خرد افزونی، خرد پرهیزگاران و خرد غریزی یا آسن خرد) در متون اوستا و پهلوی مقایسه شده است.
کلید واژگان: خرد, فارسی باستان, اوستا, پهلوی, گاهان}Zabanshenakht, Volume:5 Issue: 9, 2014, PP 187 -197Wisdom has a main and central role in Zoroastrian thought and is the same as the Great creation. The creation of the world from beginning to the end is led by wisdom. In this paper, the wisdom is studied first in ancient texts (Old Persian, Old Avestan (Gahan) and New Avestan), and in then Pahlvi texts such as (Bundahishn, Wizidagiha i Zadisparam and the handwriting text of M.O. 29). Four kinds of wisdom (omniscience wisdom, growing wisdom, The pious wisdom, and instinctive wisdom) in Avesta and Pahlavi are compared.Keywords: wisdom, Old Persian, Avesta, Pahlavi, Gahan}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.