جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « Éthocritique » در نشریات گروه « ادبیات و زبان ها »

حالات و رویکردهایی که نویسنده در خلال آفرینش های خود، در مقابل مفهوم سازی اش از اولین محیط روایی که ما «طبیعت» می خوانیمش، اتخاذ می کند، همه مولفه هایی هستند که جوهره و ابعاد اثر او را تعیین می کنند: به ویژه لایه های مختلف آن و سازگاری ها و غلظت های متفاوت عناصر آن. اما خواننده، در نقش خود، ناگزیر، به هرگونه تحریف روایت طبیعی نهفته در پس روایت فرهنگی توجه و حساسیت بسیاری دارد. برخی از نویسندگان، با درک جذابیتی که این نوع عصیان ها می توانند داشته باشند، آن را به موضوع اصلی طرح داستان خود بدل کرده اند. اثر سیاره ی میمون ها گواهی بر این امر است. نقد رفتارشناسانه ، پیش از هر چیز، مطالعه ی هرگونه پیکره ی ادبی به مثابه ی لایه بندی روایتی فرهنگی و یک یا چند روایت طبیعی، قطعه(ها) یا عنصر(های) این روایت(ها) است. این نقد به نوعی واکاوی بازتاب و بارنمایی های روایات طبیعی در متون ادبی است؛ پس می توان گفت این نوع نقد رویکردی ادبی است به علیت ها، کارکردها ، ثبات و وضعیت اشیاء آن. همچنین، بازبینی واقعیت حیوانات و سهم آن در ادبیات است. از دیدگاه نقد رفتارشناسانه ، هر گونه خود داستانی است. از این رو مطالعه ی داستان از طریق گونه ها می تواند جالب باشد. چه افسانه های ازوپ، چه آثار بیدپایی، آثار کافکا، جورج اورول یا برنارد وربر، هر متن ادبی که شامل شخصیت های حیوانی باشد، پیکره ا ی احتمالی برای نقد رفتارشناسانه است.