به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "تابعه" در نشریات گروه "ادبیات و زبان ها"

تکرار جستجوی کلیدواژه «تابعه» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی تابعه در مقالات مجلات علمی
  • علیرضا حاجیا ن نژاد *_روح الله هادی_یاسین اسمعیلی
    مسئله خاستگاه شعر یکی از قدیمی ترین مباحث نقد ادبی است. پیشینه این بحث به یونان می رسد و باتوجه به منابع، می توان گفت نخستین نظریه ها را در این مورد افلاطون و ارسطو داده اند. در ادبیات عرب هم به این مبحث توجه شده است و اعراب پیش از اسلام به «تابعه» معتقد بوده اند. در ایران باستان نیز چنین اعتقادی وجود داشته و در ایران عهد اسلامی هم این دیدگاه به قوت خود باقی مانده است. به علاوه، در شعر عارفان نیز این مسئله بازتاب یافته است؛ به طوری که اشارات شعرای عارف را به این مقوله می توان در دو گروه الهام باواسطه و بی واسطه جای داد. همچنین باتوجه به زمینه های اجتماعی ادبیات فارسی و تاثیر اندیشه های دینی در جامعه ایرانی، شاعران در انتخاب تابعه ها به شخصیت های دینی و مذهبی گرایش پیدا کردند؛ یعنی به جای اینکه الهام کننده را شیطان بدانند، از جبرئیل و دیگر شخصیت ها استفاده کرده اند. در انتخاب شخصیت های دینی به عنوان الهام کننده شعر در دوره اسلامی، تقابل شعر و شرع بسیار تاثیرگذار بوده است؛ البته شعرای عارف فقط به الهام بودن شعر معتقد نبوده اند و به کوشش شاعر برای سرودن شعر هم اشاره کرده اند. با دقت در افعالی که برای سرودن به کاربرده اند، می توان به دیدگاه شان درباره ساحت کوششی شعر پی برد.
    کلید واژگان: خاستگاه شعر, الهام (شعر جوششی), صناعت (شعر کوششی), تابعه, سنایی, عطار, مولوی
    Alireza Hajian Nejad *, Roohollah Hadi, yasin Esmaeili
    Determining the origin of poetry has always been one of the oldest issues of literary criticism. This debate began firstly in Greece where, based on existing sources, Plato and Aristotle presented their theories about it. It has also been taken into consideration in the Arab literature. During Jāhilīyah period, the Arabs believed in "subsidiary"(Tābi'ah). This belief also existed in Ancient Persia, and it remains intact even after the arrival of Islam into Iran. Moreover, it is also reflected in the poetry of mystics, in a way that the mystic poets' references to this issue can be divided in two categories of intermediate and immediate inspirations. The poets also tended to religious personalities, using Gabriel and other characters instead of inspiring Satan for instant, in choosing subsidiaries (Tābi'ahs),with regard to the social context of Persian literature and the influence of religious thoughts in Iranian society. The contrast between poetry and sharia has always been influential in choosing religious figures as inspiration for poetry in Islamic period; however, mystic poets did not believe in just spiritual nature of poetry and considered their own efforts important to compose poems. Their point of view about the attempting scope of the poetry can be explored through a careful focusing on the verbs they have used in their poems.
    Keywords: Origin of Poetry, Inspiration, Industry, T?bi'ah, San?i, Att?r, Mowlavi
  • علیرضا شعبانلو*

    بی گمان سرودن کار آسانی نیست و شاعر بدون داشتن انگیزه ای درونی و شور و الهامی که وی را به سرودن بر انگیزد نمی تواند شعر بسراید. در روانشناسی و نقد ادبی معاصر، سرچشمه این شور و انگیزه را در ناخود آگاه شاعر می دانند در حالیکه گذشتگان باور داشتند که شعر را موجوداتی دیگر از عالمی دیگر به شاعر الهام می کنند. یونانیان به خدایان هنر و شعر و موسیقی موزه می گفتند و تازیان نام این الهام گر را تابعه نهاده بودند و ایرانیان باستان با عناوینی چون سروش، دینا و فروهر از آن نام می بردند.به دلیل آن که نخستین شاعران فارسی سرا خود به شعر و ادب تازی آشنا  بودند و در آن دست داشتند، از آغازین روزهای پیدایش شعر فارسی دری، اعتقاد به تابعه نیز به شعر فارسی راه یافت. با وجود آن که عمعق بخارایی در اشعار باز مانده از خود صراحتا از تابعه نامی به میان نیاورده است اما حضور تابعه در جریان سرایش اشعار وی کاملا محسوس است و هر لحظه به شکلی ظاهر می شود؛ گاهی نسیم زلف یار است و گاهی خیال وی و زمانی نیز رسول بخت است. این تابعه، شباهنگام به سراغ شاعر می رود و او را از خواب بر می انگیزد و شاعر از زبان این تابعه شعر را شروع می کند و به پایان می برد. این شیوه را بعدها انوری در اشعار خود با اندکی تغییر به کار گرفت.

    کلید واژگان: تابعه, الهام, عمعق
    ’AliRezâ Sha’Bānlu *

    For sure it is not easy to compose a poem and a poet without having internal motivation, enthusiasm and inspiration would not be able to versify poems. According to modern psychology and literary criticism, the source of this inspiration and sensation is the poet`s unconscious memory; nevertheless the ancients believed that other creatures from another world inspire the poems to the poets. The Greek called the goddesses  of art, poem and music,musae.and Arabs called these goddesses Tabe’e and old Iranian addressed them with the following names:Sorush  ,daena and fravhar.Since the first Persian poets who versified in Farsi language were acquainted with Arab literature and poetry and also composed in that language too, from very beginning days of ancient Persian dialect - farsi dari- a kind of  belief to Tabe’e was founded in Persian poetry. ‘Am’aq Bukharayi had never explicitly mentioned anything about Tabe’e,but  the trace of Tabe’e is completely perceptible in his verses and each moment is appeared in a way; sometimes it is the zephyr of the lover`s hair sometimes it is the dream of the lover and other time it is the messenger of the luck. this Tabe’e goes to the poet at night and wakes him up and the poet from the tongue of this Tabe’e starts versifying a poem until the end. Later on this style is used by Anvari considering little changes.

    Keywords: Tabe’e, ’Am’aq bukharayi, inspiration
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال