جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "نعت و منقبت" در نشریات گروه "ادبیات و زبان ها"
تکرار جستجوی کلیدواژه «نعت و منقبت» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
زمینه و هدف
اظهری شیرازی شاعر گمنام قرن یازدهم هجری است که درباره این سراینده پژوهشی نشده است. اساس مقاله حاضر بر پایه نسخه منحصربفرد موجود در کتابخانه مدرسه عالی شهید مطهری است و هدف آن بررسی سبکی و فکری نسخه خطی این شاعر عهد صفوی است.
روش مطالعهمقاله پیش رو، مطالعه ای درون متنی، سبک شناسانه و نظری است که به شیوه پژوهش کتابخانه ای انجام شده است. محدوده و جامعه مورد مطالعه، دیوان اظهری شیرازی است.
یافته هادر دیوان اظهری، سبک اصفهانی را همراه صنایع و بدایع لفظی و معنوی میتوان یافت. زبان اشعار این شاعر، ساده و غزلیاتش بسیار لطیف است. با وجود اذعان شاعر به سرودن اشعار ترکی، اثری از آن در این نسخه یافت نشد. شعر او از جنبه های گوناگون در میان دیوان همعصران خود از امتیازاتی برخوردار است؛ از جمله در داشتن عنوان برای قصاید، پرداختن به نعت و منقبت، خودستایی، غزلیات و رباعیات شورانگیز عاشقانه، مثنویات هزل و هجوآمیز، و قطعات حاوی ماده تاریخ قابل توجه است. همچنین انواع فواید زبانی و ادبی در این دیوان بچشم میخورد.
نتیجه گیریاظهری شیرازی به شیوه دیگر شاعران سبک اصفهانی طبع آزمایی کرده است. زمان حیات شاعر را براساس ماده تاریخهای دیوان، میان سالهای991 تا 1061 هجری یا کمی پس از آن میتوان دانست. در سطح فکری و محتوایی، موضوعات مذهبی، عاشقانه و هزل از درونمایه های اصلی اشعار اوست. در سطح زبانی، برخلاف شاعران سبک اصفهانی، واژه های عامیانه در اشعار او کمتر بچشم میخورد. بکارگیری وزنهای خاص و ردیفهای طولانی از ویژگیهای اشعار اوست. در سطح ادبی واج آرایی، تکرار، انواع جناس و نیز صور خیال، تشبیه، استعاره، کنایه، تلمیح، مراعات نظیر و اسلوب معادله بالاترین بسامد را در اشعار او دارد.
کلید واژگان: اظهری, قرن یازدهم, سبک اصفهانی (هندی), خودستایی, نعت و منقبت, عشق, هزلStylistic and intellectual study of the manuscript of Divan of Azhari Shirazi, eleventh century poetJournal of the stylistic of Persian poem and prose (Bahar Adab), Volume:14 Issue: 68, 2022, PP 95 -115BACKGROUND AND OBJECTIVESAzhari Shirazi is an anonymous poet of the 11th century AH who has not been researched about this poet. The basis of the present article is based on the unique version available in the library of Shahid Motahari High School and its purpose is to study the style and thought of the manuscript of this Safavid poet.
METHODOLOGYThe present article is an intra-textual, stylistic and theoretical study that has been done by library research method. The study area and community is Shirazi Divan.
FINDINGSIn Isfahani Divan, Isfahani style can be found along with verbal and spiritual industries and innovations. The language of this poet"s poems is simple and his lyric poems are very delicate. Despite the poet"s acknowledgment of composing Turkish poems, no trace of it was found in this version. His poetry has advantages in various aspects among the court of his contemporaries; Notable are the titles for the poems, the lamentation, the boasting, the romantic lyricism and quatrains, the humorous and satirical Masnavi, and the pieces containing the material of history. I also enjoy a variety of linguistic and literary benefits in this divan.
CONCLUSIONAzhari Shirazi has experimented with other Isfahani style poets. The time of the poet"s life can be considered according to the articles of the Divan, between the years 991 to 1061 AH or shortly after. At the intellectual and content level, religious, romantic and humorous themes are the main themes of his poems. At the linguistic level, unlike Isfahani style poets, slang words are less noticeable in his poems. The use of special weights and long lines is a feature of his poems. At the literary level, phonology, repetition, types of puns, as well as forms of imagination, simile, metaphor, irony, allusion, observance, and style of equation have the highest frequency in his poems.
Keywords: Azhari Shirazi, Budagh, eleventh century, Isfahani style, boasting -
آغازبندی آثار ادبی در نثر و نظم از آغاز ادب فارسی دری معمول گردید. در آثار برجسته نثر فارسی اصطلاح (دیباچه نگاری) و در آثار برجسته منظوم اصطلاح (آغازبندی) مترادف یکدیگرند با این تفاوت که در منظومه ها زمینه گسترده تری برای آغازبندی وجود دارد و چنین است در خاتمه نگاری و خاتمه سرایی. هنر آغازبندی و خاتمه سرایی را می توان در ردیف فنون ادبی و بدیعی به شمار آورد. این آرایه بر ادب و بلاغت گفتار بزرگان ادب چه در نثر و چه در نظم می افزاید. مشرب فکری، فلسفی، مذهبی و جهان بینی سخنوران را می توان از آغازبندی های آنان در آثارشان دریافت و به اسرار درون آنان پی برد. این مقاله به واکاوی آغازبندی و خاتمه سرایی منظومه و مثنوی های برجسته ی گلستان ادب فارسی می پردازد. آغازبندی در منظومه های فارسی با شاهنامه فردوسی شروع می شود و سپس سنایی در حدیقه الحقیقه به طور گسترده تری به آن می پردازد پس از سنایی پیروان مکتب سنایی چه در عرفان و چه در منظومه های غنایی همگی آغازبندی و خاتمه سرایی را تا دوره ی قاجاریه رعایت کرده اند. به ندرت منظومه و مثتوی می توان یافت که مانند مثنوی مولانا بدون آغازبندی و خاتمه سرایی باشد.
کلید واژگان: تحمید, نعت, منقبت, مناجات, مدیحه, براعت استهلال, اختتامSince the early Dari Persian literature emerged writing a preliminary part for a literary work in prose or verse became popular. The terms “preface” (dibache negari) and “prelude” (aghaz bandi) have been used synonymously and respectively in outstanding works of Persian prose and verse, though in verse works writing a prelude has been more common than in prose works. It is also true about writing a finale or “epilogue” for an epopee. The art of composing a prelude and epilogue could be counted in the literary and rhetorical techniques row. This is in a way a literary device that adds to the eloquence and decorum of the works of literati, both in verse and prose. Intellectual, philosophical, religious and ideological points of view of the literary composers can be traced in their introductions to their works, and so can lead to discover the secrets of their thoughts. This study deals with the analysis of initiation and termination of poems and versifications in Persian literature masterpieces. Ferdowsi’s Shahnameh is the first work to include a prelude, and then Sanāʾi applies it in a broader sense in his Hadiqat al-Haqiqat, so that the followers of Sanāʾi’s literary style continue his convention of writing preludes and epilogues in their mystic or lyric poems through the reign of Qajars. Nevertheless, there are some rare works with no prelude or epilogue, the most noteworthy of which is Rumi’s Mathnavi.
Keywords: hymn, encomium, panegyric, supplication, dithyramb, amblysia, Termination
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.