جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "نجم الدین رازی" در نشریات گروه "علوم سیاسی"

رابطه عرفان و سیاست در اندیشه سیاسی اسلام، از گذشته های دور مطرح بوده است و برخی از عرفای مسلمان، همچون نجم الدین رازی در حوزه سیاست صاحب نظر بوده اند (تاریخچه). در این راستا، آثاری از موافقان و مخالفان درباره رازی ارائه شده است؛ ولی هنوز جای طرح مباحث جدید، احساس می شود (پیشینه). با این وصف، همچنان درباره چگونگی این رابطه در دیدگاه اندیشمندی چون رازی، اختلاف نظر وجود دارد! (مسئله) ازاین رو، در واکاوی رابطه عرفان و سیاست در اندیشه او، با این پرسش مواجهیم که چه رابطه ای میان عرفان و سیاست از دیدگاه وی وجود دارد (سئوال). گمان این مقاله آن است که رازی به ادغام عرفان و سیاست قائل است و ازاین رو، به ارتباط وثیق عرفان و سیاست و نسبت تساوی از نسب اربعه میان این دو رسیده است (فرضیه). مقاله حاضر با کاربست شیوه تحلیلی تفسیری (روش)، به دنبال نشان دادن این ارتباط است (هدف). نتیجه به دست آمده این است که رازی دستیابی انسان به عرفان حقیقی، کمال معنوی، و سعادت دنیوی و اخروی را در گرو تدبیر امور دنیوی یا همان سیاست قرار می دهد که در راستای عرفان یا همان حقیقت اسلام است (یافته).

نجم الدین رازی از جمله اندیشمندان قرن هفتم هجری است که در شرایطی که خلافت عباسی رو به افول رفت و بنیان تازه ای برای جامعه اسلامی گذارده شد، نظریات خود را در مورد حکومت بیان نمود.
در اندیشه نجم الدین رازی، حکومت عطیه الهی به حاکم است، بنابراین او باید این عطیه را به بهترین نحو حفظ کند و وظایف ناشی از داشتن حکومت از جمله اجرای شریعت و عدالت را به خوبی انجام دهد. وی برای اداره بهتر جامعه، از تشکیلاتی چون وزارت و قضاوت و شرایط متولیان آنها نیز یاد می کند.