جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "manuscript no. 4251" در نشریات گروه "علوم اجتماعی"
تکرار جستجوی کلیدواژه «manuscript no. 4251» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
نسخه شناسی مصاحف قرآنی (16) قرآن کوفی 4251 موزه ملی ایران: منبعی برای شناخت قرائات معروف و شاذ قرآنی
نسخه شماره 4251 موزه ملی ایران از کهن ترین قرآن های کوفی در ایران به شمار می رود که تقریبا تمامی اوراق آن در کنار هم باقی مانده و تاریخ کتابت آن را می توان به سده دوم هجری نسبت داد. این اثر حاوی 326 برگ 16 سطری، از جمله وقفیات شاه عباس صفوی بر آستانه شیخ صفی در اردبیل بوده، اما از سال 1316 به موزه ملی ایران انتقال یافته و در آنجا نگهداری می شود، اما تاکنون مطالعه یا پژوهش خاصی درباره آن صورت نگرفته است. مقاله حاضر ضمن معرفی کلی این نسخه کهن قرآنی و بررسی ویژگی های مختلف متنی و هنری آن، نشان می دهد که چند ویژگی در این نسخه وجود دارد که آن را از سایر نمونه های مشابه متمایز می کند: یکم، ترسیم سرسوره های قرینه در صفحه آغازین هر سوره. دوم، ذکر قرایات غیر معروف و شاذ. سوم، اشاره به تک تک مواضع تقسیمات قرآنی (تقسیمات سه بخشی تا ده بخشی قرآن). چهارم، نامگذاری های خاص برای سوره ها از جمله سوره موسی (به جای طه)، سوره سلیمان (به جای شعراء) و سوره داود (به جای ص). از این میان، یکی از ویژگی های خاص این نسخه، ذکر قرایات قرآنی خاص و غیر مشهور است که اصطلاحا آن را شاذ می نامیم. با آنکه اعراب گذاری اصلی نسخه با دوایر طلایی رنگ انجام یافته، کاتب یا اعراب گذار نسخه، با به کارگیری دوایر سبز رنگ در برخی کلمات قرآنی، به قرایت های دیگر نیز اشاره کرده که عموم این قرایات، غیر معروف، و گاه در میان آثار اسلامی ناشناخته اند. به نظر می رسد این شیوه از ذکر قرایات شاذ در بسیاری از قرآن های کوفی در قرن دوم و سوم هجری به ویژه در ایران رواج داشته است.
کلید واژگان: موزه ملی ایران, نسخه شماره 4251, قرآن های کوفی, قرائات قرآنی, قرائات شاذ, تقسیمات قرآنی, تذهیب در قرون نخستManuscript No. 4251 of the National Museum of Iran is one of the oldest Kufic Qur’āns in Iran, almost all of its folios have been preserved together and its writing might be dated back to the second AH/eighth century. The codex contains 326 leaves; each having 16 lines, was among the endowments of Shah Abbas the Great, for the Sheikh Safi al-Din Shrine in Ardabil. Since 1937, it has been transferred to the National Museum of Iran and is kept there; however, so far no special study or research has been done on it. The present article, while introducing this old MS of the Qur’ān and examining its various textual and artistic features, shows that there are several features in this manuscript that distinguish it from other similar examples: First, drawing the symmetrical headers on the first page of each sūra; second, mentioning the non-canonical and uncommon Qur’ānic readings; third, referring to the various Qur’ānic divisions (three-part to ten-part divisions of the Qur’ān); fourth, unusual naming of the sūras, such as Sūra Mūsā (instead of Ṭāhā, 20), Sūra Sulaymān (instead of the Shu‘arā, 26) and Sūra Dāwūd (instead of Ṣād, 38). Among these, one of the significant features of this manuscript is the mentioning of non-canonical and unfamiliar Qur’ānic readings, which we call Shawādhdh. Although the original diacritics of the manuscript has been done with golden dots, the scribe or diacritics maker, by using green dots in some letters, also referred to other readings, most of which are non-canonical, and sometimes they are unknown among the literary Islamic sources. It seems that this method of mentioning uncommon readings has been common in many Kufic Qur’āns in the second AH/eight and third AH/ninth centuries, specifically in Iran.
Keywords: National Museum of Iran, Manuscript No. 4251, Kufic Qur’āns, Qur’ānic Variant Readings, Uncommon Readings, Qur’ānic Divisions, Illumination in the First Centuries
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.