به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « ترومای جمعی » در نشریات گروه « علوم اجتماعی »

تکرار جستجوی کلیدواژه «ترومای جمعی» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • اسماعیل عالی زاد، نیلوفر باغبان مشیری *

    زمین لرزه، تنها در کتب علمی است که به شیوه ای عینی فهمیده می شود، درحالی که در جامعه انسانی در زمینه ای اجتماعی معنا می یابد و در ادامه تجربیات تاریخی درک می شود. زمین لرزه سرپل ذهاب در زیست روزمره ساکنانش انقطاع نفس گیری ایجاد می کند و بااین حال در ادامه جریانی قرار می گیرد که قدمتی به طول تاریخ دارد. با حضور در محل و انجام مصاحبه های عمیق با روایان فاجعه مشخص شد که تاریخ اجتماعی منطقه (همزیستی مذاهب گوناگون، تجربه جنگ، اسارت، بمباران شیمیایی، کشتارهای داخلی، نسل کشی، فقر، کولبری، اعدام و سوابق مبارزات سیاسی) در فهم فاجعه طبیعی نقش آفرینی می کند. تجربه زمین لرزه در هویت فردی و جمعی بازماندگان ادغام می شود و با دیگر المان های حافظه جمعی آنان رابطه برقرار می کند. نظام معرفتی، تجربه زمین لرزه را در خود سامان می دهد و با تحلیل رنج های جمعی، کنشگری در برابر آن را رقم می زند. نتیجه بررسی نشان می دهد که هراس مشترک مرزنشینان ترس از خیانت، فراموش شدن و نادیده گرفته شدن است. عامل فاجعه، انسانی فهمیده می شود و احساس تعلق به مکان کاهش می یابد. به همین جهت پرورش بستری برای خلق روایات و هویت های جمعی، شنیده شدن آن ها، شناخته شدن آنان توسط یکدیگر و برقراری رابطه معنادار میان آن ها به نظر امری حیاتی می رسد.

    کلید واژگان: زمین لرزه سرپل ذهاب, برساخت اجتماعی, هویت مکانی, ترومای جمعی}
    Niloufar Baghban Moshiri*

    While earthquake is described objectively in scientific texts, it gets its meaning from a social context, and is understood in continuity of historical experience among people. Sarpol-e-Zahab earthquake interrupts everyday life of its habitats, and at the same time carries on a historical path. In-depth interviews with narrators of the disaster indicate that social history of the place (existence of different religions, war, enslavement, chemical bombing, civil wars, genocide, poverty, porterage (Koolbari), executions and political struggles) plays an important role in understanding a natural disaster. Experiencing an earthquake is integrated in individual and collective identities, and connects to other elements of collective memories. Epistemic system organizes the experience of this earthquake and determines the agency toward it. The results show that the common concern of the narrators includes fear of betrayal, marginalization and being forgotten. They perceive the disaster to be humanistic and their attachment to the place is reduced. Therefore it seems vital to prepare necessary requirements for creating collective identities and collective narratives and to help them to be heard and recognized by each other and to establish meaningful relationship between themselves.

    Keywords: Sarpol-e-Zahab Earthquake, Social Construction, Spatial identity, Collective Traumas}
  • اسماعیل عالی زاد، نیما شجاعی
    تاریخ شفاهی، یکی از دموکرات ترین روش های تحقیق کیفی در بسیاری از رشته های علوم انسانی و علوم اجتماعی است که توسط آن واقعیت ها به زبان خود روایان بازگو می شوند؛ تاریخ شفاهی، گفت وگوی عمیق میان دو نفر است که در آن خاطرات افراد در قالب روایت، ثبت و ضبط می شود. خاطره و به یادآوری (چرایی و چگونگی ) آن یکی از مهم ترین بخش های به فعلیت درآمدن تاریخ شفاهی است. در این مقاله، با بررسی روش تاریخ شفاهی، به دنبال ترسیم کاربرد تاریخ شفاهی در انعکاس انواع ترومای جمعی هستیم. ترومای جمعی، یک ضایعه روانی جمعی است که بر حسب رخدادهای طبیعی و غیرطبیعی همچون زلزله و جنگ بسیاری از مردم را با خسران روبه رو می کند و خاطرات دردناک و حزن آلودی را برای ایشان به همراه می آورد که سال ها و شاید دهه ها با آن زندگی می کنند. ایشان یکی از مهم ترین سوژه های تاریخ شفاهی هستند. در این میان، با رجوع به سه اثر از آثار سوتلانا آلکساندرونا آلکسیویچ، برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 2015، که به زبان فارسی ترجمه و منتشر شده اند، چگونگی کاربرد انضمامی این روش را در انعکاس انواع ترومای جمعی نشان خواهیم داد.
    کلید واژگان: تاریخ شفاهی, ترومای جمعی, روش تحقیق کیفی, خاطره, ادبیات}
    Ismaeil Alizad, Nima Shojaee
    Oral History is one of the most democratic qualitative research method in the humanities and social sciences in which narrators retell realities; oral history is a deep dialog between two persons in that their memories are recorded in the format of narrations. Memories and remembering of the memories (why and how) are the most important aspect of implementing of oral history. In this article, we investigate the method of oral history to demonstrate how to apply oral history in the reflection of collective trauma. Collective trauma is a collective psychological damage that makes people feel loss in the case of natural and unnatural events such as earthquake and war, which brings them painful and grieving memories that survive for many years. These people are the most important subjects of oral history. Hence, referring to the works of Svetlana Alexandrovna Alexievich, the winner of the Noble prize in literature in 2015, that are translated and published in Persian, we demonstrate concretely how to apply this method in the reflection of various kinds of collective trauma.
    Keywords: Oral History, Collective Trauma, Qualitative Research Method, Memory, literature}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال