به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « ناشناختی گرایی » در نشریات گروه « فلسفه و کلام »

تکرار جستجوی کلیدواژه «ناشناختی گرایی» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • بهرام علیزاده*

    ابرازگرایی اخلاقی مدعی است (1) جملات اخلاقی فاقد شرایط صدق هستند و (2) هدف ما از بیان جملات اخلاقی ابراز طرزتلقی های اخلاقی مثل تمایلات، خشنودی ها و ناخشنودی هایمان است که سرشتی ناشناختی گرایانه دارند. این دیدگاه با مشکل مهمی روبروست که به معضل فرگه-گیچ شهرت یافته است. جملات اخلاقی بخشی از معناشناسی جملات مرکب هستند؛ P (یک جمله اخلاقی) در تناقض با P⁓ قرار می گیرد و منطقا می توان Q را از P و «اگر P آنگاه Q» استنتاج کرد (استدلال وضع مقدم). ناشناختی گرایان منکر آنند که معنای جملات اخلاقی در جملات مرکب و جملات اتمی یکی است. اگر معنای P در قالب جمله مفرد با معنای آن در مقدم جمله شرطیه یکی نباشد، استدلال مذکور نامعتبر خواهد شد، در حالی که می دانیم استدلالی معتبر است. بلکبرن مدعی است جملات مرکب بیانگر طرزتلقی های مرتبه بالاتر نسبت به طرزتلقی های مطرح شده در جملات کوچک تر تشکیل دهنده آنها هستند. لذا اگر مقدمات یک استدلال معتبر را تایید و نتیجه آن را انکار کنیم، طرزتلقی های ما دچار تعارض می شوند، همان طور که اگر همزمان به P و P⁓ باور داشته باشیم دچار تناقض می شویم. رویکرد طرزتلقی های مرتبه بالاتر مشکلات متعددی دارد. پذیرش مقدمات یک استدلال اخلاقی و انکار نتیجه آن، با رویکرد ابرازگرایانه نهایتا شخص را به تناقض اخلاقی می رساند، نه تناقض منطقی. علاوه بر این، ابرازگرایی از تبیین تناقض آشکار حاصل از بیان P و P⁓ نیز ناتوان است. راه حل بلکبرن برای ایجاد یک طرزتلقی جدید، مثل مدارا، نیز قادر به حل مشکل نیست.

    کلید واژگان: ابرازگرایی, ناشناختی گرایی, معضل فرگه-گیچ, طرزتلقی های مرتبه بالاتر, سایمون بلکبرن}
    Bahram Alizade *

    Moral expressivism suggests that 1) moral sentences lack truth conditions and 2) our purpose in asserting moral sentences is to express non-cognitive attitudes such as desires, approval, or disapproval. Moral expressivism meets a fundamental challenge, known as the Frege-Geach problem. Sentences that express moral judgments can form part of semantically complex sentences. “P” (a moral sentence) contradicts “~P”, and “Q” follows logically, by modus ponens, from (1) “P” and (2) “if P, then Q”. Geach argued that noncognitivists are committed to denying that moral predicates mean the same thing in embedded contexts as they do in unembedded sentences (atomic sentences). If “P” does not mean the same as the antecedent of (2), the argument would be invalid. The problem is that the above-mentioned argument is obviously valid. Blackburn has argued that the complex sentence expresses a ‘higher-order’ attitude toward the attitudes expressed by the smaller sentences which make it up. If we accept the premises of a valid argument but deny its conclusion our attitudes clash in the same way that they do if we both believe that P and ~P. Blackburn's meta-attitudes approach faces several problems. Someone who endorses the premises but denies the conclusion of the valid argument commits himself to a moral inconsistency, not a logical one. In addition, uttering both ‘P’ and ‘~P’ seem to be inconsistent but expressivism cannot explain the inconsistency between these two obviously inconsistent sentences. Blackburn's strategy of inventing a new attitude, such as tolerance, is also unable to solve this problem.

    Keywords: Expressivism, non-cognitivism, The Frege-Geach Problem, The Higher-Order Attitudes, Simon Blackburn}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال