به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « imam ali (puh) » در نشریات گروه « ادیان و عرفان »

تکرار جستجوی کلیدواژه «imam ali (puh)» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • ایوب شافعی پور
    سید محی الدین بن تاج الدین بن قتال متخلص به «محیا»، یک از شاعران پارسی گوی قرن 11 قمری و سنی مذهب است که در آثار خویش، عشق و ارادتش را به پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) به ویژه حضرت علی(ع) بی پرده ابراز داشته است. او در دیوان اشعارش، در کنار مدح پیامبر(ص) و خلفای راشدین، بارها و به طور خاص، از حضرت علی(ع)، در نهایت احترام، اصالت و تقدس یاد کرده است. در این نوشتار، به بیان دیدگاه های این شاعر درباره خلفای راشدین و به ویژه حضرت علی(ع) پرداخته شده است. محیا، حضرت محمد(ص) را محبوب و معشوق خود می داند و به حضرت علی(ع) عشق می ورزد و خود را از نسل حضرت علی(ع) می داند.
    کلید واژگان: محیا, حضرت علی(ع), خلفای راشدین, اهل بیت, فضایل و مناقب}
    Ayoub Shafei Pour
    eyed Mohiddin ebn Tajeddin ebn Qattal known as “Mahya” is one Soni Persian poets of 11th century A.H who in his works express his passion openly to Ahlol Beit (PUT) especially Imam Ali (PUH). He in his court poetry in addition to praising Prophet Mohammad (PUH) and Rasheddin’s Caliphs, repeatedly and specifically, praised Imam Ali (PUH) with respect, holiness and originality. This article illustrates the poets’ views about Rasheddin’s Caliphs and especially Imam Ali (PUH). Mahya knows Prophet Mohammad (PUH) as his beloved and loved Imam Ali (PUH) and knew himself as Imam Ali’s (PUH) generation.
    Keywords: Mahya, Imam Ali (PUH), Rasheddin's Caliph, Ahlol Beit (PUT), the virtues}
  • عباس مصلایی پور یزدی، مجید بشیری *

    مفسران اهل سنت درباره مصداق آیه 43 سوره رعد، دیدگاه های مختلفی را بیان کرده اند، اما یک دیدگاه میان آنان و مفسران شیعه مشترک است. در این آیه خداوند به پیامبرش دستور می دهد: به کسانی که منکر نبوت تو هستند، بگو: خدا و کسی که علم کتاب نزد او است، میان من و شما گواه است. این مفسران مراد از اسم موصول در این آیه یعنی «و من عنده علم الکتاب» را امیرالمومنین علی(ع) می دانند که در شناخت حقانیت قرآن و به تبع آن، درستی ادعای نبوت پیامبر اسلام(ص)، مرجع دیگران معرفی شده است. با توجه به سیاق آیات سوره و نیز روایات فراوانی که از طریق شیعه و سنی در این خصوص نقل و در آنها امام علی(ع) تنها مصداق بارز آن معرفی شده است، این نظر تایید می شود. اما در کنار این دیدگاه، دیدگاه های دیگری نیز از سوی برخی از مفسران مطرح گردیده است که مراد از اسم موصول را افراد دیگری دانسته اند. از جمله شماری از مفسران اهل-سنت گفته اند: مراد آیه، عبدالله بن سلام است، و کتاب را به معنای تورات و انجیل دانسته اند. همچنین افراد دیگری مانند سلمان فارسی و تمیم داری را ذکر کرده اند. اما از آنجا که این سوره مکی است، این نظر نمی تواند صحیح باشد؛ زیرا افراد مذکور سالها بعد، پس از هجرت در مدینه ایمان آورده اند. برخی به قرائتی دیگر از این آیه متوسل شده و «من» را به صورت «من» قرائت و ضمیر «ه» را به خداوند متعال عطف کرده اند، در حالی که دانشمندان به ویژه ادیبان، آن را به دلیل قبح ادبی و عدم فصاحت رد کرده اند و برخی دیگر مراد از آن را مطلق مومنان می دانند.

    کلید واژگان: امیرالمومنین علی(ع), تفسیر تطبیقی, صحابه, آیه 43 سوره رعد}
    Abbas Musallai Pour Yazdi, Majid Bashiri

    Soni interpreters about evidence of 43th verse of Ra’d’s Soorah declared different views but there is one view that is common between Shi’a and Soni interpreters. In this verse God commend to his Prophet: say to those who deny your prophecy: God and who has knowledge of the Book is attest between me and you. These interpreters consider that (من) in this verse (ومن عنده علم الکتاب) refers to Imam Ali (PUH) who has introduced as a reference for people for recognition of Qur’an and prophecy of Holy Prophet (PUH). This idea became confirm because of style of verses of this Soorah and many Hadiths that narrated by Shi’a and Soni that introduce Imam Ali (PUH) as an evidence for it. Nevertheless, beside this view other opinions have declared by certain interpreters that believe this pronoun (Mousool) refers to other persons. Including certain Soni interpreters who said: the aim of this verse is Abdullah Ebn Salam and illustrated the word Book in this verse refers to Bible and Tora. Moreover, certain interpreters think that this verse is referring to other people such as Salman Farsi and Tamim Dari. But because this Soorah is Maki so this idea couldn’t be correct because these people accepted Islam in Madinah after few years. Some interpreters also believed that the pronoun of this verse refers to God. While some scholars especially iterators deny this because is not rhetoric, and some of them think this word refers to pious people (Mo’menin).

    Keywords: Imam Ali (PUH), comparative interpreter, Sahabe, 43 verse of Rad Soorah}
  • حسین حیدری، خدیجه کاردوست
    آموزه ولایت حلقه اتصال دو جریان مهم تشیع و تصوف در عالم اسلام است، از این رو درونمایه اصلی آثار پیشگامان هردو جریان سیره و سخنان اولیا بوده است. این جستار به تحلیل و نشان دادن سیمای علی(ع) در سه اثر سترگ جلال الدین محمد مولوی (مثنوی، کلیات شمس و مجالس سبعه) و گزارش افلاکی از مناقب او اختصاص دارد. مولانا (604-672ق) که بی تردید خود از کاملان طریقت است، سلسله طریقت و حتی نسبیت مادری خود را به امیرالمومنین می رساند. در نگاه مولوی، از ویژگی های بی قیاس حضرت علی(ع)، اخلاص، زهد، بینش، شهود و مرگ ستایی مورد اقتدای جلال الدین است. افزون بر آنها، رحمت و کرم علی تا بدان حد است که در گزارش احتمالا برساخته مولوی از داستان عمرو بن عبدود، علی(ع) سرانجام هم حیات جسمانی و هم حیات معنوی به آن یل عرب اعطا می کند و حتی به ابن ملجم نوید شفاعت در روز حشر می دهد. در نظر مولوی، علی تنها محرم اسرار شب معراج پیامبر بوده است. همچنین در باور وی، اگر آن شاه هستی، در پی کسب مقام خلافت بود، نه برآمده از حب دنیا و ریا است، بلکه در پی این بود تا نخل خلافت و نیابت پیامبر را به ثمر برساند و آن را جانی دگر بخشد.
    کلید واژگان: مثنوی معنوی, مولوی, حضرت علی(ع), ولایت, تشیع}
    Hosein Heidari, Khadije Kar Doust
    Velayat’s trainings are a link among two important course of Tashayo’ and Tssavof in Islam’s World, so the main subjects of scholars’ works in these two courses were life and words of saints. This article analyses and shows Ali’s features in three main works of Jalal al-Din Mohammad Moulavi (Mathnavi, Koliyat Shams and Majalese Sab’e) and presents a report through his virtues. Moulana (Rumi) (672-604) who without any doubt is one of complete people of path related his mother relativity to Imam Ali (PUH). From Moulavi’s perspective, devotion, piety, attitude, intuitive and praising death are immeasurable remarkable features of Imam Ali (PUH) that Rumi imitated from them. Moreover, for Moulavi munificence and mercy of Ali (PUH) is too high that Moulavi in his imaginary story claimed, Ali gave Mohammad Abdovad both bodily and spiritual live and even Ali (PUH) [in Moulavi story] promised to Ebn Moljam about his intercession in resurrection. From Moulavi perspective Ali (PUH) was the only confident person in Me’raj (Prophet’s nocturnal ascent) with Prophet Mohammad (PUH). Furthermore, from his idea not only Ali (PUH) was not thinking to Khalafah but also he was trying to renew Prophet’s representation and Khalafah.
    Keywords: Mathnavi Manavi, Moulavi, Imam Ali (PUH), Velayat, Tashayo'}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال