به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "آژانس بین المللی انرژی اتمی" در نشریات گروه "فقه و حقوق"

تکرار جستجوی کلیدواژه «آژانس بین المللی انرژی اتمی» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • صالح رضایی پیش رباط *

    حقوق بین الملل، درعین حال که کشورهای غیر دارنده سلاح هسته ای را از دستیابی به سلاح هسته ای منع نموده، با رعایت شرایطی به آن ها اجازه داده است مواد هسته ای را در فعالیت های نظامی ممنوع نشده استفاده نموده و اعمال پادمان آژانس بین المللی انرژی اتمی نسبت به آن را مستثنا نمایند. متعاقب انعقاد پیمان آکوس فی مابین امریکا، انگلستان و استرالیا در سپتامبر 2021 مبنی بر انتقال 12 فروند زیردریایی هسته ای نظامی از سوی دو دولت نخست به استرالیا (معروف به پیمان آکوس)، موضوع امکان مستثنا نمودن پادمان آژانس نسبت به این فعالیت ها، به یک نگرانی بین المللی تبدیل گردیده و در دستور کار شورای حکام آژانس قرار گرفت. اینکه به لحاظ حقوقی فعالیت های نظامی ممنوع نشده متضمن چه مفهومی بوده و مبانی و جایگاه حقوقی و همچنین شرایط بهره مندی از آن در حقوق بین الملل به چه صورت می باشد پرسشی است که مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و با تاکید بر قضیه آکوس به بررسی آن پرداخته است. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که حقوق بین الملل موجود با رعایت شرایطی برخورداری کشورهای غیر دارنده سلاح هسته ای از کاربردهای نظامی ممنوع نشده انرژی هسته ای و مستثنا نمودن فعالیت های مربوط به آن از شمول پادمان آژانس را اجازه داده، لیکن اعطای چنین اجازه ای به این کشورها، خلا حقوقی نظام منع گسترش هسته ای تلقی و نگرانی های بین المللی را موجب شده است

    کلید واژگان: آژانس بین المللی انرژی اتمی, پادمان, پیمان آکوس, فعالیت نظامی ممنوع نشده انرژی هسته ای
    Saleh Rezaei Pishrobat *

    International law, while prohibiting non-nuclear weapon states from acquiring nuclear weapons, has allowed them to use nuclear materials in non-proscribed military activities and under certain conditions, exclude them from International Atomic Energy Agency safeguards. Following the conclusion of the Pact between the US, UK and Australia in September 2021 to transfer of 12 military nuclear submarines by the first two states to Australia (known as the Aukus Pact), non-applicability of the Agency safeguard to these activities has become an international concern and the issue was placed on the agenda of the Board of Governors of the Agency. The legal definition of the this non proscribed military activity or and also legal base of permissibility of using nuclear materials in these activities in international law are question the present article has studied I in a descriptive-analytical way with an emphasis on the Ankus Case. The findings of this research indicate that the existing international law allows the non-nuclear weapon states to enjoy the non-proscribed military uses of nuclear energy and to exclude its related activities from the the Agency safeguards, but this is regarded as a grey area and a legal lacuna of the nuclear non-proliferation regime has caused international concerns.

    Keywords: Aukus, International Atomic Energy Agency, Non Proscribed Military Activity, Nuclear Energy, Safeguards
  • حمید اسلامی زاد*
    ویژگی استثنایی پرونده هسته ای ایران و تفاوت های آن با پنج مورد دیگر گزارش دهی آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت، از حیث اجرای مفاد موافقت نامه پادمان جامع و اعمال مجموعه ای از صلاحیت های آژانس بین المللی انرژی اتمی، ورود شورای امنیت به این پرونده و در نهایت توافقی که در اصطلاح برجام خوانده می شود، همچنان مورد توجه نویسندگان و صاحب نظران است. علاوه بر این، تداوم پرونده هسته ای و چالش های جاری در بحث برجام بر اهمیت تحلیل و ارزیابی صحیح هریک از مراحل طی شده و بهره گیری از آن برای طراحی گام های بعدی می افزاید. مقاله حاضر درصدد است تا با تمرکز بر مقطع آغاز پرونده هسته ای ایران تا گزارش آن به شورای امنیت، مبانی گزارش دهی شورای حکام به شورای امنیت را با تکیه بر اسناد بررسی کند.
    کلید واژگان: آژانس بین المللی انرژی اتمی, پرونده هسته ای ایران, معاهده عدم اشاعه هسته ای, موافقت نامه پادمان جامع
    Hamid Eslamizad *
    The exceptional characteristics of Iran's nuclear case, in terms of compliance with the safeguards agreement, enforcement of IAEA's competencies, UN Security Council engagement with the case and the eventual agreement called JCPOA, continues to be the focus of scholars and commentators. Moreover, the continuation of the case and the current challenges for JCPOA, further mark the importance of examining the reporting procedure of the IAIA to the UN Security. Focusing on the period from beginning of the case up to reporting it to the Security Council, this article tends to review the basis of IAEA reporting to the Council with reliance on the documentary sources.
    Keywords: International Atomic Energy Agency – IAEA, Non-Proliferation Treaty – NPT, Comprehensive Safeguard Agreement, Iran Nuclear Case
  • عبدالله عابدینی، محمدرضا ملت*، مسعود احسن نژاد

    برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) از منظر حل­و­فصل مسالمت­آمیز اختلافات، یک نقطه عطف محسوب می‌شود؛ اما در بعد داخلی، مساله دسترسی و نظارت بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران در برجام از حساسیت بالایی برخوردار است. برجام در درون خود دو سازوکار دسترسی عادی و اتهامی تعبیه نموده است که پایش این نظارت و دسترسی، بر عهده آژانس بین­المللی انرژی اتمی گمارده شده است. نظارت عادی در برجام تا حد بسیاری مشابه آن چیزی است که در نظام نظارتی آژانس در قالب پادمان، پروتکل الحاقی و کد اصلاحی1.3 صورت می‌پذیرد و آنچه که در این حوزه به­عنوان نوعی نوآوری تلقی می­شود، موسوم به اقدامات شفاف‌ساز است. آنچه که در این میان بحث برانگیز و به تعبیری، تبعیض‌آمیز به نظر می‌رسد، دسترسی‌های اتهامی در برجام است که با فرایند 24 روزه‌ای که در خود دارد، می‌تواند زمینه نفوذ اطلاعاتی آژانس را فراهم آورد. در نوشتار حاضر با تاکید بر برجام به مرور اسناد مرتبط در این خصوص پرداخته می‌شود تا به این پرسش پاسخ داده شود که شیوه و کیفیت دسترسی در برجام چگ ونه است.

    کلید واژگان: برجام, آژانس بین المللی انرژی اتمی, دسترسی, پادمان, پروتکل الحاقی
    Abdollah Abedini, Mohamad Reza Mellat, Masoud Ahsan Nejad

    Through the peaceful settlement of disputes outlook, the Joint Comprehensive of Action (JCPOA) deals with as a turning point. The issue of granting access to and monitoring via JCPOA on the Iran’s nuclear activities is growing increasingly sensitive in Iran. Incorporating two specific mechanism in JCPOA, routine and unannounced inspection, upon which the International Energy Atomic Agency (IAEA) is rested with to monitor such an access. The routine inspection in JCPOA is similar to an extent degree to the same inspection included in the IAEA monitoring system of the Safeguard Agreement, Additional Protocol and the modified Code 3.1. The innovation has been occurred in the JCPOA is pertained to the transparence- derived activities. The challenging, and somehow discriminating, point which may be made here is that the unannounced inspections in the JCPOA is capable of offering an adequate facilitation for potential leaking of Iran’s nuclear confidential information. With regard to reviewing JCPOA’s contents, the paper would make an examination to the related instruments in order to reach a conclusion as to the question how the method and qualification of access in the JCPOA would be.

    Keywords: JCPOA, IAEA, Access, Safeguard Agreement, AdditionalProtocol
  • سید حسین سادات میدانی
    تفسیر و قضاوت راجع به دو مقوله «نگرانی های بین المللی» و «تعهدات بین المللی» مرتبط با برنامه هسته ای ایران، ازجمله امور اختلافی بوده که طرف های درگیر و ذی نفع، مواضع و دیدگاه های متعارض خاص خود را دارند. درحالی که مسئله اول، ماهیتا امری ذهنی است و احراز یا انکار آن، تابعی از متغیرهای غیرملموس عمدتا سیاسی امنیتی است، مسئله دوم اساسا مقوله ای عینی است که می توان با درنظرداشتن حقوق بین الملل قابل اعمال و حقایق اثبات شده، درمورد آن قضاوت کرد. همواره طرف های مقابل ایران با اشاره به «نگرانی های مشروع جامعه بین المللی»، پایبندی ایران به «تعهدات بین المللی» اش را خواستار شده اند. در مواضع ابرازشده، طرف های مقابل ایران بدون شکافتن مبانی استدلالی، به طور کلی ضمن تاکید بر مسئولیت های خود در تضمین اجرای تعهدات بین المللی ایران، بر ضرورت پایبندی به الزامات بین المللی اشاره می کنند. درمقابل، ایران ضمن اعلام آمادگی به منظور تعامل در جهت رفع نگرانی ها و اتخاذ داوطلبانه اقدامات اعتمادساز، همواره بر این عقیده بوده است که در عین التزام به «تکالیف بین المللی»، بر استیفای کامل «حقوق بین المللی خود، وفق معاهده عدم اشاعه هسته ای» مصر است. در میان مجموعه ای از ادعاهای حقوقی، این نوشتار تلاش دارد که تنها برخی اختلافات حقوقی عمده میان ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی به عنوان سازمان بین المللی تخصصی را از منظر حقوق بین الملل معاهدات بررسی کند. در مقاله، اختلافات حقوقی میان ایران و آژانس در زمینه مسئله احراز عدم پایبندی، گزارش دهی پرونده ایران به شورای امنیت، تعلیق اجرای ترتیبات فرعی و نهایتا، صلاحیت آژانس در رسیدگی به فعالیت های هسته ای غیراعلامی مورد قضاوت حقوقی بین المللی قرار خواهد گرفت.
    کلید واژگان: برنامه هسته ای ایران, آژانس بین المللی انرژی اتمی, حقوق معاهدات, تعهدات پادمانی, تعلیق معاهدات, دیوان داوری, شورای امنیت
    Seyyed Hossein Sadat Maydani
    Interpreting and adjudicating “international concerns” and “international obligations” in Iran’s nuclear program has always been among disputed issues between all engaged and interested parties with their own positions and contradictory views. While, the first issue is subjective in nature, the latter could be an objective one that can be defined and decided according to the applicable international law and the established facts. Some parties are referring to “international legitimate concerns of the international community” and also are demanding the Islamic Republic of Iran to abide by its so-called “international obligations”. They insist on their duties to ensure the implementation of international obligations by Iran and urging the compliance to international requirements. On the other side, the Islamic Republic of Iran while declaring its readiness to engage with such concerns believes that it can fully enjoy its rights according to the Nuclear Non-proliferation Treaty (NPT). Beside other legal claims, through the application of the rules and principles of the law of treaties, this paper deals with some major legal disputes raised between the Islamic Republic of Iran and the IAEA in terms of verification of non-compliance, reporting the Iranian case to the Security Council, suspending the implementation of subsidiary arrangements and finally exercising IAEA’s competence with respect to the non-declared activities.
    Keywords: Iran Nuclear Program, IAEA, Law of Treaties, Safeguard Obligations, Suspension of Treaties, Arbitral Tribunal, Security Council
  • حاتم صادقی زیازی، افسانه بقایی برزآبادی*
    با ارجاع پرونده هسته ای ایران از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت سازمان ملل متحد و با همسویی شورای اتحادیه اروپا، تحریم های بین المللی هوشمند، اجرایی شد و صنعت نفت، به ویژه تدارکات آن را هدف قرار داد. با عنایت به عدم بررسی آثار حقوقی تحریم ها بر تدارکات، تحقیق حاضر، «آثار حقوقی تحریم های بین المللی هوشمند در چارچوب قطعنامه های شورای امنیت را با تاکید بر تدارکات در صنعت نفت ایران از ژانویه 2006 تا ژوئن 2014» تشریح و تحلیل می کند. به طور کلی، مجموعه تحریم های اعمال شده، محدودیت های شدید مالی و عدم امکان بهره گیری از خدمات موسسات مالی و اعتباری را در خصوص انعقاد و اجرای قراردادهای نفتی ایجاد کرده است. درنتیجه، محدودیت های اعمال شده به طور بالقوه، وضعیت قراردادهای تدارکات را با نظریه های هاردشیپ و فورس ماژور مواجه ساخته است.
    کلید واژگان: تحریم های بین المللی هوشمند, شورای امنیت سازمان ملل متحد, اتحادیه اروپا, آژانس بین المللی انرژی اتمی, تدارکات و صنعت نفت ایران
    Hatam Sadeghi Ziazi, Afsaneh Baghaie*
    Implementing international smart sanctions against Iran started afterreferring Iranian nuclear program to the Security Council by international Atomic Energy Agency (IAEA) and subsequent corroboration of EuropeanUnion Council, upon which procurement of petroleum industry was sanctioned. Since legal analysis of sanctions on procurement is lacking, this article describes and analyzes the legal effects of the international targeted sanctions in the framework of Security Council resolutions on Iranian oil industry with emphasis on procurement during January 2006 throughout June 2014. Overall, comprehensive sanctions meaningfully restricted access to financial institutions and credit bureaus for signing and implementing oil contracts. In addition, implemented restrictions have potentially exposed procurement contracts with the principles of hardship and force majeure.
    Keywords: International Smart, Targeted Sanctions, UN Security Council, European Union, International Atomic Energy Agency, Procurement, Iranian Oil Industry
  • امیرحسین رنجبریان*، حسن کمالی نژاد
    نظام حقوقی منع گسترش سلاح های هسته ای، در قبال تعهد دولت های عضو به همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی، تعهد آژانس به تضمین حفاظت کامل از اطلاعات هسته ای را مقرر می کند. اجرای تعهدات دوجانبه لازم می دارد که هریک از طرفین به تعهداتش پایبند باشد. اما اشتیاق آژانس، بیشتر به تدوین تعهدات جدید، دریافت اطلاعات بیشتر و اعمال نظارت گسترده تر بر برنامه هسته ای ایران بوده است تا توجه به حق ایران به محفوظ ماندن اطلاعات هسته ای اش. بدین سبب، در سال های اخیر، اجرای تعهد مذکور با چالش های گوناگون همراه بوده و به رغم برخی پیشرفت ها، نگرانی ایران از اجرای مقتضی تعهد آژانس رفع نشده است. کوتاهی یا نقض تعهد آژانس در حفاظت از اطلاعات محرمانه، علاوه بر آنکه به اعتبار سازوکار راستی آزمایی منع گسترش سلاح های هسته ای، خدشه وارد می کند، زمینه پیدایش مسئولیت بین المللی آن و همچنین حق ایران به اتخاذ تدابیر حمایتی را فراهم می کند.
    کلید واژگان: آژانس بین المللی انرژی اتمی, شورای امنیت, نظام منع گسترش سلاح های هسته ای, تعهد به حفاظت از اطلاعات هسته ای, اطلاعات محرمانه هسته ای ایران, مسئولیت بین المللی
    Amir Hossein Ranjbarian*, Hassan Kamalinejhad
    Legal regime of nuclear non-proliferation imposes upon the IAEA the obligation to ensure the full protection of confidential nuclear information offered by member states. Implementation of mutual obligations requires each party to adhere to its obligations, but the IAEA seemingly is willing to receive more information and broadly monitor Iranian nuclear activities, instead of giving due consideration to the latter's right to have its sensitive information secured. Therefore, recent years have seen daunting challenges, with Iran's concerns have not been sufficiently fulfilled. Violation of the obligation to ensure the full protection of confidential information together with prejudicing the credibility of the non-proliferation verification regime raises the IAEA's responsibility towards Iran and gives it the right to take self-help measures.
    Keywords: International Atomic Energy Agency, United Nations Security Council, Legal Regime of Non, proliferation, Obligation to Protect Nuclear Information, Iran's Confidential Information, International Responsibility
  • سیدقاسم زمانی*، سیدحسین سادات میدانی
    چالشهایی که سالها در روابط جمهوری اسلامی ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی در مورد ماهیت برنامه هسته ای ایران ادامه داشت و به تصویب قطعنامه 1696 شورای امنیت منتهی شده بود سرانجام به تحریم ایران توسط شورای امنیت در قالب قطعنامه 1737 (مصوب 23 دسامبر 2006 مطابق با 2 آذر 1385) منجر گردید. تحلیل عملکرد شورای امنیت در پرونده هسته ای ایران از منظر حقوق بین الملل، و ساز و کارهای حقوقی قابل استفاده در مقابل قطعنامه های شورا موضوع این مقاله را تشکیل می دهد.
    کلید واژگان: شورای امنیت, پرونده هسته ای, تحریم, حقوق بین الملل, ایران, آژانس بین المللی انرژی اتمی
    Seyed Ghasem Zamani *, Seyed Hossein Sadat Maydani
    On 23 December 2006 UN Security Council, acting under article 41 of chapter VII of the Charter, unanimously adopted resolution 1737 on Iran's Nuclear Program. The Council, inter alia noting with Iran non compliance with the statement of its president of 29 March 2006, and its resolution 1969 of 31 July 2006, decided to impose some sanctions on Iran's nuclear program. The Council established a new committee, comprised of all council members, to monitor implementation of the imposed sanctions. The Council requested a report within 60 days from the Director General of IAEA on whether Iran had established full and sustained suspension of all activities mentioned in the resolution, as well as on the process of Iranian compliance with all steps required by the IAEA Board, to the Board of Governors and the Council for its consideration. The Council affirmed than it would review Iran's actions in light of that report and suspend implementation of measures, if and for so long as Iran suspended all enrichment-related and processing activities.             SC resolutions and the statement of its president on Iran's nuclear program would review in this article from the international law perspective.
    Keywords: Security Council, Iran's nuclear program, Non Proliferation, Sanctions, IAEA, SC Resolutions, Uranium Enrichment, International Law
  • نادر ساعد*
    بررسی اجرای موافقتنامه دو جانبه پادمان بین ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی (1974) نهایتا به شورای امنیت کشیده شد، این در حالی است که هنوز موضوع به صورت کامل از شورای حکام و دبیرخانه آژانس بین المللی انرژی اتمی خارج نشده بلکه بررسی های آژانس همچنان ادامه دارد. در این میان ، برخی بر لزوم حل اختلاف ایران و آژانس در خصوص اجرای مقررات ذیربط نه تنها به عنوان یک مساله مهم حقوقی موثر بر استیفای حق توسعه صلح آمیز هسته ای بلکه به منزله اقدامی موثر بر روند فعلی بررسی پرونده هسته ای کشورمان تاکید دارند. در این نوشتار، عمده ترین ابعاد حقوقی تحولات بین المللی مربوط به اجرای نظام پادمان هسته ای در کشورمان بویژه وضعیت صلاحیتی شورای امنیت در برخورد با این موضوع و همچنین چارچوب حقوقی حل اختلافات مربوط به عملکرد آژانس در این رابطه و عدم مشروعیت اعتبار قطعنامه های شورای حکام بررسی و تحلیل می گردد و گزینه های مهم در تبیین موضع و عملکرد کشور در این رابطه از جمله هشدار خروج از ان .پی .تی . نیز ارزیابی می شود. 1 1. شورای امنیت به رغم عدم توافق اولیه اعضای دایم در مورد محورهای اصلی قعطنامه ای بر اساس فصول ششم یا هفتم منشور سازمان ملل متحد، موفق گردید در 31 ژوییه 2006 (1385/5/9) با 14 رای موافق در قبال یک رای منفی (قطر) قعطنامه 1696 را علیه جمهوری اسلامی ایران به تصویب برساند. بر اساس این قعطنامه ایران ملزم شده است تا 31 اوت 2006 (9 شهریور 1385) تمامی فعالیتهای غنی سازی خود را به حال تعلیق درآورد. این قعطنامه در قسمت نقد و معرفی همین شماره مجله توسط گروه پژوهشی حقوق عمومی وبین الملل پژوهشکده حقوقی شهر دانش مورد بررسی قرار گرفته است.
    کلید واژگان: حقوق بین الملل, عدم گسترش, پرونده هسته ای ایران, شورای امنیت, حل اختلاف, آژانس بین المللی انرژی اتمی
    Nader Saed *
    In spite of three decades "Implementation of Safeguard Agreements in I.R. of Iran" and three years concrete verifications by the IAEA, the issue was  informed to the UN Security Council in accordance with art. 12 of the  IAEA's Statute. The Council by the statement of its President (29 March  2006), inter alia, calls on Iran to comply with the resolutions of the Board  of Governors and implement without delay all transparency or  confidence-building measures necessary to clarify the outstanding issues.  Nevertheless, emphasizing the importance of continuing its peaceful  nuclear programme for its supreme interests (development not military  nature), Iran refers to legal disputes between it and the IAEA as well as three European countries on the implementation of INFCIR/214 (1974) as a basis for their illegality i.e. they violated international nuclear rights of Iran, as a NPT state party, to peaceful nuclear development. This article analyzes the current process of Iran nuclear programme from the Board of Governors to the Security Council, in particular, some remarks on the interpretation of Iran nuclear rights in the light of international nuclear law.
  • نادر ساعد *

    شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی پس از دو سال بررسی پرونده هسته ای ایران، پنجمین قطعنامه خود را در 18 سپتامبر 2004 (28 شهریور 1383) تصویب نمود. این نوشتار به نقد عملکرد شورای حکام به عنوان رکن اجرائی یک سازمان بین المللی تخصصی پرداخته است. به نظر نویسنده، قطعنامه مذکور به دلیل ارائه تفسیری عام از محدودیت حق توسعه صلح آمیز هسته ای متناسب با برداشت کشورهای توسعه یافته، با گذار از اصل رضائی بودن پذیرش معاهدات بر الزام ایران به تصویب پروتکل الحاقی اصرار می ورزد، تفکیک تعهدات حقوقی از الزامات اختیاری را نادیده گرفته و مغایر اصول و موازین حقوق بین الملل است.

    کلید واژگان: آژانس بین المللی انرژی اتمی, شورای حکام, برنامه هسته ای ایران, حقوق بین الملل, قانون سازی
    Nader Saed *

    On 18 September 2004, the IAEA Board of Governors adopted a resolution on "The Implementation of the NPT Safeguard Agreements in I.R. of Iran". This article examines analytically the resolution as a practice of the IAEA in light of public international law. It concluded that this practice of the Board is contradicted with well-established principles of international law.

  • نادر ساعد *

    عدم گسترش در معنای خاص و مضیق آن، ناظر بر عدم گسترش سلاح های هسته ای بر اساس معاهده 1968 است. این معاهده تاکنون نزدیک به سه و نیم دهه از حیات اجرائی خود را سپری کرده و 188 دولت را در گستره اعضای خود جای داده است. در کنار آن، قطعنامه های صادره توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد و شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در خصوص این حوزه و جلوگیری از گسترش افقی سلاح های هسته ای (افزایش تعداد دارندگان این سلاح) چنین می نماید که عدم گسترش با صلح و امنیت بین المللی پیوند عمیق یافته است. مساله این است که آیا عدم گسترش به هنجاری عرفی نیز تبدیل شده است؟ این نوشتار به بررسی این موضوع و ارزیابی تحکیم امنیت هسته ای با شاخص حقوق بین الملل عرفی اختصاص دارد. به اعتقاد نویسنده، به رغم اینکه تحولات مهم و شگرفی در عرصه بین المللی به ویژه از دهه 1990 به بعد رخ داده اما هنوز موانع جدی عرفی شدن این نظام به قوت خود باقی است و نمی توان به سادگی چنین وصفی را به قواعد عدم گسترش تسری داد.

    کلید واژگان: عدم گسترش, امنیت هسته ای, حقوق بین الملل عرفی, شورای امنیت, آژانس بین المللی انرژی اتمی
    Nader Saed *

    Non-proliferation, in its strictly meaning, is a system for the control andprevention of making new nuclear states. While the Nuclear Non-Proliferation Treaty (NPT) has been enforced for more than three decades and the UN Security Council as well as the IAEA Board of Governors have issued many resolutions on this matter, they could not transform it into UN international customary norm. This Article analyzes the non-proliferation regime and its international legal nature as a conventional or customary norm. The author believes that the discriminatory rights and duties of the NPT's state parties that is unconformity with the equal sovereignty of states, have impeded the opinio juris necessary to formation of a custom as an important part of international community. In addition, enforcing a system by some states under an inevitable condition and within a political impulsion environment can not necessarily emerge the opinio juris or collective opinion in the international community.

نمایش نتایج بیشتر...
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال