جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « تحمل شهادت » در نشریات گروه « فقه و حقوق »
تکرار جستجوی کلیدواژه «تحمل شهادت» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
فصلنامه فقه و اصول، پیاپی 137 (تابستان 1403)، صص 251 -267
ظهور فقره «لا یاب الشهداء إذا ما دعوا» در آیه دین، از دو جهت حکم و متعلق حکم، محل اختلاف فقها و مفسران قرار گرفته است؛ ازنظر ماهیت حکم، برخی آن را مولوی و برخی ارشادی دانسته اند و متعلق آن را برخی ادای شهادت و برخی تحمل شهادت و برخی اعم از هر دو دانسته اند. اختلاف ذکرشده، درحالی که هریک از آرا مشخصا به ظهور فقره مذکور مستند شده، این پرسش را بر می انگیزد که منشا برداشت های مغایر چیست. رفع ابهام از چگونگی استناد آرای مذکور به ظهور فقره محل بحث ازآن رو ضروری است که به تبع آن، ابهام از جوانب ظهور آیه برچیده می شود و برداشت مناسب صورت می پذیرد. بدین منظور، در پژوهش حاضر بر مبنای قواعد استظهار و با تکیه بر روش اجتهادی، مناشیء استظهار هریک از این آرا تحلیل و تبیین شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که فقره محل بحث از حیث حکم، ظاهر در ارشاد و از حیث متعلق، ظاهر در تحمل است.
کلید واژگان: آیه دین, تحمل شهادت, ادای شهادت, مناشیء ظهور, فقره «لایاب الشهداء إذا ما دعوا»}The verbal manifestation of the phrase “lā yaʾbā al-shuhadāʾ izā mā duʿū” in the Āyah of Dayn (Debt) has been discussed by jurisconsults and commentators regarding both the ruling and the restriction of the ruling. Regarding the nature of the ruling, some consider it to be Mawlavī (authoritative), while others consider it as Irshādī (guiding). Regarding its subject, some consider it as referring to the act of giving testimony, while others take it as referring to bearing witness. There is yet another group of scholars who take it as referring to both issues. These differences of opinion exist despite each opinion being specifically based on the interpretation of the aforementioned phrase, which raises the question of what is the source of divergence. Clarifying how these opinions relate to the disputed phrase is necessary, because it will resolve ambiguities in the interpretations of the Āyah and leads to accurate understanding. In doing so, the present research analyses and clarifies the sources of interpretation for each of these opinions using the principles of Istizhār (interpretation) and the Ijtihādī (judicial reasoning) method. It is concluded that the disputed phrase appears to be Irshādī (regarding the type of ruling), and referring to bearing witness (regarding the subject of ruling).
Keywords: Āyah Of Dayn (Debt), Bearing Witness, Giving Testimony, The Bases Of Verbal Manifestation, The Phrase “Lā Yaʾbā Al-Shuhadāʾ Izā Mā Duʿū”} -
ازنظر مشهور فقها، تحمل و ادای شهادت به موجب آیات قرآن کریم واجب است، ولی اینکه شاهد می تواند از مشهود له برای نفس عمل و رفتار جسمی در تحمل و ادای شهادت مضاف بر هزینه های ایاب و ذهاب و هزینه های مالی که شاهد متحمل می شود درخواست اجرت نماید، مسئله اختلافی است. مقاله حاضر که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، نشان می دهد قول مشهور مبنی بر حرمت اخذ اجرت در مقابل نفس عمل در مطلق واجبات ازجمله اجرت برای تحمل و ادای شهادت قابل مناقشه است و نظریه تفصیل نیز که اخذ اجرت را در مرحله تحمل شهادت به دلیل محترم بودن عمل مسلمان، جایز می داند، ولی در مرحله ادای شهادت به دلیل تاثیر پذیری مفاد شهادت از اجرت و در معرض تهمت قرارگرفتن شاهد جایز نمی داند، به دلیل فقدان مستند قطعی، قابل مناقشه است؛ بنابراین به نظر می رسد جواز اخذ اجرت در برابر نفس عمل و رفتار جسمی در تحمل و ادای شهادت به دلیل واجب توصلی بودن شهادت و عدم لزوم قصد قربت در آن و نیز عدم تنافی اخذ اجرت با خلوص نیت در اتیان واجب و نیز استناد به قاعده احترام، از قوت بیشتری برخوردار می باشد.کلید واژگان: اجرت, تحمل شهادت, ادای شهادت, واجب توصلی}According to the noble Qur’ān verses, testimony is obligatory, but there is a disagreement over the point that if the testifier can ask for payment from the one who benefits from the testimony for the action itself and physical behavior he/she does in forbearing and carrying out a testimony – in addition to the costs of commuting and other financial costs imposed on the testifier. This descriptive-analytical article demonstrates that the common belief about the illicitness of receiving payment for the action itself in obligatory acts in general – which also includes receiving payment for forbearing and carrying out the testimony – is disputed. Moreover, the tafṣīl theory – which deems it permissible to receive payment for the testimony forbearance due to the respectfulness of Muslims’ action, but takes it impermissible in carrying out the testimony because it might affect the content of testimony and might expose the testifier to accusations – can be disputed due to the lack of definitive evidence. Therefore, it seems that the permissibility of receiving payment for the action itself and the physical behavior of forbearing and carrying out the testimony can be supported because testimony in a non-canonical obligation, it does not require the proximity to God's intention, receiving payment does not discord with sincere intention in obligatory acts, and there is reliance on the “respect principle.”Keywords: Payment, Forbearing Testimony, Carrying Out Testimony, Non-Canonical Obligation}
-
فصلنامه فقه و اصول، پیاپی 136 (بهار 1403)، صص 187 -212جستار حاضر در پی دستیابی به پاسخ روشن و مستدل فقهی به این پرسشهاست که چه تکلیفی برعهده کسی است که از وقوع جرمی از جرایم حق اللهی محض، چون جرایم منافی عفت و شرب خمر باخبر می شود؟ آیا باید به سمت مشاهده واقعه برود و جزئیات حادثه را مضبوط سازد، یا لازم است چشم پوشی کند و وقوع جرم را نادیده گیرد؟ نیز چنانچه به هر دلیل، چنین جرمی را مشاهده کرد، آیا باید در پی اثبات جرم برای مراجع قانونی برآید یا واجب است سکوت کند یا اینکه مخیر است؟ با تحلیل آیات و روایات مرتبط به مسئله و آرای فقها و نقد نظریه های محتمل، این نتیجه به دست آمد که در جرایمی که با حق اشخاص مربوط است به حکم عمومات و اطلاقات، تحمل و ادای شهادت واجب است، اما مواردی که حق الله محض نامیده می شود، تحمل شهادت نه تنها واجب نیست، بلکه مذموم است و ادای شهادت نیز چه بسا غیراخلاقی و برخلاف آموزه های شریعت است؛ چراکه براساس آیات و روایات، بی آبروکردن افراد و تجسس که لازمه چنین مواردی است، ممنوع و پوشاندن گناه، واجب شمرده شده است؛ افزون بر اینکه، ادای شهادت که سبب قراردادن خود در معرض تعزیر و یا مجازات قذف است، به حکم عقل و شرع، منهی و مذموم است.کلید واژگان: تحمل شهادت, ادای شهادت, جرایم حق اللهی, جرایم حق الناسی}The present study aims at providing a clear and reasonable jurisprudential answer to the following questions: What is the responsibility of someone who is informed of the commission of a crime purely against God’s rights, such as crimes of breaching chastity or alcohol consumption? Should the person witness the incident and record its details, or should they neglect the commission of crime? Also, if they encounter such a crime for any reason, should they pursue the issue to prove the crime to legal authorities, is it obligatory to remain silent, or is it optional? Through an analysis of relevant verses (āyahs) and accounts related to the issue and by consulting the opinions of jurisconsults and analyzing probable theories, it is revealed that bearing witness to the crime and testifying is obligatory upon generalities (ʿumūmāt) and applications (ʾiṭlāqāt) in case of crimes related to the rights of individuals. However, in cases referred to as crimes purely against God’s rights (Ḥaqq Allāh-i maḥdh), bearing witness to the crime is not only non-mandatory, but also reprehensible. In such cases, bearing witness is unethical and against the teachings of Sharīʿa, because based on āyahs and accounts, violating a person’s privacy and spying (which is necessary in such cases) are prohibited, and hiding the sin is obligatory. Additionally, bearing witness which can expose oneself to punishment (Taʿzīr) or the penalty of false accusation (qazf) are both reprehensible and condemned on a logical and jurisprudential basis.Keywords: Bearing Witness To A Crime, Testimony, Crimes Against God’S Rights, Crimes Against Rights Of Individuals}
-
نشریه فقه و حقوق نوین، پیاپی 8 (زمستان 1400)، صص 107 -132
اذن یکی از نهاد های مهم فقهی و حقوقی است که در بسیاری از ابواب فقهی و نوشته های حقوقی مورد بحث قرار گرفته است. به موجب آیه 34 سوره نساء و ماده 1105 قانون مدنی در رابطه با زوجیت، ریاست خانواده از آن شوهر است. از این رو انجام برخی امور زوجه به اذن و رضایت زوج منوط است و از برخی فعالیتهای زوجه بدون اذن و رضایت زوج منع شده است لذا در این پژوهش سعی بر آن شده تا با روش توصیفی-تحلیلی، مساله «اذن زوج در تحمل و ادای شهادت زنان» مورد تحلیل قرار گیرد که آیا تحمل و ادای شهادت زنان از اموری است که اذن زوج در انجام آن ضرورت دارد یا خیر؟ یافته های حاصل از این پژوهش نشان می دهد که تحمل و ادای شهادت واجب کفایی است. اذن زوج در انجام واجبات کفایی زوجه لازم است اما زمانی که تحمل و ادای شهادت بر زن واجب عینی شود در اجتماع بین دو واجب عینی تزاحم به وجود می اید و ملاک اقوی و اهم مقدم می شود و یا اجتماع امر و نهی به وجود می آید که در صورت عدم جواز اجتماع، اگر وجوب شهادت مقدم بر وجوب اطاعت از زوج باشد شهادت بدون اذن صحیح است و اگر نهی مقدم شود در این صورت زن مرتکب معصیت شده و شهادت او باطل است. اما در صورت جواز اجتماع امر و نهی اگر زن بدون اذن زوج تحمل و ادای شهادت نماید مرتکب معصیت شده اما شهادت او صحیح است.
کلید واژگان: اذن زوج, تحمل شهادت, ادای شهادت, تزاحم ادله}Permission is one of the important jurisprudential and legal institutions that has been discussed in many jurisprudential chapters and legal writings. According to verse 34 of Surah An-Nisa 'and Article 1105 of the Civil Code regarding marriage, the head of the family is the husband. Therefore, doing some things of the wife is subject to the permission and consent of the husband, and some of the activities of the wife are prohibited without the permission and consent of the husband. "Women's testimony" to be analyzed whether the tolerance and testimony of women is one of the things that the husband's permission is required to do or not? The findings of this study show that tolerance and testimony are sufficient. The husband's permission is required to perform the wife's sufficiency duties, but when tolerating and testifying against the wife becomes an objective obligation, there is a conflict in the community between the two objective obligations, and the strong and important criterion takes precedence, or a community of commands and prohibitions. If the community is not allowed, if the obligation of testimony precedes the obligation of obedience to the husband, the testimony without permission is valid, and if the prohibition takes precedence, then the woman has committed a sin and her testimony is void. However, if the community is allowed to command and forbid, if the woman tolerates and testifies without the husband's permission, she has committed a sin, but her testimony is valid.
Keywords: Spouse's permission, tolerance of testimony, Testimony, conflict of evidence} -
ممکن است حیثیت معنوی اشخاص، در مقام «تحمل شهادت»، «ادای شهادت» و «جرح شهود» در جایی که مفاد شهادت یا جرح به حیثیت معنوی «مشهود علیه» یا «شاهد» یا «مشهود له» مربوط باشد، در معرض نقض قرار گیرد. از یک سو، حیثت معنوی اشخاص محترم است و انتظار می رود از تعرض مصون و نقض آن ضمان آور باشد. از سوی دیگر، اجرای پاره ای احکام دست کم در برخی مواقع، با نقض حیثیت معنوی اشخاص دیگر همراه است و عدم امکان ورود در قلمرو محرمانه اشخاص، در عمل به تعطیلی یا نقصان کلی اجرای احکام مهم منجر می شود. پرسشی که مطرح می شود این است که چگونه می توان این دسته از احکام به ظاهر متعارض را با هم جمع کرد؟ به نظر می رسد به دلیل تقدم مصلحتی که در «ادای شهادت» و «جرح شاهد» وجود دارد، ادای شهادت یا جرح شاهد، حتی در جایی که به نقض حیثیت معنوی مشهود علیه یا شهود و گاه مشهود له منجر می شود، در رعایت مصلحت اهم و در قدر متیقن، جایز و درنتیجه از علل موجهه مسئولیت است و هیچ جبرانی به دنبال ندارد.
کلید واژگان: ادای شهادت, تحمل شهادت, جرح شهود, حریم خصوصی, حیثیت معنوی}Legal Studies, Volume:12 Issue: 3, 2020, PP 67 -91“The position of bearing witness”, “the position of giving testimony” and “challenging the witness” are among the cases that violate the spiritual dignity of individuals seriously, specifically in the case where the contents of the testimony of witnesses and all that is stated to challenge the witness, according to circumstance, relate to the spiritual dignity of the “defendant”, “witness”, or the “plaintiff”. On the one hand, the spiritual dignity of individuals is respected and preserved, and attempts have been made and it is emphasized and expected to protect and to preserve it from any violation and that in the case of violation, the legal and criminal prosecution is made possible. On the other hand, it is seen, at least in some cases, that the execution of some rules is concurrent with the violation of spiritual dignity of other individuals and that impossibility to enter the privacy of individuals practically leads to the abandonment or the complete lack of execution of important rules. Therefore, the question arises here as to how can one put these apparently controversial rules together?
Keywords: Spiritual Dignity, Privacy, To Bear Witness, To Testify, Challenge Witness} -
یکی از شرایط فقهی پذیرش شهادت بر شهادت،وجودتعذروتعسرشاهد اصلاست کهدرمواد 1320 ق.م و 231 ق.آ.د.م، با تمثیل تعذر و تعسر ذکر شده است. اما شرط مهم تر که مقدمه شرط پیشین است، تحمل به وجه صحیح و در زمره اقسام آن مورد اتفاق فقها است؛ ولی در نظام تقنینی جای هر دو عنصر پیش گفته خالی است. از این رو، با مجوز اصل 167 ق.ا و ماده 3 ق.آ.د.م، جستار در فقه شیعه به عنوان خاستگاه اصلی قوانین ماهوی برای جبران خلا یادشده ضروری است. با این وصف، اهمیت بررسی فقهی مسئله روشن می شود. باتتبعی کهدر اینمسئله صورت گرفت، سه قسم استرعاء (استدعاء)، شهادت استماعی (شنیدن ادای شهادت نزد حاکم) و شهادت سببی (ذکر شهادت مشهود به همراه سبب) به عنوان مبدا تحمل شهادتاستظهارگردید. با بررسی صورت گرفته بهروشتوصیفی-تحلیلی،اعتبارقسماولدرفقهناشیازروایتصحیح محمدبن مسلم و اتفاق فقها است که مبنای ماده 232 ق.آ.د.م موید آن است. در قسم دوم، اختلاف فقها در اعتبار بیشتر قایل شدن برای آن از قسم اول در اقل مراتب، اعتباریمساویقسمپیشینرامی رساند کهملاک ماده 290 ق.آ.د.مدرزمینهاستماعشهادتاز سوی قاضیغیر رسیدگی کننده به دعوا نیز می تواند راهگشا باشد. در قسم سوم به جهت عدم شناسایی قانونی آن و تشکیک در تحقق صحیح تحمل در آن، مقتضی اصل، عدم حجیت آن است. به نظرمی رسد با فرض تطبیق ماده 290 با قسمدوم یادشده، قید پایانی ماده مبنی بر وثوق دادگاه نیابت دهنده، قیدی اضافی و نتیجه اشتباه در دریافت منظور فقهی است که می گوید:«تصدیق قاضیاولشرطاست»؛ درحالی که مطلوب فقهی، تصدیق قاضیشنونده است نه نیابت دهنده. اگر این حمل پذیرفته نشود، به طریق اولی بیانمراتب صحیح تحملشهادت بر شهادت در زمره اقسام آن، که از نوآوری های این پژوهشاست، ضرورت می یابد.
کلید واژگان: استرعاء, تحمل شهادت, تعذر و تعسر, شهادت استماعی, شهادت بر شهادت} -
ممکن است شاهد به لحاظ حضور در دادگاه جهت ادای شهادت متحمل خساراتی شود. این خسارات قابل جبران است. این امر مورد تایید و تقنین قانون گذار نیز واقع شده است. لیکن پرداخت دستمزد به شاهد در قبال نفس تحمل یا ادای شهادت در حقوق ایران و آمریکا با موانعی مواجه است. این موانع در مجموع عبارتند از حرمت اخذ اجرت بر شهادت به دلیل وجوب آن و بیم اثرگذاری اجرت بر کیفیت شهادت. در حقوق اسلام در تحمل شهادت فقط مانع اول وجود دارد ولی در ادای شهادت هر دو مانع وجود دارند و مانع اخیر اهمیت بیشتری دارد. در حقوق آمریکا فقط مانع اخیر دیده می شود. در این پژوهش مانع اول رد می شود و این فرضیه به اثبات می رسد که اگر اجرت شاهد تحت نظارت دادگاه باشد؛ نگرانی اثرپذیری مفاد شهادت نیز رفع می شود و پرداخت اجرت به شاهد در ادای شهادت مانعی ندارد. یکی از نتایج مهم این بحث این است که صرف اثبات پرداخت به گواه موجب بی اعتباری شهادت وی نمی شود.کلید واژگان: ادای شهادت, تحمل شهادت, حرمت, واجب, مطالعه تطبیقی, حقوق اسلام و آمریکا}A fact witness might incur damages as the result of attending court to testify. These damages are chargeable. It has been accepted and legislated by the legislative power. But paying fact witness for mere witnessing or testifying engrosses some obstacles in Iranian and American laws. Generally speaking, these obstacles are the prohibition of payment for witnessing due to its indispensableness and concern about payment impact on the testimony substance. In Islamic jurisprudence in witnessing only the former hurdle exists, whereas both can occur in testifying in which the latter is even more important. In U.S law only the latter obstacles exists. In this article, the first hurdle is rejected and a hypothesis would be proved based on which if fact witness payment is observed and controlled by courts, the mentioned concern can be eliminated and, therefore, fact witness payment would be lawful. One of the significant results of this discussion is that the mere payment to fact-witness does not render his/her witness invalid.Keywords: Witnessing, Testifying, Indispensable, comparative study, Law of Islam, US}
-
نگاهی به پژوهش های روانشناختی مبین این حقیقت است که تا چه حد نارسایی هایی در شهادت ها وجود دارند و پذیرش کورکورانه شهادت ها می تواند چه خطراتی را به دنبال داشته باشد. بنابراین شاید بهتر باشد تا ضرورت بررسی صحت اظهارات شهود، جایگزین زودباوری و پذیرش بی چون و چرای آن ها شود. البته نمی توان به علت شایبه تردید و نادرستی، هر شهادت را مورد انکار قرار داد و تنها به انتقاد منفی پرداخت. بلکه مناسب تر آن است که برای کمک به اجرای عدالت، از روش انتقادی مثبت و سازنده استفاده نمود. در واقع می توان گفت، شهادت یک پدیده روانشناختی است که باید بر اساس تحلیل کم و بیش گسترده، صحت شکل گیری آن بررسی گردد و ضروری است قضات جهت هر چه بهتر اجرا شدن عدالت از علم روانشناسی قضایی در دادرسی های خود آگاه بوده و آن را به کار بندند.کلید واژگان: شاهد, شهادت, روانشناسی قضایی, تحمل شهادت, ادای شهادت}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.