جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "شرط انحصاری صلاحیت" در نشریات گروه "فقه و حقوق"
تکرار جستجوی کلیدواژه «شرط انحصاری صلاحیت» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
دادگاه های کشورهای کامن لویی برای مقابله با دادرسی موازی، قرار منع دعوا صادر می کنند. براساس چنین قراری، یکی از طرفین اختلاف، از اقامه یا پیگیری دعوای خود در دادگاه کشور دیگری منع می شود. کشورهای رومی ژرمنی معتقدند اجرای چنین قراری در فرآیند دادرسی در کشورهایشان مداخله و حاکمیت ملی آنها را نقض می نماید. هدف این نوشتار بررسی رویکرد نظام های حقوقی اتحادیه اروپا، فرانسه و ایران در مواجهه با درخواست اجرای قرار منع دعواست. مقاله نشان می دهد مطابق حقوق اتحادیه اروپا، قرار منع صادره از کشور غیرعضو اتحادیه، در کشور عضو اتحادیه قابل اجراست؛ مشروط به اینکه چنین قراری مطابق حقوق ملی کشور عضو اتحادیه لازم الاجرا باشد و همچنین دادگاه کشور عضو، براساس مقررات اتحادیه اروپا صلاحیت رسیدگی به دعوی را نداشته باشد. حقوق فرانسه، اصولا قرارهای منع دعوی را لازم الاجرا نمی داند. البته چنانچه طرفین طبق توافق، صلاحیت رسیدگی را به دادگاه خارجی اعطا کنند، دادگاه های فرانسه قرارهای منع دعوی را اجرا و رسیدگی به دعوا را به نفع دادگاه خارجی منتخب طرفین، رد می نمایند. در مواردی که موضوع، در صلاحیت انحصاری دادگاه های فرانسه باشد، دادگاه های فرانسه ممکن است با صدور قرار منع قرار منع دعوی، برای مقابله با قرار منع دعوای صادره از دادگاه خارجی، واکنش نشان دهند. در حقوق ایران قرار منع دعوای صادره از محاکم خارجی، مشمول حکم ماده 169 قانون اجرای احکام مدنی نمی باشد. بنابراین، در حال حاضر راهکاری برای اجرای آن توسط دادگاه های ایرانی نیست. با این حال، مقاله مدعی است با توجه به مزایای اجرای قرار مزبور، فقدان راهکار مصرح قانونی، نباید مانع از اجرای آن باشد.
کلید واژگان: دادرسی موازی, شرط انحصاری صلاحیت, صلاحیت انحصاری, قرار منع قرار منع دعوی, کشورهای رومی-ژرمنیOne way of dealing with parallel litigation for the courts of common law countries is to issue an anti-suit injunction preventing one of the disputing parties from initiating or continuing proceedings in the courts of another country. Civil law countries believe that this remedy interferes with the proceedings in their courts and violates their national sovereignty. This study aims to examine the attitude of the EU, French, and Iranian law towards the enforcement of anti-suit injunctions. The study contends that in the EU, an anti-suit injunction rendered by a third country is enforceable in an EU member state as long as it accepts the enforcement of such an injunction under its national law and its jurisdiction is not based on EU regulations. In French law, anti-suit injunctions are traditionally unenforceable. However, when parties agree to grant jurisdiction to a foreign court, the French courts enforce such injunctions and dismiss the proceedings in favor of the foreign-selected court. On the other hand, when the French courts assert exclusive jurisdiction to decide the dispute, they may react to an anti-suit injunction by issuing an anti-anti-suit injunction. In Iranian law, an anti-suit injunction cannot be enforced under Article 169 of the Enforcement of Civil Judgments Code. As a result, there is no mechanism for the enforcement of anti-suit injunctions in Iran. However, due to the advantages of enforcing anti-suit injunctions, the study contends that the lack of a mechanism should not be an obstacle to the enforcement of anti-suit injunctions in Iran.
Keywords: parallel litigation, exclusive jurisdiction clause, exclusive jurisdiction, anti-anti-suit injunction, civil law countries.
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.