به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "parental negligence" در نشریات گروه "فقه و حقوق"

تکرار جستجوی کلیدواژه «parental negligence» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی parental negligence در مقالات مجلات علمی
  • سها کارساز*، کبری پورعبدالله

    تکالیف تربیتی والدین منجر به مسیولیت های حقوقی ایشان شده و مطابق ماده 7 قانون مسیولیت مدنی مصوب 1339 هرگاه والدین در نگهداری و مواظبت از کودک دچار تقصیر شوند مسیول اعمال زیانبار کودک بوده و این مسیولیت بنا بر اطلاق این ماده شامل فعل و ترک فعل ایشان نیز می شود. از نظر حقوقی، تربیت ناقص کودک، تقصیر تلقی شده و مسیولیت والدین را به دنبال دارد. وفق ماده 295 قانون مجازات اسلامی هرگاه کسی فعلی که انجام آن را برعهده گرفته یا وظیفه خاصی را که قانون بر عهده او گذاشته است، ترک کند و به سبب آن، جنایتی واقع شود، چنانچه توانایی انجام آن فعل را داشته باشد، جنایت حاصل به او مستند می شود و حسب مورد عمدی، شبه عمدی، یا خطای محض است. از سوی دیگر با الغا خصوصیت از فضای حقیقی می توان گفت همه احکامی که بر فضای حقیقی اعم از تقصیر والدین و ترک فعل ایشان صدق می کند بر فضای مجازی نیز صادق است. در رابطه با ضمانت اجرای این قوانین، به جز سلب صلاحیت حضانت از حاضن در فرض متارکه حکمی وجود ندارد و برای قصور والد با وجود مسیولیت ولایت و وظایف حضانتی مادر، چه در دوام زندگی و چه در فراق تدبیر قانونی انجام نشده است و ترک فعل از نوع رها کردن فرزند در فضای مجازی مورد توجه قوانین نبوده است. این مقاله با اتکا بر فقه امامیه و نظام حقوقی ایران در تحقیقی به روش توصیفی تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای در پی اثبات مسوولیت حقوقی والدین در خصوص آسیب هایی است که فضای مجازی بر تربیت کودک خواهد داشت و ضرورت آموزش عمومی را ثابت می نماید.

    کلید واژگان: فضای مجازی, مسئولیت والدین, الغاء خصوصیت, آسیب های فضای مجازی, ترک فعل

    Parental responsibilities in upbringing children have led to their legal liabilities, and according to Article 7 of the Civil Liability Law enacted in 1960, parents are held responsible for any harm caused to children due to their negligence in the care and supervision. This responsibility encompasses both their actions and omissions. From a legal perspective, inadequate upbringing of a child is considered as negligence and imposes liability on parents. According to Article 295 of the Islamic Penal Code, if someone fails to perform an act that they are obligated to do or abandons a specific duty that they are responsible for, and as a result, a crime is committed, they can be held accountable for intentional, quasi-intentional, or pure negligence. On the other hand, by waiving privacy in the physical realm, all regulations that apply to negligence and abandonment of parental duties in the physical space are also applicable to the virtual space. Regarding the enforcement of these laws, except for the deprivation of custody rights in cases of abandonment, there is no specific provision for parental negligence, despite the existence of guardianship responsibilities and obligations, both in the continuity of life and in separation. The omission of legal measures for parental negligence, including the omission of actions in the virtual space such as abandoning a child, has not been adequately addressed. This article, relying on the principles of Imamite jurisprudence and the legal system of Iran, aims to prove parental legal responsibility for the harms caused by virtual spaces in the upbringing of children and emphasizes the necessity of public education.

    Keywords: Virtual space, parental responsibility, Cancellation of the feature, harms of virtual spaces, parental negligence
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال