جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « ناپایداری مزمن مچ پا » در نشریات گروه « تربیت بدنی »
تکرار جستجوی کلیدواژه «ناپایداری مزمن مچ پا» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
هدف از این مطالعه، بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی روی سطوح پایدار و ناپایدار بر گشتاور عضلانی، حس عمقی و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در ورزشکاران مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 30 ورزشکار مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا با دامنه سنی 18تا30 سال، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 10نفره، تمرین در سطح ناپایدار، تمرین در سطح پایدار و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین در سطح ناپایدار و پایدار برنامه ی تمرینات ثبات مرکزی را به طور مشابه انجام دادند. از تحلیل واریانس یک راهه و مقایسه های چندگانه به روش هولم-بونفرونی برای ارزیابی داده ها استفاده شد (p≤0/05). یافته های مطالعه نشان داد، در تمام پارامترهای اندازه گیری شده، گروه تمرین در سطح ناپایدار نسبت به گروه های تمرین در سطح پایدار و کنترل تفاوت معناداری داشت (ps≤0/026). همچنین نتایج نشان داد که، گروه تمرین در سطح پایدار، در پارامترهای گشتاور عضلانی و دامنه حرکتی دورسی فلکشن پیشرفت معناداری نسبت به گروه کنترل داشت (ps≤0/022)، ولی بین حس عمقی گروه تمرین در سطح پایدار و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (54/0 =p). با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می رسد انجام تمرینات ثبات مرکزی روی سطح ترامپولین تاثیر بیشتری در بهبود پارامترهای اندازه گیری شده در ورزشکاران مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا داشت. بنابراین، انجام این تمرینات به عنوان یک گزینه درمانی برای افراد مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا توصیه می شود..
کلید واژگان: ناپایداری مزمن مچ پا, حس عمقی, ترامپولین, گشتاور عضلات}The aim of this research was to examine the effects of 8-weeks core stability training on stable and unstable surfaces on ankle muscular torque, proprioception, and dorsiflexion range of motion (ROM) in athletes with chronic ankle instability (CAI). In this semi-experimental study, thirty athletes with CAI the age range of 18-30 years were participated in this study. The participants were intentionally selected and assigned randomly into three groups 10 people, unstable surface training (UG), stable surface training (SG) and control (CG). UG and SG performed the core stability exercise protocol. One-way ANOVA and Holm-Bonferroni post hoc test were used to evaluate the data (p≤0.05). Findings showed that in all measured parameters, the UG was significantly different from the SG and CG (ps≤0.026). The results also showed that the SG had a significant improvement in the parameters of muscle torque and dorsiflexion range of motion compared to the CG (ps≤0.022), But in the proprioception there were no significant difference between in the SG and the CG (p=0.54). According to the results, it can be concluded that performing core stability training on Trampoline surface has a more effect on improving the measured parameters in athletes with chronic ankle instability. Therefore, it is recommend to perform these exercises as a training intervention for people with chronic ankle instability.
Keywords: Chronic Ankle Instability, Proprioception, trampoline, Muscle torque} -
هدف این مطالعه، تعیین اثر سه نوع بریس مختلف بر پایداری دینامیک موضعی با استفاده از حداکثر نمای لیاپانوف حین دویدن در افراد مبتلا به ناپایداری مچ پا بود. 12 آزمودنی مبتلا به ناپایداری مچ پا در گروه آسیب دیده و 12 آزمودنی سالمدر این مطالعه شرکت کردند. گروه آسیب دیده، روی تردمیل 70 گام با بریس سخت، نیمه سخت، نرم و بدون بریس دویدند. گروه سالم، تنها در وضعیت بدون بریس آزمون دویدن را انجام دادند. حداکثر نمای لیاپانوف با استفاده از داده های کینماتیک محاسبه شد. نتایج نشان داد حداکثر نمای لیاپانوف کوتاه دوره در دویدن با بریس نیمه سخت در گروه آسیب دیده به طور معناداری با سایر وضعیت های بریس مچ پا متفاوت است، اما دویدن با بریس نیمه سخت تفاوت معناداری در حداکثر نمای لیاپانوف کوتاه دوره گروه آسیب دیده در مقایسه با گروه سالم ایجاد نکرد. با توجه به این نتایج، به نظر می رسد دویدن با بریس نیمه سخت توانسته است وضعیتی نزدیک به دویدن گروه سالم فراهم کند.کلید واژگان: اسپرین مچ پا, حمایت کننده خارجی, حداکثر نمای لیاپانوف, ناپایداری مزمن مچ پا}The purpose of this study was to determine the effect of three different ankle braces using the Maximum Lyapunov exponent on local dynamical stability of individuals with chronic ankle instability during running. Twelve subjects with chronic ankle instability as injured group and 12 healthy individuals participated in this study. Injured group performed 70 strides of treadmill running in shoe and rigid, semi-rigid and soft braces as well as no-brace conditions. The healthy group performed the test only in no-brace condition. Kinematics data were used to calculate the short time (λ_S) and long time (λ_L) maximum Lyapunov exponent. The results showed that λ_S of running in semi-rigid brace is significantly different with running in other braces in chronic ankle instability group; but it was not different with the control group. It seems running in semi-rigid brace in chronic ankle instability group provides stability like healthy control group.Keywords: Ankle Sprain, External Prophylactic Ankle Support, Maximum Lyapunov exponent, Chronic Ankle Instability}
-
ناپایداری مزمن مچ پا، به مثابه وقوع مجدد اسپرین مچ پا تعریف شده است، به گونه ای که حدود 40درصد مصدومان بعد از آسیب دیدگی حاد، با وجود دریافت بازتوانی های کافی، به این ناپایداری دچار می شوند. هدف این مطالعه، بررسی سهم ریزفاکتورهای نوسان های وضعیتی، در مهارت های پرش-فرود و جهش جانبی در پیش بینی وقوع اسپرین های مزمن است. در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 25 ورزشکار حرفه ای آسیب دیده ی مچ پا و 25 ورزشکار سالم مشارکت کردند. شش متغیر (سطح نوسان های، طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت پرش-فرود؛ و سطح نوسان های، طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت جهش جانبی) به منزله متغیر های پیش بین آسیب اندازه گیری شدند و جهت پیش بینی، از رگرسیون لجستیک استفاده شد. نتایج مطالعه نشان داد، شاخص طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت پرش-فرود، شاخص محیط نوسان های و طول مسیر نوسان های در مهارت جهش به پهلو در طبقه بندی گروه های آسیب دیده و سالم سهم آماری معناداری داشتند و به طورکلی مدل حدود 77درصد مورد ها را به طور صحیح طبقه بندی کرد. بنابراین، ورزشکاران با سابقه اسپرین مچ پا حین مهارت های جهشی-پرشی و تغییر مسیر نسبت به ورزشکاران سالم کنترل وضعیتی کمتری دارند و خطر بیشتری برای ابتلا به اسپرین مجدد تهدیدشان می کند. همچنین، افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا در سطح فرونتال، کنترل وضعیت کمتری دارند.کلید واژگان: ناپایداری مزمن مچ پا, کنترل وضعیت, طول مسیر, پرش, فرود و جهش جانبی}Chronic ankle instability has defined as recurrent ankle sprain, so that 40% of injured athletes after acute injury despite of receiving of adequate rehabilitation, suffering from this instability. The purpose of this study is investigate of postural sways risk factors proportion in jump-landing and lateral hopping tasks, in prediction of chronic ankle sprain occurrence. 25 ankle sprain injured athletes and 25 healthy athletes participated in this descriptive-analytic study. Six variables (area of sways, path length and velocity of sways in jump-landing and lateral hoping tasks) were measured as predictor variables, and we used to Logistic Regression test for predicting. The results of study showed that path length and velocity of sways in jump-landing, area and path length of sways in lateral hopping had statistical significant proportion in classification of injured and healthy groups, and the model classified about 77% cases correctly. Therefore, athletes with ankle sprain history have less control of posture than healthy subjects in jump-landing and hopping tasks and have higher risk to getting recurrent ankle sprain. Also subjects with chronic ankle sprain have less control of posture in frontal plan.Keywords: Chronic Ankle Instability, Control of Posture, Path Length, Jump-Landing, Hopping}
-
سابقه و هدف
ناپایداری مزمن مچ پا یکی از فراوان ترین و آزاردهنده ترین عوارض ناشی از اسپرین های حاد مفصل مچ پا است. این آسیب به دو علت بالقوه؛ یعنی ناپایداری مکانیکی و ناپایداری عملکردی نسبت داده می شود که متاسفانه طیف کاملی از شرایط پاتولوژیکی منجر به ناپایداری مزمن مچ پا را منعکس نمی کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های مورفولوژیکی و آناتومیکی پا در بسکتبالیست های با ناپایداری مزمن مچ پا و سالم است.
مواد و روش ها40 بسکتبالیست در قالب دو گروه (20 بسکتبالیست با ناپایداری مزمن مچ پا و 20 بسکتبالیست بدون سابقه ی آسیب مچ پا) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. متغیرهای مورد مطالعه ی این پژوهش پهنای قسمت قدامی پا، پهنای قسمت خلفی پا، طول پا و افت استخوان ناوی بودند که در بین آزمودنی های دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسش نامه، مصاحبه و معاینه جمع آوری و سپس با استفاده از آزمون های t مستقل و تحلیل تشخیصی(discriminant analysis) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
یافته هامقایسه ی متغیرها بین دو گروه، تفاوت معناداری (05/ 0p<) را در متغیر پهنای قسمت قدامی پا نشان داد. در سایر متغیرها بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت.
در بررسی ترکیب متغیرها برای متمایز کردن دو گروه مشخص شد که مدل شامل چهار متغیر مستقل یا پیشبین تحقیق قادر نبود بطور معنادار دو گروه را از هم متمایز کند. نتایج طبقه بندی، نشان داد که این مدل 65% گروه سالم، 70% گروه ناپایداری مزمن مچ پا و 5/67% کل نمونه را به طور صحیح پیش بینی کرده است. همچنین متغیر پهنای قسمت قدامی پا بالاترین همبستگی(84/0) را با تابع تشخیصی داشت.نتیجه گیریدر کل پهنای قسمت قدامی پا به عنوان یک عامل خطرزا برای ناپایداری مزمن مچ پا در نظر گرفته شده که می تواند به طور معنادار در آسیب ناپایداری مزمن مچ پا نقش داشته باشد.
کلید واژگان: ناپایداری مزمن مچ پا, اسپرین مچ پا, بسکتبال}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.