به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "pahlavi" در نشریات گروه "جغرافیا"

تکرار جستجوی کلیدواژه «pahlavi» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی pahlavi در مقالات مجلات علمی
  • جواد جمالی، وحید سینایی*، مهدی نجف زاده، محمدعلی تقوی

    در دوره پهلوی، تلاش‏های هدفمندی برای نوسازی و توسعه ایران با حضور دولت و نیروهای اجتماعی صورت گرفت. در پژوهش هایی که در این باره انجام شده، بیشتر بر نقش دولت و درآمدهای نفتی در فرایند توسعه تاکید شده است. نقش نهادهای دولت در فرایند توسعه قابل انکار نیست اما نیروهای اجتماعی توسعه‏ گرا نیز نقش ایجابی مهمی در فرایند توسعه ایفا کردند. رابطه‏ ی دولت و نیروهای اجتماعی و تاثیر این رابطه در پیشبرد نوسازی و توسعه در دوره پهلوی پرسش اصلی این مقاله است. به باور ما «دولت پهلوی به عنوان یک دولت توسعه گرا، با جلب همکاری نیروهای اجتماعی حامی توسعه بویژه روشنفکران، طبقه متوسط جدید و نخبگان ابزاری و بوروکرات ها، توانست مخالفان توسعه را تضعیف کند و در پیشبرد توسعه موفق شود. اما بروز شکاف میان این نیروهای اجتماعی حامی توسعه و دولت و رویگردانی آنها از دولت مستقر، به سقوط دولت و توقف فرایند توسعه در پایان عمر پهلوی منجر شد». چارچوب نظری این مقاله نظریه »دولت توسعه گرا»ی لفت ویچ است که با نگاهی نقادانه از آن بهره جسته‏ ایم. داده‏ های مورد نیاز مقاله به شکل اسنادی- کتابخانه‏ ای گردآوری و تجزیه و تحلیل شده اند.

    کلید واژگان: توسعه, دولت, جامعه, پهلوی, لفت ویچ
    Javad Jamali, Vahid Sinaee *, Mahdi Najafzadeh, Seyed Mohammadali Taghavi

    The Pahlavi dynasty (1925-1979), made purposeful efforts to modernize Iran by government and social forces. Researches that have been usually done in this regard have mainly emphasized on the role of the government and oil revenues in the development process. Although the role of government institutions cannot be denied, developmental social forces also played an important positive role in this process. The relationship between the government and social forces, and the role of this relationship in advancing modernization in the Pahlavi era is the main question of this article.we believe Pahlavi as a strong developmental state could attract the cooperation of social forces that supported development, especially the intellectuals, the new middle class and bureaucrats.and could curb the social forces who were against development, and succeeded in advancing development . But at the end of Pahlavi's life, the gap between these social forces and the government led to the fall of the government and the halting of the development process.The theoretical framework of this article was formed by the critical look to Leftwich Developmental State theory. The article’s data have also been collected and analyzed in a documentary-library form.

    Keywords: Development, Government, Society, Pahlavi, Leftwich
  • مریم حاجی زاده، محسن احدنژاد*

    فضا امری اجتماعی و درنتیجه سیاسی است و محصول نیروهای ایدیولوژیک، اقتصادی و سیاسی قلمرو قدرت است که به دنبال مرزبندی، تنظیم و کنترل فعالیت هایی است که در آن و به واسطه آن رخ می دهند. طبق نظر فوکو و لوفور، هژمونی سرمایه داری در فضا و به واسطه فضا عملی می شود تا تفکیک و نظم بخشی به جامعه از طریق مداخله در ساختار و طرح فضاهای شهری و کنترل آن تضمین شود. در پژوهش حاضر تلاش بر این است تا با شناسایی گفتمان های مسلط در دوره 13201304، یک تحلیل دیالکتیک از فرایند تولید فضا در شهر تهران ارایه شود. پژوهش حاضر در رده پژوهش های «بنیادی» و مسیر اجرایی آن «تحلیلی  اکتشافی» است. نتایج پژوهش نشان می دهد طی سال های 13201304 با تسلط گفتمان مطلقه پهلوی برای اولین بار دولت در ایران برآن شد که چهره و سازمان جامعه و شهر را بر مبنای دال های گفتمان مسلط حکومت  دگرگون سازد. از این رو، دولت فضای نهادی ای را شکل می دهد که محصول قدرت و انتزاعی است و در این دگرگونی، شهری را ایجاد می کند که در تضاد و تقابل آشکار با شهر سنتی قرار می گیرد و به ظن خود، نمادی از توسعه و پیشرفت است.

    کلید واژگان: گفتمان, فضای شهری, پهلوی, فوکو, لوفور
    مریم حاجی زاده, Mohsen Ahadnejad*
    Introduction

    Space is a social and consequently a political thing, and apart from worldview, ideology and discourse, it cannot be formed and developed, and the ideological framework of the formation forms the ruling policies, which are crystallized in the form of governing discourse. Each of the new forms of government and new patterns of political power introduces its own methods for dividing space, discourse, objects, and people living in space, and how it is used to change over time and use space to give economic and political strategies required for the exercise of power and discourse processes. In Iran, in the last hundred years, with the coming to power of Reza Khan in 1925, the central discourse of the Pahlavi government with the supremacy of the absolute Pahlavi discourse, and by articulating the signs of this discourse with hegemony and domination, represented space and created reasonable spaces. For the first time in history, it emerged as a dominant discourse in the society. 

    Methodology

    The present study seeks to provide a dialectical analysis of the process of space production in Tehran by identifying the dominant discourses in the period 1925-1941. Hence, it falls into the category of "fundamental" research. On the other hand, the executive path of research is "analytical-exploratory".

    Results and Discussion

    The most important dominant discourse in Iran in the twentieth century was formed based on the Pahlavi Absolute Discourse of a complex set of diverse disciplines including the theory of Persian monarchy, traditional patrimonialism, the discourse of development and development in the style of Western modernism, legalism and the people. The discourse emphasized authoritarianism, reform from above, modernist rationality, Iranian nationalism, political centralism, cultural modernism, secularism, and industrial development. The absolutist state that emerged in the light of this discourse sought to move Iranian society and economy from a traditional, pre-capitalist formulation, and do major harm to Groups and culture introduced traditional society with its rationalist, authoritarian, and normative character. The purpose and scope of Reza Shahchr('39')s policies were, in practice, cities and urban social classes. On one hand, there were observed development measures and activities to modernize the country in cities, such as the demolition of old neighborhoods and the construction of new streets, and on the other hand, the expansion of government bureaucracy caused a mean for the central government to dominate on peoplechr('39')s daily activities. During these years, the most noticeable changes took place in Tehran. The enactment of the Municipal Law in 1309 provided a suitable vehicle for heavy interventions in the old urban fabric; the law of widening and developing the streets and alleys in 1933, the first echo of Hussman urban planning and as a symbol of modernity were revealed. Two cruciform streets tear apart the old fabric of the city, crucifying the old city and separating the elements of urban spaces. The street is considered as a powerful tool in the city and becomes a dominant element that no element can deal with it compared to previous periods.The discourse of absolute Pahlavi modernism in the form of spatial representation has created a city with a body, image, face and structure different from Tehranchr('39')s past. In other words, the Pahlavi discourse has represented new spaces through hegemony and domination. Some of the social changes in Tehran in this period that distinguish it from previous periods are social and cultural changes including improving education, building a university, rejecting the hijab, reviving the Persian language by the language of academy, and immigration. Rural and urban population growth, expansion of government offices and the formation of a new administrative class ; Economic and infrastructural changes, urban planning and architecture, including Tehran city development plan, implementation of Baladieh law, establishment of Bank Melli Iran, construction of Mehrabad airport, emergence of new urban activities and functions, construction of cruciform streets, squares, bazaar  ; Political changes include the emergence of a new bureaucracy, the consolidation of central government power, the formation of a modern army, the concentration of state affairs in the capital, the establishment of new urban divisions, relations with European countries, and their role in governance.Totalitarian modernism, in order to achieve its enlightened menus, has to consolidate the bureaucratic system. State cities that are already in a semi-independent relationship with the center can only be the executor of the Cairo government bureaucracy in their new affiliate relationship. Following the Pahlavi bureaucratic approach, the city was given priority both as a physical manifestation of the current thinking of the time and as a platform for the forthcoming developments for organizing. Any urban regulation will inevitably lead to a cessation of organ development. On the other hand, with the seriousness of the issue of private property, the necessity of developing a new urban system became more apparent.

    Conclusion

    The urban plans of the 1930s clearly show how the relationship between the inhabitant and the resident and the relationship between the city and society sought an instrumental relationship, and for this reason, this relationship and through it, development was considered as an external matter and with no worries, they have made a historical break by discarding previous social, economic, and cultural formations. Without worrying that man achieves being through habitation. The result is not only the physical disintegration of the city, but also the disintegration of the socio-cultural organization. Henceforth, the city is the place of crystallization of socio-cultural and physical-spatial distinctions that arise due to the demand for capital and the mercantile circulation of goods and capital, and through the indiscriminate occupation of land as the main element of trade in opposition to biological methods. It even offers its own climatic conditions.

    Keywords: Discourse, urban space, Pahlavi, Foucault, Lefebvre
  • غلامرضا حقیقت نایینی*، محمد شیخی، مرتضی محمودی مهماندوست

    بررسی تاریخ و شواهد زیست در محلات سنتی ایران مبین ساختار و نظام کالبدی و اجتماعی منسجم و خودساخته و بیان گر مفاهیم عالیه سکونت انسان است. در حالی که محلات امروز به تبع تغییر الگوی زیست و توسعه های نوین شهری، دیگر از مشارکت اهالی و نظام خود انگیخته محله محوری برخوردار نیستند. لذا توجه به اصول و آموزه های حاکم بر جریان زندگی اجتماعی و مفاهیم متعالی سکونت محله سنتی برای ارتقاء کیفی زیست در شهر امروز امری ضروری است. هدف از این پژوهش، بازشناسی مفهوم سکونت در محلات تهران در دوره قاجار و پهلوی و روش تحقیق، ترکیبی از روش های تفسیری تاریخی و تحلیل محتوای داده ها است. این پژوهش ابتدا مختصری به تعریف و مفهوم محله پرداخته؛ سپس عوامل ادراک مفهوم محله و ویژگی ها و شاخص های هر عامل و نحوه ردیابی آن از محتوای متون ارائه شده است. درنهایت در بررسی متون به بازشناسی جریان زندگی و تجارب زیسته ساکنان محلات تهران پرداخته شده که این بخش با بهره گیری از چند تاریخ نوشته فرهنگی اجتماعی از محلات تهران صورت پذیرفته است. نتیجه این که عوامل و معیارهای ادراک مفهوم محله حاکی از نقش اجتماعی و مشارکت شهروندان در جنبه های مختلف سکونت از جمله امور خیر و نهضت های اجتماعی سیاسی در محلات است. محلاتی که مکان ظهور و تبلور ارزش های اجتماعی و فرهنگی از جمله وقف، نیکوکاری، احترام به بزرگان و دستگیری محرومان بوده؛ در حالی که مفاهیم قلمرو، سلسله مراتب و حریم در کالبد محله و ادراک ساکنان تعریف و نمود یافته و به واسطه تامین نسبی بسیاری از خدمات در محله و آرامش حاکم بر سکونت اجتماعی، ساکنان از رضایت مندی نسبی برخوردارند. در نتیجه ساکنان خود را جزئی از محله دانسته و می توان تبلور تعلقات مکانی به محله را در ابعاد مختلف کالبدی، رفتاری و معنایی شاهد بود.

    کلید واژگان: محله, ادراک مفهوم محله, تهران, قاجار, پهلوی, تاریخ نوشته های فرهنگی و اجتماعی
    Gholamreza Haghighat Naini*, Mohammad Shaikhi, Morteza Mahmoudi mehmandoost

    A survey of the history and evidence of life in traditional Iranian neighborhood reveals a coherent, self-made physical and social structure and system that expresses the transcendent concepts of human dwelling. Neighborhoods today due to changing lifestyles and new urban developments, do not have the participation of locals and the self-made neighborhood system. Therefore, it is imperative to pay attention to the principles and teachings of the social life and transcendent concepts of traditional living to enhance the quality of life in today's city. The purpose of this study is to recognize the concept of dwelling in the neighborhoods of Tehran during the Qajar and Pahlavi periods and the research method is a combination of historical interpretation methods and data content analysis. This study first briefly defines the concept of neighborhood; then the factors of perception of neighborhood concept and characteristics and specifications of each factor and how to trace it from the content of the texts are presented. Finally, in the literature research, the recognition of the life and lived experiences of the dwellers of Tehran neighborhoods is discussed; this section is based on a number of social cultural writings from Tehran neighborhoods. The result is that the factors and criteria of perception of neighborhood concept demonstrate the social role and participation of citizens in different aspects of dwelling, including good affairs and social-political movements in neighborhoods. Neighborhoods that have been a place for the presentation and emergence of social and cultural values including dedication, charity, respect for elders, and the arrest of the deprived; whereas concepts of territory, hierarchy and privacy are defined and appearanced in neighborhood physics and perceptions of dwellers and they are relatively satisfied with the provision of many of the services in the neighborhood and the mental relaxation of social dwelling. As a result, dwellers have considered themselves part of the neighborhood and the emergence of place belongings to the neighborhood can be understood in various physical, behavioral, and semantic dimensions.

    Keywords: Neighborhood, Perception of neighborhood concept, Tehran, Qajar, Pahlavi, Cultural, Social Historic-writtens
  • پروانه شاه حسینی*، هاله معیری

    مشارکت و فعالیت های داوطلبانه افراد در رتق و فتق امور مختلف به ویژه در امور حمایتی و فقرزدایی، همواره بخشی از فعالیت های بشر را به خود اختصاص داده است. موضوعی که فراهم آورنده پایداری و بقای نظم و انسجام اجتماعی و به تبع آن تنظیم اجتماعی است. یکی از راه های مشارکت اجتماعی، وقف است که گروه های اجتماعی از جمله زنان با انگیزه های مختلف، بدان مبادرت می ورزند. هدف این تحقیق بررسی چگونگی مشارکت زنان شهر تهران در امور اجتماعی از طریق وقف در دوره های قاجاریه و پهلوی است. روش تحقیق از نوع اسنادی-توصیفی است. جامعه آماری تمام زنان واقف شهر تهران در دوره های مورد بررسی است که اطلاعات آنها در دسترس می باشد. اطلاعات وقفی زنان واقف شهر تهران از منابع معتبر جمع آوری و با استفاده از روش های آماری و مدل AHPتحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که زنان شهر تهران با داشتن حق مالکیت بر اموال خود و استقلال مالی امکان مشارکت در امور اجتماعی را برحسب گرایش خود داشته اند. هرچند در هر دو دوره مورد بررسی، وقف مذهبی جایگاه بالاتری را نسبت به اهداف دیگر داشته، در دوره قاجاریه بخشی از توسعه و عمران شهر تهران با عمل به وقف محقق می شده است. نوع مکان های وقفی با طبقه اجتماعی واقفان ارتباط نزدیکی دارد. از این رو از آنجا که اکثر زنان واقف شهر تهران در دوره قاجاریه عمدتا از طبقه اشراف و اعیان بوده اند.، بیشترین مکان وقفی آنها تجاری با گرایش به دکان است، که در دوره پهلوی با جایگزینی طبقه متوسط به مسکونی با گرایش به خانه تغییر کرده است.

    کلید واژگان: زنان واقف, مالکیت, مشارکت اجتماعی, قاجاریه و پهلوی, تهران, AHP
    parvaneh shahhoseyni*

    People's voluntary contributions and activities to manage various affairs, especially in supportive affairs and poverty alleviation, have always been a part of human activities. Endowment or vaqf is one of the ways of social contribution that social groups, including women, are engaged in. The purpose of this research is to identify how women in Tehran participated in vaqf-related social activities during the Qajar and Pahlavi periods. The research method is documentary-descriptive. The statistical population includes all the endower women of Tehran city in the studied periods whose information is available. The vaqf-related data of these endower women were collected from valid sources, and were analyzed using statistical methods and AHP model. The findings show that the women of Tehran, having the right to own property and financial independence, have had the opportunity to participate in social affairs according to their tendency. Although in both studied periods, the religious motivation for vaqf had a higher position than other motivations, during the Qajar period, part of the development and Construction process of Tehran city has been accomplished through vaqf. The type of endowment sites is closely related to the social class of the endowers. Therefore, since most of the women in the city of Tehran during the Qajar period were mainly from the aristocracy and the lords, their most endowed sites is commercial, with a tendency towards dokan (old small store or shop), which in the Pahlavi era, was replaced with residential sites, especially home.

    Keywords: Endower Women, Ownership, Social Participation, the Qajar, Pahlavi, Tehran, AHP
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال