جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « آبرفت ها » در نشریات گروه « علوم انسانی »

دندروژئومورفولوژی با استفاده از درختان به عنوان آرشیوهای طبیعی یا شاهدان خاموش به بازسازی فرایندهای ژئومورفولوژیکی می پردازد. در ژئومورفولوژی رودخانه ای، فرایندهای جریانی بر مورفولوژی درختان درون بستر و حواشی رودخانه تاثیر گذاشته و سبب زخم خوردگی، کج شدگی، شکستگی ساقه و شاخه و بیرون زدگی ریشه یا حتی مدفون شدن بخشی از ساقه درخت در آبرفت می شوند. بازسازی این تغییرات و تعیین سن رخداد این فرایندها از طریق آنالیز حلقه های رشدی ساقه و ریشه های بیرون زده درختان امکان پذیر است. هدف این تحقیق بازسازی فرایند فرسایش و آبرفت گذاری در حاشیه بستر رود نکا با استفاده از دندروژئومورفولوژی می باشد. بنابراین پس از بازدید منطقه و جمع آوری اطلاعات اولیه و تعیین موقعیت نمونه ها، تعداد 7 نمونه ریشه و51 نمونه ساقه از درختان سپیدار حاشیه و درون بستر رودخانه برداشت شد.پس از آماده سازی نمونه ها تعداد و عرض حلقه ها با استفاده از میز دیجیتالی LINTAB و برنامه نرم افزاری TSAPWIN با دقت 1:100 میلی متر شمارش و اندازه گیری شد و اولین سال برون زدگی ریشه و سن پادگانه های آبرفتی بازسازی گردید. نتایج نشان داد که سیل سال های 2003، 1999،2008 و 1996 به ترتیب بیشترین نقش را در برون زدگی ریشه های این درختان داشته اند و از مجموع 7 نمونه ریشه، اولین سال برون زدگی ریشه در 3 مورد سال 2003، دو ریشه در سال 1999، یک ریشه در سال 2008 و یک ریشه در سال 1996 برونزد یافته است. همچنین از 51 نمونه گرفته شده جهت بازسازی پادگانه های آبرفتی، سن 34 نمونه در هماهنگی با سن پادگانه آبرفتی می باشد و تعداد 7 قطعه پادگانه بازسازی و تعیین سن شد که قدیمی ترین آن ها 33 سال سن دارد. بنابراین نتایج نشان می دهد که استفاده از روش دندروژئومورفولوژی در این منطقه روش کارآمدی برای بازسازی فرایندهای رودخانه ای است و علاوه بر رخداد سیلابی m3/sec2000 سال 1999 که بیشترین تاثیرات را در ژئومورفولوژی رودخانه داشته ، سیلاب های با دبی حدود m3/sec 300 نقش موثری را در ژئومورفولوژی این رود و تغییر فرایندهای فرسایشی و آبرفت گذاری رود دارند.

نیاکان تیز هوش و کاردان ما می دانستند که ایران، سرزمین خشک سالی و سیل است. آنان دریافته بودند واریزه های بادبزنی شکل و مخروط های آبرفتی بسیار تراوا بوده، سیلاب ها را به آسانی به زیرزمین فرستاده و چشمه هایی پر برکت را در پایاب آن ها ایجاد می کنند. پیامد دنبال کردن رگه های آبی در زیرزمین پیدایش کاریز، بهترین سامانه گردآوری و آب رسانی بود. این ابتکار، ایران را به سرزمین خشک سالی، سیل و کاریز تبدیل کرد. به روایتی، ایران در پنجاه سال پیش دارای پنجاه هزار رشته کاریز بود که آبدهی سالانه آن ها را شانزده میلیارد مترمکعب، برابر بده رود کارون در آن هنگام، برآورد کرده بودند. با آنکه آمار مزبور تایید نشده اند، دست کم گویای این واقعیت است که چنانچه کاریز نبود، بسیاری از آبادی های بزرگ و کوچک ما نیز نبودند.