جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « سرخه » در نشریات گروه « علوم انسانی »

سیاوش، پسر کی کاووس یکی از شاهزادگان دلاور و پاکدامن شاهنامه است که پس از تولد او، مادرش ناپدید شد و به ناچار تا هفت سالگی بدون سرپرستی پدر و محروم از مهر مادری، نزد خاندان زال و زیرنظر رستم پرورش یافت آن گاه پس از هفت سال با برخورداری از منش های پهلوانی، سواری، تیراندازی و آشنایی با فنون رزم و بزم که از جهان پهلوان، آموخته بود به نزد پدر بازگشت. فردوسی در شاهنامه، از سیصد زن نام می برد که، تنها شخصیت سودابه را منفی و درخور سرزنش معرفی می کند. زیرا او را منشا فاجعه ی کشته شدن سیاوش می داند. پس از شهادت مظلومانه سیاوش، سرخه پسر افراسیاب، به فرماندهی سی هزار سپاهی به نبرد با رستم به مرزهای ایران روانه می شود. سرخه در نخستین رویارویی با سپاه ایران با فرامرز پسر دلاور رستم فرمانده سپاه ایران روبرو شد. فرامرز با نیزه مخصوص خویش، او را از اسب فرو می افکند اما سرخه به یاری یکی از سرداران ترک از صحنه نبرد می گریزد و فرامرز بی درنگ در پی او اسب می تازد و او را گرفتار می کند و با دست بسته به اردوگاه ایرانیان می برد. پس از این که رستم به لشکرگاه رسید با مشاهده سرخه، آتش کین خواهی در دلش شعله ور گردید پس دستور داد او را به بیابان ببرند و همان گونه که تورانیان سر سیاوش را بریده اند، سرش را با خنجر و در همان تشت از تن جدا کرده، پیکر بی جان او را از پای به دار بیاویزند. این پژوهش مانند دیگر پژوهش های علوم انسانی به روش تاریخی و با مراجعه به اسناد و منابع کتابخانه ای، انجام پذیرفته و به این نتیجه رسیده است که داستان سرخه برداشت و تکرار داستان سیاوش است همانگونه که داستان فرود سیاوش قرینه ای از تراژدی رستم و سهراب بود و فردوسی برای اثربخشی بیشتر داستان ها این قرینه سازی ها را انجام داده تا در حافظه مخاطب نقش ببندد.