جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « ماکیاولی » در نشریات گروه « علوم انسانی »
-
برای تبیین و توضیح موضوعات سیاسی از جمله در حوزه سیاست و حوزه تمدن شرق، کلیله و دمنه یکی از آثار برجسته به شمار می رود که اندیشمندان متعلق به حوزه تمدن غربی بیش از شرقی ها بر آن اذعان دارند. فرضیه اصلی این مقاله آن است که کلیله و دمنه که درونمایه اصلی آن پنج سده پیش از میلاد مسیح پایه ریزی شده است، با اثری به نام شهریار که دو هزار سال پس از آن نوشته شده، در حوزه اخلاق و اخلاق ستیزی مشابهت هایی دارد. موقعیکه دو شخصیت اخلاق گریز یعنی شیر و شهریار را بر پایه روش شناسی کارن هورنای از نظر تیپولوژی، منش و رفتار با هم مقایسه می کنیم، مشابهت هایی میان آن دو می یابیم. لیکن حتی در همین حوزه مسائل اخلاقی، پیامی را که کلیله و دمنه به خواننده منتقل می کند با آنچه شهریار واگویی می نماید، تفاوت ها بسیار چشمگیر است. بر روی هم در کلیله و دمنه زیر پا نهادن اصول اخلاقی نکوهش می شود حال آنکه در شهریار فرمانروا مجاز است اخلاق را زیر پا بگذارد بدون اینکه سرزنش و یا نکوهش گردد.
کلید واژگان: اخلاق, پاد اخلاق, ماکیاولی, شهریار, کلیله و دمنه}To clarify and explain political issues, including in the field of politics and the field of Eastern civilization, "Kalila-Demna" is considered one of the prominent works that the thinkers belonging to the field of Western civilization acknowledge more than the Eastern ones. The main hypothesis of this article is that Kalila-Demna, whose main theme was founded five centuries before Christ, has similarities in the field of ethics and anti-ethics with a work called "Prince" which was written two thousand years later. When we compare the two amoral characters, "Lion" and "Prince" based on Karen Horne's methodology in terms of typology, character and behavior, we find similarities between them. But even in this area of moral issues, the difference between the message that Kalila-Demna conveys to the reader and what Prince says is very significant. On the other hand, in Kalila-Demna, violating moral principles is condemned, while in Prince, the ruler is allowed to violate morals without being blamed or condemned.
Keywords: Ethics, Machiavelli, Kalila-Demna, Prince, Antimoral} -
سیاست برای فیشته یکی از مهم تری مسائلی است که رد پای آن تقریبا در همه دوره های فکری اش قابل مشاهده است. او در دوره ینا کتاب مهم بنیادهای حق طبیعی و در دوره برلین مقاله درباره ماکیاولی و کتاب خطابه هایی به ملت آلمان را در فلسفه سیاسی می نویسد. سیاست نظری فیشته در گسستی که ماکیاولی میان مبانی متافیزیکی با سیاست نظری ایجاد می کند منطق خود را به دست آورده و نظریه ای فلسفی برای سیاست تدوین می کند. مساله اساسی نوشتار حاضر این است که نشان دهد چگونه فلسفه سیاسی فیشته در دوره ینا برای اینکه قابل فهم شود بدون درک فلسفه سیاسی ماکیاولی ممکن نیست؟ نگارنده در این مجال سعی می کند تا با روش توصیفی - تحلیلی توضیح دهد که فیشته با اینکه جهان اخلاقی را غایت مناسبات سیاسی می دانست، اما از بسیاری جهات در سیاست پایبند منطقی است که ماکیاولی در سیاست ایجاد می کند. او با تاثیرپذیری از ماکیاولی مناسبات سیاسی را بر پایه واقعیت موثر معنی می کند و با بنیادی دانستن سیاست در تکوین آگاهی، خودآگاهی و ابژکتویته همانند ماکیاولی برای سیاست نقش تکوینی قائل می شود و با اعتقاد به اینکه استبداد سیاسی نقش کانونی در تعین قانون اساسی دارد مطلق خود را به شهریار ماکیاولی نزدیک می سازد.کلید واژگان: فیشته», ماکیاولی», سیاست», اخلاق», واقعیت موثر»}Fichte's effect of Machiavelli's effective reality in politics and overcoming it in the moral sphereThere is no mention of Machiavelli in Fichte's works until 1806. In 1806, Fichte spoke about Machiavelli for the first time in the article "About Machiavelli", then in the book "Addresses to the German Nation" written in 1808, he finds Machiavelli important again and tries to Inspired by Machiavelli, who introduced the concept of the nation in political philosophy, to create a logic to explain the German nation, for this purpose, by receiving the similarity between the state of faith and the Italian two centuries ago, he speaks of a nation that in the states Has spread its local small. In his view, the concept of the German nation is a common situation and condition that is scattered throughout the entire geography of Germany and as a common reality, gathers all German people and intellectuals under one general reality. In his speeches, he is looking for a way to reduce the cultural and political influence of France over Germany. Fichte states that if Germany wants to be saved from political and cultural backwardness, the way is to develop and reveal the inner power of the German nation instead of relying on external power.Although Fichte did not mention Machiavelli in the period of Jena when he wrote his two important books, namely, the doctrine of knowledge and the foundation of natural right, it is apparently in this period that Fichte, like Machiavelli, used effective truth in explaining relations in explaining politics. He finds it important to be political and with this explanation he goes to the establishment of his political system. He does not mention Machiavelli in the foundation of natural right where he explains his philosophy of right and politics, but Fichte seems to have been influenced by Machiavelli in his theoretical politics. In this way, although in Fichte's works, we encounter Machiavelli in the Berlin period, that is, the time when nothing was left of Germany but multiple weak governments, but in the Jena period, he also in political philosophy, in a way, in the land that Machiavelli in Shahriar creates and explains his political philosophy.The main problem of this article is to show how Fichte's political philosophy in the Jena period cannot be properly understood without considering Machiavelli's political thought and situation. Although Fichte considered the moral world to be the end of political relations, in many ways he adheres to the logic that Machiavelli creates in politics. Influenced by Machiavelli, he interprets political relations based on effective truth, and considering national unity, the rule of law and public interests as fundamental, he explains rights and politics through recognition. By explaining law and politics, Fichte brings politics, which in Machiavelli was considered the center of human relations, into the realm of consciousness and objectivity, and in this way, the logic of Machiavelli's politics is implemented in the realm of philosophy and opinion. bringsThe author has written this article with a descriptive and analytical method, and the author's goal in writing this article is to present a picture of Fichte's subjective idealism, based on which to show how Fichte's philosophical ontology interacts with the issues that Machiavelli was involved with in his political thought, and ontology Philosophically, he fertilizes himself in the shadow of the possibilities created in Machiavelli's political thought, and in this way, Fichte's subjective idealism can be explained in the political situation and national unity of Germany.ConclusionFrom what has been said, Machiavelli was able to activate the intellectual errors of classical political thought through the effective truth plan in the political system, and by destroying the old political foundations, he built his politics on its ruins. , presented a logic for politics that after him many thinkers of political philosophy, including Fichte, were influenced by it. Although Fichte was an idealist in the ethical system and also in politics he considered the ethical system as an end for the political system, but in many ways he thinks in politics based on the logic that Machiavelli founded the political system on. For this reason, the explanation of Fichte's political philosophy cannot be understood without considering the territory that Fichte opens in theoretical politics.Keywords: Fichte», Machiavelli», Politics», Ethics»}
-
دانش نامه علوم سیاسی، پیاپی 10 (بهار 1402)، صص 172 -199
رابطه دین و قدرت سیاسی یکی از مسایل مهم در باب نظام فکری و عمل سیاسی است. پژوهش حاضر با روش تحلیلی- تطبیقی رابطه دین و سیاست در آثار و نگاشته های تنسر و آرای ماکیاولی است. لذا با روشی مقایسه ای و نیز با کاربست روش اسکینر در فهم منطق درونی متون، نوشته های تنسر را با تمرکز بر انگاره های دینی-سیاسی آن در تطابق با آرای ماکیاولی در کتاب هایش موردبررسی قرارگرفته است. ازاین رو سوال اصلی پژوهش براین است که رابطه دین و سیاست از منظر ماکیاولی و تنسر چیست؟ یافته ها پژوهش براین است که ماکیاولی براین پندار بود که دین و سیاست دو عنصر مجزا و در مواردی که باهم تلاقی داشته باشند، سیاست بر دین تقدم ویژه دارد. درمجموع می توان گفت که جوهره اصلی آثار تنسر و ماکیاولی این است که می بایست میان دین و ملزومات سیاست تفاوت و تمایز جدی قایل شد. اگرچه در آثار تنسر همسویی دین و سیاست کاملا ملموس است، ولی در رابطه دین و سیاست، همیشه دین به نفع سیاست و قدرت، درپوششی از مصلحت و بدعت کنار گذاشته شده است.
کلید واژگان: دین, سیاست, ماکیاولی, تنسر, اسکینر}The relationship between religion and political power is one of the important issues regarding the intellectual system and political action. The current research with analytical-comparative method is the relationship between religion and politics in the works and writings of Tensor and Machiavelli. Therefore, with a comparative method and also with the application of Skinner's method in understanding the internal logic of the texts, Tensor's writings have been examined by focusing on his religious-political ideas in accordance with Machiavelli's opinions in his books. Therefore, the main research question is what is the relationship between religion and politics from the perspective of Machiavelli and Tensor? The findings of the research show that Machiavelli believed that religion and politics are two separate elements, and in cases where they intersect, politics has special precedence over religion. In general, it can be said that the main essence of Tensor's and Machiavelli's works is that there should be a serious difference and distinction between religion and the necessities of politics. Although in Tensar's works, the alignment of religion and politics is quite tangible, but in the relationship between religion and politics, religion has always been left aside in favor of politics and power, under the guise of expediency and heresy.
Keywords: religion, politics, Machiavelli, Tensor, Skinner} -
در تاریخ فلسفه اخلاق، هرگاه از واژه فضیلت یاد شده، تعابیر تحسین برانگیزی به همراه داشته اما، ماکیاولی شاید برای نخستین بار از فضایلی برای حاکمان پرده بر می دارد، که نه تنها تحسین برانگیز نیستند که برای یک مخاطب بیرونی نفرت انگیز خواهد بود. بنا به تفسیر مشهور، ماکیاولی وظیفه حکومت حفظ اقتدار و تامین امنیت و رفاه برای مردم است و نه ترویج اخلاق. پس اگر در مقام تعارض بین این دو قرار گرفتیم، شهریار بی هیچ تاملی باید اخلاق را قربانی سازد. این نگاه ماکیاولی به مذاق اندیشمندان خوش نیامده و لذا ماکیاولیسم همواره یک عبارت همراه با تحقیر برای کسانی بوده که حاضر شده اند برای حفظ قدرت اخلاق را زیر پا بگذارند. اما باید توجه کرد دستورات ماکیاولی را اگر در دستگاه اخلاق فایده گرا بسنجیم، لزوما غیراخلاقی نیست. در میان فیلسوفان مسلمان نیز غزالی به ویژه در در نصیحت الملوک توصیه هایی مشابه ماکیاولی دارد. اگرچه پیشنهادهایی که غزالی به حاکم می کند گاه از جنس مجرمانه است، لیکن تفاوت در مبانی و نوع رویکرد اخلاقی بین ماکیاولی و غزالی، سرنوشت متفاوتی را رقم خواهد زد. چون غزالی بر خلاف ماکیاولی، فضیلت گراست و اتفاقا فایده گرایی را نقد می کند.
کلید واژگان: فضایل مجرمانه, ماکیاولی, غزالی, شهریار, نصیحت الملوک}In the history of Ethics, whenever the word virtue has been mentioned, it has brought admirable interpretations, but Machiavelli, perhaps for the first time, reveals virtues for rulers, which are not only not admirable, but will be repulsive to an outside audience. According to the famous interpretation, Machiavelli's duty of government is to maintain authority and provide security and welfare for the people, not to promote morality. So, if we are in a position of conflict between these two, Shahriar should sacrifice morality without any hesitation. This view of Machiavelli was not liked by thinkers and therefore Machiavellianism has always been a term with contempt for those who are willing to violate morality to maintain their power. But it should be noted that Machiavelli's orders are not necessarily nonmoral if we measure them in the utilitarian system. Among the Muslim philosophers, Ghazali has similar advice to Machiavelli, especially in the Nasihat al-Muluk. Although the suggestions that Ghazali makes to the ruler are sometimes criminal, but the difference in the foundations and type of moral approach between Machiavelli and Ghazali will determine a different fate. Because Ghazali, unlike Machiavelli, is a virtuoso and by the way criticizes utilitarianism.
Keywords: Criminal virtues, Machiavelli, Al-Ghazali, The Prince, Nasihat al-Muluk} -
با تفکر ماکیاولی ،دریچه ای تازه از سیاست به روی جهان گشوده می شود.و سنگ بنای آن جهان، استقلال و انسانمداری است.ماکیاولی نخستین متفکر سیاسی است که یا تعیین مفهوم سیاست به منزله عملکرد استراتژی قدرت ،راه را برای نظریه سیاسی مدرن می گشاید. دو کتاب اصلی ماکیاولی شهریار و گفتارها می باشد.بررسی کتاب شهریار ماکیاولی سیاست را با دو مفهوم قدرت و قانون مشخص می کند.به همین دلیل او سیاستمداران را به ارتشی قوی و قانونی مدون توصیه می کند.ارتش قوی برای حفاظت از تمامیت ارضی و دفاع از مرزهای یک کشور و قانون مدون برای نگاه داشتن مردم و ایالتها در زیر یک پرچم واحد می باشد.او برای قانون مدون ابتدا مطالعه تاریخ و سپس استنتاجات صحیح ازحوادث را برای مورخان و سیاستمداران سفارش می کند.چون هر که تاریخ بداند مسلط بر اوضاع و احوال مردمان است.چراکه حوادث تاریخی معمولا تکرار شدنی هستندکتاب دیگر ماکیاولی یعنی گفتارها به منزله دستورالعملی مدون درخصوص شهریار یا رییس جمهور می باشد. این مقاله در پنج فصل و نتیجه گیری به تاثیر نظریات ماکیاولی در سلوک سیاسی بعد از خود پرداخته است.
کلید واژگان: سیاست, ماکیاولی, رنسانس, تجدد, فلسفه سیاسی باستان} -
در حالی که نسبت دین و سیاست از مسایل اساسی در بررسی سامان فکر و کنش سیاسی عصر ساسانی به شمار می رود؛ انگاره غالب آن است که سیاست و فرمانفرمایی این دوران بیشتر بدست موبدان، بر مدار آیین زرتشتی و برای تقویت و تحکیم آن بوده و بدین سان سیاست ساسانیان دین محور تلقی می گردد. این پژوهش کوششی است در جهت بازاندیشی در این انگاره مالوف با بازخوانی رابطه دین و سیاست در پرتو بررسی تطبیقی متن نامه تنسر به گشنسپ با انگاره های ماکیاولی در این حوزه. از این بازخوانی چنین به نظر می رسد که راهبرد و رویکرد بنیادگذاران ساسانی به نسبت مقولات دین و سیاست را باید نه دین محور، بلکه ایران محور و ایران گرایانه دانست. محور کنش و اندیشه سیاسی آنان امر سیاسی و ایرانی است با کاربست ابزار دین .
کلید واژگان: اردشیر, ایران, دین, ساسانیان, سیاست, ماکیاولی, نامه تنسر}While the relationship between religion and politics is considered one of the basic issues in the study of the political thought system and action of the Sassanid era, the prevailing idea is that the politics and commanding of this era was mostly in the hands of Mobdanbar, the circuit and clergies in Zoroastrianism, to strengthen and consolidate it. Sassanid politics is thus considered to be religion-oriented.. This research is an effort to rethink this familiar concept by re-reading the relationship between religion and politics in the light of the comparative study of the text "Letter of Tansar to Goshnasp" with the ideas of "Machiavelli" in this field. From this reading, it seems that the strategy and approach of the Sassanid founders in relation to the categories of religion and politics should not be considered religion-oriented, but rather as Iran-oriented and Iranist. The axis of their political action and thought is in consequence political and Iranian, using the tools of religion.
Keywords: Iran, religion, Sassanids, Machiavelli, Tansar letter} -
ماکیاولی فیلسوفی است قدرت گرا که نظریات اخلاقی خود را در قالب نظریات سیاسی خویش مطرح نموده و متناسب با مبانی فکری خود، در باب معیار فعل اخلاقی نظراتی ارایه کرده است. به باور ماکیاولی معیار فعل اخلاقی رسانندگی انسان به هدف و غایت اصلی زندگی است. وی غایت اصلی زندگی را قدرتمندی انسان می دانست و افعال آدمی را در صورتی اخلاقی می شمرد که فرد را برای رسیدن به قدرت مادی توانمند سازد. از منظر وی «قدرت» ارزش ذاتی دارد و برای رسیدن به آن، انسان مجاز است از هر روشی استفاده کند. درواقع از منظر او ملاک اخلاقی بودن یا نبودن یک فعل (نظیر دروغ گویی) رسانندگی انسان به کمال یعنی قدرت است. او معتقد بود: هدف وسیله را توجیه می کند و برای رسیدن به هدف والا (قدرتمندی انسان)، از هر نوع رفتاری می توان استفاده کرد. آیت الله مصباح یزدی معتقد است: برای تعیین ملاک خوبی و بدی افعال انسان، ابتدا باید به شناخت صحیحی از انسان، ابعاد وجودی او، سعادت و شقاوت وی، کمال و هدف نهایی او دست یافت تا بتوان در گام بعد معیار صحیح ارزشمندی افعال اخلاقی انسان را تعیین کرد. ایشان معتقد است: رسیدن به قدرت محدود مادی نمی تواند معیار خوبی برای رساندن انسان به حیات ابدی معنوی و اخلاقیات باشد. در این مقاله دیدگاه ماکیاولی درباره معیار فعل اخلاقی به شیوه توصیفی تحلیلی تبیین شده و براساس مبانی انسان شناسانه آیت الله مصباح یزدی ارزیابی گردیده است.
کلید واژگان: معیار فعل اخلاق, اخلاق, انسان شناسی, ماکیاولی, آیت الله مصباح یزدی} -
ماکیاولی با کشف واقعیت موثر و سپس، ایجاد نسبت میان واقعیت موثر با مفاهیمی چون مناسبات انسانی، ملت و نجات میهن، موفق می شود تفسیری جدید از اخلاق، فضیلت و نسبت آن با واقعیت زندگی ارایه دهد و تصور سنتی از اخلاق را در نسبت با زندگی دگرگون سازد. او با قراردادن مناسبات انسانی و مصلحت عمومی در اکتشاف قانون اخلاقی، زمینه را برای تصور هگل از اخلاق انضمامی و دین قومی فراهم آورد. هگل باتوجه به این تصور ماکیاولی است که ایده اصلی پدیدارشناسی روح را که همان ایجاد رابطه دیالکتیکی میان دوگانه آسمان و زمین است به دست آورد. براین اساس، تناقض اخلاق با طبیعت و میل انسانی از میان می برد و به واسطه پروراندن اخلاق از ریشه های خواست، میل و طبیعت انسانی، اخلاق را در کلی به نام روح قومی و عرفی قابل درک معرفی کند. همچنین باتوجه به امکانی که واقعیت موثر ماکیاولی در اختیار هگل قرار می دهد، او موفق می شود نسبتی میان ایدیالیسم و ریالیسم برقرار کند و استخراج ایدیالیسم از درون ریالیسم را توضیح دهد. نگارندگان در این مجال می کوشند که با ارایه تفسیری نو از شهریار مدرن ماکیاولی و نشان دادن امکانات فلسفی بزرگی که این اثر در اختیار فلاسفه بعد از خود، خصوصا هگل، قرار می دهد، نسبتی میان منطق شهریار ماکیاولی و تکوین منطق پدیدارشناسی روح برقرار کنند.
کلید واژگان: ماکیاولی, واقعیت موثر, شهریار, روح مطلق, هگل}By discovering effective reality and then establishing a relationship between effective reality and concepts such as human relations, the nation, and the salvation of the homeland, Machiavelli succeeds in devising a new interpretation of morality, virtue, and its relation to the reality of life. By placing human relations and the public interest in the exploration of moral law, he paved the way for Hegel’s conception of concrete morality and ethnic religion. It is according to Machiavelli’s idea that Hegel came up with the basic idea of the phenomenology of the soul, which is to establish the dialectical relationship between heaven and earth. Accordingly, the contradiction between morality and human nature and desire is eliminated, and by cultivating morality from the roots of desire, human desire and nature introduce morality in general in the name of an understandable ethnic and customary spirit. Also, given the possibility that Machiavelli’s effective reality gives him, Hegel succeeds in establishing a relation between idealism and realism and explains the extraction of idealism from within realism. In this regard, the authors try to establish a relation between the logic of Prince Machiavelli and the evolution of the phenomenological logic of the soul by presenting a new interpretation of the modern Prince Machiavelli and showing the great philosophical possibilities that this work offers to philosophers after him, especially Hegel.
Keywords: Machiavelli, effective reality, prince, Absolute Spirit, Hegel} -
پیش از ماکیاولی برای اینکه گذار از سوژه به ابژه قابل توضیح باشد مفاهیمی نقش محوری در گذار از سوژه به ابژه و یا بالعکس را توجیه می کرد که اساسا مفاهیمی الهیاتی - متافیزیکی به حساب می آمدند، اما ماکیاولی در اندیشه سیاسی خود به تعریف جدیدی از نسبت هست و باید دست یافت که بعدها هگل در تفسیری پیچیده - و نقد دیدگاه کسانی چون کانت و فیشته که به جدایی قلمرو هست و باید پرداخته بودند - توانست در هستی شناسی خود از آن بهره بگیرد. هگل با تاثیر از ماکیاولی به جای استنتاج باید از امور انتولوژیکال و متعالی آن را در میانه واقعیات موثر این جهانی قابل جستجو دانست و به این وسیله توانست تقدم سوژه بر ابژه را که توسط کانت توضیح فلسفی یافته بود مورد انتقاد قرار دهد و رابطه دیالکتیکی میان آن دو را از ساحت هنجاری مطالعه کند. نگارنده در این مجال می کوشد تا با ارایه تفسیری جدید از مساله هست و باید در اندیشه ماکیاولی، منطق گذار هگل از سوژه به ابژه را توضیح دهد و چگونگی جایگزینی منطق هنجاری به منطق متعالی را در این باب به تفصیل آشکار کند.
کلید واژگان: ماکیاولی, واقعیت موثر, هست و باید, امر هنجاری, هگل}Before Machiavelli, in order to explain the transition from subject to object, he justified concepts that played a pivotal role in the transition from subject to object, or vice versa, which were essentially theological-metaphysical concepts, but Machiavelli in his political thought defined There is a new relation, and it must be achieved, that Hegel was later able to use in his ontology in a complex interpretation - and a critique of the views of the likes of Kant and Fichte, who are and should have dealt with the separation of territory. Influenced by Machiavelli, instead of inferring, hegel's ontological and transcendent affairs should be sought in the midst of the effective facts of this world, and thus he was able to criticize the precedence of subject over object, as philosophically explained by Kant, and the dialectical relation. Study between the two from a normative point of view. The author tries to present a new interpretation of the problem and must explain in Machiavelli's thought the logic of Hegel's transition from subject to object and how to replace normative logic with transcendent logic in this regard.
Keywords: Machiavelli, the effective reality, is, should be, the norm Hegel} -
حقیقت و ماهیت رابطه دین و قدرت سیاسی یکی از مسایل مهم در باب نظام فکر و عمل سیاسی دوره ساسانی است. این پژوهش کوششی مقدماتی در ارزیابی دقیق تر رابطه پیچیده و چندلایه دین و سیاست در اندیشه سیاسی ایران ساسانی با تحلیل تطبیقی رابطه دین و سیاست در کتاب عهد اردشیر و آرای ماکیاولی است. در این مقاله با روشی مقایسه ای و نیز با کاربست روش اسکینر در فهم منطق درونی متون، رساله عهد اردشیر را با تمرکز بر انگاره های دینی-سیاسی آن در تطابق با آرای ماکیاولی در شهریار و گفتارها مورد مطالعه قرار دادیم. بررسی ما نشان می دهد که اگر «کارکردهای سیاسی دین»، «ضرورت بازآرایی دین» و « تقدم مصلحت بر اخلاق» در نگاه ماکیاولی به رابطه دین و سیاست را معیار قرار دهیم، عهد اردشیر متضمن تمامی این عناصر در نگاه به دین در سیاست است. از این رو می توان این اثر را دربردارنده طرحی نظری از چگونگی و دقایق رابطه دین و سیاست دانست. اردشیر در عمل و نظر از همان آغاز یکداستان کردن ایرانیان به استفاده از ابزار دین و دقایق آن بدانسان که ماکیاولی سده ها بعد اندیشیده بوده است، اما به سبب فقدان مقدمات فکری و تاریخی، نمی توانسته همچون ماکیاولی نظریه پرداز دوران گذار باشد.کلید واژگان: اردشیر بابکان, دین, سیاست, ماکیاولی, مصلحت}The truth and nature of the relationship between religion and political power is one of the important issues regarding the system of political thought and action of the Sassanid period. This research is a preliminary attempt to more accurately evaluate the complex and multifaceted relationship between politics and religion in the political thought of Sassanid Iran with a comparative analysis of the relationship between religion and politics in the book of Ardashir and Machiavelli's views. In this article, with a comparative method and also using Skinner's method in understanding the internal logic of texts, we have studied the treatise of Ahd-e-Ardashir focusing on its religious-political ideas in accordance with Machiavelli's views on The prince and Discourses. Our study shows that if we measure the "political functions of religion", "the necessity of rearranging religion" and "the precedence of expediency over morality" in Machiavelli's view of the relationship between religion and politics, Ardashir's covenant includes all these elements in the view of religion in politics. And therefore this work can be considered as a theoretical plan of how and the minutes of the relationship between religion and politics. Ardeshir had thought in practice and opinion from the very beginning of unifying the Iranians using the tools of religion and its details, but due to the lack of intellectual and historical background, he could not be a theorist of the transition like Machiavelli.Keywords: Ardeshir Babakan, Ethics, Religion, Politics, Machiavelli, expediency}
-
فلسفه مدرن به یک معنای بسیار مهم، خصم فلسفه قدمایی بود و برای پیروزی در این نبرد می‌بایست دایره عمل خود را از حدود «شناخت» امر خوب و امر بد، به سطح وسیع‌تر «چگونگی رسیدن به» امر خوب و پرهیز از امر بد، بسط می‌داد. فلسفه مدرن و به تبع آن، فلسفه سیاسی مدرن لاجرم می‌بایست زمینه را برای یقینیاتی جدید فراهم می‌آورد و این کوشش برای غلبه بر الهیات-سیاسی وحیانی پیش از او، به عنوان جدی‌ترین چالش بر سر راه تجدد، امری ضروری محسوب می‌شد. بدین ترتیب فلسفه سیاسی جدید، وظیفه طراحی و تدوین این الهیات جدید را که متضمن موضوعات جدیدی برای یقین انسان‌ها بود، موضوعاتی که قرار بود جای موضوعات قدیمی را در ساحت عقل سلیم بگیرد، بر عهده گرفت. ما در این مقاله برآنیم تا تاملات سه تن از مهم ترین فیلسوفان سیاسی مدرن اولیه را از منظر کوشششان برای تدوین الهیات مورد بحث، از نظر بگذرانیم. به زعم ما هر یک از این سه، وجهی از این الهیات را بسط دادند که در نهایت به پشتوانه‌ای اقناعی برای رژیم‌های لیبرال‌دموکراتیک تبدیل شد. «ماکیاولی» بر ضعیف‌شدن انسان به واسطه تبعیت از اخلاق مسیحی و تن دردادن به اصل رستگاری نفس به عنوان وهمی که راه را بر رستگاری میهن بسته است، تاکید نمود. «هابز» بر بلایایی مثل جنگ و کشتار و ناامنی از یکسو و واماندن از رفاه و برآوردن امیال طبیعی بدن که رفته رفته قرار بود ذیل مفهوم خوشی، جای سعادت را در معنای قدمایی آن بگیرد، متمرکز شد. و در نهایت «اسپینوزا» در رساله الهیاتی- سیاسی که می‌توان از آن با عنوان انجیل لیبرال-دموکراسی سخن گفت، بر رد مداخله الهیات وحیانی در امر سیاست و تاکید بر حق طبیعی انسانی به مثابه یک ضرورت طبیعی تاکید نمود.
کلید واژگان: لیبرال دموکراسی, الهیات سیاسی, ماکیاولی, هابز و اسپینوزا}The question of “what is the good?” was the main characteristic of the Socratic political philosophy. However, the modern political philosophy had to pass this question and like its enemy (namely revealed theology) present a definite and tangible definition of “the good”. In other words, they had to show that philosophy, in addition to being the authoritative source of knowledge, can and must be the basis for promoting human life and a guide for attaining the good in practice. The role of Machiavelli, Hobbes, and Spinoza from this point of view is so prominent. It seems that the good they defended, was the true origin of the values of a liberal democratic regime. These philosophers recognized that the necessity of the dogmatic definition of the good necessitates a theological-rhetorical expression to persuade the addresses. Therefore, without comprehending this theological-rhetorical backbone, the values of a liberal democratic regime cannot be understood completely. The modern political philosophy, on other hand, is the forbear of modern political science that its main subject is behavior and action of the citizens in a liberal democratic regime. Therefore, we can say that modern political science cannot be comprehended completely without contemplating on the ambivalent effort of these philosophers: on the one hand, their theological defense of the liberal democratic values, and on the other hand, their defense of a new scientific politics distinguished radically from ancient political knowledge.
Keywords: Political theology, liberal democracy, Modern politics, Machiavelli, Hobbes, Spinoza} -
با توجه به عدم تفاوت آفرینش و سرشت انسان و طبیعت جامعه انسانی در طول تاریخ، بنیادهایی تقریبا یکسان از کاربرد قدرت و شیوه حکمرانی در انواع ساخت قدرت و شکل حکومت به کار گرفته شده است. واکاوی شیوه حکمرانی «امیر مبارزالدین محمد» موسس آل مظفر (713-765ق/ 1314-1363م) از حیث سیاسی، دینی و اخلاقی و مقایسه آن با افکار و تاملات ماکیاولی (873-933ق/ 1469-1527م) به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های تاریخ عقاید سیاسی و فلسفه حکومت، مسئله اصلی این مقاله است. امیر مبارزالدین با شیوه حکمرانی که مبتنی بر خشونت و ادعای اجرای مو به موی احکام شرعی در عصر فترت پساایلخانی بود، تقریبا راهی را در سیاست پیمود که ماکیاولی نظریه پرداز غیراخلاقی اندیشه سیاسی، حدود دو قرن بعد تیوریزه کرد. یافته های پژوهش که با رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام گرفته، نشانگر آن است که با وجود تفاوت های ظاهری در گفتار و رفتار حکام سرزمین ها در قرون گذشته که متاثر از تفاوت فرهنگ های مناطق گوناگون و برخی اقتضایات زمانه است، همسانی هایی میان اندیشه سیاسی برخی صاحب نظران و رویه حکمرانی بعضی فرمانروایان وجود دارد. سیاست های حکومتی و روش های حکمرانی امیر مبارزالدین به جز در موارد اندکی همانند «پرهیز از نفرت انگیز شدن»، با بعضی از رهنمودهایی منطبق است که ماکیاولی ارایه کرده است. از دلایل این انطابق، برآمدن هر دو شخصیت از شرایطی است که در آن نهادهای سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و دینی در سراشیب زوال قرار داشتند. هر دو نفر، کشتار و خشونت، زور و تزویر و فریب را از کلیدهای موفقیت دانسته و بر آن بوده اند که برای تثبیت حکومت و تامین امنیت و آنچه که رعایت عدالت نامیده می شود، می توان از هر راهکار و ابزاری، ولو غیراخلاقی استفاده کرد.
کلید واژگان: امیر مبارزالدین محمد, آل مظفر, ماکیاولی, شیوه حکمرانی, اندیشه سیاسی}Considering the lack of much differences between creation, nature of man and human society throughout history, roughly speaking, identical foundation of applying power and governing procedures have been applied in the construction of power and the government formation. Examining the ruling procedure of the founder of Al-Muzaffar, Amir Mubarez al-Din Muhammad (713-765 AH / 1313-1363 AD), based on political, religious and moral point of views and comparing it with Machiavellian thoughts and reflections (873-933 AH / 1527-1469 AD), as one the most conspicuous figures in the history of political ideas and philosophy of government is the main issue of the present paper. Depicting a ruling procedure based on violence and case to case implementation of Sharia rules in the post-Ilkhanid interregnum, Amir Mubarez al-Din paced a path in politics that was theorized about two centuries later by Machiavelli as a non-moral theorist of power. Findings of this descriptive-analytical research show that despite the superficial differences in the speech and behavior of the rulers in different territories during the past centuries affected by cultural regional differences as well as some pertinences of the time, there is some homogeneity between the political thought of some experts and ruling procedures of some rulers.
Keywords: Amir Mubarez al Din Mohammad, Al-Muzaffar, Machiavelli, ruling procedure, political thought} -
دیدگاه هر اندیشمند در مورد انسان تعیین کننده چگونگی نگرش او به همه مباحث علوم انسانی است. ماکیاولی به عنوان یکی از پایه گذاران فلسفه سیاسی جدید دیدگاه های خاصی دارد که باعث شهرت او در عالم سیاست شده است. ریشه دیدگاه های سیاسی ماکیاولی را باید در نگاه خاص او به انسان جستجو کرد. مقاله پیشرو با شیوه توصیفی-تحلیلی و بکارگیری روش کتابخانه ای در صدد است نگاه منفی ماکیاولی و همچنین نگاه قرآن به انسان را مورد بررسی قرار داده و حتی المقدور نتایج و لوازم آن را از بعد تربیتی بکاود. در نگرش اخلاقی به بررسی ریشه ها و علل تقویت صفات منفی و همچنین نحوه از بین بردن آنها پرداخته می شود. اگر چه قرآن کریم در ذکر ابعاد منفی وجود انسان رهیافتی ارشادی و انتقادی دارد اما وجود برخی از آنها را لازمه طبیعت انسان دانسته است از این رو علاوه بر نگرش اخلاقی به این مساله، باید لوازم تربیتی وجود صفات منفی در انسان را نادیده نگرفت.کلید واژگان: ماکیاولی, قرآن کریم, انسان, اخلاق سیاسی, نگاه منفی به انسان}Every political thinker's view of human beings determines how he views politics and the model of his political decisions. As one of the founders of the new political philosophy, Machiavelli has certain political views that have made him famous in the world of politics. The roots of Machiavelli's political views must be sought in his particular view of human beings. The leading article seeks to examine Machiavelli's negative view of human beings, as well as the Qur'an, and to obtain, as far as possible, its results and implications for politics.The author believes that the negative view of human beings that led Machiavelli to provide special recommendations and prescriptions in the world of politics that were not explicitly stated before can be seen in religious works, especially the Holy Quran. The negative view of human beings in the Holy Qur'an is viewed only from a moral point of view and its implications and its educational effects are less considered inEthics and politics.Keywords: Machiavelli, The Holy Quran, Man, Politics, Negative Look at Human being}
-
فصلنامه سیاست متعالیه، پیاپی 31 (زمستان 1399)، صص 139 -156هدف پژوهش حاضر بررسی و تبیین، سنجش و ارزیابی اندیشه ورزی سیاسی از منظر غزالی و ماکیاولی در حوزه حکمرانی و سیاست ورزی است. بنابراین، سوال اصلی پژوهش این است که اندیشه ورزی سیاسی پیرامون سیاست ورزی از نگاه غزالی و ماکیاولی واجد چه ویژگی ها و خصوصیاتی (تشابهات و تمایزات) است؟ در این راستا با نگاهی تطبیقی و رجوع به آرای این دو اندیشمند، و با بکارگیری روش توصیفی- تحلیلی عناصر و جلوه های آداب سیاست ورزی آنان مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش بر این فرض استوار است که نقطه مشترک یا وجه تشابه سیاست ورزی نیکولو ماکیاولی و امام محمد غزالی علاوه بر یکسانی فرم آن، یعنی قالب اندرزنامه نویسی، بیشتر به ارایه راهکارهایی جهت کنترل معضلات اجتماعی جامعه وقت خویش، درک شرایط نابسامان اجتماع و احساس لزوم استقرار یک قدرت واحد، حمایت از سلطان یا پادشاه وقت جهت ایجاد یک دولت مرکزی و قدرتمند معطوف است. اما وجه بارز تمایز آنها در نوع ابزار و راه های گرایش به سیاست ورزی می باشد، به این معنی که ماکیاول بیشتر براساس واقع بینی، سیاست ورزی می کند. غزالی با الهام از دین و اخلاق و آرمان گرایانه به سیاست ورزی روی می آورد. همچنین مبانی فکری و سیاسی اندیشمندان سیاسی در حوزه حکمرانی، حفظ و اعمال قدرت نقش و تاثیر بنیادین دارد. برای دستیابی به اهداف حکومت و حفظ قدرت باید اقتضایات سیاسی و اجتماعی و موقعیت های زمانی و مکانی را مد نظر قرار داد و به مقتضای آن اقتضایات شیوه حکمرانی مناسبی را در پیش گرفت.کلید واژگان: امام محمد غزالی, ماکیاولی, اندیشه ورزی سیاسی, سیاست ورزی}The purpose of the present study is to review, evaluate, and assess political thinking from the perspective of Ghazali and Machiavelli in the realm of governance and politics. Therefore, the main question of the research investigates what are the features (commonalities and distinctions) of political thinking from the perspective of Ghazali and Machiavelli? To this aim, the elements and representations of their politics were comparatively reviewed using descriptive analysis and with reference to their views. The research relies on the hypothesis that the common point or similarity between the politics of Nicolo Machiavelli and Imam Mohammad Ghazali, in addition to their identical genre that is didactic literature, is attributed to their common approach in terms of their guidelines on controlling social problems, understanding of unpleasant social conditions and agreement over the necessity for a unique power center, and supporting the king in power to establish a central and powerful government. However, their salient distinction is related to their different approaches and tendencies to politics; it means that Machiavelli approaches politics more often based on realism. On the other hand, Ghazali approaches politics under the inspiration of religion, morality, and idealism. Moreover, the intellectual and political principles used by the politicians are immensely effective in the realm of governance as well as sustenance and implementation of power. In order to achieve the objectives of government and sustain power, it is essential to regard the political and social circumstances as well as time and place conditions and thereby select an appropriate method of governance.Keywords: Imam Mohammad Ghazali, Machiavelli, Political Thinking, Politics}
-
یکی از شایعترین مشکلات رفتاری که موجب ناراحتی و پریشانی دیگران می‌شود و بهداشت روانی فرد، خانواده و جامعه را مختل می‌کند پرخاشگری است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه سه‌گانه تاریک شخصیت و ویژگی‌های شخصیتی هگزاکو با پرخاشگری انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی با طرح همبستگی انتخاب شد.302 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم تحقیقات تهران در پژوهش شرکت کردند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های سه‌گانه تاریک(پال هوس و جونز، 2011)، ویژگی‌های شخصیتی هگزاکو(اشتون و لی، 2004) و پرخاشگری (باس و پری، 1992) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل رگرسیون چند متغیره تحلیل شدند. .نتایج تحلیل نشان داد که صفات ماکیاولی و جامعه ستیزی بصورت مثبت(9/24 درصد از واریانس پرخاشگری توسط صفات سه‌گانه تاریک تبیین می شود)، صداقت_ تواضع و توافق پذیری بصورت منفی (2/34 درصد توسط ویژگی‌های شخصیتی هگزاکو تبیین می‌شود) با پرخاشگری رابطه دارند.
کلید واژگان: خودشیفتگی, ماکیاولی, جامعه ستیز, ویژگی های شخصیتی هگزاکو, پرخاشگری} -
حکمرانی، فرایند تصمیم گیری و اجرای آن است و یکی از اصول حکمرانی در متون کلاسیک، اندرزنامه یا سیاستنامه نویسی می باشد که به وسیله آن راهها و شیوههای حفظ اقتدار و مشروعیت قدرت سیاسی تبیین و ارایه می‌شود که در آن توجه بسیاری به اداره و تنظیم امور و رابطه میان شهروندان و حکومت کنندگان شده است. در واقع اندرزنامه های سیاسی به نحوه کارکرد نظام های سیاسی و تاثیر عوامل موجود در تولید و توزیع قدرت سیاسی می پردازند و این که بهترین روش حفظ قدرت کدام است. لذا تحقیق به دنبال شناخت اصول حکمرانی در متون کلاسیک اندیشه سیاسی شرق و غرب به ویژه «نامه» تنسر رساله «شهریار» ماکیاولی است. در اندیشه تنسر، تعدیل دین و سیاست در روابط بین افراد جامعه و حاکم، و افراط و حمایت از حکومت اقتدارگرا همواره مورد تاکید ماکیاولی بوده و نتایج تحقیق گویای آن است که هدف تنسر و ماکیاولی در سیاست نامه های مرتبط با حکمرانی، ارایه ایده رفتاری مناسب در بدست آوردن و زنده نگه داشتن اقتدار بالا توسط حکومت و حاکمیت است.کلید واژگان: حکمرانی, اندیشه سیاسی, سیاست نامه نویسی, تنسر, ماکیاولی}Governance is the process of decision-making and its implementation, and one of the principles of governance in classical texts is advice or policy-making, by which the ways and means of maintaining the authority and legitimacy of political power are explained and presented, in which Much attention has been paid to the management and regulation of affairs and the relationship between citizens and rulers. In fact, political advice deals with how political systems work and the influence of factors in the production and distribution of political power, and what is the best way to maintain power. Therefore, the research seeks to understand the principles of governance in the classical texts of Eastern and Western political thought, especially the "letter" of Tensor Machiavelli's "Shahriar". In Tensor's view, the adjustment of religion and politics in the relationship between society and the ruler, and the extremism and support of authoritarian rule have always been emphasized by Machiavelli, and the results show that Tensor and Machiavelli aim in governance-related policies to provide a behavioral idea. It is appropriate for the government to gain and keep high power alive.Keywords: Governance, Political Thought, Policy Writing, Tensor, Machiavelli}
-
قدرت مهمترین مفهوم در سیاست و جامعه هست و کارکردهای قدرت، پیامدهای قدرت، براشت ها از قدرت، همگی در اندیشه و علم سیاست از اهمیت زیادی برخوردار است. به نظرمی رسد تبیین های گوناگونی از سوی اندیشمندان درباب قدرت ارایه شده است و هر یک از آنها به سیاست و نظام سیاسی متفاوتی منجر می شود. سوال اصلی این پژوهش این است که چه نسبتی بین برداشت های مختلف از قدرت و تحقق دموکراسی وجود دارد؟ فرضیه اصلی پژوهش آن است که برداشت دموکراتیک و مدرن از قدرت، ترکیبی از برداشت فضیلت گرایانه افلاطون و برداشت شخصی گرایانه ماکیاولی از قدرت و به ویژه قدرت سیاسی هست یافته های پژوهش نشان می دهد که قدرت در تصور عمومی پدیده ای چندان مطلوب نیست بلکه بیشتر امری شیطانی تلقی می شود. ولی قدرت اساسا دارای ذاتی نیست که بد یا خوب باشد به نظر می رسد چون قدرت دارای ذات نیست در نتیجه هم می تواند مخرب باشد و هم می تواند سازنده باشد و آن چه قدرت را به این یا آن بدل می کند، غایتی است که بر آن مترتب می شود. اما هر چه باشد قدرت بسیار مهم هست چه خوب چه بد قدرت پدیده ای بسیار مهم است که کمتر به آن می اندیشیم. یک نوع اندیشیدن به قدرت درک این معناست که اندیشمندان برای قدرت چه غایتی را متصور شده اند و این تصور آنها از ابعاد مختلف چه تاثیری براین مفهوم و به طور کلی برامر سیاست داشته است و این تصورات آنها خوش بینانه بوده است یا بدبینانه؟
کلید واژگان: قدرت, قدرت سیاسی, افلاطون, ماکیاولی, دموکراسی}Power is the most important concept in politics and society, and the functions of power, the consequences of power, the exclusion of power, are all very important in the thought and science of politics. It seems that various explanations have been given by thinkers about power, and each of them leads to a different policy and political system. The main question of this research is what is the relationship between different perceptions of power and the realization of democracy? The main hypothesis of the research is that the democratic and modern conception of power is a combination of Plato's virtuous conception and Machiavelli's personalist conception of power, especially political power. The research findings show that power is not a desirable phenomenon in public imagination but more It is considered evil. But power basically doesn't have an essence that is bad or good. It seems because power doesn't have an essence, so it can be both destructive and constructive, and what makes power this or that is the end result. It is arranged. But whatever it is, power is very important, whether good or bad. Power is a very important phenomenon that we think less about. What kind of thinking about power means understanding what the thinkers have imagined for power, and what effect has their perception of the various dimensions had on the concept and on politics in general, and their perceptions have been optimistic or pessimistic?
Keywords: Power, political power, Plato, Machiavelli, democracy} -
نقطه آغاز ارتباط مطالعات و تحقیقات حوزه ادبیات فارسی با آراء و نظریات نیکولوماکیاولی حدودا به اوایل سده بیستم باز می گردد. پس از این تاریخ، آثارنسبتا قابل توجهی متعلق به سنت ادب فارسی در پرتو آراء و نظرات ماکیاولی به نقد گذاشته شده است و این روند همچنان نیز ادامه دارد. نوشتار حاضر نخست به تبارشناسی این جریان در پژوهش های حوزه ادبیات فارسی فارسی و سپس به تحلیل و بررسی نحوه مواجهه این گونه تحقیقات با آراء و نظریات نیکولو ماکیاولی پرداخته است. نتایج نشان می دهد، که غالب این تحقیقات، به دلیل عدم توجه به جایگاه واقعی ماکیاولی و زمینه های تاثیرگذاری وی در فضای فرهنگی و گفتمان سیاسی غرب، به برداشتی غیرجامع و تک بعدی از آراء و نظریات وی نایل شده اند و مسیرهای دیگری را که با واقعیت و متطق درونی آثار ماکیاولی انطباق بیشتری دارد؛ نادیده انگاشته اند. این مسئله در تحلیل نهایی، مطالعات ادبی را تحت تاثیر قرار داده و غالبا موجب قرایت های نه چندان دقیق از متون شده است.کلید واژگان: نقد و نظریه ادبی, ماکیاولی, اندیشه سیاسی, قدرت, اخلاق}Machiavelli's relation to literary theory goes back to the early twentieth century. After this date relatively significant works in Persian literature have been criticized by Machiavelli's Thoughts. And this process continues until now. The present article first deals with the genealogy of this process in Persian literary criticism And then he looks at the pathology of such research. . The results show that most of this flow is due to disregard of Machiavelli's actual position In the discourse of Western political thought And by reducing the ideas of this thinker- Because of the use of incorrect translations- Provides incomplete information about Machiavelli and thus This misconception as a literary theory has been applied in the process of literary criticism Its sum often results in incomplete results and inaccurate readings of texts.Keywords: Criticism, Literary Theory, Machiavelli, political thought, Power, Ethics}
-
سیاست مدن به رابطه دولت با ملت و نقش سیاستمدارن و رهبران سیاسی بر زندگی شهروندان می پردازد. غایت سیاست مدن رفع خواسته ها و احتیاجات فردی، اجتماعی و معنایی در جامعه مدنی است. ماکیاولی راه های مختلف کسب و حفظ قدرت و رسیدن به مقام شهریاری و خصوصیات و اخلاقیات پادشاه را تشریح می کند و البته اساس نظریه سیاسی او بر بدبینی نسبت به انسان ها استوار است. خواجه نصیر در سیاست ملک و آداب ملوک به اصول سیاست مدنی و مولفه های اخلاقی در حوزه سیاست پرداخته است. ماکیاولی اصول اخلاقی را بر اساس راهبردها و استراتژی های سیاسی اش بیان می کند حال آنکه خواجه نصیر راهکارهای سیاسی را بر اساس اصول اخلاقی تنظیم می کند و هر چه را که بااخلاقیات سازگار نیست به هیچ قیمتی نمی پسندد و این درست عکس دیدگاه ماکیاولی است. خواجه مهم ترین اصول سیاست مدنی را رعایت حال شهروندان مدینه می-داند اما ماکیاولی اندیشه ای متفاوت دارد و به مقتضای محیط و شرایط و زیردستان پادشاهانی که به شیوه های مختلف به حکومت رسیده اند، رفتارهای متفاوتی را پیشنهاد می کند.کلید واژگان: سیاست مدن, ماکیاولی, شهریار, خواجه نصیر, اخلاق ناصری}political leaders play within citizens lives. The purpose of civil policy is meeting individual, social and spiritual needs and requests in a civil society. The Prince by Niccolò Machiavelli and Naseri Morality by Khajeh-I Nasiroldin Tosi are two books that represent the principles of civil policy. The main base of this study is the analysis of similar and non- similar themes of these two politician thinkers. Machiavelli explains the different ways of acquiring and holding power, getting prince position, and the characteristics and moralities of the kings, however, pessimism towards human forms the base of his political theory. Khajeh Nasir, in kingship policy, concentrates on the civil policy principles and moral codes in politics. Machiavelli declares moral codes based on his political approaches and strategies and however, Khajeh Nasir uses moral principles as the foundations of political approaches and totally refuses everything incompatible with moralities which is a reverse picture of Machiavelli's viewpoint. Khajeh proposes respecting the citizens as the most significant principle of civil policy. On the other side, Machiavelli states a different strategy which proposes various treats depending situation and condition and the subalterns who came into power in different ways.Keywords: : civil policy, Machiavelli, Prince, Khajeh Nasir, Naseri Morality}
-
نظریه استیلایی قدرت در ایران پس از اسلام، در دوره هایی که مذهب تسنن رواج داشته و کارآمدی و مصلحت نگری را جزء اصلی اندیشه های سیاسی خویش قرار داده، نمود بیشتری داشته است. بدین ترتیب، در دوره ی استیلای ترکان غزنوی و سلجوقی که بر مذهب تسنن بوده اند، تیوری استیلایی بازتاب وسیعتری یافت. از دیگر سوی، آنچه مطمح نظر ماکیاولی، متفکر بزرگ سیاسی سده های پانزدهم و شانزدهم ایتالیا بوده است، این مهم بود که چگونه می توان روش های اجرایی و درست به-دست داد تا بدان دستاویز، ایتالیا و فلورانس را از هجوم ویرانی و تباهی نجات داد. بنابراین، ماکیاولی نیز به واقع گرایی و مصلحت اندیشی در نظریات خویش، به عنوان دو رکن اساسی در امور سیاسی توجه عمده نمود. در این نوشتار، پس از بررسی اندیشه های مبتنی بر قدرت سیاسی در اسلام، تفکرات سیاسی در ایران پس از اسلام و تاثیر آن بر فرهنگ و ادب فارسی سده-های چهارم تا هفتم هجری از نظر گذرانده می شود و سپس به اندیشه های ماکیاولی و وجوه شباهت و تفارق آن با نظریه استیلایی قدرت در اشعار درباری پرداخته خواهد شد. بالطبع، شعر درباری آن دوران، بهتر از هرچیز دیگری می توانسته محل بازتاب نظریه استیلایی باشد. برخی از وجوه این نظریه که در اشعار درباری نمود داشته است عبارتند از: قدرت بی ملاحظه و ارعاب، سیاست جنگ، استفاده ابزاری ازمذهب و...
کلید واژگان: ماکیاولی, قدرت, مصلحت اندیشی, غزنویان و سلجوقیان, نظریه استیلایی, شعر درباری}Boostan Adab, Volume:11 Issue: 4, 2020, PP 113 -138The secularist theory of power in post-Islamic Iran was more pronounced when the Sunni religion was prevalent putting efficacy and pragmatism at the heart of its political thought. Thus, during the rule of the Turks of Ghazni and Seljuk, who were adherent of Sunni religion, domination found a wider reflection. On the other hand, what Machiavelli, the great political thinker of the fifteenth and sixteenth centuries of Italy, considered important was to take practical decisions to prevent the destruction of Italy and Florence. Therefore, Machiavelli also paid attention to efficacy and pragmatism as two pillars of political affairs. In this paper, political thought in Iran after Islam and its effects on the Persian culture and literature from the fourth to the seventh centuries are considered and then compared with Machiavelli's views on the subject. Consequently, the court poetry of that era could more than anything else, be a reflection of the dominant theory. Some of the aspects of this theory in court poetry include utmost power and intimidation, war policy, and the use of religion as a tool.
Keywords: Machiavelli, power, Domination, Ghaznavids Seljukis, Court Poetry}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.