جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "آزمون روند من کندال" در نشریات گروه "آب و خاک"
تکرار جستجوی کلیدواژه «آزمون روند من کندال» در نشریات گروه «کشاورزی»-
نشریه علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)، سال بیست و ششم شماره 4 (پیاپی 102، زمستان 1401)، صص 233 -247
در این پژوهش، تغییرپذیری دهه ای فراوانی و شدت خشکسالی در گستره ایران بررسی شده است. برای این منظور از داده های شبکه ای مقیاس یک ماهه از شاخص استاندارد شده بارش- تبخیرتعرق در دوره 2015-1956 استفاده شده است. بر اساس آستانه های قراردادی رایج، مشخصه های فراوانی و شدت خشکسالی برای تک تک پیکسل ها محاسبه و مبنای تحلیل وضعیت خشکسالی قرار گرفته است. سپس، فراوانی طبقات شدت خشکسالی محاسبه و روند آن با استفاده از آزمون ناپارامتریک من- کندال بررسی شده است. یافته های پژوهش بیانگر تنوع فضایی زمانی الگوهای شدت خشکسالی در گستره ایران است. فراوانی خشکسالی های خفیف از جنوب به شمال و از شرق به غرب کاهشی بوده؛ در حالی که فراوانی رخداد خشکسالی های شدیدتر از شمال به جنوب و از غرب به شرق افزایشی است. فراوانی بیشینه از رخداد خشکسالی های خفیف و متوسط به ترتیب روی بخش میانی و پایانی ناهموارهای های زاگرس بوده؛ درحالی که فراوانی بیشینه رخداد خشکسالی های شدید و بسیار شدید روی مناطق بیابانی مرکزی، شرقی و جنوب شرقی است. فراوانی خشکسالی های خفیف در جنوب شرق، شمال غرب و شمال شرق بین 5 تا 40 درصد افزایش یافته است. درحالی که فراوانی خشکسالی های شدیدتر، در غالب گستره ایران بین 10 تا 20 درصد افزایش داشته است. تغییر فراوانی طبقات شدیدتر خشکسالی ها در حوضه آبریز فلات مرکزی و همچنین خلیج فارس- دریای عمان بارزتر است. روند شدت خشکسالی همزمان با رژیم بارش غالب گستره ایران، کاهشی (تشدید خشکسالی) است. روند افزایشی معنی دار در شدت خشکسالی (تشدید ترسالی) تنها در جنوب شرق ایران همزمان با رژیم بارش موسمی مشاهده می شود. با وجود این، نواحی خشک و فراخشک جنوب شرق ایران متاثر از فراوانی و شدت خشکسالی، دارای درجه آسیب پذیری بالا هستند.
کلید واژگان: تغییرپذیری, شاخص استاندارد شده بارش- تبخیرتعرق, آزمون روند من کندال, تحلیل فضایی- زمانیIn this study, the decade variability of frequency and severity of drought in Iran has been investigated. The one-month scale data from the standardized precipitation-evapotranspiration index (SPEI 01) in the period 1956 - 2015 have been used. Based on the common numerical thresholds, the characteristics of the frequency and severity of drought for each pixel have been calculated and they are the basis for the analysis of the drought situation. Then, the frequency of drought severity classes was calculated and its trend was investigated using the non-parametric Mann-Kendall test. The findings indicated the spatio-temporal variability of drought frequency and intensity patterns in Iran. The frequency of mild droughts has decreased from south to north and from east to west; while the frequency of more severe droughts has increased from north to south and from west to east. The frequency of mild droughts in the southeast, northwest, and northeast has increased by 5 to 40 percent. While the frequency of more severe droughts in most parts of Iran has increased between 10 and 20 percent. Variability in the frequency of more severe droughts is more pronounced in the Central Plateau catchment area as well as in the Persian Gulf-Oman Sea. The trend of drought intensity is decreasing (drought intensification) at the same time as the prevailing rainfall regime in Iran. A significant increase in drought intensity (wet season intensification) is observed only in southeastern Iran at the same time as the monsoon regime. However, extra-arid and arid regions of southeastern Iran are affected by the frequency and severity of drought and have a high degree of vulnerability.
Keywords: Drought, Variability, SPEI, Mann–Kendall trend test, Spatial-temporal analysis -
مناطق خشک اغلب تحت تاثیر فرسایش سریع خاک، تخریب زمین و بیابان زایی قرار می گیرند. داده های سنجش از دور با داشتن اطلاعات مکانی و زمانی، ابزار مناسبی جهت ارزیابی و بررسی این پدیده ها می باشند. در پژوهش حاضر از سری های زمانی شاخص های سنجش از دوری TGSI و آلبدو جهت پایش روند بیابان زایی در مرکز استان خوزستان استفاده شد. پس از محاسبه ی شاخص های ذکر شده با استفاده از تصویر سنجنده ی ETM+ برای سال های 2019-1999، مقادیر 411 نمونه ی تصادفی انتخاب شده روی تصاویر، برای ساخت مدل فضای ویژگی Albedo-TGSI در هر سال به کار رفت و همبستگی بین متغیر ها به میزان 83/0-48/0 در سال های مختلف محاسبه گردید. سپس معادله ی درجات بیابان زاییDDI بر اساس شیب خط برازش داده شده به دست آمد و مقدار شاخص بیابان زایی برای هر نقطه در هر سال محاسبه شد. در مرحله ی بعد با اعمال طبقه بندی شکست طبیعی بر روی شاخص DDI، درجات مختلف بیابان زایی و همچنین مقادیر شکست و حدی درجات مختلف برای نمونه های تصادفی حاصل شد. سپس میانگین این حدود برای هر طبقه در هر سال محاسبه شد و به عنوان نماینده ی آن طبقه در همان سال در سری زمانی قرار گرفت. به این ترتیب 5 سری زمانی از درجات بیابان زایی در سال های 2019-1999 به دست آمد و در نهایت آزمون روند من کندال، برای هر سری زمانی در سطح معنی داری 10% و 5% انجام شد. نتایج نشان داد هیچ یک ازسری ها، به غیر از سری زمانی بیابان زایی زیاد، در سطح 5% روند معناداری از خود نشان ندادند. ولی دو طبقه ی بیابان زایی شدید و بیابان زایی زیاد به ترتیب با مقادیر p-value، 90/0 و 50/0روند معناداری در سطح 10% از خود نشان دادند. همچنین نقشه ی توزیع مکانی میانگین تغییرات روند شاخص بیابان زایی در طبقات مختلف، نشان داد در مجموع، نزدیک 81% منطقه در طبقات بیابان زایی شدید و زیاد با روند افزایشی بیابان زایی معنادار قرار گرفت.
کلید واژگان: تصاویر +ETM, شاخص درجات بیابان زایی, طبقه بندی شکست طبیعی, آزمون روند من کندالAired areas are often affected by rapid soil erosion, land degradation, and desertification. Therefore, continuous monitoring of land cover changes is required. Remote sensing data with spatial and temporal information are suitable for this purpose. In the present study, the time series of TGSI and Albedo remotely sensed indexes were used to monitor desertification in the center of Khuzestan province. After constructing the above-mentioned indexes for the period of 1999-2019 using ETM+ sensor images, the values of 411 randomly selected samples on the images were used to construct the Albedo-TGSI feature space model for each year and the correlation between the variables was calculated 0/48-0/83 in different years. The DDI (Desertification Degree Index) was then obtained based on the slope of the fitted line, and the value of DDI was calculated for each sample in each year. By applying a natural break classification on DDI, different levels of desertification and the break values were obtained and considered as the representative of the class in each year. Therefore, five time series of five desertification degrees were formed. Finally, a Man Kendall trend test was carried out with %95 and %90 confidence levels. The results showed that none of the series, except for the high desertification degree, showed a significant trend at the level of 5%. However, severe and high desertification degrees time series with p-value, 0.090 and 0.050 values showed a significant trend at the level of 10%, respectively. Also, the spatial distribution map of the average changes in the trend of desertification index in different classes, showed that in total, about 81% of the region was in severe and high desertification classes with a significant increasing trend of desertification.The results showed a high desertification degree at %5 significant level, and a sever desertification degree at %10 significant levels, showing increasing desertification trend. Furthermore, the spatial distribution of average DDI index indicated that about %81 of the study area was in severe and high desertification classes with a significant increasing trend.
Keywords: ETM+ image, DDI Index, Natural break classification, Man-Kendall trend test
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.