به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « آسیب های مچ پا » در نشریات گروه « پزشکی »

  • شفیق شهبان*، احمت سعد، تارک ال، جمال
    پیش‎ زمینه
    شکستگی‎های ناپایدار مچ پا یکی از متداول‎ترین علل مراجعه به بخش عمومی بیمارستان می‎باشد و جراحی برای بی‎حرکتی ناحیه شکسته شده به‎عنوان راهکار مناسبی برای بهبود وضعیت بیماران پس از مرخص شدن به اثبات رسیده است. هرکدام از مراحل مدیریت بیمار می‎تواند بر طول مدت دوران نقاهت و وضعیت بیمار نقش موثری ایفا کند. هدف از این مطالعه صورت گرفته، تعیین نحوه مدیریت بیمار از لحظه پذیرش تا زمان مرخص شدن می‎باشد و همچنین اثرات محسوس و قابل‎توجه تنوع در روش‎های مدیریت بیمار نیز مورد بررسی قرار گرفته است.
    مواد و روش‎ها
    داده‎های مورد آنالیز قرار گرفته مربوط به 49 بیمار است که بین آوریل تا دسامبر 2017 به مرکز درمانی نیمه خصوصی HEFT انگلستان مراجعه کرده‎اند و مشکل شکستگی ناپایدار مچ پا داشته‎اند. گفتنی است که تمام مراحل از زمان پذیرش در بخش اورژانس مرکز تا زمان ترخیص مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین یادداشت‎های بعد از جراحی نیز مرور شده‎اند. گرداوری داده‎ها نیز از طریق منبع TARN انجام شده است.
    یافته‎ها
    همان‎طور که گفته شد، 49 بیمار در مدت ذکر شده به مرکز مراجعه کردند که مشکل شکستگی ناپایدار مچ‎پا داشته‎اند. در مدتی که بیماران در بخش اورژانس قرار داشتند برای کمتر از 50% آنها در مدتی کمتر از 30 دقیقه پس از رسیدن به مرکز تشخیص رادیوگرافی انجام شده بود. 25 بیمار نیز پس از حدود 4 ساعت به بخش تخصصی پذیرش شده‎ بودند، در حالی که برخی تا بیش از 9 ساعت مجبور به انتظار شدند. 27 بیمار (بیش از 50%) در حدود 2 روز پس از پذیرش تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، و 6 نفر هم بیش از 6 روز برای جراحی خود معطل مانده بودند که گروه اول دوره بستری ماندن پس از جراحی کمتری نیز داشتند. برای 47 نفر از بین 49 نفر داروهای ترومبوپروفیلاکسی (ضدلختگی) تجویز شد، به تمامی بیماران توصیه شد که حداقل تا 6 هفته بار سنگینی را روی پای خود وارد نکنند و خوشبختانه هیچ‎گونه عوارض جانبی و مرگ و میر پس از جراحی گزارش نشده است.
    نتیجه‎گیری
    درمان سریع‎تر شکستگی ناپایدار مچ‎پا، دوره بستری در بیمارستان را کوتاه‎تر می‎کند.
    کلید واژگان: شکستگی مچ پا, آسیب های مچ پا, دوره بستری, ترخیص بیمار}
    Shafiq Shahban*, Ahmed Saad Dr, Tarek El, Gamal
    Introduction
    Unstable ankle fractures are a common presentation and operative intervention has proven to improve patient outcomes. Each stage of patient management can have an impact on patient length of stay and clinical outcome. The aim of the present study is to assess how we manage the patient at each stage from their presentation right through to discharge, and if/how variation in practice differed significantly.
    Methods
    From April 2017 to December 2017, in the Heart of England NHS Foundation Trust (HEFT), we retrospectively analysed the data of 49 patients with a diagnosis of an unstable ankle fracture. The patient journey was assessed from presentation to the Emergency Department (ED) right through to discharge. Post-operative notes were also reviewed. Data was obtained through our Trauma Audit and Research Network (TARN).
    Results
    49 patients had surgical fixation for their ankle fracture. Whilst in the ED, less than 50% of the patients had a radiographic diagnosis of an ankle fracture within 30 minutes of arrival.25 patients were admitted to the ward within 4 hours, with some patients having to wait more than 9 hours.27 patients (more than 50%) had their surgery within 2 days after being admitted, in comparison to 6 patients who had to wait more than 6 days for their operation. The former were found to have shorter hospital length of stay post-operatively.47 out of the 49 patients were given chemical thromboprophylaxis, all patients were advised to not weight bear for a minimum of 6 weeks, and no post-operative morbidity or mortality was encountered.
    Conclusion
    We found an association between early ankle fracture fixation, and reduced post-operative hospital Length of Stay (LOS).
    Keywords: Ankle fracture, Ankle injuries, Length of stay, Patient Discharge}
  • مصطفی زارعی، نیلوفر رحمانی
    مقدمه
    به تازگی استفاده از چمن مصنوعی در بسیاری از مناطق جهان رایج شده است، اما در زمینه اثر چمن مصنوعی بر بروز آسیب های فوتبال، هنوز تردید وجود دارد و مطالعات نتایج متناقضی را گزارش نموده اند. بنابراین، هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه بروز آسیب های بازیکنان جوان ایرانی در چمن طبیعی و مصنوعی بود.
    مواد و روش ها
    35 تیم رده سنی جوانان فوتبال ایران (980 بازیکن) در این تحقیق شرکت کردند. تعداد ساعات فعالیت تیم ها، نوع چمن زمین به همراه آسیب های بازیکنان در طول مدت مطالعه به صورت آینده نگر توسط مربیان و کادر پزشکی تیم ها در طول یک فصل ثبت شد. آسیب هایی ثبت گردید که در تمرین یا مسابقه رخ داده بود و بازیکن آسیب دیده قادر به شرکت در جلسه تمرینی یا مسابقه روز بعد تیم نبود. از کادر پزشکی و مربیان تیم های هر دو گروه شاهد و مداخله درخواست گردید تا آسیب های بازیکنان را در فرم مربوط ثبت نمایند.
    یافته ها
    طی 7 ماه مطالعه، در مجموع 26 هزار ساعت فعالیت و 118 آسیب ثبت گردید. نتایج آزمون Poisson نشان داد که بازیکنان روی زمین چمن طبیعی (04/4 آسیب در هر هزار ساعت)، به طور معنی داری کمتر از چمن مصنوعی (64/7 آسیب در هر هزار ساعت) آسیب دیدند (05/0 > P). همچنین، آسیب های زانو و مچ پا در چمن مصنوعی بیشتر از چمن طبیعی مشاهده شد (05/0 > P). میزان بروز آسیب های استفاده بیش از حد در چمن مصنوعی حدود دو برابر چمن طبیعی بود (05/0 > P).
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج مطالعه حاضر، پیشنهاد می گردد مربیان و بازیکنان فوتبال جوان به بروز بیشتر آسیب ها در زمین های چمن مصنوعی توجه بیشتری نمایند و تدابیر لازم در جهت پیشگیری از آسیب ها در چمن مصنوعی اندیشیده شود.
    کلید واژگان: آسیب های ورزشی, آسیب های مچ پا, آسیب های زانو, عوامل خطر, فوتبال}
    Mostafa Zarei, Niloufar Rahmani
    Introduction
    Recently, the use of artificial turf has been increased in many parts of the world. However, the effects of artificial turf on the risk of injuries are still debated in literature and published papers have reported contradictory data. Thus, the aim of this study was to compare the risk of injury on artificial turf and natural grass among young Iranian football players
    Materials And Methods
    In this study, 35 teams (980 players) from the youth league of Iran participated. All soccer-related injuries, number of hours of practice sessions and matches, and type of grass during the study period were reported prospectively by the coaches and medical staff. Injuries which occurred during exercise or matches and due to which the player could not take part in the exercise or match of the following day were recorded. The medical team and coaches of both teams were asked to record the players’ injuries in the related form.
    Results
    During the 7 months of the study, 26000 hours of player exposure and 118 soccer-related injuries we recorded. Poisson distribution showed that the overall injury rate on natural grass (4.4 injuries/1000 hours) was significantly lower than the overall injury rate on artificial turf (7.64 injuries/1000 hours) (P
    Conclusion
    According to the study results, it is suggested that coaches and young players be more careful about the higher incidence of injuries on artificial grass and measures be taken to prevent injuries on artificial turf.
    Keywords: Athletic injuries, Ankle injuries, Knee injuries, Risk factors, Football}
  • رابعه حریری، امیرهوشنگ بختیاری*، مجید میرمحمدخانی، عاطفه امینیان فر، رزیتا هدایتی
    سابقه و هدف
    پیچ خوردگی مچ پا یک آسیب تروماتیک شایع در ناحیه مچ پا بوده که منجر به افزایش احتمال بی ثباتی و آرتروز تخریبی مچ پا و کاهش عمل کرد آن می شود. با توجه به اثرات کلینیکی مورد ادعا برای درمان با (kinesio taping (KT، این مطالعه با هدف بررسی اثرات فوری و تاخیری KT بر نوسانات پوسچر در افراد دچار پیچ خوردگی مچ پا طراحی شده است.
    مواد و روش ها
    15 داوطلب دچار پیچ خوردگی مچ پا (7 مرد و 8 زن) در مطالعه ای شامل یک دوره بدون tape و یک دوره با tape وارد شدند. اندازه گیری ها شامل میزان جابه جایی (center of pressure (COP، سرعت جابه جایی COP و انحراف معیار سرعت جابه جایی COP در جهت قدامی خلفی و طرفی در شرایط با اغتشاش و بدون اغتشاش بود که دوبار به فاصله یک روز قبل از KT، بلافاصله بعد از انجام KT و بعد از 24 ساعت KT، قبل و بلافاصله بعد از باز کردن KT اندازه گیری شدند.
    یافته ها
    مقایسه میانگین و انحراف معیار جابه جایی، سرعت جابه جایی و انحراف معیار سرعت جابه جایی COP در دوره های استفاده از KT و بدون KT برای بررسی اثر فوری، تاخیری و ماندگاری اثر taping نتیجه معنی داری یافت نشد.
    نتیجه گیری
    یافته های این مطالعه نشان داد که kinesio taping تاثیری بر کنترل نوسانات مرکز فشار افراد مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا نداشته و به نظر نمی رسد که این روش موجب بهبود عمل کرد تعادلی مچ پا در بیماران مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا شود.
    کلید واژگان: آسیب های مچ پا, شیوه های درمانی فیزیوتراپی, تعادل وضعیتی}
    Rabee Hariri, Amir Hoshang Bakhtiary*, Majid Mirmohammadkhani, Atefeh Aminianfar, Rozita Hedaiati
    Introduction
    Ankle sprain is one of the most prevalent traumatic injuries in joints, which can lead to instability, osteoarthritis and functional deficit in the ankle. The purpose of this study was to determine the acute and late effects of kinesio taping (KT) on the postural sway in patients with ankle sprain.
    Material And Methods
    Fifteen subjects with history of ankle sprain (7 men and 8 women) were participated in this study including two periods of taping and non-taping sessions. The measurements included: displacement the centre of pressure (COP), speed of COP displacement and the standard deviation (SD) of COP displacement in the anteroposterior and lateral directions, with and without perturbation. All parameters were measured twice with one day interval before taping, immediately and 24 hours after taping, and immediately after tape removal.
    Results
    There were not any significant differences in the mean and SD of COP displacement, the speed of COP displacement and KT and No-KT situations.
    Conclusion
    This study’s findings indicate that KT may not improve the balance performance in subjects with ankle sprain.
    Keywords: Ankle injuries, Athletic tape, Physical therapy modalities, Postural balance}
  • علیرضا منافی راثی، غلامحسین کاظمیان، محمد مهدی باقریان لمراسکی، علی نعمتی، مهندس فرشاد صفدری، امیرحسین فلاحی
    پیش
    زمینه
    در مورد تجویز منظم داروهای ضدانعقاد برای جلوگیری از ترومبوز ترومبوپروفیلاکسی در بیمارانی که به صورت غیرجراحی با گچ یا آتل کوتاه پا درمان می شوند، توافق نظر وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان بروز ترمبوز رگ های عمقی در این بیماران و لزوم انجام ترومبوپروفیلاکسی بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه مقطعی، 95 بیمار دچار پیچ خوردگی مچ پا یا شکستگی با ثبات پا یا مچ پا که تحت درمان گچ گیری بودند، از نظر تشکیل ترومبوز وریدی اندام تحتانی بررسی شدند. روزهای 7 تا 14 پس از شروع درمان، سطح D-dimer اندازه گیری شد. اگر سطح D-dimer بالاتر از μg/ml 2/0 بود، نتیجه تست مثبت و بیمار تحت بررسی با سونوگرافی داپلر قرار گرفت تا تشکیل ترمبوز رگ های عمقی بررسی گردد. همچنین تاثیر عوامل مستعد کننده در تشکیل ترمبوز رگ های عمقی بررسی گردید.
    یافته ها
    از 95 بیمار، 46 نفر دارای حداقل یکی از عوامل مستعد کننده بروز ترمبوز رگ های عمقی بودند. در 21 بیمار (1/22%) آزمون D-dimer مثبت بود. سونوگرافی داپلر نشان داد که در 3 بیمار ترمبوز رگ های عمقی تشکیل شده بود. همچنین بین افزایش احتمال بروز ترمبوز وریدی و وجود عوامل مستعد کننده متعدد (≥3) ارتباط آماری معناداری وجود داشت (01/0=p).
    نتیجه گیری
    ترمبوز رگ های عمقی عارضه شایع به دنبال گچ گیری زیر زانو نیست و پروفیلاکسی روتین در مواردی که بیمار کمتر از سه عامل مستعد کننده دارد، ضروری نمی باشد.
    کلید واژگان: ترمبوز رگ های عمقی, بی حرکتی, آسیب های مچ پا, آسیب های پا}
    Alireza Manafi Rasi, Gholamhossein Kazemian, Mohammad Mahdi Bagherian Lemraski, Ali Nemati, Farshad Safdari, Amir Hossein Fallahi
    Background
    The use of prophylaxis for deep vein thrombosis (DVT) in patients with ankle trauma treated with below knee cast is a controversial issue. The purpose of current study was to investigate the incidence of DVT to look into the necessity of thromboprophylaxis in these patients.
    Methods
    Ninty five patients with stable fractures of the foot or ankle or ankle sprains contributed in this cross-sectional study. The level of D-dimer was determined between 7-14 days post-casting. If the level of D-dimer was higher than 0.2 µg/mL the result of the test was considered positive and patient was referred for further examination for DVT using doppler ultrasonography. The role of risk factors in the development of DVT was evaluated.
    Results
    There were 46 patients with at least one DVT risk factor. The D-dimer test was positive in 21 patients (22.1%). Based on the doppler ultrasonography 3 patients developed DVT. There was a statistically significant relation between the presence of multiple risk factors (≥3) and increased risk of DVT development (p=.01).
    Conclusion
    DVT is not a common complication in below knee casting and routine thromboprophylaxis is not necessary in patients with less than 3 risk factors.
  • مصطفی اکبری، شهرام آهنجان، مرتضی اکبری
    زمینه و هدف
    آسیب های مچ پا یکی از شایع ترین آس‍‍‍‍‍‍یب های اسکلت‍‍‍‍‍‍ی عضلان‍‍‍‍‍‍ی در فعالیت های ورزش‍‍‍‍‍‍ی است که به طور کل‍‍‍‍‍‍ی 10 الی 15 درصد از کل آسیب ها را شامل م‍‍‍ی شود. احتمال بروز پ‍‍‍‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍‍‍‍ی پای ورزشکار در یک دوره ‍45 درصد م‍‍‍ی باشد که 10 الی 30 درصد از آس‍‍‍یب های مچ پا متاسفانه به فرم مزمن تبدیل م‍‍‍‍‍‍ی شود. پژوهش حاضر با هدف بررس‍‍‍‍‍‍ی ناپایداری مفصل مچ پا در ورزشکاران ت‍‍‍‍‍‍یم های مل‍‍‍‍‍‍ی فوتبال، کشت‍‍‍‍‍‍ی آزاد و فرنگ‍‍‍‍‍‍ی و بسکتبال که ب‍‍‍‍‍‍یشترین فشار را بر روی مچ پا دارند، انجام گرفته است.
    مواد و روش ها
    این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی مقطعی بر روی 229 نفر از ورزشکاران ت‍‍‍‍‍‍یم های مل‍‍‍‍‍‍ی رشته های فوتبال، کشتی آزاد، فرنگی و بسکتبال که به اردوی تیم ملی دعوت شده بودند انجام گرفت. م‍‍‍‍‍‍یانگ‍‍‍‍‍‍ین سن و قد این ورزشکاران به ترتیب 23 سال و 185 سانت‍‍‍‍‍‍یمتر بود. جهت بررسی نتایج این تحق‍‍‍‍‍‍یق در ورزشکاران آس‍‍‍‍‍‍یب دیده رشته های مختلف، از آزمون مجذور کای استفاده شد. همچن‍‍‍ین تشخ‍‍‍یص آس‍‍‍یب مچ پا با معاینات بال‍‍‍ین‍‍‍ی و برای تایید آن از تست گراف‍‍‍یortise view استفاده گردید.
    یافته ها
    نتایج حاصل از پژوهش، ناپایداری مفصل مچ پا درکشتی گیران آزاد 8.6 درصد، کشت‍‍‍ی گ‍‍‍یران فرنگ‍‍‍ی 5.9 درصد، فوتبال‍‍‍یست ها 14.7 درصد دربسکتبالیست ها 7.3 درصد بود. همچن‍‍‍ین ارتباط معنی داری بین ناپایداری مفصل مچ پا و ضربه و پ‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍ی به دست آمد (P<0.01).
    نتیجه گیری
    نتایج به دست آمده حاکی از آن است که آسیب های ورزشکاران مورد مطالعه به دلیلی اعمال نیروی خارجی است. بنابراین، شایع ترین علت ناپایداری مچ پا، ضربه و پ‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍ی معرف‍‍‍ی شده است و با سابقه ورزش ارتباط دارد که با نتایج سایر تحق‍‍‍‍‍‍یقات انجام شده در خارج از کشور نیز همخوان‍‍‍‍‍‍ی دارد.
    کلید واژگان: آسیب های مچ پا, ورزشکاران, فوتبال, کشتی, بسکتبال}
    Sh Ahan Jan, M. Akbari, M. Akbari
    Background and
    Purpose
    Ankle injuries are among the most common muscular-skeletal injuries in atliletes so that they account for 10 to 15 percent of all injuries. The chances of ankle strain for an athlete during a sports career are 45% and 10 to 30 percent turn into chronic forms. The present study was conducted to study the ankle instability in the national team athletes (football, wrestling and basketball). Methods and Materials: In these descriptive- analytical and cross- sectional study, the population was 229 national team athletes who were invited to the national camp. Their mean age and height were 23 years and 185 cm respectively. For statistical analysis of the data, chi-square was used. Injury diagnosis was done through clinical examination and confirmed by Mortise view test.
    Results
    Ankle instability in free and French wrestling athletes were 8.6% and 5.9% respectively. It was 14.7% in football players and 7.3% in basketball players. Also, a significant relationship was found between ankle instability, trauma and strain (p....
    Keywords: ANKLE INJURY, ATHLETES, FOOTBALL, WRESTLING, BASKETBALL}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال