به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « رفلاکس معدی » در نشریات گروه « پزشکی »

  • فائزه دهقانی، آزاده رضایت، پروانه صانعی، عمار حسن زاده کشتلی، حامد دقاق زاده، احمد اسماعیل زاده، پیمان ادیبی
    مقدمه
    چاقی، یکی از عوامل مرتبط با اختلال رفلاکس معدی- مروی می باشد. با این حال، یافته های حاصل از مطالعات انجام شده در رابطه با چاقی و رفلاکس، ضد و نقیض هستند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط میان چاقی با رفلاکس در گروه بزرگی از جمعیت بزرگسال ایرانی بود.
    روش ها
    در این مطالعه ی مقطعی انجام شده روی 4457 بزرگسال، اطلاعات در مورد متغیرها با استفاده از پرسش نامه ی خود-اجرا به دست آمد. با استفاده از اندازه های تن سنجی برگرفته از این پرسش نامه ، افراد بر اساس شاخص توده ی بدنی به سه دسته افراد با وزن طبیعی، افراد با اضافه وزن و افراد چاق و بر اساس اندازه ی دور کمر به سه دسته افراد با دور کمر طبیعی، افراد دارای اضافه وزن شکمی و افراد با چاقی شکمی طبقه بندی شدند. شیوع رفلاکس با توجه به معیارهای III ROME مشخص شد.
    یافته ها
    شیوع رفلاکس معدی- مروی در بین افراد مورد مطالعه، 9/23 درصد بود. در مدل خام، افراد چاق در مقایسه با افراد با وزن طبیعی، 58 درصد شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند (نسبت شانس = 58/1، 95 درصد فاصله ی اطمینان: 98/1-25/1)، اما با تعدیل اثر تمامی عوامل مخدوشگر، ارتباط بین چاقی و اندازه ی دور کمر از حالت معنی داری خارج شد (نسبت شانس = 06/1، 95 درصد فاصله ی اطمینان: 48/1-75/0). پس از تعدیل برای متغیرهای بالقوه از جمله رفتارهای تغذیه ای، افراد با چاقی شکمی 43 درصد شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند (نسبت شانس = 43/1، 95 درصد فاصله ی اطمینان: 85/1-13/1)؛ با این وجود، وقتی متغیر وزن تعدیل شد، این ارتباط از حالت معنی داری خارج شد (نسبت شانس = 26/1، 95 درصد فاصله ی اطمینان: 65/1-96/0). آنالیزها به تفکیک جنس، نشان دهنده ی عدم وجود ارتباط بین چاقی و ابتلا به رفلاکس در مردان بود. زنان با چاقی عمومی 43 درصد و زنان با چاقی شکمی 51 درصد، شانس بیشتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند؛ اما تعدیل بیشتر برای دور کمر و شاخص توده ی بدنی این ارتباط ها ناپدید شد. پس از تعدیل برای عوامل مخدوشگر بالقوه، ارتباط معنی داری بین چاقی و چاقی شکمی با تکرر و همچنین شدت علایم رفلاکس یافت نشد.
    نتیجه گیری
    ارتباط مثبت معنی داری بین چاقی عمومی و اختلال رفلاکس معدی- مروی مشاهده شد که پس از در نظر گرفتن رفتارهای تغذیه ای و اثرات متقابل دور کمر، از بین رفت. افراد با چاقی شکمی نیز نسبت به افراد با دور کمر طبیعی، شانس بالاتری برای ابتلا به رفلاکس داشتند.
    کلید واژگان: رفلاکس معدی, مروی, شاخص توده ی بدنی, چاقی عمومی, چاقی شکمی}
    Faezeh Dehghani, Azadeh Rezayat, Parvaneh Saneei, Ammar Hassanzadeh, Keshteli, Hamed Daghaghzadeh, Ahmad Esmaillzadeh, Peyman Adibi
    Background
    Obesity is among the factors that are linked with gastroesophageal reflux disease (GERD). However, findings of previous studies on the relationship between obesity and GERD were conflicting. We aimed to assess the relationship between obesity and GERD in a large group of Iranian adults.
    Methods
    This cross-sectional study was performed on 4457 adults. Anthropometric measures were obtained by the use a validated self-reported questionnaire. Subjects were classified into three categories based on their body mass index (BMI): normal weight, overweight and obese. Also they were classified into three categories based on their waist circumference: normal, abdominally overweight and abdominally obese. The prevalence of gastrointestinal reflux disease was assessed according to Rome III criteria. Additional information about other variables was obtained using a self-administered questionnaire.
    Findings: The prevalence of GERD among study population was 23.9%. In crude model, the obese individuals had a 58% greater chance for GERD [odds ratio (OR) = 1.58, 95% confidence interval (CI): 1.25-1.98), compared to those with normal weight. However, after adjustment for dietary habits and waist circumference, this association disappeared (OR = 1.06, 95%CI: 0.75-1.48). After adjustment for confounders, those with abdominal obesity had a 43% greater odd for GERD (OR = 1.43, 95%CI: 1.13-1.85). However further adjustment for weight interaction lead to a non-significance association (OR = 1.26, 95%CI: 0.96-1.65). Stratified analysis by gender revealed no significant association between obesity and GERG in men. But obese women had 43% increased odds of GERD and abdominally obese women had 51% higher odds of GERD; although adjustment for the mutual effects of waist circumference and weight disappeared these relations. There was no significant association between general or abdominal obesity and frequency or severity of GERD, after adjustment for all potential confounders.
    Conclusion
    General obesity was significantly associated with increased risk of GERD; however, this association disappeared after controlling for dietary habits and waist circumference. Abdominally obese individuals had higher odds of GERD, compared to those with normal waist circumference.
    Keywords: Gastrointestinal reflux disease, Body mass index (BMI), General obesity, Abdominal obesity}
  • افشین شیرکانی*، فرحزاد جباری آزاد، رضا فریدحسینی
    زمینه
    رینیت آلرژیک شایع ترین نوع آلرژی در بین مردم می باشد. تشخیص و درمان دقیق این بیماری جهت جلوگیری از پیشرفت سایر آلرژی ها بسیار مهم است. از طرف دیگر رفلاکس معدی- مروی از شایع ترین بیماری های گوارشی بوده و در زمینه اثر متقابل آن و آسم آلرژیک مطالعات گسترده ای صورت پذیرفته است. برخی از مطالعات نشان داده که عدم درمان رفلاکس معدی- مروی در بیمارانی که آسم دارند کنترل این بیماری را با مشکل مواجه می سازد. برخلاف آسم، مطالعات بسیار اندکی در مورد اثر رفلاکس معدی- مروی بر درمان رینیت آلرژیک وجود دارد. در این مطالعه اثر درمان رفلاکس معدی- مروی بر کاهش علایم رینیت در بیمارانی که هم زمان رینیت آلرژیک دارند، مورد بررسی قرار گرفته است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه مقطعی که به صورت آینده نگر به مدت 6 ماه از فروردین تا مهر 1392 در مرکز تحقیقات آلرژی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد، 103 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک متوسط تا شدید به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای بیمارانی که علاوه بر رینیت آلرژیک هم زمان مبتلا به رفلاکس معدی- مروی بودند به مدت 6 هفته روزانه 20 میلی گرم امپرازول تجویز شد. درمان های معمول آلرژی نیز ادامه یافت و در نهایت میزان علایم آلرژی بینی قبل و بعد تجویز امپرازول (روزهای 5، 10، 30) در نرم افزار آنالیز آماری SPSS ویرایش 5/11 با کمک آزمون های آماری کای مربع، و تی زوجی هم مقایسه شدند و از نرم افزار Epi info ویرایش 7 نیز استفاده شد.همچنین P کمتر از 05/0 به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.
    یافته ها
    در این مطالعه 103 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک فصلی- به دو گروه GERD (38 درصد و 33=n) و (68 درصد و 70=n) با میانگین سنی 28 و 7/25 سال به ترتیب مورد ارزیابی قرار گرفتند. در گروه اول پس از تجویز امپرازول علایم رفلاکس در روزهای 5، 10، 30 پس از درمان به طور معنی داری کاهش یافت (03/0=P)؛ ولی ارتباطی بین درمان رفلاکس و کاهش علایم آلرژیک دیده نشد (05/0)
    کلید واژگان: رینیت آلرژیک, رفلاکس معدی, مروی, امپرازول, اثربخشی}
    Afshin Shirkani *, Farahzad Jabbariazad, Reza Faridhosseini
    Background
    Allergic rhinitis is the most common type of allergic disease among population. Its accurate treatment is very important for cutting of allergic march. On the other hand, gasteroesophageal reflux disease (GERD) is one of the most common gastrointestinal problems among allergic patients mainly asthmatic cases. It might conflict treatment. Despite of asthma, a few studies have been conducted on the impact of GERD treatment on allergic rhinitis symptoms. In this study, we assessed GERD treatment and its effects on improving of allergic rhinitis patients with GERD.
    Materials And Methods
    In a prospective cross-sectional study, March - September 2012, 103 consecutive patients with persistent moderate to severe seasonal allergic rhinitis enrolled. For allergic rhinitis patients with GERD 20 mg omeperazole once daily for 6 weeks prescribed, empirically. Conventional allergy treatment continued and finally the allergic rhinitis symptoms were assessed clinically and recorded before, 5th, 10th and 30th days of omeprazole treatment period.
    Results
    Our study included 103 patients with seasonal allergic rhinitis who were divided into GERD (n=33, 38%) and non-GERD (n=70, 68%) groups with the mean age 28 and 25.7 years, respectively. The first group developed significant improvement for GERD symptoms on days 5, 10 and 30 after beginning of therapy (P=0.03). No association was found between GERD treatment and relief of allergic symptoms or TNSS improvement (P>0.05). Data analyzed by Epi info (ver 7) and SPSS software (ver 11.5), and by Chi squeare test and paired T test. P lower than 0.05 was considered as significant.
    Conclusion
    This study showed no significant association between empirical treatment of GERD and improvement of allergic symptoms in patients with allergic rhinitis. However, further studies with a larger sample size might be needed.
    Keywords: Allergic rhinitis, Gasteroesophageal reflux, Omeprazole, effectiveness}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال