به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « سندروم خودویرانگری » در نشریات گروه « پزشکی »

  • فرشید اصلانی*، محمد مهتری، ناهید رفیعیان
    زمینه و هدف

    توانمندسازی به مدیران عرصه سلامت این امکان را می دهد که انتخاب آگاهانه ای جهت بهبود کیفیت مراقبت داشته باشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که ممکن است با تاثیرگذاری بر جنبه های روانشناختی کارکنان، باعث کاهش مشارکت شغلی کارکنان گردد، سندروم خود ویرانگری می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین تاثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری کارکنان بود.

    روش پژوهش: 

    پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال 1400 انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد 1300 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه 297 نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به شیوه نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. داده های مورد نیاز به وسیله 3 پرسشنامه استاندارد: خود ویرانگری کلانس و ایمز (1987)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (2006) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (1391) جمع آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از 0/5 و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تایید قرار گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از 0/7تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده ها، با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزیی و به کمک نرم افزار های آماری SPSS 22 و PLS 3 انجام شد.

    یافته ها

    براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر 0/349 - و 0/856- اثر منفی و معنی داری (0/001p <) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/452 همبستگی مثبت و معنی داری (0/001p <) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/386- اثر منفی و معنی داری (0/001p <) داشت.

    نتیجه گیری

    توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت کاری را افزایش دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تاثیر معکوس می شود.

    کلید واژگان: مشارکت شغلی, توانمندسازی, سندروم خودویرانگری, کارکنان}
    Farshid Aslani*, Mohamad Mehtari, Nahid Rafiyan
    Background

    Empowerment allows health managers to make a conscious choice to improve the quality of care. On the other hand, one of the factors that may affect psychological aspects of employees and decrease job participation of employees is imposter syndrome. The main goal of this research was to determine the effect of imposter syndrome on job involvement with the mediating role of structural empowerment of employees.

    Methods

    This was a descriptive-analytical study conducted cross-sectionally in 2021. The statistical population of the present study included all employees (1300) working in Isfahan University of Medical Sciences. The sample size was estimated to be 297 people through Cochran method and stratified random sampling method. Data collection tools included the standard imposter questionnaires of Klans and Ames (1987), Shafli et al.'s job involvement questionnaire (2006), and Maleki et al.'s structural empowerment questionnaire (2012). Face validity was confirmed by professors and experts, convergent validity with a mean variance of greater than 0.5, and divergent validity was confirmed using Fornell and Larker methods. Also, the reliability of the instrument was confirmed with the Cronbach's alpha of greater than 0.7. Data analysis was done with descriptive and inferential statistical tests using structural equation method and SPSS 22 and PLS 3 statistical software.

    Results

    Based on the analysis of research variables, imposter syndrome had a negative and significant effect (P < 0.001) on job involvement and structural empowerment of employees with path coefficients of - 0.349 and - 0.856, respectively. There was a positive and significant correlation (P < 0.001) between structural empowerment of employees' job involvement and a path coefficient of 0.452. Finally, self-destructive syndrome with the mediating role of structural empowerment had a significant and negative effect (P < 0.001) on job involvement of employees with a path coefficient of - 0.386.

    Conclusion

    Structural empowerment is associated with higher work efficiency and engagement among employees. Accordingly, structural empowerment may increase work engagement by stimulating employees' intrinsic and extrinsic motivation. But the presence of employees with imposter syndrome leads to the opposite effect.

    Keywords: Job involvement, Empowerment, Impostor syndrome, Employees}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال