به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « ضد انعقاد » در نشریات گروه « پزشکی »

  • افسانه وزین، بهاره فروزانی حقیقی*
    فیبریلاسیون دهلیزی، یکی از شایع‏ترین آریتمی‏ها در بالین است که شانس بروز حوادث ایسکمیک (ischemic) و عوارض متعاقب آن از جمله نارسایی قلبی، سکته قلبی، دمانس و مرگ ناگهانی قلبی را بالا برده و به طور کلی با افزایش میزان از کار افتادگی و مرگ و میر در بیماران همراه است. کاهش میزان بروز سکته و حوادث ایسکمیک در این بیماران، با استفاده از داروهای ضد انعقاد خوراکی صورت می‏گیرد. این داروها به دو دسته کلی شامل آنتاگونیست خوراکی ویتامین K (وارفارین) و داروهای ضد انعقاد خوراکی غیر آنتاگونیست ویتامین K هستند که دسته دوم خود به دو زیر شاخه‏ی مهار کننده‏های مستقیم فاکتور انعقادی 10 فعال (Xa) و مهارکننده‏های مستقیم فاکتور انعقادی 2فعال (IIa) تقسیم می‏شود. هر دو دسته اصلی دارویی دارای کارایی و ایمنی اثبات شده در پیشگیری از بروز حوادث ایسکمیک در بیماران فیبریلاسیون دهلیزی هستند. اما، امروزه با افزایش میزان شیوع و بروز بیماری، انتخاب داروی ضد انعقاد خوراکی مناسب، با توجه به شرایط و عوامل تهدید کننده خاص در هر بیمار، بعضا می‏تواند چالش برانگیز باشد. این مقاله مروری، با هدف بررسی کارآیی و ایمنی داروهای ضد انعقاد خوراکی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در شرایط پیچیده، گردآوری شده است. در نهایت مروری نیز بر آنتی‏دوت‏های جدید ترکیبات ضد انعقاد خوراکی غیر آنتاگونیست ویتامین K، برای مهار خون‏ریزی در شرایط مسمومیت و یا نیاز بیمار به جراحی‏های اورژانسی، انجام شده است.
    کلید واژگان: فیبریلاسیون دهلیزی, ضد انعقاد, سکته, خون‏ریزی, لخته}
    Afsaneh Vazin, Bahareh Forouzani Haghighi *
    Atrial Fibrillation (AF) is one of the most common arrhythmias that expose patients to thromboembolic events and hemodynamic instabilities. These events increase the risk of developing heart failure, myocardial infarction, sudden cardiac death, and dementia that eventually increase the rate of mortality in patients. The use of anticoagulants can prevent the mentioned severe adverse events. Two commonly used oral anticoagulant groups in AF patients are vitamin K antagonists (warfarin) and non-vitamin K oral antagonists (NOACs) that consist of direct factor Xa inhibitors and direct factor IIa inhibitors. Previous research proved the efficacy of both groups in reducing ischemic events in AF patients. In this review article, we were to evaluate and compare the safety and efficacy of these agents in reducing ischemic and thromboembolic events in AF patients with complicated risk factors such as chronic kidney disease, prosthetic heart valve, history of previous intracranial hemorrhage, etc. Finally, the reversal agents of these anticoagulants have been reviewed in case of severe bleeding, intoxication, and the urgent need for emergency surgery.
    Keywords: Atrial Fibrillation, Anticoagulant, Stroke, Bleeding, Thrombosis}
  • بهروز هاشمی، سعید خلجی*
    مقدمه
    آمارهای مختلفی از بروز ترومبوز ورید عمقی و عوارض متعاقب آن حتی پس از درمان ضدانعقادی پیشگیرانه در بیماران با آسیب اندام تحتانی وجود دارد. با توجه به وجود این اختلاف نظرها، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی شیوع وقایع ترومبوآمبولیک در بیماران مبتلا به شکستگی اندام تحتانی که تحت درمان ضد انعقادی پیشگیرانه قرار گرفته اند طراحی شده است.
    روش کار
    مطالعه مقطعی گذشته نگر حاضر با هدف ارزیابی میزان شیوع عوارض ترومبوآمبولیک متعاقب شکستگی اندام تحتانی در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس طی یک سال طراحی شد. بیماران بالای 18 سال با ترومای اندام تحتانی پایین تر از زانو که نیازمند ثابت سازی با آتل یا گچ برای بیش از 2 هفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها با استفاده از آماره های توصیفی و نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 گزارش شدند.
    یافته ها
    130 بیمار با میانگین سنی 5/18± 05/40 (92-15) سال مورد مطالعه قرار گرفتند (5/61 درصد مرد). 18 (8/13 درصد) بیمار سابقه سوء مصرف مواد داشتند، 1 (8/0 درصد) بیمار مبتلا به دیابت، 8 (2/6 درصد) بیمار مبتلا به پرفشاری خون، 1 (8/0 درصد) مبتلا به آسم، 1 (8/0 درصد) بیمار مبتلا به سکته مغزی بودند. مکانیسم تروما در 44 (8/33 درصد) مورد سقوط از ارتفاع، 50 (5/38 درصد) مورد سوانح جاده ای و در 36 (7/27 درصد) مورد ترومای مستقیم بود. در نهایت 3 (3/2 درصد) بیمار علی رغم دریافت داروی ضد انعقاد مبتلا به ترومبوز ورید عمقی شدند. متوسط زمان بین ترخیص تا وقوع علائم 6/3 ± 6 روز بود.
    نتیجه گیری
    یافته های مطالعه حاضر حاکی از شیوع 3/2 درصدی حوادث ترومبوآمبولیک در بیماران نیازمند به ثابت سازی اندام تحتانی تحت درمان با هپارین با وزن مولکولی پایین بود. هر سه مورد ترومبوز ورید عمقی در مطالعه حاضر در دو هفته اول بعد از ثابت سازی اتفاق افتاده بودند.
    کلید واژگان: ترومبوز وریدی, شکستگی استخوان, بی حرکت سازی, ضد انعقاد, ترومبوآمبولی}
    Behrooz Hashemi, Saeed Khalaji*
    Introduction
    Contradicting statistics exist regarding the prevalence of deep vein thrombosis (DVT) following lower limb trauma despite administration of anti-thrombotic agents. The present study aimed to evaluate the prevalence of DVT in patients with lower limb trauma despite receiving anticoagulant prophylaxis.
    Methods
    The present crosssectional study was carried out to evaluate the prevalence of traumatic lower limbs DVT despite anti-thrombotic therapy, in patients presenting to emergency department. Patients over 18 years old with traumas in the areas lower than knees in need for fixation with cast or splint for > 2 weeks were enrolled. Data were analyzed using SPSS version 21 and descriptive statistics.
    Results
    130 patients with the mean age of 40.05 ± 18.5 (15-92) were studied (61.5% male). 18 (13.8%) cases had history of drug abuse, 1 (0.8%) had diabetes mellitus, 8 (6.2%) had hypertension, 1 (0.8%) had asthma, and 1 (0.8%) had history of cranial vascular thrombosis. Mechanism of trauma was falling down in 44 (33.8%) cases, road traffic collisions in 50 (38.5%), and direct trauma in 36 (27.7%). 3 (2.3%) patients developed DVT despite receiving prophylactic anti-thrombotic agents. The mean time interval between discharge and development of DVT was 6 ± 3.6 days.
    Conclusion
    Based on the results of the present study, the prevalence of DVT, despite receiving anti-thrombotic agents, in patients with lower limb trauma in need for fixation for > 2 weeks was 2.3%. All three cases of DVT in this study were developed in the first 2 weeks of fixation.
    Keywords: Venous thrombosis, bone fracture, fixation, anti, thrombosis, thromboembolism, prevalence}
  • ناهید افتخاری، پروین سادات اسلام نیک، آرش خلیلی *
    سابقه و هدف
    عارضه زخم بعد از سزارین مشکل بزرگی است که ممکن است علی رغم رعایت تکنیک صحیح جراحی هم اتفاق بیفتد. هدف از این مطالعه مقایسه عوارض زخم جراحی سزارین در خانم های پر خطر دریافت کننده و بدون دریافت ضد انعقاد بوده است.
    مواد و روش ها
    مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی است که در آن جامعه مورد مطالعه شامل تمامی زنان متقاضی سزارین الکتیو و اورژانس مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهید افضلی پور کرمان در سال 1391بوده است. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری آسان و در دسترس در مدت زمان انجام مطالعه بود. بیماران با برش عرضی سزارین شده و از روز سزارین تا روز دهم بعد از سزارین که جهت کشیدن بخیه مراجعه می کردند، مورد بررسی قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 28سال بود. 6/ 71 درصد بیماران به صورت اورژانسی تحت سزارین قرار گرفتند. در 9/ 1 درصد کل بیماران عارضه زخم دیده شد که 6/ 2 درصد (18 نفر) در بیماران گیرنده آنتی کواگولانت بوده است که این مقدار بیش تر در رده های سنی 20 تا 27سال دیده شد و شایع ترین نوع عارضه باز شدن سطحی زخم و سپس باز شدن عمقی زخم بود. بین وجود عارضه و دریافت آنتی کواگولانت رابطه معنی داری وجود داشت (001/0 < P). در خصوص عوارض زخم در دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (048/ 0< P).
    استنتاج
    استفاده از آنتی کواگولانت در بیماران سزارینی عوارضی هم چون باز شدن زخم، جدا شدن، خونریزی، هماتوم و عفونت دارد. تلاش ها باید به سمت افزایش تعداد زایمان های طبیعی و گسترش راه های زایمان طبیعی بدون درد باشد تا از میزان سزارین الکتیو و عوارض ناشی از آن کاسته شود
    کلید واژگان: عوارض, زخم جراحی, ضد انعقاد}
    Nahid Eftekhari, Parvin Alsadat Eslamnik, Arash Khalili*
    Background and
    Purpose
    A post-cesarean wound complication occurs despite compliance with surgical techniques. The purpose of this study was to compare wound complications after cesarean sections in high-risk women with or without anticoagulant treatment.
    Materials And Methods
    Results
    The mean age of participants was 28 years old. Among the subjects 71.6% underwent emergency cesarean section and post-cesarean wound was seen in 1.9%. There were 2.6% (n=18) who received anticoagulant treatment. Most of these patients aged 20 to 27 years old and the most common complications were superficial and deep wound dehiscence. There was a significant correlation between the symptoms and receiving anticoagulation (P<0.001). Significant differences were seen between the two groups in rate of wound complication following cesarean section (P <0.048).
    Conclusion
    Use of anticoagulation in patients with cesarean section has complications such as wound dehiscence, bleeding, hematoma, and infection. Efforts should be made to increase the rate of normal deliveries, thereby reducing the number of caesarean section and its complications.
    Keywords: Complications, surgical wound, anticoagulant}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال