به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "meal frequency" در نشریات گروه "پزشکی"

جستجوی meal frequency در مقالات مجلات علمی
  • Hossein Ansari, Roya Kelishadi, Mostafa Qorbani*, Morteza Mansourian, Zeinab Ahadi, Mohammad Esmaeil Motlagh, Gelayol Ardalan, Saeid Safiri, Hamid Asayesh, Rasool Mohammadi, Ramin Heshmat
    Background
    This study aimed to assess the relationship between meal frequency with mental distress and violent behavior among a nationally representative sample of Iranian children and adolescents.
    Materials And Methods
    The participants of this national study were 14,880 Iranian students with 6 to 18 years of age. They were selected from urban and rural regions of Iran by multi-stage cluster sampling method. The data were obtained about demographic information, mental distress, violent behaviors and meal frequency by the questionnaire of the World Health Organization-Global School-based Student Health Survey (WHO-GSHS).
    Results
    The response rate was 90.6%. The participants who were categorized as the group eating 3 meals per week significantly experienced less mental distress than those who were categorized as consuming 2 meals and one/no meal per week (P-value
    Conclusions
    Meal skipping was significantly associated with mental problems and violent behaviors among Iranian children and adolescents and this association was independent of known confounders.
    Keywords: Behavior problems, Children, Mental disorders, Meal frequency, Meal skipping
  • محمد باقرنیا، سید علی کشاورز، محمدرضا مراثی، سید ابولقاسم جزایری، رامش عالی پور بیرگانی، رضا دریابیگی خطبه سرا، فیروزه مصطفوی
    مقدمه
    شیوع اضافه وزن و ابتلا به چاقی در کودکان و نوجوانان سراسر جهان به میزان قابل توجه و هشدار دهنده ای رسیده است. عدم مصرف منظم وعده های غذایی یکی از مهم ترین علل چاقی در کودکان و نوجوانان می باشد. مطالعات گذشته، یکی از مهم ترین فاکتورهای روان شناختی موثر در تغییر رفتارهای تغذیه ای نوجوانان را خودکارامدی معرفی کرد. از این رو، هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی رابطه بین خودکارامدی با مصرف وعده های غذایی دانش آموزان دختر دارای اضافه وزن و مبتلا به چاقی شهر شاهین شهر بود.
    روش ها
    این مطالعه مقطعی بر روی 172 نفر دانش آموز دختر دارای اضافه وزن و مبتلا به چاقی شهر شاهین شهر در سال تحصیلی 93-1392 صورت گرفت. پس از نمونه گیری تصادفی ساده و اندازه گیری شاخص های تن سنجی، پرسش نامه مربوط به خودکارامدی و مصرف وعده های غذایی توسط دانش آموزان تکمیل گردید.
    یافته ها
    میانگین سنی و شاخص توده بدنی (Body mass index یا BMI) دانش آموزان شرکت کننده به ترتیب 6/0 ± 4/13 و 6/3 ± 2/28 به دست آمد. BMI با مصرف صبحانه و میان وعده های صبح و عصر دارای ارتباط معکوس و معنی داری بود (001/0 > P). ارتباط مثبت و معنی داری بین خودکارامدی با مصرف صبحانه و میان وعده های صبح و عصر مشاهده شد (001/0 > P).
    نتیجه گیری
    خودکارامدی به طور موثری مصرف صبحانه دانش آموزان مبتلا به چاقی را پیش بینی کرد. به نظر می رسد که جهت درک بهتر رابطه بین سازه های روان شناختی با مصرف صبحانه، مطالعات بیشتری در آینده به خصوص مطالعات مداخله ای نیاز است.
    کلید واژگان: خودکارامدی, چاقی, وعده های غذایی, صبحانه, نوجوانان
    Mohammad Bagherniya, Seyed Ali Keshavarz, Mohammad Reza Maracy, Seyed Abolghasem Djazayeri, Ramesh Allipour, Birgani, Reza Daryabeygi, Khotbesara, Firoozeh Mostafavi
    Background
    The prevalence of overweight and obesity among children and adolescents has increased to a considerable level internationally. One of the most important causes of childhood obesity is the lack of meal frequency. Self-efficacy has been considered as one of the most important psychological factors which can affect nutritional behaviors of adolescents in previous studies. Thus, the aim of this study was to assess the relationship between self-efficacy and meal frequency in obese adolescents of Shahinshahr, Iran.
    Methods
    This cross-sectional study was conducted on 172 overweight and obese female students who studied in schools in Shahinshahr in 2013-2014. After simple random sampling and assessment of anthropometric indicators, the self-efficacy and meal frequency questionnaire was completed by the students. Data were analyzed using SPSS software.
    Findings: The mean of age and BMI were 13.4 ± 0.6 and 28.2 ± 3.6, respectively. BMI had a significant inversely relationship with eating breakfast, and morning and afternoon snacks (P
    Conclusion
    Eating breakfast was effectively predicted by self-efficacy in obese students. It seems that to better understand the relationship between psychological constructs and eating breakfast, further studies, especially interventional studies, are required.
    Keywords: Self, efficacy, Obesity, Meal frequency, Breakfast, Adolescent
  • Hossein Ansari, Roya Kelishadi, Mostafa Qorbani, Morteza Mansourian, Zeinab Ahadi, Mohammad Esmaeil Motlagh, Gelayol Ardalan, Saeid Safiri, Hamid Asayesh, Rasool Mohammadi, Ramin Heshmat
    Background
    This study aimed to assess the relationship between meal frequency with mental distress and violent behavior among a nationally representative sample of Iranian children and adolescents.
    Materials And Methods
    The participants of this national study were 14,880 Iranian students with 6 to 18 years of age. They were selected from urban and rural regions of Iran by multi-stage cluster sampling method. The data were obtained about demographic information, mental distress, violent behaviors and meal frequency by the questionnaire of the World Health Organization-Global School-based Student Health Survey (WHO-GSHS).
    Results
    The response rate was 90.6%. The participants who were categorized as the group eating 3 meals per week significantly experienced less mental distress than those who were categorized as consuming 2 meals and one/no meal per week (P-value < 0.05). The min rate of violent behaviors was observed among participants who were classified as consuming 3 meals group and the max rate in one/no meal group. Participants who were categorized as consuming one/ no meal and 2 meals per week had higher risk of mental distress and violent behaviors compared with those whom consumed 3 meals per week.
    Conclusions
    Meal skipping was significantly associated with mental problems and violent behaviors among Iranian children and adolescents and this association was independent of known confounders.
    Keywords: Behavior problems, children, Mental disorders, Meal frequency, Meal skipping
  • شکیبا حسن زاده، پروانه صانعی، عمار حسن زاده کشتلی، حامد دقاق زاده، احمد اسماعیل زاده*، پیمان ادیبی
    مقدمه

    اطلاعات اندکی در مورد ارتباط بین رفتارهای تغذیه ای و سوء هاضمه ی عملکردی در دسترس می باشد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ارتباط بین تکرر مصرف وعده های غذایی و سوء هاضمه ی عملکردی در جمعیت بزرگی از بزرگ سالان ایرانی انجام شد.

    روش ها

    در این مطالعه ی مقطعی، 4763 نفر از بزرگ سالان اصفهانی تعداد مصرف وعده های غذایی اصلی و میان وعده های خود را در طول روز گزارش کردند. تعداد کل وعده های غذایی بر اساس حاصل جمع تکرر وعده های اصلی و میان وعده ها تعریف گردید و افراد مورد مطالعه به چهار گروه < 3، 5-3، 7-6 و ≥ 8 وعده (و میان وعده) ی غذایی در روز تقسیم بندی شدند. علایم سوء هاضمه ی عملکردی با استفاده از پرسش نامه ی فارسی اعتبارسنجی شده ی Rome III ارزیابی شد. سوء هاضمه به صورت احساس پری آزار دهنده ی پس از صرف غذا، سیری زودرس و/یا درد اپی گاستر یا سوزش اپی گاستر تعریف شد.

    یافته ها

    در مقایسه با افرادی که یک وعده ی اصلی غذا در روز مصرف می کردند، آن هایی که 3 وعده ی غذایی اصلی در روز مصرف می کردند، 56 درصد شانس کمتری برای سیری زودرس داشتند (نسبت شانس: 44/0 و 95 درصد محدوده ی اطمینان: 90/0-21/0). همچنین، افرادی که 5-3 بار در روز میان وعده مصرف می کردند، در مقایسه با افرادی که هرگز میان وعده مصرف نمی کردند، 39 درصد شانس کمتری برای ابتلا به سوء هاضمه ی عملکردی (نسبت شانس: 61/0 و 95 درصد محدوده ی اطمینان: 92/0-40/0)، 42 درصد خطر کمتری برای احساس پری پس از صرف غذا (نسبت شانس: 58/0 و 95 درصد محدوده ی اطمینان: 98/0-34/0) و 43 درصد شانس کمتری برای درد ناحیه ی اپی گاستر (نسبت شانس: 57/0 و 95 درصد محدوده ی اطمینان: 97/0-34/0) داشتند.

    نتیجه گیری

    ارتباط معکوسی بین تکرر مصرف وعده ها و میان وعده های غذایی و شیوع سوء هاضمه ی عملکردی و اجزای آن یافت شد. مطالعات بیشتر از نوع آینده نگر جهت تایید این یافته ها مورد نیاز است.

    کلید واژگان: تکرر مصرف وعده ی غذایی, میان وعده های غذایی, سوء هاضمه ی عملکردی, سیری زودرس, احساس پری بعد از غذا, درد ناحیه ی اپی گاستر
    Shakiba Hassanzadeh, Parvane Saneei, Ammar Hassanzadeh Keshteli, Hamed Daghaghzadeh, Ahmad Esmaillzadeh, Peyman Adibi

    Abstract

    Background

    Limited data are available linking diet-related practices to functional dyspepsia (FD). We aimed to investigate the Relationship between the meal frequency and prevalence of functional dyspepsia among a large sample of Iranian adults.

    Methods

    In this cross-sectional study, 4763 individuals of general adult population in Isfahan, Iran, were asked to report how many main meals and snacks they consumed each day. Frequency of total meals was defined by summing up the frequency of main meals and snacks and participants were categorized into 4 categories of < 3, 3-5, 6-7 and ≥ 8 meals/day. The symptoms of functional dyspepsia were assessed using a validated Persian version of Rome III questionnaire. Functional dyspepsia was defined as bothersome postprandial fullness, early satiation, and/or epigastric pain or epigastric burning.

    Findings

    Compared to those who had one main meal/day, individuals who had consumed 3 main meals/day had a lower chance for early satiation (Odds Ratio: 0.44; 95% Confidence Interval: 0.21-0.90). In Addition, compared to those that never consumed snacks, individuals who had consumed 3 to 5 snacks/day were 39% less likely to have functional dyspepsia (OR: 0.61; 95% CI: 0.40-0.92), 42% lower odds of postprandial fullness (OR: 0.58; 95% CI: 0.34-0.98) and 43% lower chance of epigastric pain (OR: 0.57; 95% CI: 0.34-0.97). After adjustment for potential confounders, including diet-related behaviors, individuals with 6-7 total meal and snacks/day had lower odds of functional dyspepsia (OR: 0.51; 95% CI: 0.31-0.82) compared with those with less than 3 meal and snacks/day. Such inverse association was also seen between the meal and snack frequency and early satiation (OR: 0.32; 95% CI: 0.16-0.63) and postprandial fullness (OR: 0.54; 95% CI: 0.29-0.98).

    Conclusion

    We found an inverse association between the meal and snack frequency and prevalence of functional dyspepsia and its components. Prospective studies are required to confirm these findings.

    Keywords: Meal frequency, snack, functional dyspepsia, early satiation, postprandial fullness, epigastric pain
  • Mirhadi Mussavi, Khairollah Asadollahi, Ghobad Abangah
    Objective
    To evaluate the efficacy and safety of metoclopramide in the treatment of feeding intolerance in preterm neonates less than 36 weeks of gestational age.
    Methods
    A randomized, controlled, masked cross-over study. A block of 4 randomizations was used. The “drug group” received intravenous metoclopramide before feeding and placebo group received placebo at the same time. The time to full enteral feeding and suspected adverse effects of metoclopramide, length of hospital stay or incidence of NEC or septicemia were the main outcome measures.
    Findings
    Mean (standard deviation) of weight and Apgar score among metoclopramide and placebo groups were 1638.3±321 gr, 8.9±1.4 and 1593.3±318.8 gr, 8.8±1.3 respectively. Times to full feeding were significantly shorter in the metoclopramide group than in the control group (12.9±5.6 vs 17.0±6.3; P<0.0001) and also the numbers of withheld feedings were significantly lower (P<0.0001). According to the regression analysis, lower weight and placebo group were significantly related to increasing of lavage frequency, number of vomits, start time of feeding, number of feeding cessations and decreased feeding completion time (P<0.0001).No adverse effects of this treatment modality were observed in the two groups.
    Conclusion
    Intravenous metoclopramide may be considered as an attempt in facilitating and treatment of feeding intolerance in preterm neonates.
    Keywords: Meal Frequency, Vomiting, Prematures, Feeding Intolerance
  • پروین میرمیران، حمیرا مهربانی، فریدون عزیزی *

    نقش تغذیه در ایجاد و توسعه بیماری های غیرواگیر مانند بیماری های قلب و عروق و سرطان ها غیر قابل انکار است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تعداد وعده های غذایی بر کاهش عوامل خطر بیماری های غیرواگیر است.
    افراد مورد مطالعه 592 نفر (275 مرد و 317 زن) با سن 50-19 سال بودند که به صورت تصادفی از طرح قند و لیپید تهران انتخاب شدند. الگوی مصرف از طریق تکمیل پرسشنامه دو روز یادآمد غذایی گرفته شد و افراد بر اساس تعداد وعده های غذایی در چهار گروه مختلف قرار گرفتند. گروه اول کمتر از 6 وعده در روز، دوم 7-6 وعده، سوم 9-8 وعده و چهارم بیش از 9 وعده در روز. اندازه گیری های تن سنجی و فشار خون بر اساس پروتکل های استاندارد صورت گرفت.
    نسبت شانس ابتلا به عوامل خطر بیماری های قلبی نسبت به گروه چهارم با استفاده از رگرسیون لجستیک بررسی شد. تعداد افراد در گروه اول، دوم، سوم و چهارم به ترتیب 190، 135، 185 و 82 نفر بود. شانس ابتلا به هیپرکلسترولمی، هیپرتری گلیسریدمی، LDL بالا در کسانی که تعداد وعده های بیشتری دریافت کرده بودند، کمتر بود که به ترتیب در گروه های اول، دوم، سوم نسبت به چهارم هیپرکلسترولمی عبارتند از: OR=1.18(%95CI=1.09-9.41), OR=3.93(%95CI=2.15-13.55), OR=9.14(%95CI=2.14-36.77) و هیپرتری گلیسریدمی OR=2.44(%95CI=1.44-2.98), OR=2.67(%95CI=1.80-3.46), OR=3.64(%95CI=1.98-4.30) و LDL بالا برای گروه اول و دوم: OR=9.27(%95CI=5.27-16.30) و OR=5.6(%95CI=2.79-11.55).
    با کنترل انرژی دریافتی، افزایش تعداد وعده های غذایی و کاهش حجم هر وعده می توان خطر ابتلا به برخی عوامل خطر بیماری های قلبی را کاهش داد.

    کلید واژگان: تعداد وعده ها, انرژی دریافتی, عوامل خطر, چربی های خون, لیپوپروتئین ها
    Mirmiran P, Mehrabani H.H, Azizi F*
    Objective(s)

    To study the association between the frequency of meals and the levels of non-communicable diseases (NCD) risk factors.

    Methods

    The sample comprised 592 people (275 men, 317 women) aged 19-50 years, selected randomly from the pool of participants in the Tehran Lipid and Glucose Study. Eating patterns were assessed and the number of meals in a day recorded using two-day 24-hour recall questionnaires. We divided the sample into four subgroups: Group l comprised subjects taking less than 6 meals per day. Group 2 included those taking 6-7 meals per day, the third had 8-9 meals per day, and Group 4 took more than 9 meals per day. Blood lipids were measured after 12-14 hours of fasting; anthropometric indices and blood pressure were also recorded.

    Results

    The four groups were composed of 190, 135, 185, and 82 individuals respectively. The risk of having high total cholesterol, triglycerides and LDL-cholesterol was found to decrease with greater meal frequency. No significant difference was observed in the intake of macronutrients. The intake of fibers was greater in the fourth group (P<0.001).

    Conclusion

    The study shows that increasing meal frequency may decrease the risk of NCDs. Considering the high prevalence of these disorders, changes in eating habits seem necessary.

    Keywords: Meal frequency, Energy intake, Lipid profile, Lipoproteins, Risk factors
  • منصور شهرکی، جعفر مجیدی، محمدرضا رشیدی، سلطانعلی محبوب، اردوان غازانچای، مهران مسگری، توران شهرکی
    مقدمه
    گرچه مصرف سه و کمتر از سه وعده در روز (رژیم کم وعده) در بسیاری از کشورها رایج می باشد ولی در حال حاضر در کشورهای غربی گرایش فزاینده ای به سوی تعداد وعده های غذایی بیشتر ولی با حجم کمتر (رژیم پر وعده) مشاهده می گردد. تا بحال، اثرات تعداد وعده های غذایی بر ایمنی هومورال در حیوانات آزمایشگاهی مورد بررسی قرار نگرفته است. همچنین اطلاعات انسانی و حیوانی در مورد اثرات تعداد وعده های غذایی بر روی میزان انسولین سرم نیز ضد و نقیض است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تعداد وعده های غذایی بر پروفایل ایمونوگلوبولین ها برای اولین بار روی موش صحرایی می باشد. همچنین در مطالعه اخیر، اثر تعداد وعده های غذایی روی میزان انسولین سرم نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه تجربی قبل و بعد مدل حیوانی، 30 موش صحرایی ماده از نوع Wistar با 11 هفته سن (210±15 گرم) بعد از 10 روز دوره سازگاری وزن و به طور تصادفی به دو گروه کاملا مساوی تقسیم گردیدند. حیوانات غذای یکسان را یا بصورت 8 وعده به فواصل هر 2ساعت یک بار از ساعت 6 بعد از ظهر (رژیم پر وعده) و یا بصورت 2 وعده در ساعات 9 شب و 6 صبح (رژیم کم وعده) به مدت 60 روز دریافت نمودند. از هر حیوان قبل و بعد از مداخله خون گرفته شد. جهت اندازه گیری میزان انسولین و ایمونوگلوبولین های سرم از ELISA استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری Student’s t-test صورت گرفت. پروژه تحقیقاتی توسط کمیته اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز مورد مطالعه و به تصویب رسید.
    یافته ها
    هر دو رژیم غذایی باعث کاهش غیر معنی داری (P>0.05) در مقادیر انسولین و IgA سرم بعد از 60 روز مداخله گردیدند. گرچه در هر دو رژیم غذایی میزان انسولین سرم بطور غیر معنی دار کاهش پیدا کرده بود، اما درصد کاهش در رژیم پر وعده در قیاس با رژیم غذایی کم وعده بیشتر بود (-%5.3 در برابر -%2.3)، میزان IgM و IgG سرم در هر دو رژیم غذایی بطور معنی داری (P<0.05) افزایش پیدا کرده بود، اما اختلاف بین دو رژیم قبل و بعد از مداخله معنی دار (p<0.05) نبود. گرچه، در هر دو گروه میزان IgM و IgG سرم بطور معنی داری (P<0.05) افزایش پیدا کرده بود، اما درصد افزایش در رژیم پر وعده در قیاس با رژیم کم وعده بیشتر بود (به ترتیب 56% در مقابل 38% و 37% در مقابل %28.7 برای IgM و IgG سرم). دریافت آب و غذا بطور غیرمعنی داری (P>0.05) در رژیم کم وعده در قیاس با رژیم پر وعده کمتر بود.
    بحث و نتیجه گیری
    رژیم غذایی پر وعده اثرات بهتری بر روی میزان انسولین، IgM و IgG سرم نسبت به رژیم کم وعده دارد. تحقیقات بیشتر در این زمینه روی انسان و حیوان توصیه می گردد.
    کلید واژگان: تعداد وعده های غذایی, ایمونوگلوبولین ها, انسولین سرم, موش صحرایی
    Mansour Shahraki, Jafar Majidi, Mohammad Reza Rashidi, Soltan Ali Mahboob, Ardavan Gazanchaie, Mehran Mesgari, Tooran Shahraki
    Background
    Although consumption of three or less than three meals per day (gorging regimen) is usual in some communities, in western population there is an inclination towards many small meals a day (nibbling regimen). Up to now the effects of meal frequency on serum immunoglobulins have not been investigated in laboratory animals. There is also some controversy information about the effect of meal frequency on serum insulin in human and animal studies. The aim of present study was to investigate, the effects of meal frequency on immunoglobulin profile in rat. The effect of meal frequency on serum insulin was also surveyed.
    Material And Methods
    In this experimental study, thirty female Wister rats aged 11 weeks (210 ±15 g), after 10 days of acclimation period, were weighed and randomly assigned into two equal groups. They were fed the same food as eight meals at 2-hours intervals starting from 6 p.m. (nibbling group) or as two meals at 9 p.m. and 6 a.m. (gorging group) for 60 days. Blood samples were taken before and after intervention. ELLISA method was used to measure insulin and immunoglobulins in serum. All values were expressed as Mean±SD using Student’s t-test based comparisons. The research project was reviewed and approved by the Medical Ethics Committee of Tabriz University of Medical Sciences.
    Results
    Diet regimens caused a non-significant reduction (P>0.05) in the serum insulin and IgA levels after sixty days of intervention. Although serum insulin level in the two regimens was non-significantly decreased, but the percentage of decrease in nibbling regimen was more than gorging one (-5.3% vs. –2.3%). Serum IgM and IgG levels in the two regimens were significantly increased (P<0.05), but there was no-significant difference (P>0.05) between the two regimens before and after the intervention. Although, in both groups, serum IgM and IgG levels were significantly increased, but the percentage of increase was more in nibbling regimen than gorging one (56% vs. 38% and 37% vs. 28.7% for IgM & IgG respectively). The food and water intakes were non-significantly (P>0.05) lowered in the gorging group compared with the nibbling one.
    Conclusion
    Although there is not a significant difference between the nibbling and gorging dietary regimens regarding the serum IgM, IgG, IgA and insulin but, nibbling regimen affects serum insulin, IgM and IgG more than gorging one in rat. More research on human and animal subjects is advised.
    Keywords: Meal frequency, Immunoglobulin, Insulin, Rat
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال