problem-oriented coping style
در نشریات گروه پزشکی-
مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران، سال بیست و چهارم شماره 2 (پیاپی 122، خرداد و تیر 1401)، صص 81 -91مقدمه
این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش های سبک مقابله ای مسیله مدار، بر میزان پایبندی به درمان و شاخص های کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه دیابت مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) شهرستان خمین، انجام شد.
مواد و روش هادر این کارآزمایی بالینی، تعداد 78 بیمار مبتلا به دیابت به روش در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. گروه مداخله؛ آموزش های سبک مقابله ای مسیله مدار را دریافت کردند و به گروه شاهد آموزش های معمول داده شد. شاخص های کنترل قند خون، قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد. از پرسش نامه های فعالیت های بیماران مبتلا به دیابت و راهبردهای مقابله ای لازاروس و فولکمن برای تعیین میزان تبعیت از درمان و مولفه های سبک مقابله هیجان مدار استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه 25 کمک گرفته شد.
یافته هامیانگین نمره تبعیت از درمان بعد از اجرای مداخلات؛ در گروه آزمایش افزایش و در گروه شاهد کاهش معنی داری داشت (0/003=P). میانگین نمره تبعیت از درمان، در مرحله پیش آزمون بین گروه شاهد و آزمایش، اختلاف معنی داری نداشت (0/0325=p) اما در مرحله پس آزمون این اختلاف معنی دار بود (0/0001<p). میانگین هموگلوبین گلیکوزیله در مرحله بعد از مداخله، در گروه آزمایش کاهش معنی داری را نشان داد (0/001=P) در صورتی که در گروه شاهد نه تنها کاهش نداشت بلکه در مرحله پس آزمون افزایش معنی داری داشت (0/0001<p).
نتیجه گیریآموزش سبک مقابله ای مسیله مدار بر میزان پایبندی به درمان و بهبود شاخص های کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تاثیر داشته و می توان این شیوه را برای آموزش بیماران توصیه کرد.
کلید واژگان: آموزش، پایبندی به درمان، سبک مقابله ای مسئله مدار، کنترل قند خون، دیابت نوع 2IntroductionThis research aimed to determine the effect of problem-oriented coping style training on treatment adherence and glycemic control in type 2 diabetic patients referring to the Diabetes Clinic of the Imam Khomeini Medical Training Center (RA) in Khomein, Markazi province, Iran.
Methods and MaterialsIn this clinical trial study, 78 diabetic patients were selected using the convenience sampling method and then randomly assigned into experimental and control groups. The experimental group received problem-oriented coping style training, and the control group was given the usual training. The patients' blood glucose control indices were measured before and after the intervention. The Diabetes Activities Questionnaire and the Lazarus and Folkman Coping Strategies Questionnaire were used to determine adherence to treatment and problem-oriented coping style training. Data were analyzed using SPSS software version 25.
ResultsThe mean score of adherence to treatment increased significantly in the experimental group and decreased significantly in the control group following the intervention (p=0.003). There was no significant difference in the mean treatment compliance score between the control and experimental groups in the pre-test phase (p=0.0325); however, in the post-test phase, the difference was significant (p<0.0001). The average glycosylated hemoglobin showed a significant decrease in the experimental group in the post-intervention phase (p<0.001), This is while it increased significantly in the post-test phase in the control group (p<0.0001).
ConclusionProblem-oriented coping style training has an effect on adherence to treatment and the improvement of blood sugar control indices in type 2 diabetes patients; hence, this method can be recommended for training patients.
Keywords: Glycemic control, Problem-oriented coping style, Type 2 Diabetes Mellitus, T2DM, Treatment adherence, Training
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.