جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "public health expenditure" در نشریات گروه "پزشکی"
-
Background
The projection of levels and composition of financial resources for the healthcare expenditure (HCE) and relevant trends can provide a basis for future health financing reforms. This study aimed to project Iran’s HCEs by the sources of funds until 2030.
MethodsThe structural macro-econometric modeling in the EViews 9 software was employed to simulate and project Iran’s HCE by the sources of funds (government health expenditure [GHCE], social security organization health expenditure [SOHCE], out-of-pocket [OOP] payments, and prepaid private health expenditure [PPHCE]). The behavioral equations were estimated by autoregressive distributed lag (ARDL) approach.
ResultsIf there is a 5%-increase in Iran’s oil revenues, the mean growth rate of gross domestic product (GDP) is about 2% until 2030. By this scenario, the total HCE (THCE), GHCE, SOHCE, OOP, and PPHCE increases about 30.5%, 25.9%, 34.4%, 31.2%, and 33.9%, respectively. Therefore, the THCE as a percentage of the GDP will increase from 9.6% in 2016 to 10.7% in 2030. It is predicted that Iran’s THCE will cover 22.2%, 23.3%, 40%, and 14.5% by the government, social security organization (SSO), households OOP, and other private sources, respectively, in 2030.
ConclusionUntil 2030, Iran’s health expenditures will grow faster than the GDP, government revenues, and non-health spending. Despite the increase in GHCE and total government expenditure, the share of the GHCE from THCE has a decreasing trend. OOP payments remain among the major sources of financing for Iran’s HCE.
Keywords: Health Expenditure, Health Insurance, Public Health Expenditure, Out-of-Pocket Payment, Health Financing, Iran -
IntroductionEconomic growth has a direct impact on public health expenditures; also, itindirectly affects public health expenditures through the environment’s quality. Therefore,this study aimed to investigate the relationship between environmental performance index,economic growth, and public health expenditures in countries with high and very highhuman development index.MethodsThe present descriptive-analytical and applied study was performed on 16 countrieswith high and very high human development index. The time-series data required for theyears 2006-2018 were extracted from the World Bank and United Nations database andenvironmental performance index extracted from the Yale University website. Im, Pesaranand Shin (IPS), Levin, Lin, and Chu (LLC), Augmented Dickey–Fuller (ADF)– Fisher, andPhillips-Perron (PP)–Fisher tests for stationary and Pedroni and Kao tests for cointegrationwere used. The study model was estimated by the DOLS cointegration method in Eviews 10software.ResultsThe mean environmental performance index for selected countries with very highand high human development index was 79.04 and 64.71, respectively; also, the elasticity ofpublic health expenditures to gross national production, environmental performance index,physician supply, and urbanization ratio were 0.96, -2.41, 0.441 and 0.448, respectively.ConclusionIncreasing economic growth, urbanization ratio, and physician supply hada positive effect, and improving environmental performance index had a negative effecton public health expenditures. Therefore, to reduce public health expenditures, policiesare recommended to maintain environmental sustainability and reduce environmentalpollutants, and to invest in advanced equipment to purify pollutant gases. Maintaining andincreasing economic growth is also essential for adopting policies to increase physicians andinvest in health infrastructure.Keywords: Public Health Expenditure, Environmental Performance Index, Economic Growth
-
مقدمهتحولات قرن بیست و یکم و به وجود آمدن شکاف توسعه یافتگی بین کشورها ، منجر شد مکاتب اقتصادی به مشکلات فقر و عوامل اثرگذار بر آن به عنوان پیامد توسعه نیافتگی توجه خاصی مبذول نمایند. سلامت و هزینه های مرتبط با آن از ابزارهای برون برد دولت ها از معضل فقر محسوب می گردد.روش بررسیاین مطالعه از نوع مطالعات اقتصادسنجی (پنل دیتا) برای ایران و 30 کشور در حال توسعه برای دوره زمانی 1391-1384 بود. به منظور تعیین اثر هزینه های سلامت بر نسبت سرشمار فقر، از آزمون های هاسمن و چاو به منظور انتخاب نوع تخمین مدل رگرسیونی با اثرات ثابت یا تصادفی استفاده گردید. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار Eviews نسخه 6 انجام شد.یافته هانتایج نشان داد که هزینه های سلامت تاثیر چشمگیرتری بر فقر داشتند به گونه ای که یک واحد افزایش در هزینه های عمومی و خصوصی سلامت به ترتیب سبب 2/93- کاهش و 1/19 واحد افزایش در نسبت سرشبمار فقر می شود. میزان دسترسی به تسهیلات بهداشتی و نرخ ثبت نام در مقطع ابتدایی به ترتیب با ضرایب0/83- و 0/34 تاثیر کمتری در مقایسه با هزینه های سلامت بر نسبت سرشمار فقر داشتند.بحث و نتیجه گیریبا توجه به تاثیرات چشمگیر بهداشت و آموزش بر بهبود وضعیت فقر، ضرورتا کشورهای باید توجه بیشتری بر سیاست های تامین مالی بخش سلامت و همچنین گسترش هرچه بیشتر تصدی گری دولت در تامین مالی بخش سلامت به جای بخش خصوصی داشته باشند.کلید واژگان: هزینه های عمومی سلامت, هزینه های خصوصی سلامت, نسبت سرشمار فقرBackground and ObjectivesChanges in twenty-first century and incidence of development gap among countries has caused particular attention of all economic schools to the problem of poverty and the factors affecting it, as a consequence of underdevelopment. Health and health expenditures are considered as a tool for governments to get out from poverty.MethodsThis study is one type of econometric studies with using panel data for Iran and 30 developing countries during 2005 to 2012. To determine the effect of health expenditures on poverty headcount ratio, Hassman and Chow tests were used in order to select the type of random or fixed effect regression model. Data analysis was done through Eviews 6 software.ResultsAmong factors affecting poverty, health expenditure had more significant impact on poverty. So that, one unit increase in public and private health expenditures caused respectively -2.93 decrease and 1.19 unit increase in headcount poverty ratio. In comparison to health expenditure, access to health facilities and primary school enrollment rate with respectively coefficients of -0.81 and 0.34 had less impact on poverty headcount ratio.ConclusionGovernments should pay more attention to policies of financing health sector and more expansion of governmental functions in financial support of health sector rather than private sector.Keywords: Public Health Expenditure, Private Health Expenditure, Poverty Headcount Ratio
-
سلامت می تواند به صورت مستقیم و غیر مستقیم، سطح تولید و درآمد یک جامعه را تحت تاثیر قرار دهد. این مطالعه به بررسی تاثیر مخارج سلامت دولتی و خصوصی سرانه بر تولید ناخالص داخلی سرانه در استان های کشور ایران با استفاده از داده های پانل طی سال های 1384-1379 پرداخت. در این تحقیق از روش تحلیل رگرسیونی و برای تخمین الگو از روش اقتصادسنجی داده های تابلویی استفاده شد. نتایج تخمین الگوی تابلویی با اثرات ثابت نشان داد که سرانه مخارج سلامت دولتی اثر مثبت (0/85) و معنی دار بر تولید ناخالص داخلی سرانه دارد. سرانه مخارج سلامت بخش خصوصی نیز اثر مثبت (0/08) بر تولید ناخالص داخلی سرانه داشته اما از لحاظ آماری معنی دار نبود. اثر مثبت و معنی دار مخارج سلامت عمومی نشان دهنده نقش مهم و راهبردی دولت در ارتقا سلامت و افزایش تولید سرانه است. در ایران به علت سهم بالای بخش دولتی از اقتصاد چنین نتیجه ای دور از انتظار نیست. با توجه به اثر مثبت مخارج سلامت خصوصی به نظر می رسد ضرورت دارد دولت به زمینه سازی برای سرمایه گذاری بخش خصوصی و سازمان های غیردولتی در بخش سلامت بپردازد و ایجاد سیستم اطلاعات سلامت که اطلاعات مربوط به هزینه و عملکرد بخش عمومی و خصوصی سلامت را در سطوح استانی و کشوری جمع آوری و پردازش کند، توصیه می شود.
کلید واژگان: مخارج سلامت دولتی وخصوصی, رشد اقتصادیPayesh, Volume:14 Issue: 2, 2015, PP 145 -153Objective (s): Healthcare system can have direct and indirect effects on a country’s income and output. This paper examines the impact of per capita public and private health expenditures on per capita GDP for Iran during 1379 – 1384.MethodsFor the model selection and estimation the panel data econometrics were used and for the estimation of coefficients the EViews software was applied. The data were explored using regression analysis and statistical inference.ResultsThe results obtained from panel model with fixed effects estimation showed that government per capita health expenditures had positive (0. 85) and significant effect on GDP per capita. The results indicated that per capita private health expenditures had also positive (0. 08) effect on GDP، though this effect was not statistically significant.ConclusionThe positive and significant effect of public sector expenditures on healthcare emphasizes the prominent and leading role of the government in improving healthcare and per capita income in the country. In addition، the positive effect of private sector spending on healthcare indicated that government should pave the way for private and NGOs activities.Keywords: Public health expenditure, private health spending, economic growth
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.