به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "tcf7l2 gene" در نشریات گروه "پزشکی"

جستجوی tcf7l2 gene در مقالات مجلات علمی
  • Dudu Erkoç-Kaya*, Hilal Arikoglu, Funda Iscioglu, Suleyman Hilmi Ipekci
    Background

    Gestational diabetes mellitus (GDM) is a type of clinical diabetes characterized by insulin resistance and impaired insulin secretion, due to environmental and genetic factors. The high risk of developing T2D in women with GDM and the high risk of developing GDM in women with a family history of T2D suggest that both diseases may have the same genetic basis. Therefore, genes and risk variants associated with the genetic architecture of T2D are being investigated for their effects on development of GDM. In our study, we aimed to investigate ABCC8, TCF7L2, Adiponectin, IRS1 and PPARG genes, which are known as T2D risk genes, in order to understand the genetic basis of GDM in Turkish population.

    Materials and Methods

    In our study, 74 pregnant women diagnosed with GDM according to ADA criteria and 49 healthy pregnant women were included. DNA isolations were made from periferal blood cells collected from pregnant women and regions of targeted genes were scanned by PCR-RFLP technique. In biochemical examinations; HOMA-IR, which is an indicator of insulin resistance, was calculated for each individual. The associations of genotypes detected in target gene regions with the disease and their effects on biochemical phenotypes were analyzed by establishing dominant, recessive and additive models and calculating odds ratios. P<0.05 was considered statistically significant in all analyses.

    Results

    In our study, a statistically significant association was found between R1273R substitution in the ABCC8 gene and GDM under dominant and additive models. No statistically significant correlation was found between the A1369S and e16/-3t→c variants in the ABCC8 gene and the variants in other genes screened and GDM. When genotype-phenotype association data was evaluated, no association was detected between the all scanned variants and fasting blood sugar while a weak correlation was found with e16/-3t→c in ABCC8 gene and fasting insulin (p=0.075) and HOMA-IR (p=0.067).

    Conlusion

    ABCC8 (R1273R and e16/-3t→c) gene variants may be a risk factor for the development of GDM in the Turkish population.

    Keywords: Gestational diabetes, ABCC8 gene, TCF7L2 gene, Adiponectin gene, PPARG gene, IRS1 gene
  • عبدالله گراوند، علی محمد فروغمند *، مهدی پورمهدی بروجنی
    پیش زمینه و هدف: دیابت نوع دو یک بیماری چندعاملی و هتروژنیک است که با نقص در تولید یا عملکرد انسولین مشخص می شود. اخیرا از طریق مطالعات گسترده ارتباط ژنومی (GWAS) ، همراهی چندین ژن با بیماری دیابت نوع دو نشان داده شده است. هدف از این مطالعه بررسی همراهی پلی مورفیسم های rs11196205 از ژن TCF7L2 و rs3792267 از ژن CAPN10 با دیابت نوع دو در جمعیت قوم عرب استان خوزستان بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه مورد – شاهدی، 98 بیمار دیابتی و 96 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تعیین ژنوتیپ این افراد برای rs11196205 با استفاده از فن TETRA ARMS PCR و برای rs3792267 با استفاده از فن PCR-RFLP انجام شد.
    یافته ها
    برای پلی مورفیسم rs11196205 TCF7L2، توزیع فراوانی ژنوتیپ های CC، CG، GG در گروه بیماران دیابتی، به ترتیب (69/34 درصد) 34، (04/52 درصد) 51، (26/13 درصد) 13 و در گروه کنترل به ترتیب (79/19 درصد) 19، (41/60 درصد) 58، (79/19 درصد) 19 بود و مقایسه فراوانی دو آلل C و G بین افراد دیابتی و گروه کنترل، اختلاف معنی داری را نشان داد (04/0P-valu= (. برای پلی مورفیسم rs3792267 CAPN10 نیز، توزیع فراوانی ژنوتیپ های GG، GA، AA در بیماران دیابتی به ترتیب (3/67) 66، (7/32) 32، (0) 0 و در گروه کنترل به ترتیب (6/64) 62، (3/32) 31، (1/3) 3 بود. نتایج به دست آمده از مقایسه فراوانی دو آلل G و A نشان می دهد تفاوت معنی داری بین افراد بیمار و کنترل وجود ندارد (53/0 P=). بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که آلل C در پلی مورفیسم rs11196205 TCF7L2، خطر ابتلا به دیابت نوع دو را در جمعیت قوم عرب استان خوزستان افزایش می دهد. پلی مورفیسم rs3792267 CAPN10 همراهی معنی داری با بیماری دیابت نوع دو در جمعیت مورد مطالعه نشان نداد.
    کلید واژگان: دیابت نوع دو, ژن CAPN10, rs11196205, rs3792267, ژن TCF7L2
    Abdollah Gravand, Ali Mohammad Foroughmand*, Mehdi Pourmehdi Boroujeni
    Background & Aims
    Type II diabetes is a multifactorial and heterogenic disease that is characterized by a defect in the production or function of insulin. In recent years, through Genome-wide association studies (GWAS) has been shown the association of several genes with Type II diabetes. The aim of this study was to investigate the relationship of polymorphisms TCF7L2 rs11196205 and CAPN10 rs3792267 with type II diabetes in the Arab population of Khuzestan province.
    Materials & Methods
    A case-control study was performed using 98 T2DM patients and 96 Controls. Genotyping for rs11196205 was done by TETRA-Primer ARMS-PCR and for rs3792267 was done by PCR-RFLP Technique.
    Results
    In examining rs11196205 based on the genotype GG, results for CG genotype were, OR = 1.29, 95%CI = (0.58–2.86), P -value = 0.54 and for genotype CC were, OR = 2.62, 95%CI = (1.06–6.44), P -value = 0.037. Also, the frequencies of C and G alleles in p atients with diabetes were 60.71% and 39.28%, resp ectively, and in the healthy subjects was 50% for each of the alleles (OR = 1.55, 95%CI = (1.03–2.31), P -value = 0.04). There was no significant association with type II diabetes for rs3792267 in the studied population.
    Conclusion
    Our results for TCF7L2 rs11196205 polymorphism showed that CC genotype and C allele increase the risk of developing type II diabetes in the Arab population of Khuzestan province.
    Keywords: CAPN10 gene, rs11196205, rs3792267, TCF7L2 gene, type II diabetes
  • مجتبی ایزدی*، علی اصغر رواسی، رحمان سوری، کاظم باعثی، سیروس چوبینه
    سابقه و هدف
    تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (30±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (8=n) و کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.
    نتایج
    در مقایسه با موش های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (0/001=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (0/014=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (0/876=P).
    نتیجه گیری
    در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیانTCF7L2 در بافت پانکراس نسبت داد.
    کلید واژگان: ژن TCF7L2, پانکراس, موش صحرایی دیابتی شده, نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین, تمرین هوازی
    Mojtaba Eizadi*, Ali Asghar Ravasi, Rahman Soori, Kazem Baesi, Sirus Choubineh
    Background
    Although less is known about the molecular mechanisms responsible for its genetic compatibility, regular training is identified as a non-pharmacological treatment for obesity and type-II diabetes. This study aimed to determine the effect of a 3 months aerobic training on pancreatic TCF7L2 expression and glycemic profile in type II diabetic rats.
    Materials And Methods
    In this experimental study, type II diabetes was induced in male Wistar rats (n=16, weight: 220±30 g) by intraperitoneal injection of streptozotocin- nicotinamide. Animals were randomly divided into Exercise (n=8) and Control (n=8) groups. Exercise group, but not Control group, was completed a 3 month aerobic training (3 sessions/week). Forty-eight hours after the last exercise session, the relative expression of pancreatic TCF7L2, fasting glucose and serum insulin were measured in two groups.
    Results
    Compared to Control rats, exercise resulted in a significant decrease in fasting glucose in Exercise group (P=0.001). Serum insulin was increased significantly by aerobic training in Exercise group compared to Control one (P=0.014). However, pancreatic TCF7L2 expression did not change by aerobic training (P=0.876).
    Conclusion
    Based on these data, while we concluded that a long-term aerobic training effectively improves the glycemic profile and insulin concentration of type II diabetic rats, such improvements cannot be attributed to TCF7L2 expression in pancreatic tissue.
    Keywords: TCF7L2 Gene, Pancreas, Rat induced diabetes, Streptozotocin, nicotinamide, Aerobic training
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال