به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « آلندرونات » در نشریات گروه « پزشکی »

  • سجاد شفیعی، سعید احتشامی، کاوه حدادی، سیاوش مرادی، مجتبی صالح آهنگر، مریم حسن نژاد رسکتی، میثاق شفیع زاد*
    سابقه و هدف

    در دسترس بودن کلسیم و تعادل ویتامین D نقش مهمی در جوش خوردن استخوان دارد. با وجود نتایج متناقض در مطالعات مختلف، این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی تجویز ویتامین D در مقایسه با آلندرونات بر فیوژن مهره های لومبوساکرال در بیماران تحت جراحی فیوژن خلفی کمری، انجام پذیرفت.

    مواد و روش ها

    این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سویه کور، بر روی 75 بیمار (سه گروه 25 نفره) انجام گرفت. بیماران در گروه آلندرونات 70 میلی گرم خوراکی هر دو هفته یک بار، در گروه ویتامین D ماهانه 50000 هزار واحد برای شش ماه و در گروه کنترل فقط درمان روتین بعد از جراحی را دریافت کردند. سپس تحت CT اسکن ناحیه لومبار برای ارزیابی میزان فیوژن کمری شش ماه پس از جراحی، قرار گرفتند. شدت کمردرد (با مقیاس VAS: Visual Analogue Scale) شش ماه پس از جراحی بررسی شد و داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 آنالیز شدند.

    یافته ها

    شدت کمر درد در بدو مراجعه در گروه ویتامین D، 3/1 ± 36/6 (0001/0> P) بالاتر از گروه کنترل و الندرونات بود و در آخرین VAS در این گروه به 97/0 ± 12/2 رسید که نشان داد شدت کمر درد در این گروه کاهش بیش تری داشته است. در مجموع در هر سه گروه شدت کمر درد به طور معنی داری کاهش داشته است (0001/0> P). فراوانی موارد عدم فیوژن در گروه کنترل (16 درصد) نسبت به گروه ویتامین D (12 درصد) و آلندرونات (8 درصد) بیش تر بود (900/0=P).

    استنتاج

    استفاده از مکمل ویتامین D و آلندرونات موجب بهبود اندکی در میزان فیوژن لومبوساکرال شد. بررسی اثربخشی درمان ترکیبی آلندرونات و ویتامین D بر روی شدت درد و فیوژن در این بیماران نتایج را روشن تر می کند.
     

    کلید واژگان: آلندرونات, ویتامین D, فیوژن مهره ای, جراحی فیوژن خلفی کمری, کمر درد}
    Sajad Shafiee, Saeed Ehteshami, Kaveh Haddadi, Siavash Moradi, Mojtaba Salah Ahangar, Maryam Hasannezhad Reskati, Misagh Shafizad*
    Background and purpose

    Bone fusion is a dynamic process and availability of calcium and balance of vitamin D can be effective in post spinal cord fusion. There are contradictory results on this issue, so, we decided to compare the effect of administration of vitamin D and alendronate on lumbosacral vertebral fusion in patients undergoing posterior spinal fusion surgery.

    Materials and methods

    A single-blind clinical trial was carried out in 75 patients. Patients were divided into three groups (n=25 per group) using block randomization: Alendronate group who received 70 mg oral alendronate every two weeks, Vitamin D group to receive vitamin D 50,000 units per month for six months, and control group who received routine treatment after the surgery. After six months, the patients underwent CT scan of the lumbar region for clinical assessment of lumbar fusion. Pain intensity was assessed using Visual Analogue Scale (VAS), one and six months after the surgery. Data analysis was performed in SPSS V16.

    Results

    Before surgery, pain intensity was higher in vitamin D group (6.36 ± 1.3) than the controls and alendronate group (P <0.0001). The last VAS in this group reached 2.12 ± 0.97 indicating decrease in pain intensity. Overall, there was a significant decrease in pain intensity in all three groups
    (P<0.0001). Non-fusion was found to be more frequent in control group (16%) compared to the vitamin D (12%) and alendronate (8%) groups (P=0.900).

    Conclusion

    In current study, vitamin D and alendronate supplementation slightly improved lumbosacral fusion. Therefore, further studies are needed to investigate the effectiveness of combined treatment with alendronate and vitamin D on pain intensity and lumbosacral fusion in these patients.
     

    Keywords: alendronate, vitamin D, vertebral fusion, posterior spinal fusion surgery, low back pain}
  • منصور کریمی فر، نگار طلانی *، امیرحسین سالاری

    مقدمه:

     استیوپروز (Osteoporosis) شایع ترین بیماری متابولیک استخوان در سراسر جهان است که بر اساس توده ی پایین استخوانی شناخته می شود و با پیشرفت این روند، منجر به افزایش خطر شکستگی های پاتولوژیک می گردد. استیوپنی، در مراحل اولیه ی روند کاهش توده ی استخوانی رخ می دهد. یافته های مطالعات در راستای شروع درمان در زمان بروز استیوپنی و دز درمانی با یکدیگر متناقض است. این مطالعه، با هدف ارزیابی استفاده از دز کم و بالای آلندرونات در مرحله ی استیوپنی در خانم های یایسه انجام شد.

    روش ها

    مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی حاضر، بر روی 152 خانم یایسه ی مبتلا به استیوپنی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی در سال های 97-1396 انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تحت درمان با آلندرونات هفتگی دز 35 و 70 میلی گرم تقسیم و برای دو سال پی گیری شدند. تمامی بیماران تحت ارزیابی Bone mineral densitometry (BMD) پیش و پس از درمان قرار گرفتند و یافته ها مقایسه شد.

    یافته ها

    دو گروه مورد بررسی از نظر سن، جنس، قد، وزن، شاخص توده ی بدنی و مدت یایسگی تفاوت معنی داری نداشتند (050/0 < P). یافته های BMD هر دو گروه شامل Fracture risk assessment system (FRAX) هیپ و مهره/مچ، T-score هیپ و مهره و نیز Z-score</strong> هیپ و مهره پس از دو سال به صورت معنی داری بهبود یافت (001/0 > P)، اما مقایسه ی دو دز درمانی تفاوت معنی داری از نظر بهبود یافته های BMD نشان نداد (050/0 < P).

    نتیجه گیری

    یافته های این مطالعه نتایج مطلوبی را در راستای درمان پیش گیرانه با آلندرونات در خانم های استیوپنیک گزارش نمود. همچنین، با توجه به نتایج مطالعه و آزار گوارشی که شکایت اصلی استفاده از آلندرونات می باشد دز هفتگی 35 میلی گرم را می توان توصیه نمود.

    کلید واژگان: بیماری متابولیک استخوان, بیفسفونات, آلندرونات, تودهی معدنی استخوانی}
    Mansour Karimifar, Negar Botlani*, Amirhossein Salari
    Background

    Osteoporosis is the most common metabolic bone disease worldwide that is defined by lessened bone density. Osteoporosis progression is accompanied with increased risk of pathologic fractures. Osteopenia is attributed to the first steps of bone density loss process. Studies about treatment initiation while osteopenia is presented, and the treatment dose, are controversial. In this study, low dose versus high dose of alendronate among menopausal women with osteopenia was evaluated.

    Methods

    The current randomized clinical trial (RCT) study was conducted on 152 menopausal women with osteopenia referred to a rheumatology clinic during 2017-18. Patients were randomly divided into two groups of treatment with weekly doses of 35 mg and 70 mg alendronate, and then followed for two years. Bone mineral densitometry (BMD) was performed for all the patients prior to and after treatment, and findings were compared.

    Findings

    Two assessed groups were not statistically different regarding age, gender, height, weight, and body mass index (BMD) (P > 0.050 for all). BMD findings of two groups including hip and spine/wrist Fracture risk assessment system (FRAX), hip and spine T-score, and hip and spine Z-score significantly improved following two years (P < 0.001); but the comparison of two doses presented no statistical difference considering BMD findings improvement (P > 0.050).

    Conclusion

    Findings of this study are in favor of preventive treatment with alendronate in women with osteopenia. Furthermore, considering digestive irritability as the main complaint of alendronate, based on our findings, weekly 35 mg use of this agent can be considered.

    Keywords: Bone diseases, Metabolic, Bisphosphonates, Alendronate, Bone mineral density}
  • مسعود شایسته آذر، محمدحسین کریمی نسب، مهران رضوی پور*، صابر جورابراهیمیان
    خلاصه پیش‎ زمینه

    پوکی استخوان، شایع‎ترین بیماری متابولیک استخوان است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر درمان ضداستئوپوروز یا داروهای بیس فسفونات و پاراتیروئید بر ترمیم استخوان در بیماران با شکستگی‎های استئوپوروتیک بود.

    مواد و روش ‎ها

    این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یکسویه کورکنترل شده بود که برروی 3 گروه 20 نفره باشکستگی‎های استئوپوروتیک بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) و بوعلی سینای ساری طی سال‎های 1395 تا 1397انجام شد: بیماران دریافت‎کننده هورمون پاراتیروئید)، بیماران دریافت کننده آلندرونات و بیماران گروه کنترل. کلیه بیماران در هفته 4، هفته 8 و هفته 12 جهت بررسی میزان جوش‎خوردگی یا رادیوگرافی ارزیابی شدند.

    یافته‎ ها

    در هیچ یک از بیماران سه گروه جوش‎خوردگی شکستگی در 4 هفته نداشتند. زمان جوش‎خوردگی شکستگی افراد در 8 هفته در سه گروه درمانی سینوپار، آلندرونات و کنترل به ترتیب 20، 18 و 17 نفر بود. بیماران در تمامی گروه‎‎ها در 12 هفته جوش‎خوردگی کامل داشتند.

    نتیجه‎ گیری

    باتوجه به نتایج این مطالعه به نظر می‎رسد که تجویز آلندرونات و هورمون پاراتیروئید بر ترمیم شکستگی‎های استئوپوروتیک دیستال رادیوس تفاوت آماری معناداری ندارند.

    کلید واژگان: استئوپوروز, آلندرونات, پاراتیروئید, دیستال رادیوس}
    Massoud Shayestehazar, MH Karimi Nasab, M Razavi Pour*, S Jour Ebrahimian
    Background

    Developmental dysplasia of the hip (DDH) includes a wide range of abnormalities of the hip that can emerge at any time including embryonic period, infancy, or childhood. The purpose of this study was to examine the clinical and radiographic outcomes of patients with DDH, treated with adductor tenotomy and closed reduction.

    Methods

    The study was retrospectively performed on 30 children (33 joints) with DDH,who were treated with adductor tenotomy, closed reduction and SpicaCast in Ahvaz Razi Hospital during 2015-2017. Inclusion criteria were patients diagnosed with DDH and below 2 years of age. Exclusion criteria were connective tissue diseases, secondary dislocation due to previous infection and acetabulum dysplasia in the context of specific syndrome. After the operation, the patients were evaluated for the severity of injuries associated with dislocation or subluxation of hip joint and hip joint congruity. Theradiographic results were studiedbased on Severin, Tonnis grading, McKay and acetabularindices.

    Results

    The preoperative mean acetabular index of36.54 ± 3.27 degrees significantly dropped to postoperativeof 27.06 ± 2.15 degrees. According to McKay criteria, 90.9% of the patients had excellent and good therapeutic results after the surgery. According to Tonnis criteria, 93.9% of patients were in Class I and II after the surgery. Moreover, in radiographic evaluations,96.9% of the patients were in Class Ia and Ib  based on Severin criteria.In 1 patient (3.03%), osteonecrosis of the head was found, in 2 patients (6.06%), walking and lameness impaired walking, and in 3 patients (9.09%), sitting was reported. All patients were female in this study.

    Conclusion

    According to the clinical results and evaluations of this study, closed reduction along with adductor tenotomy can be used as an appropriate technique for the treatment of patients with DDH at an early age.

    Keywords: adductor tenotomy, developmental dysplasia of the hip (DDH), closed reduction}
  • فرین کیانی، هاشم منتصری، صدف ادیبی، مسعود گل شاه، صبا گل شاه*
    سابقه و هدف
    درمان های شیمیایی جهت تعدیل پاسخ میزبان به عنوان روش کمکی، همراه با درمان های مکانیکی در درمان پریودنتیت به کار می روند. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر موضعی ژل آلندرونات سدیم همراه با جرم گیری و تسطیح سطح ریشه روی شاخص های پریودنتال و ساخت استخوان در ضایعات پریودنتال عمودی مصرف کنندگان سیگار مبتلا به پریودنیت مزمن بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه پایلوت تعداد 8 ضایعه عمودی استخوانی با عمق بیش از 5 میلی متر در مصرف کنندگان سیگار مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از انجام فاز یک درمان پریودنتال، ژل آلندرونات سدیم یک درصد در پاکت های پریودنتال قرار داده شد و این عمل 4 هفته بعد دوباره تکرار شد. شاخص های پریودنتال شامل ایندکس پلاک، ایندکس خونریزی، عمق پاکت، میزان تحلیل لثه و هم چنین پارامتر رادیوگرافی (عمق ضایعه استخوانی) در ابتدا و 6 ماه پس از قرار دادن ژل آلندرونات سدیم درون ضایعات عمودی استخوان اندازه گیری شدند.
    نتایج
    شاخص عمق پاکت (0/026=P)، خونریزی حین پروبینگ (0/007=P) و ایندکس پلاک (0/007=P) و شاخص عمق ضایعه استخوان (0/012=P) پس از درمان با ژل آلندرونات سدیم نسبت به قبل از درمان کاهش معنی داری را نشان داد و شاخص تحلیل لثه (0/011=P) افزایش معنی داری را نسبت به قبل از مداخله نشان داد.
    نتیجه گیری
    استفاده موضعی از ژل آلندرونات سدیم یک درصد نقش به سزایی در بهبود شاخص های پریودنتال و ساخته شدن استخوان در ضایعات عمودی مصرف کنندگان سیگار مبتلا به پریودنتیت مزمن دارد.
    کلید واژگان: پریودنتیت مزمن, آلندرونات, ایندکس پریودنتال, تحلیل استخوان آلوئول, استعمال دخانیات}
    Farin Kiany, Hashem Montaseri, Sadaf Adibi, Masoud Golshah, Saba Golshah*
    Introduction
    Chemical treatments for the modulation of host response are applied along with mechanical modalities as adjunctive to periodontal treatment. The objective of this pilot study was to investigate the effects of locally-delivered alendronate sodium gel in adjunction to scaling and root planning on periodontal indices and bone formation within vertical defects of smokers with chronic periodontitis.
    Methods and Materials: In this study vertical defects (n=8) with depth>5 mm have been investigated. After performing the phase I of periodontal treatment, alendronate sodium gel (1%) was applied into the periodontal pockets. The whole procedure was repeated after 4 weeks. Periodontal indices (plaque and bleeding), probing depth, gingival recession, and radiographic parameter (depth of bony defect) were measured at the beginning and following 6 months.
    Results
    Compared to pre-treatment, the probing depth, radiographic depth of bony defect and bleeding and plaque indices were significantly reduced by local application of alendronate sodium gel (P=0.026; P=0.012 and P=0.007 respectively). Gingival recession showed significant increase (P=0.011).
    Conclusion
    Local alendronate sodium gel (1%) plays an important role in the improvement process of periodontal indices and bone formation within vertical bony defects of smoker patients with chronic periodontitis.
    Keywords: Chronic periodontitis, Alendronate, Periodontal index, Alveolar bone resorption, Cigarette smoking}
  • محمدرضا آرتی، عبدالحسین مهدی نسب، ناصر صرافان
    زمینه و هدف
    بیماری تخریب کننده مفصلی شایع ترین بیماری مفصلی در انسان و علت عمده ناتوانی مزمن در میان افراد مسن در کشورهای توسعه یافته است. با توجه به نقش گلوکز آمین به عنوان یک ماده محافظ غضروف در درمان استئوآرتریت، در این مطالعه اثر تجویز این دارو به تنهایی یا تجویز توام با آلندرونات مقایسه شده است.
    روش بررسی
    130 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو به طور تصادفی در دو گروه تجویز گلوکزآمین به تنهایی و ترکیب گلوکرآمین وآلندرونات به مدت 12هفته مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در هفته های 1،3،6،12 از نظر کارآیی درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند. معیارهای کارآیی، شدت درد، میزان خشکی مفصلی و میزان فعالیت فیزیکی، ودانسیتومتری مغز استخوان بود.
    یافته ها
    شدت درد در هر دو گروه کاهش یافت و در هر دو گروه مشابه بود میزان خشکی مفصلی طی درمان در هر دو گروه کاهش یافت ولی این کاهش به صورت معناداری در گروه درمان توام بیشتر بود(05/0 > P) میزان عملکرد مفصلی نیز طی درمان افزایش معناداری داشته است بطوری که عملکرد مفصلی در مراحل آخر مطالعه در گروه دریافت کننده گلوکز آمین به تنهایی کمتر بود(05/0 > P). در نهایت بررسیBMD بیماران نشان داد تحت درمان توام دانسیتومتری مغز استخوان نیز بهبود داشته است و تفاوت معنادار وجود دارد (05/0 > P).
    نتیجه گیری
    درمان توام آلندرونات و گلوکز آمین نسبت به گلوکز آمین به تنهایی در بهبود خشکی مفصلی، عملکرد مفصلی و بهبود BMD در بیماران مبتلا به استئوآرتریت موثر می باشد اما از نظر درد در مفصل این دو نوع درمان مشابه می باشد.
    کلید واژگان: گلوکز آمین, استئوآرتریت, آلندرونات}
    Hamid Reza Arti, Seyed Abdolhossin Mehdinasab, Nasser Sarafan
    Background And Objective
    Degenerative Joint disease (DJD) is the most common joint disease in human and the most cause of chronic disability in aging papulation in developed countries. Several studies explain that glocosamine Is better than plasebo and its efficacy is more in comparison with NSAID in knee osteoarthritic patient. Alendronate is prescribed for osteoprothic patients. The aim of this study was to compare the efficacy of adminstration of glocoseamine alone and in combination with alendronate in osteoarthritis of the knee. Subjects and
    Methods
    A total of 130 patients of either sex with osteoarthritis were included in the study and randomised to receive glocoseamine alone (500mg TDS) and combination of Glocoseamine (500mg TDS) and alendronate (70mg weeky) for 12weeks. The patients were evaluated at 1; 3; 6 and 12weeks for efficacy.
    Results
    There was not statisticaly significant decrease in pain index (p>0. 05) but in total therapy the mean of pain is decreased. The stiffnes index in combination therapy was decreased (p<0. 05). The function of joint in combination therapy was improved after 12 weeks. The BMD after 12 weeks combination therapy was improved.
    Conclusion
    Combination therapy of glocoseamine and alendronate was significant improvement of stiffness، function، BMD of osteoarthritis compared with glocoseamine alone but there was not statistically significant decreased in pain index. It can be concluded that the combination of glocoseamine with alendronate provide better and more rapid improvement in patients with osteoarthritis.
    Keywords: Alendronate, Glocoseamine, Osteoarthritis}
  • فرانک شریفی، لیدا پرسه، غلامرضا احمدی، سید نورالدین موسوی نسب
    زمینه و هدف
    با توجه به وجود درمان های دارویی متعدد برای پوکی استخوان و تعداد محدود مطالعات آینده نگر در مورد تاثیر رژیم های مختلف درمانی بر تراکم استخوان به خصوص در کشور ما، مطالعه ی حاضر به منظور مقایسه ی سه روش درمانی مختلف شامل کلسیم و ویتامین D، آلندرونات + کلسیم + ویتامینD و درمان جایگزینی با هورمون های جنسی در زنان یائسه ی شهر زنجان انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه که به روش کوهورت تاریخی انجام شد، تعداد 115 زن یائسه که از سال 1380 به دنبال تشخیص پوکی استخوان تحت درمان قرار گرفته بودند و حداقل دارای دو نوبت تراکم سنجی استخوان به فاصله ی حداقل 15 ماه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و به مدت 18 تا 44 ماه پیگیری شدند. بیماران بر اساس نوع درمان های دریافتی به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول: کلسیم 1000 میلی گرم در روز به همراه 400 واحد در روز ویتامین D. گروه دوم: آلندرونات 10 میلی گرم در روز به همراه 500 میلی گرم کلسیم و 200 میلی گرم ویتامین D در روز. گروه سوم: استروژن کنژوگه 625/0 میلی گرم 25 روز در ماه به همراه 5 میلی گرم پروژسترون 10 روز در ماه (به صورت سیکلیک) و 500 میلی گرم کلسیم به همراه 200 واحد ویتامینD در روز. کلیه ی افراد با علل ثانویه ی پوکی استخوان و یا عدم مصرف کامل دارو از مطالعه حذف شدند. کلیه ی موارد تراکم سنجی استخوان در یک مرکز انجام شد. برای بررسی اطلاعات از روش آماری Paired T-Test و T-Test و کای دو استفاده شد.
    یافته ها
    در کل بیماران تحت درمان، میانگین تراکم استخوان در مهره های کمری به طور معنی داری و حدود 8/4 درصد افزایش داشت (002/0=P)، ولی میانگین تراکم استخوان در ناحیه ی هیپ 6 درصد کاهش نشان داد. در بیماران تحت درمان با کلسیم و ویتامین D در نواحی مهره ها و ساعد تغییر معنی داری دیده نشد، ولی در ناحیه ی هیپ کاهش معنی دار تراکم استخوان دیده شد (004/0=P). در افراد تحت درمان با بیس فسفونات + کلسیم و ویتامین D افزایش 11 درصدی در تراکم مهره های کمری (00/0=P) دیده شد ولی در نواحی دیگر تغییر معنی داری دیده نشد. در افراد تحت درمان با HRT هیچ گونه کاهش تراکم استخوان مشهود نبود ولی افزایش معنی داری نیز مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    بهترین نوع درمان برای پوکی استخوان زنان یائسه استفاده از بیس فسفونات + کلسیم و ویتامین D می باشد ولی تنها نوع درمان که می تواند در هر سه ناحیه ی مهره ها، هیپ و ساعد مانع از افت تراکم استخوان شود، HRT است. لذا استفاده از آلندرونات به عنوان خط اول درمان در زنان یائسه ای که به خصوص در مهره های کمری دچار پوکی استخوان هستند، توصیه می شود.
    کلید واژگان: تراکم استخوان, آلندرونات, پوکی استخوان, HRT, کلسیم, ویتامین D}
  • رضا انصاری، محمد باقری *

    بیمار خانم 69 ساله ای بود که با درد سینه و دیسفاژی سریعا پیشرونده مراجعه نمود. بیمار متعاقبا دچار هماتمز گردید که همراه با آفاژی بود. در بررسی به عمل آمده وجود هماتوم داخل جداری مری که باعث انسداد کامل مری شده بود مشخص گردید که همراه با زخم های مخاطی و خونریزی بوده است. به نظر می رسد که این عارضه در زمینه مصرف آلندرونات همراه با آسپیرین در این بیماری ایجاد گردیده است.

    کلید واژگان: آلندرونات, دیسفاژی, هماتوم داخل جداری مری}
    Reza Ansari, Mohammad Bagheri

    The patient is a 69 years old female presented with chest pain and rapidly progressive dysphagia. Then she suffered of hematemesis and aphagia. In evaluation of patient, a intramural hematoma obstructing esophageal lumen was demonstrated which was accompanied with mucosal ulceration and bleeding. It appears that this complication occurred in the context of concomitant use of alendronate with aspirin in this patient.

    Keywords: Alendronate, Dysphagia, Intramural hematoma of esophagus}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال