جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « تاکرولیموس » در نشریات گروه « پزشکی »
-
سابقه و هدف
تاکرولیموس متعلق به خانواده مهار کننده های کلسینورین است و عموما به عنوان یک سرکوب کننده سیستم ایمنی پس از عمل پیوند عضو، مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به نقش مهاری کلسینورین در شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه به نظر می رسد که تاکرولیموس می تواند منجر به تغییر در پاسخ های الکتروفیزیولوژیکی و حافظه شود. بنابراین در این مطالعه، تحقیقاتی که در آن ها درگیری تاکرولیموس در عملکردهای شناختی مانند شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه بیان شده، بررسی و مکانیسم احتمالی اثر تاکرولیموس بر شکل پذیری سیناپسی و حافظه توضیح داده می شود.
مواد و روش هادر این مطالعه مروری، برای دستیابی به یک نگاه اجمالی درباره اثرات تاکرولیموس بر عملکرد های شناختی در پایگاه های اطلاعاتی PubMed و Google Scholar با استفاده از کلید واژه های تاکرولیموس (Tacrolimus)، کلسینورین (Calcineurin)، شکل پذیری سیناپسی (Synaptic Plasticity)، یادگیری (Learning)، حافظه (Memory) و رادیکال های آزاد (Free radicals) جستجو و مقالات مربوط به سال های 1987 تا 2021 که مرتبط با موضوع بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته هادر میان 5632 مقاله یافت شده، 72 مقاله با توجه به اهداف تحقیق انتخاب شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که تاکرولیموس باعث بهبود عملکردهای شناختی از جمله شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه می شود. تاکرولیموس همچنین دارای اثرات حفاظتی در مقابل اختلالات شناختی ناشی از شرایط استرس اکسیداتیو می باشد.
نتیجه گیرینتایج مطالعه نشان داد که تاکرولیموس احتمالا از طریق مهار کلسینورین، کاهش سطح رادیکال های آزاد و تغییر در سطح کلسیم و گلوتامات می تواند منجر به بهبود یادگیری، حافظه و شکل پذیری سیناپسی شود.
کلید واژگان: تاکرولیموس, کلسینورین, شکل پذیری سیناپسی, یادگیری, حافظه, رادیکال های آزاد}BACKGROUND AND OBJECTIVETacrolimus belongs to the family of calcineurin inhibitors and is extensively used as an immunosuppressive drug after allogeneic organ transplant. According to the inhibitory effects of calcineurin on synaptic plasticity and memory functions, it seems that the administration of tacrolimus leads to changes in the electrophysiological responses and memory functions. Therefore, this article includes studies in which tacrolimus involvement in cognitive functions such as synaptic plasticity, learning and memory are investigated, and the possible mechanism of the effect of tacrolimus on synaptic plasticity and memory are explained.
METHODSIn this narrative review article, we searched PubMed and Google Scholar databases using the keyword “Tacrolimus”, “Calcineurin”, “Synaptic Plasticity”, “Learning”, “Memory”, and “Free radicals” to provide an overview of effects of tacrolimus on cognitive functions. Finally, articles published on these topics between 1987 and 2021 were investigated.
FINDINGSAmong the 5632 sources found, 72 articles were considered appropriate for the purpose of the research. Findings support that the administration of tacrolimus (TAC) improves cognitive functions such as learning, memory, and synaptic plasticity. Furthermore, TAC has neuroprotective effects against oxidative stress-mediated cognitive dysfunctions.
CONCLUSIONThe results of the study showed that TAC may improve learning, memory, and synaptic plasticity, possibly by calcineurin inhibition, reducing the level of free radicals, and altering calcium and glutamate levels.
Keywords: Tacrolimus, Calcineurin, Synaptic Plasticity, Learning, Memory, Free Radicals} -
سابقه و هدفویتیلیگو نوعی اختلال دپیگمانتاسیون مولتی فاکتوریال وابسته به فاکتورهای ژنتیکی و غیرژنتیکی است. این اختلال حاصل فقدان عملکرد ملانوسیت های پوستی می باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NB-UVB (Narrow Band-Ultraviolet B) همراه با پماد موضعی تاکرولیموس 1/0 درصد و روش NBUVB به تنهایی در درمان ویتیلیگو انجام شد.مواد و روش هادر این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور، 60 ضایعه قرینه و دوطرفه متعلق به 30 بیمار مبتلا به ویتیلیگو انتخاب شد و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم گردیدند. برای گروه مداخله با 30 ضایعه، فتوتراپی با استعمال پماد موضعی تاکرولیموس 1/0 درصد و برای گروه کنترل با 30 ضایعه قرینه و ضایعات گروه مداخله، فتوتراپی با پماد اوسرین (پلاسبو) تجویز گردید. در هر دو گروه در ابتدای درمان، یک ماه و نیم و سه ماه پس از آن اندازه ضایعات از طریق فتوگرافی و میزان رپیگمانتاسیون با استفاده از سیستم امتیازدهی VASI (Visual Approach Slope Indicator) مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج در چک لیست ثبت شد. در ادامه، داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل گردیدند.یافته هامیانگین سنی بیماران 60/31 سال بود و 18 نفر از آن ها (60 درصد) زن و 12 نفر (40 درصد) مرد بودند. میانگین و انحراف معیار اندازه ضایعه دپیگمانته در فتوگرافی بیماران دو گروه مداخله و کنترل در ابتدای درمان ضایعه مورد مداخله و کنترل در بدو درمان به ترتیب معادل 81/2±41/5 و 82/2±40/5، در یک ماه و نیم پس از درمان به ترتیب 77/2±59/4 و 84/2±96/4 و سه ماه پس از درمان معادل 35/2±85/3 و 80/2±66/4 به دست آمد (05/0P>). میانگین نمره VASI نیز در گروه مداخله و کنترل در ابتدای درمان به ترتیب 51/0±50/0 و 51/0±53/0، یک ماه و نیم پس از درمان به ترتیب 44/1±46/1 و 01/1±13/1 و در ماه سوم درمان معادل 57/1±18/2 و 21/1±52/1 گزارش گردید (05/0P>). علاوه براین، درصد رپیگمانتاسیون در گروه مداخله و کنترل یک ماه و نیم پس از درمان 25/18 و 12/14 درصد و در ماه سوم درمان 63/30 و 19 درصد به دست آمد.نتیجه گیریاگرچه درصد رپیگمانتاسیون ضایعات ویتیلیگو با درمان ترکیبی بیشتر از مونوتراپی بود؛ اما بین دو روش درمانی از نظر درصد رپیگمانتاسیون تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد.کلید واژگان: تاکرولیموس, فتوتراپی, لک و پیس}Background and ObjectiveVitiligo is a depigmantation disorder that depends on genetic and non-genetic factors and results from skin melanocytes malfunction. The aim of this study was to compare the effectiveness of narrow band Ultraviolet B (NBUVB) therapy combined with 0.1% topical tacrolimus and NBUVB monotherapy in vitiligo treatment.Materials and MethodsIn this double-blind clinical trial study, 30 patients with vitiligo who had at least two symmetrical lesions were selected (60 lesions in total). The patients were randomly divided into intervention and control groups. Phototherapy with 0.1% tacrolimus ointment and with eucerin ointment (placebo) was administered to the intervention and control groups, respectively. The size of the lesions and the degree of repigmentation were evaluated with photogram and Visual Approach Slope Indicator (VASI) scoring system, respectively, at the beginning of the treatment, 1.5 and three months after the treatment. The results were then recorded in checklists and the data were analyzed in SPSS software (version 16.0).ResultsThe results of the study showed that the mean age of patients was 31.60 years with the prevalence of females (n=18, 60%). The mean and standard deviation of the size of vitiligo lesion in the intervention and control groups at the beginning of the treatment were 5.41 cm ±2.81 and 5.40 cm ±2.82, respectively. Moreover, the mean size of vitiligo lesion 1.5 and three months after the treatment lesion in the intervention and control groups were 4.96 cm ±2.84, 4.59 cm ±2.77, 3.85 cm ±2.35, and 4.66 cm ±2.80, respectively (P>0.05). The mean score of VASI in the intervention and control groups were 0.50 ±0.51 and 0.53 ±0.51 at the beginning of the treatment and 1.46 ± 1.44 and 1.13±1.01 after 1.5 months treatment and 2.18±1.57 and 1.52±1.21 after three months of treatment, respectively (P>0.05). Furthermore, the percentages of repigmentation in the intervention and control groups after 1.5 months were 18.25% and 14.12%, and three months were 30.63% and 19%, respectively.ConclusionThe percentage of vitiligo recession in the combined treatment group was higher than that of monotherapy; however, no significant statistical difference was observed regarding the two therapeutic methodsKeywords: Phototherapy, Tacrolimus, Vitiligo}
-
مقدمهشایع ترین آلرژی چشمی کنژنکتیویت آلرژیک می باشد که با سیستم ایمنی سلولی و سایتوکاین های فعال کننده آن رابطه تنگا تنگی دارد. تاکرو لیموس که یک آنتی بیوتیک ماکرو لیدی است و می تواند سیستم ایمنی سلولی و سلول های T را مهار کند، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تاکرو لیموس بر کنژکتیویت آلرژیک می باشد.مواد و روش هادر این مطالعه کار آزمایی بالینی 202 بیمار مبتلا به کنژکتیویت آلرژیک که به درمانگاه چشم کلینیک امام رضا(ع) شهرستان اراک مراجعه کرده بودند به صورت تصادفی به دو گروه شامل 1- استاندارد 2- درمان استاندارد به علاوه تاکرو لیموس قرار گرفتند. علایم خارش، درد و حساسیت به نور براساس مقیاس آنالوگ بصری و قرمزی و ادم براساس معاینه در بدو مراجعه و پس از یک ماه بعد از شروع درمان در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند.
یافته های پژوهش: میانگین نمره آنالوگ بصری یک ماه پس از درمان در متغیر خارش، درد و حساسیت به نور در درمان تاکرو لیموس به شکل معنی داری نسبت به درمان استاندارد کم تر بود (05/0>p) و هم چنین بهبود قرمزی و ادم نیز درگروهی که تاکرو لیموس دریافت کرده بودند، به طور معنی داری بهتر از گروه استاندارد بود (05/0>p).بحث و نتیجه گیریاضافه کردن پماد جلدی تاکرو لیموس به درمان استاندارد در درمان کنژکتیویت آلرژیک بسیار موثر بوده و در موارد شدید می توان از آن استفاده نمود.کلید واژگان: کنژکتیویت آلرژیک, تاکرولیموس, مقیاس آنالوگ بصری}IntroductionAllergic conjunctivitis is the most common allergic ocular disorder that is closely related to cell-mediated immunity and activator cytokines. Tacrolimus is a macrolide antibiotic which inhibits T-cell and cellular immunity. The purpose of this study was to evaluate the efficacy of topical tacrolimus ointment on allergic conjunctivitis.Materials and MethodsIn this clinical trial, 202 patients with allergic conjunctivitis in Arak Imam Reza clinic were randomly divided into two groups including: 1- Standard treatment, 2- standard treatment plus tacrolimus. Three clinical symptoms, i.e. pruritus, pain and photosensitivity were evaluated by visual analog scale (VAS) and two signs, i.e. edema and erythema based on examination before and a month after treatment were compared.
Findings: Mean of VAS score for pruritus, pain and photosensitivity were significantly lowered after treatment by tacrolimus than standard group (pDiscussion &ConclusionsAdding topical tacrolimus ointment to standard treatments is very effective in allergic conjunctivitis and in severe cases it can be used.Keywords: Allergic conjunctivitis, Tacrolimus, Visual analog scale} -
زمینه و هدفاستفاده از تاکرولیموس موضعی در بیماری کراتوکونژنکتیویت بهاره به عنوان جایگزین استروییدها مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به محلولیت در آب پایین دارو، تهیه فرم محلول از این دارو از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مطالعه با افزودن سیکلودکسترین ها برای افزایش محلولیت دارو، قطره چشمی تاکرولیموس تهیه شد.
روش تحقیق: برای بهبود محلولیت در آب تاکرولیموس، 5 سیکلودکسترین آلفا، گاما، هیدروکسی پروپیل بتا، هیدروکسی پروپیل گاما و سولفوبوتیل اتر بتا سیکلودکسترین مورد استفاده قرار گرفت. در تهیه قطره چشمی، بافر فسفات (4/7pH=)، پلیمرهای هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC) و یا پلی وینیل الکل (PVA) (به عنوان افزاینده ویسکوزیته)، متیل پارابن و یا بنزآلکونیوم کلراید (به عنوان ماده محافظ) در کنار کمپلکس سیکلودکسترین و تاکرولیموس مورد استفاده قرار گرفتند.یافته هاآلفا، هیدروکسی پروپیل بتا و گاما سیکلودکسترین به ترتیب بیشترین تاثیر را در افزایش محلولیت مایی داشتند. این سه نوع سیکلودکسترین، به ترتیب: حدود 174، 160 و 102 برابر محلولیت ذاتی تاکرولیموس را افزایش دادند. با توجه به این نتایج، آلفا و هیدروکسی پروپیل بتا سیکلودکسترین برای تهیه فرم محلول تاکرولیموس انتخاب شدند. در فرمولاسیون قطره چشمی حاوی کمپلکس سیکلودکسترین- تاکرولیموس، متیل پارابن وHPMC ، محلولیت دارو به میزان قابل توجهی کاهش یافت؛ در صورتی که در فرمولاسیون حاوی کمپلکس سیکلودکسترین- تاکرولیموس، بافر، HPMC (یا PVA) و بنزآلکونیوم کلراید تغییر قابل توجهی در محلولیت تاکرولیموس مشاهده نشد.نتیجه گیریامکان تهیه قطره چشمی تاکرولیموس با غلظت 05/0% با استفاده از سیکلودکسترین ها می باشد.کلید واژگان: تاکرولیموس, سیکلودکسترین, محلولیت مایی, قطره چشمی}Background And AimApplication of topical tacrolimus in Vernal Keratoconjunctivitis is considered as an alternative to steroids. Due to the low aqueous solubility of the drug, preparing a solution of the drug has got particular importance. In the present study, tacrolimus eye drop was prepared using cyclodextrin, as a drug solubility enhancer.Materials And MethodsTo improve the aqueous solubility of tacrolimus, 5 types of cyclodextrins called α, γ, hydroxypropyl (HP)-β, HP-γ, and sulfobutyl ether (SBE)-β-cyclodextrin (CD), were used. After phase solubility studies, the most appropriate cyclodextrin was selected to prepare tacrolimus eye drop. For eye drop preparation, phosphate buffer (pH=7.4), hydroxypropyl methylcellulose (HPMC) and polyvinyl alcohol (PVA) polymers (viscosity increasing agent), methyl paraben and benzalkonium chloride (preservative agent) were used together with cyclodextrin-tacrolimus complex.Resultsα, HP-β, and γ-CD had the most effect on aqueous solubility, respectively. These 3 types of CDs, respectively increased the intrinsic solubility of tacrolimus174, 160, and 102 times. Taking this into account, α and HP-β-CD were chosen to prepare a soluble form of tacrolimus. In the eye drop formulation containing CD-tacrolimus complex, methyl paraben and HPMC, remarkably reduced the drug solubility while there was not a critical change in the solubility of tacrolimus in the case of CD-tacrolimus complex, buffer, HPMC or PVA and benzalkonium chloride.ConclusionIt is possible to prepare tacrolimus eye drop (0.05%) using cyclodextrins.Keywords: Tacrolimus, Cyclodextrin, Aqueous solubility, Eye drop} -
مقدمههدف از این مطالعه، بررسی میزان تغییرات پارامترهای آنالیز مایع منی در بیماران پیوند کلیه تحت درمان با داروهای ایمنوساپرسیو است.مواد و روش هاتمامی بیماران مرد که عمل پیوند کلیه انجام داده و تحت درمان با رژیم تاکرولیموس یا سیکلوسپورین قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. آزمایش های منی بیماران، تحت آنالیز از نظر تعداد و حرکت اسپرم ها قرار گرفت.نتایجمیانگین شمارش تعداد اسپرم ها در هردو گروه سیکلوسپورین و تاکرولیموس قبل از عمل و شروع درمان به ترتیب 106×73/1 و 106×08/2 و بعد از عمل 106×2/1 و 106×22/1 بود که مقایسه این مقادیر نشان دهنده ی کاهش معنی دار تعداد اسپرم ها در این بیماران بود (P=0.008) (P=0.002).
میانگین درصد اسپرم های متحرک بیماران تحت درمان با سیکلوسپورین و تاکرولیموس قبل از عمل و شروع درمان به ترتیب 10/45% و 46% بود که بعد از عمل این مقادیر به 50/40% و 38% کاهش یافته بود که نشان دهنده ی کاهش معنی دار تحرک اسپرم ها بود (P= 0.001) (P=0.002). میزان تحرک اسپرم های بیماران تحت درمان با سیکلوسپورین به طور معنی داری بیشتر بود (P=0.022).نتیجه گیریتاکرولیموس به طور معنی داری بیش از داروی سیکلوسپورین سبب کاهش تحرک اسپرم ها در افراد تحت درمان می شوند.کلید واژگان: ناباروری, سیکلوسپورین, اسپرموگرام, تاکرولیموس}Background and ObjectiveThe research objective was to investigate the prevalence of infertility in renal transplant patients receiving immunosuppressive agents and compare the impact of tacrolimus (target of Rapamycin inhibitors (TOR-I)) and Cyclosporine on spermogram parameters after the transplantation.
Material &MethodsIn this prospective study, from March 2013 to March 2014, all male patient who underwent renal transplantation and were treated with Tacrolimus or Cyclosporine, were included. Patients spermogram was analyzed in terms of sperm count and motility.ResultsAverage sperm count in patients receiving cyclosporine and tacrolimus before the transplantation was 1.73 × 106 and 2.08 × 106 and after the transplantation was 1.2 × 106 and 1.22 × 106, respectively (P=0.008)(P=0.002). Average percentage of the motile sperms of patients treated with Cyclosporine, before the transplantation and start of immunosuppressive course was 45.10%, which decreased to 40.50% at the end of the course. The analysis indicated a significant reduction in sperm motility (P=0.001). Average percentage of the motile sperms of patients receiving Tacrolimus, before the transplantation and start of treatment was 46% that decreased to 38% after the transplantation. This finding presents the significantly reduced sperm motility (P=0.002). Finally, the effective sperm motility in patients treated with Cyclosporine was significantly higher than patients treated with Tacrolimus.ConclusionTacrolimus reduces sperms motility in renal transplant patients significantly higher than Cyclosporine.Keywords: Infertility, Cyclosporine, Spermogram, Tacrolimus} -
مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، سال سی و هشتم شماره 6 (پیاپی 126، بهمن و اسفند 1395)، صص 56 -59زمینه و اهداف
ویتیلیگو یک بیماری اکتسابی است که به صورت ماکول و پچ های دپیگمانته حلقوی تظاهر می یابد که ناشی از فقدان عملکرد پیشرونده ملانوسیت ها می باشد. حدود 2 درصد از کل جمعیت را درگیر می کند و به علت ظاهر ناخوشایند، استرس های روحی زیادی را برای بیماران بوجود می آورد که نیاز به درمان های جدید و بهتری را می طلبد. پژوهش حاضر جهت مقایسه تاثیر پماد تاکرولیموس و پماد کلسی پوتریول موضعی در ایجاد پیگمانتاسیون در بیماران ویتیلیگو انجام شده است.
مواد و روش هااین مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور بر روی بیماران ویتیلیگوی دست و صورت با درگیری کمتر از 20 درصد سطح بدن انجام شده است که بیماران در قالب دو گروه تحت درمان با پماد تاکرولیموس و پماد کلسی پوتریول طی دوازده ماه مورد بررسی و پیگیری قرار گرفتند.
یافته هادر بررسی آماری، تاثیر هر دو دارو در ایجاد پیگمانتاسیون همزمان پوست صورت و دست با هم تفاوت معنی داری نداشتند ولی تاثیر هر دو دارو بر روی ضایعات صورت بهتر از ضایعات دست بود (04/0=p). و با مد نظر قرار دادن اثرات دارو با محل ضایعات هم تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (02/0=p). عارضه درمان خفیف بود و عارضه جدی دیده نشد ولی در مقایسه دو گروه، پماد تاکرولیموس نسبت به پماد کلسی پوتریول عوارض بیشتری داشت (02/0=p).
نتیجه گیریدر این بررسی اثر پماد تاکرولیموس در صورت بهتر از پماد کلسی پوتریول بود و اثر پماد کلسی پوتریول در ضایعات دست بهتر از پماد تاکرولیموس بود.
کلید واژگان: ویتیلیگو, پیگمانتاسیون پری فولیکولار, تاکرولیموس, کلسی پوتریول}Background and ObjectivesVitiligo is an acquired disease due to progressive lack of performance of melanocytes and appears as ring depigmentated patches and macules. About %2 of people are involved and because of unpleasant appearance, it creates emotional stress on patients .So new and better treatments are needed. This study was conducted to compare effectiveness of topical tacrolimus with topical calcipotriol in pigmentation of vitiligo patients.
Materials and MethodsThis study was done in double-blind randomized clinical trial on patients facial and hand vitiligo with under %20 involvement of body surface. Patients were categorized in two groups with tacrolimus and calcipotriol treatments and were evaluated and followed up for 12 months.
ResultsIn statistical analysis, there was no significant difference between the effects of both drugs on progression of pigmentation, but their on facial vitiligo was better than hand vitiligo(p=0.04).Side effects of treatment in both groups were mild and no serious side effects were reported, but Tacrolimus had significantly minimal side effects rather than Calcipotriol (p=0.02).
ConclusionsIn this study,efficacy of topical tacrolimus was better than topical calcipotriol on face and efficacy of calcipotriol was better than tacrolimus on hand vitiligo.
Keywords: Vitiligo, Perifollicular Pigmentation, Tacrolimus, Calcipotriol} -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، سال هفتاد و سوم شماره 5 (پیاپی 173، امرداد 1394)، صص 334 -344زمینه و هدفاورولیموس یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی با مکانیسم عمل جدید است. هدف این مطالعه ارزیابی ایمنی و اثربخشی اورولیموس در مقایسه با سیرولیموس و تاکرولیموس در جلوگیری از رد پیوند کلیه بود.روش بررسیجستجو در پایگاه های داده ای عمده شامل کاکرن (Cochrane)، مدلاین (MEDLINE) و سایر پایگاه های مرتبط تا 10 دی ماه 1392 انجام شده است. مراحل جستجو در اسفند 1392 انجام گردید. دو نفر مرورگر به صورت مستقل پژوهش ها را از نظر واجد شرایط بودن و کیفیت بررسی نمودند. استخراج داده ها با استفاده از فرم استخراج داده کاکرن انجام شد. موارد اختلاف از طریق مشورت و کمک نفر سوم برطرف شد. پژوهش ها از نظر ناهمگونی با استفاده از تست I2 و Chi-square test بررسی شد و در مواردی که همگونی وجود داشت با استفاده از RevMan 5.2 (Wintertree Software Inc، Ontario، Canada) متاآنالیز انجام شد.یافته هاهفت گزارش به مرحله نهایی پژوهش راه یافتند. در زمینه مقایسه سیرولیموس با اورولیموس مطالعه ای یافت نشد و تمامی هفت گزارش ترکیبی از تاکرولیموس و اورولیموس و دیگر داروهای همراه بودند. میانگین مقادیر ثبت شده برای میزان فیلتراسیون گلومرولی، کلیرنس کراتینین و کراتینین سرمی به ترتیب بین ml/min 80-60، ml/min 80-50 و mg/dl 9/1-2/1 بود. نتایج متاآنالیز در مورد سه پیامد عملکرد کلیه شامل کراتینین سرمی، کلیرنس کراتینین و میزان فیلتراسیون گلومرولی معنا دار و به نفع گروه تاکرولیموس با دوز کم در ترکیب با اورولیموس بود.نتیجه گیریبا توجه به شواهد موجود در این بررسی اورولیموس در حالت ترکیب با دوز پایین تاکرولیموس، ایمنی و اثربخشی بهتری دارد.
کلید واژگان: اورولیموس, سیرولیموس, تاکرولیموس, پیوند کلیه}BackgroundEverolimus is an immunosuppressive agent with a novel mode of action but has a different clinical role with calcineurin inhibitors (CNI). The aim of this study was to evaluate the safety and effectiveness of everolimus compared with sirolimus and tacrolimus in preventing kidney transplantation rejection.MethodsSearch was conducted for finding randomized clinical trials (RCT) until the end of 2013 in main databases include Cochrane, Medline and other related databases in February 2014. To find the ongoing trials two databases were searched (Clinicaltrial.gov and irct.ir/fa/). Two independent reviewers checked studies for quality and eligibility and finally extracted the data. Data extraction was performed using Cochrane data extraction form for clinical trial. Discrepancies were resolved via consultation with third person. The studies examined in term of heterogeneity with I2 and Chi-square test. The mata-analysis was carried out using RevMan 5.2 (Wintertree Software Inc, Ontario, Canada) when there was homogeneity.ResultsFinally, seven reports from six RCTs included in this study. All reports were in english language and total numbers of participant in these studies were 824. No studies were found in comparison of everolimus and sirolimus and all seven reports were combination of everolimus, tacrolimus and other relative drugs. Follow up time of studies were different from 6 to 36 months. Due to the heterogeneity of included studies, only two studies were entered into meta-analysis. The recorded mean values for glomerular filtration rate, serum creatinine and creatinine clearance were between 60-80 ml/min, 50 to 80 ml/min and 1.2 to 1.9 mg/dl respectively. The results of meta-analysis in three outcomes include; serum creatinine, creatinine clearance and glomerular filtration rate were significantly in favor of low dose tacrolimus plus everolimus.ConclusionIn general, everolimus showed better results in combination with tacrolimus. Given the available evidence in this study, everolimus in combination with low dose tacrolimus showed better safety and effectiveness in preventing kidney transplantation rejection.Keywords: everolimus, kidney transplantation, sirolimus, tacrolimus} -
فصلنامه علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، سال بیست و چهارم شماره 2 (پیاپی 76، تابستان 1393)، صص 69 -73سابقه و هدفایسکمی مغزی از مهم ترین عوامل مرگ و معلولیت در جهان است و تاکنون درمان موثری برای آن پیدا نشده است. ایسکمی فراگیر و رپرفیوژن متعاقب آن به صورت چشمگیری باعث از بین رفتن سلول های هرمی ناحیه کورتکس مغز می شود. اخیرا استفاده از ایمونوفیلین لیگاندها یک استراتژی مناسب وجدید به عنوان یک عامل نوروپروتکتور مورد ملاحظه قرار گرفته است. از آنجایی که تاکرولیموس به عنوان یکی از ایمونوفیلین لیگاندها باعث محافظت از نورون ها در برابر آسیب های مغزی می شود، در این تحقیق اثر نوروتروفیک این دارو را روی ناحیه کورتکس موش صحرایی ویستار نر مورد بررسی قرار دادیم.روش بررسیدر این مطالعه تجربی، 25 موش به 5 گروه کنترل، ایسکمی، و 3 گروه دارو (تاکرولیموس یا FK506) گرفته (به میزان های mg/kg 1،3،6) تقسیم شدند. مدل ایسکمی فراگیر مغزی با روش انسداد دو شریان کاروتید به مدت 20 دقیقه القا شد و ریپرفیوژن متعاقب آن صورت گرفت. تزریق دارو در زمان رپرفیوژن و مجددا به فاصله 48 ساعت بعد انجام شد.یافته هاایسکمی به مدت 20 دقیقه باعث کاهش شدید در تعداد سلوهای هرمی کورتکس مغز گردید، ولی بین گروه ایسکمی و گروهی که دارو با دو دوز mg/kg 6 به فاصله 48 ساعت گرفته بودند، تفاوت معنی داری مشاهده شد. در واقع، mg/kg 6 مناسب ترین دوز برای تزریق دارو بود.نتیجه گیریبه نظر می رسد تاکرولیموس دارای اثر نوروتروفیک بر روی سلول های هرمی کورتکس است و می تواند برای درمان ایسکمی ناشی از آسیب های مغزی مورد استفاده قرار گیرد.
کلید واژگان: ایسکمی, تاکرولیموس, کورتکس مخ, سلول های هرمی}Medical Science Journal of Islamic Azad Univesity Tehran Medical Branch, Volume:24 Issue: 2, 2014, PP 69 -73BackgroundCerebral ischemia is known as a main cause of morbidity and mortality in the world and there was no effective treatment yet. Global cerebral ischemia causes loss of pyramidal cells of brain cortex following global ischemic/reperfusion. Recently، using immunophilin ligands has been considered as a potential and appropriate strategy for neuroprotection. Since it was observed that tacrolimus (FK506)، a useful immunosuppressant used in organ transplantation، provides neuroprotection and prevents neuronal damage،the importance of immunophilins in the development of neuroprotectors has emerged. In this study، we investigated the neurotrophic effect of the immunosuppressant agent FK506 in rat after global cerebral ischemia.Materials And MethodsIn this experimental study، 25 Wistar rats were assigned to control (intact)، ischemia and 3 FK506 treated (1،3،6 mg/kg) groups. Both common carotid arteries were occluded for 20 minutes followed by reperfusion. In 3 experimental groups، tacrolimus or FK506 was given as a single dose exactly at the time of reperfusion respectively as 1، 3، 6 mg/kg by intravenous administration (IV). The same doses repeated by intraperitoneally administration (IP) 48 hours after reperfusion. After 4 days، the rats were sacrificed and brain sections were stained by H & E and Nissl.ResultsOur findings showed that 20 min ischemia decreased the number of the cortex pyramidal cells. But there were significant differences between number of cortex pyramidal cells in ischemia and FK506 (6mg/kg) groups.ConclusionOur study suggests that tacrolimus has a neurotrophic effect on pyramidal cells of brain cortex and may candidate for treatment of ischemia brain damage.Keywords: Tacrolimus, Brain cortex, Pyramidal cells, Ischemia} -
مقایسه ی اثربخشی استفاده ی توام از تاکرولیموس و مینوکسیدیل با مینوکسیدیل به تنهایی در درمان بیماران مبتلا به Alopecia areataمقدمهAlopecia areata یک بیماری ایدیوپاتیک است که در آن ریزش موی ناحیه ای وجود دارد. روش های درمانی زیادی برای ریزش موی سکه ای (ریزش موی کمتر از 50 درصد) پیشنهاد شده است که تزریق کورتیکواسترویید، مینوکسیدیل موضعی 5% و پماد یا کرم آنترالین در قسمت های بدون موی پوست از آن جمله است. از آن جایی که در مطالعات اخیر نقش خودایمنی و اتوآنتی بادی ها را در بیماری Alopecia areata مطرح شده و از داروهای تنظیم کننده ی سیستم ایمنی در درمان آن بهره گرفته شده است، این مطالعه به منظور مقایسه ی اثربخشی استفاده ی توام از تاکرولیموس و مینوکسیدیل با مینوکسیدیل به تنهایی در درمان Alopecia areata به انجام رسید.روش هااین مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسو کور بود که در بیمارستان الزهرا (س) و مرکز پوست و سالک صدیقه ی طاهره (س) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از مهر ماه 1391 لغایت 1392 به انجام رسید. در این مطالعه، 96 ضایعه در 54 بیمار مبتلا به Alopecia areata با مساحت و تعداد ضایعات متفاوت در دو گروه درمانی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند. یک گروه با محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم تاکرولیموس 1/0 درصد و گروه دیگر با محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم دارونما درمان شدند. میانگین مساحت ضایعات در شروع درمان، یک و دو ماه پس از شروع و یک و سه ماه پس از اتمام درمان اندازه گیری شد و در دو گروه درمانی و در جنس و سنین مختلف با هم مقایسه گردید.یافته هاسطح ضایعات در گروه تحت درمان با محلول مینوکسیدیل و کرم تاکرولیموس بعد از شروع و قطع درمان بیشتر و در گروه تحت درمان با محلول مینوکسیدیل وکرم دارونما کمتر شد.نتیجه گیریدر مطالعه ی ما، محلول مینوکسیدیل به تنهایی نسبت به مصرف توام محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم تاکرولیموس 1/0 درصد، اثر بهتری در درمان Alopecia areata داشت.
کلید واژگان: Alopecia areata, تاکرولیموس, مینوکسیدیل}Comparing the Efficiency of Combination of Minoxidil Solution and Tacrolimus Cream with Minoxidil Solution Alone in the Treatment of Alopecia AreataBackgroundAlopecia areata is an idiopathic disease in which there is patchy hair loss. Many treatments for hair loss coin (less than 50% hair loss) has been proposed Including corticosteroid injections, topical 5% minoxidil, and anthralin cream or ointment on the skin without hair. Since recent studies on the role of autoantibodies and autoimmune disease in alopecia areata have raised and the drugs used in its treatment are immunomodulators, this study aimed to compare the efficiency of tacrolimus and minoxidil with minoxidil alone in the treatment of alopecia areata.MethodsThis randomized, double-blind clinical trial study was done in Alzahra Hospital and Sedigheh Tahira Center of Dermatology and Leishmaniasis, affiliated to Isfahan University of Medical Sciences, from September 2012 to September 2013. In this study, 96 lesions in 54 patients with alopecia areata with various size and number of lesions were studied in two treatment groups. One group recived minoxidil 5% solution and tacrolimus 0.1% cream, and the other received minoxidil 5% solution and placebo cream. The mean lesion area at the onset of treatment, one and two months after starting the treatment, and one and three months after ending the therapy were measured compared between the groups in both sexes and various ages.FindingsAfter the treatment, the lesions in group minoxidil and tacrolimus increased and in the group treated with placebo cream and minoxidil solution decreased.ConclusionIn our study, minoxidil 5% solution alone was more effective in treatment of alopecia areata compared to combination of minoxidil 5% solution and tacrolimus 0.1% cream.Keywords: Alopecia areata, Minoxidil, Tacrolimus} -
سابقه و هدف
ایسکمی مغزی به عنوان یک معضل بزرگ جهانی شناخته شده است و ری پرفیوژن متعاقب آن در نهایت منجر به مرگ برنامه ریزی شده سلولی یا آپوپتوز می گردد. نواحی مشخصی از مغز و انواع خاصی از نورون ها از جمله نورون های هرمی ناحیه CA1 هیپوکامپ نسبت به ایسکمی مغزی حساسترند. از آنجایی که اخیرا استفاده از ایمونوفیلین لیگاندها یک استراتژی مناسب وجدید به عنوان یک نوروپروتکتور و محرک نوروژنز مورد ملاحظه قرار گرفته است و هنوز بررسی دقیقی در مورد زمان مناسب تزریق به منظور بررسی اثر نوروتروفیک این گروه از داروها در هیپوکامپ متعاقب ایسکمی/ریپرفیوژن فراگیر گذرا در مدل های تجربی صورت نگرفته است، در این تحقیق اثر نوروتروفیک تاکرولیموس را بر روی ناحیه CA1 هیپوکامپ 40 راس موش صحرایی نر ویستار در8 گروه آزمایشی مورد بررسی قرار دادیم.
روش بررسیمدل ایسکمی توسط بستن دو طرفه شریان های کاروتید مشترک ایجاد شد. برای پیدا کردن مناسب ترین زمان تزریق به منظور بیشترین اثر نوروتروفیک برای دوز mg/kg6، تزریق به صورت یک تک دوز و دو دوز با فواصل 6، 24، 48 و 72 ساعت انجام شد.
یافته هاتزریق دو دوز mg/kg6 دارو با فاصله 48 ساعت مناسب ترین زمان برای تزریق دارو است.
نتیجه گیریبه نظر می رسد که تاکرولیموس می تواند به عنوان داروی نوروتروفیک برای درمان ایسکمی ناشی از آسیب های مغزی استفاده شود.
کلید واژگان: ایسکمی, رپرفیوژن, هیپوکامپ, تاکرولیموس, نوروتروفیک}Medical Science Journal of Islamic Azad Univesity Tehran Medical Branch, Volume:23 Issue: 2, 2013, P 86BackgroundCerebral ischemia is known as a major problem in the world. Reperfusion following the ischemia ultimately leads to programmed cell death or apoptosis. Specific regions of the brain and certain types of neurons are more susceptible to cerebral ischemia، such as pyramidal neurons of CA1 region of hippocampus. Recently، using of immunophilin ligands has been considered to be a potential and appropriate strategy for neuroprotective and neurogenitor activity. Up to now، the right time of injection for providing the suitable effect on pyramidal cells of CA1 has not been assessed precisely. In this study، the neurotrophic effects of tacrolimus on CA1 cells were studied on 40 male Wistar rats in 8 experimental groups.
Materials And MethodsIschemia model was induced by ligation of bilateral common carotid arteries. For detecting the most appropriate time for 6mg/kg، Injection was done via single and double doses with intervals of 6، 24، 48 and hours.
Resultsthe repeated doses of 6mg/kg with interval of 48 hours are the suitable dose and time of injection.
ConclusionIt seems that tacrolimus can be an appropriate strategy as a neurotrophic drug for treating brain ischemia.
Keywords: Ischemia, reperfusion, Hippocampus, Tacrolimus, Neurotrophic} -
مقدمهدیر زمانی است که استفاده از فلوئوسینولون استوناید و تاکرولیموس در درمان ضایعات ویتیلیگو مورد استفاده قرار گرفته اند، اما اطلاعات زیادی جهت اتخاذ روند درمانی و تصمیم گیری بالنی برای بیماران وجود ندارد. به طور معمول، از تاکرولیموس و کورتیکواستروئید ها جهت درمان ضایعات سر و صورت به عنوان قاعده درمانی مورد قبول استفاده می گردد.اهدافاساس مطالعه حاضر، بر اساس مقایسه اثرات درمانی فلوسینولون استوناید با تاکرولیموس و پلاسبو در درمان ضایعات اندام فوقانی می باشد.روش هااین مطالعه بر روی 28 بیمار بین سنین 16 تا 53 سال که دارای 150 ضایعه دپیگمانته با اندازه 3 تا 6 میلیمتر در اندام فوقانی بودند، انجام گردید. 50 ضایعه با محلول 50 گرم فلوسینولون استوناید در 50 سی سی الکل درمان گردیدند، 50 ضایعه توسط تاکرولیموس و 50 ضایعه بعدی با استفاده از پلاسبو درمان شدند. بیماران به مدت 6 ماه و در فواصل 2، 4 و 6 ماه مورد پیگیری قرار گرفتند. پاسخ به درمان طبق کرایتریا های موجود مورد بررسی قرار گرفت و مهمترین کرایتریای بالینی، رپیگمانتاسیون کامل یا نسبی مجدد در نظر گرفته شد. همچنین در این مطالعه از هیچ گونه درمان سیستمیک یا فتوتراپی استفاده نشد. بیماران از نظر بروز موارد عورض جانبی دارو ها نیز مورد پایش قرار گرفتند. رپیگمانتاسیون در هر گروه و در هر نوبت ویزیت پیگیری با گروه های دیگر مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته هانتایج درمانی در گروه تاکرولیموس شامل 5 ضایعه با پاسخ کامل، 10 ضایعه با با رپیگمانتاسیون نسبی، بدتر شدن در 3 ضایعه و عدم تغییر در 32 ضایعه بود. در گروه فلوسینولون، نتایج درمانی شامل 8ضایعه با پاسخ کامل، 24 ضایعه با با رپیگمانتاسیون 3 ضایعه با رپیگمانتاسیون نسبی، بدتر شدن در 3 ضایعه و عدم تغییر در 40 ضایعه بود. در این مطالعه، نتایج درمانی در هر دو گروه درمان دارویی تفاوت معنی داری با گروه پلاسبو داشت.p = 0.049 p = 0.034))، اما تفاوتی از نظر پاسخ به درمان بین دو گروه درمان دارویی مشاهده نگردید p = 0.67)).نتیجه گیریتاکرولیموس و فلوسینولون در درمان ضایعات ویتیلیگو تفاوت معنی داری نداشتند، لذا پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتر در این باره صورت گیرد.
کلید واژگان: فلوئوسینولون استوناید, تاکرولیموس, ویتیلیگو, کورتیکواستروئید} -
زمینه و هدفایفای نقش والدی، تجربه بارداری و تولد فرزند در تمام طول تاریخ مورد توجه انسانها بوده است. اما در برخی از بیماری ها و برخی از اقدامات درمانی، دستیابی به این هدف به عنوان یک اقدام پرخطر محسوب می شود و مستلزم مراقبت مضاعف، تخصصی و چندرشته ای تیم درمان است. گیرندگان پیوند کبد نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در این مقاله دو مورد بارداری موفقیت آمیز در گیرندگان پیوند کبد در ایران گزارش می شود.
معرفی موردها: مورد اول خانمی 34 ساله و مبتلا به بیماری ویلسون است که در سال 1381 در مرکز آموزشی درمانی نمازی شیراز تحت عمل پیوند کبد قرار گرفت. زمان لقاح 7 سال پس از پیوند بود. در طول دوران بارداری درمان با سرکوب کننده ها به استثنای میکوفنولات مافتیل، دارای منع مصرف مطلق در دوران بارداری ادامه داشت. در طول دوران بارداری، بیمار توسط اعضای تیم پیوند و همچنین پزشک متخصص زنان پیگیری می شد و خوشبختانه عارضه قابل توجهی بروز نکرد و عملکرد کبد در زمان بارداری مطلوب بود. بیمار در هفته 38 بارداری به شیوه سزارین زایمان کرد. نوزاد دختر سالم با وزن g2480 و نمره آپگار قابل قبول بود که هیچ عارضه زودرس و هیچ گونه ناهنجاری مادرزادی در نوزاد متولد شده گزارش نشد. مورد دوم خانمی 31 ساله بودکه اولین زایمان خود را تجربه می کرد. بیمار سال 1381 در شیراز تحت پیوند کبد قرار گرفته بود و7 سال پس از پیوند باردارشد. دوران بارداری به خوبی و بدون هیچ مشکلی سپری شد و نوزاد پسر با وزن g3100 و نمره آپگار قابل قبول متولد شد.نتیجه گیریبا افزایش میزان بقای گیرندگان پیوند و همچنین افزایش تعداد گیرندگان پیوند در دوره سنی باروری و نیاز این افراد در سن باروری به صاحب فرزند شدن، نیاز به آگاهی و هوشیاری تیم پیوند در ارتباط با عوامل مرتبط به بارداری در گیرندگان پیوند اعضاء الزامی به نظر می رسد. براساس دو مورد فوق و سایر موارد گزارش شده در سراسر جهان امکان بارداری و زایمان موفق برای این افراد وجود دارد ولی این بیماران در زمان بارداری باید توسط تیمی هماهنگ شامل متخصصین باروری و کبد و گوارش تحت مراقبت و نظارت ویژه قرار گیرند.
کلید واژگان: پیوند کبد, بارداری, سرکوبی سیستم ایمنی, میکوفنولات مافتیل, سیکلوسپورین, تاکرولیموس}Successful Pregnancies in Two Orthotopic Liver Transplant (OLT) Recipients in Iran; Two Case ReportsIntroductionPregnancy and parenting have been part of human life throughout history and liver transplant recipients are not any exception. This paper reports successful pregnancies in two liver transplant recipients in Iran.Case PresentationThe first case was a 34-year old woman who had undergone orthotopic liver transplantation (OLT) at Shiraz Namazi Educational Hospital in 2002. She decided to get pregnant seven years after the operation. During pregnancy, immunosuppressive therapy continued, except Mycophenolate Mofetil which has an absolute contra-indication in pregnancy. The patient was followed up during pregnancy by the transplant team as well as a gynecologist. She faced no significant complications and the liver function was stable during pregnancy. She later underwent a Cesarean section in the 38th week of gestation and the newborn was a healthy girl weighing 2480g with an Apgar score of 8 at the time of birth. There were no evidences of prematurity or structural abnormalities in the newborn. The second case was a 31-year old primipara who had received an orthotopic liver transplant (OLT) in Shiraz in 2002. She had a smooth pregnancy without any complications and the newborn was a boy weighing 3100g with Apgar scores of 8 and 10 at the time of birth and 5 minutes thereafter, respectively.ConclusionAs the number of transplant recipients is growing along with the number of recipients who are in their fertility years, it is vital to ensure a proper medical care by a coordinated multidisciplinary team during pregnancy. -
تاکرولیموس جلدی و لیزر اگزایمر 308 نانومتر: ترکیب سینرژیستیک در درمان ویتیلیگوزمینه و هدفدر این مطالعه سعی شده است که اثربخشی لیزر اگزایمر با طول موج 308 نانومتر به تنهایی با استفاده همزمان تاکرولیموس موضعی در درمان ضایعات ویتلیگو بررسی قرار گیرد.روش بررسیبررسی حاضر به صورت یک مطالعه مقایسه ای و آینده نگر تصادفی شده طراحی و انجام شد. چهارده بیمار، سن بین 12 تا 63 سال، با نوع پوست فیتزپاتریک نوع دو تا چهار وارد مطالعه شدند. در هر بیمار، 4 تا 10 ضایعه انتخاب گردید. درمان ارایه شده برای ضایعات هدف به صورت تصادفی انجام شد. هر ضایعه برای 2 بار در هفته بوسیله لیزر اگزایمر، بطور کل 24 جلسه تحت تابش قرار گرفتند. دوز اولیه لیزر در حدود 50 mJ/cm2 کمتر از حداقل دوز ایجاد کننده اریتم پوستی در پوست ویتیلیگویی انتخاب شد. سپس، دوز تابش در جلسه دوم 50 mJ/cm2 افزایش داده شد. همزمان، کرم تاکرولیموس 1/0%، روزی دو بار، بصورت موضعی بر روی ضایعات ویتلیگو قرار داده شد (گروه A). در گروه B ضایعات ویتلیگو به تنهایی با استفاده از لیزر اگزایمر تحت درمان قرار گرفتند. برای هر ضایعه درمان شده در هر گروه، یک ضایعه قرینه بدون درمان در سمت مقابل در نظر گرفته شد (ضایعات کنترل). اثربخشی درمان بصورت ناآگاهانه توسط دو پزشک مستقل با استفاده توسط عکسبرداری مسقیم و نور پلاریزه قبل و بعد از درمان تعیین شد.نتایج چهل و سه ضایعه تحت درمان قرار گرفتند (23 ضایعه در گروه A و 20 ضایع در گروه B). تمام بیماران به صورت کامل در مطالعه شرکت کردند. رپیگمانتاسیون در همه بیماران گروه (%100) A و در 17 ضایعه گروه (%85) B دیده شد. رپیگمانتاسیون در ضایعات درمان نشده (کنترل) مشاهده نشد. میزان رپیگمانتاسیون در حد 75% یا بیشتر در 16 ضایعه از 23 ضایعه گروه (%70) A و در 4 ضایعه از 20 ضایعه گروه (%20) B دیده شد. در نواحی حساس به ماورای بنفش (صورت، گردن، تنه، اندامها به استثنای پرومینس استخوانها و انتهاها)، 10 (77%) از 13 ضایعات گروه A میزان رپیگمانتاسیون در حد 75% یا بیشتر داشتند این درحالی است که این میزان در گروه B، 4 ضایعه از 7 ضایعه بود. بطور کلاسیک در نواحی مقاوم به ماورای بنفش، 6 تا از 10 ضایعه گروه (%60) A میزان رپیگمانتاسیونی برابر یا بیشتر از 75% داشتند که در گروه B این میزان، صفر از 13 ضایعه بود. متوسط تعداد جلسات لازم برای مشخص شدن رپیگمانتاسیون در گروه A 10 جلسه و در گروهB 12 جلسه بود. اثرات جانبی در این مطالعه بسیار محدود بوده است و تحمل بیماران نسبت به درمان عالی بود.نتیجه گیریدرمان ترکیبی با استفاده از تاکرولیموس 1/0% بهمراه لیزر اگزایمر 308 نانومتر به استفاده لیزر تنها در مورد نواحی مقاوم به ماورای بنفش برتری دارد(p<0.02). اثربخشی و تحمل خوب لیزر اگزایمر در منوتراپی در مورد ضایعات لوکالیزه ویتلیگو تایید شد، اما این رژیم درمانی تنها برای نواحی حساس به ماورای بنفش باید منظور شود.
کلید واژگان: ویتلیگو, رپیگمانتاسیون, لیزر اگزایمر 308 نانومتر, تاکرولیموس, سینرژی}
نکته
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.