جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "غشای آمنیوتیک" در نشریات گروه "دامپزشکی"

جمع آوری اطلاعات علمی و کاربردی محققان داخل و خارج کشور در ارتباط با پیوندهای مثانه. طرح: مطالعه گذشته نگر. برخی از ناهنجاری های مثانه از دوران جنینی ایجاد می گردد و در بعضی افراد بیماری هایی از قبیل سرطان، تروما، عفونت، التهاب و صدمات ایجاد شده توسط پزشکان می تواند سرمنشا درگیری های بافت مثانه باشد. زمانی که اکثر درمانهای مخافظه کارانه با شکست مواجهمی شوند. از روشهخای جراحی برای افزایش حجم مثانه در بازسازی ناکارآیی بافت مثانه کمک گرفته می شود. به طور تجربی در سال 1888 از روده برای افزایش حجم مثانه با الگوی مدل حیوانی استفاده گردید وسپس در سال 1898 استفاده از این بافت طبیعی (روده) به طب انسانی تعمیم یافت. علی رغم افزایش حجم مثانه با شیوه های مختلف جراحی و با استفاده از قطعات روده ایی – معده ایی، چندین جایگزین از بافتهای پیوندی آزاد برای مثانه از نوع اتولوگ، همولوگ و هترولوگ مورد محک آزمایش قرار گرفتند. بافتهای پیوندی آزاد شامل فاسیا، پوست، مثانه نگهداری شده در محیط غیر زنده چادرینه، صفاق و غشای آمنیوتیک می باشند مواد آلوپلاستیک همانند پلی اتیلن، تفلون، پلی ترفتالات اتیلن گلیکول و لاستیکهای سیلیکونی جهت انجام عمل جراحی وصله دوزی به عنوان چارچوبی برای بازسازی بافت مثانه استفاده می شود. گروهی از پروتزهای قابل هضم از قبیل اسفنجهای پلی وینیلی و ژلاتینی، پلی گلاکتین 910 و فیلم کلاژن نیز در افزایش دادن به حجم بافت مثانه مفید واقع شده اند. به کار بردن ماتریکس بدون سلول به عنوان چارچوبی برای رشد عضله صاف و مخاط گاهی ارزنده در بازسازی بافت مثانه می باشد. همچنین مهندسی ایجاد بافت، شیوه ای جدید برای این منظور است.
مطالعات تجربی نشان داد که ماتریکس بدون سلول و مهندسی ایجاد بافت، روش هایی عالی و کارآمد نسبت به پروتزهای آلوپلاستیک و قابل هضم، روش افزایش حجم مثانه با قطعات روده ایی – معده ایی و سایر شیوه ها می باشد.