بررسی عوامل کنترل کننده ی تشکیل کانی های سیلیس و پیریت در خرده های اسکلتی واحد 2 سازند شیشتو (کربونیفر پیشین) واقع در حوض دوراه - جنوب شرقی طبس

بخش 2 سازند شیشتو به سن کربونیفر پیشین در ناحیه ی مورد بررسی از یک توالی به سمت بالا کم عمق شونده تشکیل شده است. بیوکلست پکستون های این رسوب ها اغلب دارای خرده های اسکلتی کرینوئید، براکیوپود، بریوزوآ، تریلوبیت، مرجان و مقداری فرامینیفر است. سنگ های کربناتی این سازند تحت تاثیر تاریخچه ی دیاژنتیکی پیچیده ای قرار گرفته اند که مهم ترین آن ها، فرایند سیلیسی شدن و پیریتی شدن است. پیچیدگی سیلیسی شدن در این سنگ های آهکی بیشتر به خاطر سیلیسی شدن انتخابی جانداران مختلف است. از نظر ریخت شناسی، سیلیسی شدن خرده های اسکلتی این ناحیه بیشتر از نوع میکروکوارتز، کلسدونی و مقداری مگاکوارتز است. ارتباط مشاهده شده ی بین انواع خرده اسکلتی و نوع کوارتز جانشینی بیانگر آنست که ریزساخت خرده اسکلتی کنترل کننده ی نوع کوارتز جانشینی است. سیلیسی شدن خرده های اسکلتی این سازند در راستای غشاهای انحلالی نازک رخ داده است که در این حالت خرده کلسیتی انحلال یافته و سیلیس نهشته شده است. خرده های براکیوپود، مرجان و کرینوئید در این رسوب ها بیشترین حساسیت برای سیلیسی شدن را داشته اند. وجود ناخالصی هایی مانند منیزیم در ترکیب خرده های اسکلتی مانند براکیوپودها و کرینوئیدها از عوامل کنترل کننده ی حساسیت این اجزا به سیلیسی شدن است. پیریت دیاژنتیکی در این سنگ های آهکی به صورت بلورهای منفرد شکلدار دیده می شوند. این فرایند بعداز مرگ جاندار در طی دیاژنز تدفینی رخ می دهد. پیریتی شدن به شدت به شرایط احیایی و در دسترس بودن یون های Fe و S در محیط دیاژنتیکی تدفینی وابسته است.