بررسی افزایش ضخامت قرنیه از نازک ترین نقطه به سمت محیط در مبتلایان به قوز قرنیه، مشکوک به قوز قرنیه و قرنیه های طبیعی

مقایسه روند افزایش ضخامت قرنیه از نازک ترین نقطه قرنیه به سمت محیط آن در چشم های مبتلا به قوز قرنیه، مشکوک به قوز قرنیه و قرنیه های طبیعی با استفاده از توموگرافی شیمفلاگ توسط دستگاه پنتاکم.
روش پژوهش: سیصد چشم براساس توپوگرافی سطح قدامی قرنیه، ضخامت نازک ترین نقطه و حداکثر برجستگی سطح خلفی قرنیه به طور مساوی در سه گروه قرار گرفته و قرنیه این چشم ها با استفاده از دستگاه پنتاکم و تصاویر «چهار نقشه رفرکتیو» و «نقشه پاکی متری»، ارزیابی شدند. چشم هایی که دارای توپوگرافی طبیعی، پاکی متری 500 میکرون و بالاتر و حداکثر برجستگی خلفی زیر 20 میکرون بودند به عنوان گروه طبیعی، چشم هایی که دارای تغییرات خفیف در توپوگرافی سطح قدامی، پاکی متری کم تر از 500 میکرون و برجستگی خلفی 20 میکرون بودند، در گروه مشکوک و چشم هایی که علایم واضح قوز قرنیه در توپوگرافی، پاکی متری کم تر از 500 میکرون و برجستگی خلفی بیش از 20 میکرون را داشتند، در گروه قوز قرنیه قطعی قرار گرفتند. سپس با استفاده از نقشه پاکی متری، «ضخامت مطلق» و «درصد افزایش ضخامت قرنیه» بررسی و میانگین عددی «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» استخراج شد و داده های بدست آمده با استفاده از روش های آماری توصیفی، آزمون تحلیل واریانس یک و دوطرفه و ضریب همبستگی توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین حداکثر برجستگی خلفی در گروه طبیعی 3.95±13.2 میکرون، در گروه مشکوک 6.75±19.8 میکرون و در گروه قطعی16.21±40.93 میکرون حاصل شد. میانگین نازک ترین نقطه قرنیه در گروه طبیعی 27.92±541.53 میکرون، در گروه مشکوک 5.15±504 میکرون و در گروه قطعی 46.84±461.09 میکرون و میانگین ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه در گروه طبیعی 0.15±0.91، در گروه مشکوک 0.02±1.11 و در گروه قطعی 0.73±2 محاسبه شد. این مطالعه نشان داد که هر سه متغیر «حداکثر برجستگی خلفی» «نازک ترین منطقه قرنیه» و «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» در هر سه گروه (طبیعی، مشکوک و قوز قرنیه) رابطه آماری معنی دار داشتند (P<0.001). هم چنین بین «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» و سطح ابتلا به قوز قرنیه رابطه معنی دار آماری وجود داشت (P<0.001) ولی ضریب هم بستگی این دو متغیر، مثبت و ضعیف بود.
در تشخیص افتراقی قرنیه های طبیعی از قرنیه های مشکوک و مبتلا به قوز قرنیه علاوه بر توپوگرافی، انحنا، ضخامت مرکزی و برجستگی سطوح قدامی و خلفی قرنیه می توان از میزان افزایش ضخامت قرنیه از نازک ترین نقطه به طرف محیط و مقدار عددی «ضریب پیش رفت» نیز جهت تشخیص استفاده کرد.