بررسی تطبیقی نظریه جامعه شناختی پدیدارشناسی (تاکید بر اندیشه آلفرد شوتس) با مبانی نظری اسلام

نظریه و روش پدیدارشناسی، در پی بحران های فلسفی در غرب توسط ادموند هوسرل پدید آمد. وی که بر آگاهی و کنش و الزام های فرهنگی تاکید داشت، در تلاش بود تا خود را از پیش فرض ها و تبیین های رایج رها کرده و شیوه ای برای شهود معانی ذاتی ارائه دهد. او در این راستا کوشید تا با به تعلیق درآوردن رویکرد طبیعی که به نظرش سرچشمه کژاندیشی است، به صورتی از آگاهی ناب نائل آید. آلفرد شوتس که دنباله رو این نگاه و روش بود نیز سعی کرد این نظریه را از فلسفه به جامعه شناسی آورد و نوعی پژوهش توصیفی درباره پدیده های بیرونی به صورت غیرتجربی ارائه دهد. مفاهیمی که وی در ادبیات نظریه خود وارد کرد، توجه جامعه شناسان را به خود معطوف کرد.
این نظریه علی رغم برخی انتقاداتی که به آن وارد است، به برخی دستاوردهای نظری که در اندیشه اسلامی دنبال می شود، از جمله تعلیق و در پرانتز گذاشتن جهان طبیعی، تصویر دیالکتیک از فرد و ساختار و...، نزدیک است؛ اما از جهاتی هم تفاوت های مبنایی را می توان مشاهده کرد.