بررسی تجربیات دانشجویان پرستاری از خطاهای بالینی و چگونگی تعامل با آن

خطاهای بالینی تهدید جدی در امنیت بیمار هستند. مراکز آموزشی درمانی به دلیل برخورداری از دانشجویانی که در حال یادگیری اند، به شدت در معرض بروز طیفی از خطاهای پزشکی می باشند. هدف از این مطالعه بررسی تجربیات دانشجویان پرستاری از خطاهای بالینی و چگونگی تعامل با آن بوده است.
در این مطالعه که با رویکرد کیفی در سال 1389 انجام شده است ابزار جمع آوری داده ها مصاحبه های نیمه ساختار، متعامل و عمیق بوده است. بر اساس نمونه گیری مبتنی بر هدف با 30 دانشجوی دختر و پسر پرستاری از ترم های مختلف تحصیلی مصاحبه به عمل آمد. مصاحبه ضبط، دست نویس و داده ها مطابق روش تحلیل محتوای «مورس» آنالیز شد.
دانشجویان مفهوم خطا در بالین را مترادف با به خطر افتادن جان بیمار و صدمه به بیمار می دانستند. عمده خطاهای رخ داده «دارویی و رویه های مراقبتی درمانی» و تجربه مقابله ای کارآموزان در برابر خطاهای مراقبتی «پنهان کردن» بوده است. آشکار شدن خطای مراقبتی با عصبانیت کادر درمانی مراقبتی، همراهان بیمار و مربی، ترس و عذاب وجدان فراگیران می شده است. شرکت کنندگان در مطالعه «عدم درخواست برای راهنمایی، آگاه نبودن، نظارت نداشتن مربی» را از عوامل مرتبط با بروز خطاهای بالینی به هنگام کارآموزی و یا کارورزی می دانستند. بیشترین خطا در زمانی بوده است که به کارآموز دستورات شفاهی داده می شد.
تجربیات دانشجویان نشان داد که خطا در بالین اجتناب ناپذیر است و شیوه مقابله ای آن ها پنهان کردن می باشد. ضروری است دانشجویان شیوه های اخلاقی و قانونی مدیریت خطای بالینی را بیاموزند. ضرورت وجود برنامه های گزارش دهی خطاهای بالینی جهت برنامه ریزی به حداقل رساندن آن ها بسیار مهم می نماید.