رفتار سازه های فضاکار، به منظورکاربری در ساختمان های متعارف

در مقاله حاضر، به منظور بررسی امکان سنجی و شناخت نقاط ضعف و قوت کاربرد شبکه های دولایه فضاکار به عنوان سقف ها و دیوار ها در سازه های مسکونی، آموزشی، بیمارستانی، تجاری و اداری متعارف در مناطق لرزه خیز، از طریق مجموعه مطالعاتی تحلیلی به روش های استاتیکی و دینامیکی، مدل های نمونه سازه های فضاکار مورد ارزیابی کمی قرار داده شده اند. در ارتباط با مدل های سازه های ساختمانی یک طبقه نمونه ای که منطبق با ملزومات روش های طراحی مبتنی بر تنش های مجاز طراحی گردیده و مورد مطالعه تحلیلی قرار داده شده اند، نتایج تحلیل بار افزون حاکی از آن بوده است که می توان ضمن کاهش قابل ملاحظه وزن سازه، به سختی و مقاومت به مراتب افزونتری در مقایسه با نمونه سازه قاب خمشی فولادی متناظر دست یافت. همچنین نشان داده شده است که با اعمال محدودیت نسبت لاغری بر تعدادی از اعضای بحرانی منتخب می توان میزان شکل پذیری سازه را به میزان قابل ملاحظه ای ارتقا داد. در زمینه اهمیت رفتار پس کمانشی اعضا نشان داده شده است که میزان شیب پس کمانشی منحنی های رفتاری اعضا تاثیر تعیین کننده ای در رفتار مجموعه سازه دارد. مقایسه نتایج تحلیل دینامیکی غیر خطی تاریخچه زمانی تحت تاثیر تحریک سه مولفه ای زمین لرزه با حالت تک مولفه ای حاکی از آن است که صرفنظر نمودن از اثر مولفه قائم می تواند قابلیت اعتماد طرح را به طور قابل ملاحظه ای کاهش دهد. مقاومت قابل ملاحظه و شکل پذیری مطلوب حاصل از تحلیل مدل سازه فضاکار با اعمال محدودیت نسبت لاغری در تعدادی از اعضاء کلیدی، تحت تاثیر زمین لرزه آلتادنا با بیشینه شتاب مقیاس شده به g 1.0 (شتاب ثقل)، نوید دهنده آن است که با توجه به سبکی وزن، درجه نامعینی نسبتا زیاد و قابلیت تولید انبوه صنعتی، سیستم سازه پیشنهادی به عنوان گزینه ای ذیربط در احداث سازه های ساختمانی متداول فوق الاشاره در مناطق لرزه خیز به شمار آید. بنابراین گسترش مطالعات نظری و آزمایشگاهی در این زمینه مورد توصیه است.