مقایسه میزان کارایی و عوارض گرافت های عروقی پلی یورتان و پلی تترافلورواتیلن در بیماران نیازمند همودیالیز مزمن

با توجه به نیاز20% از بیماران دیالیزی به گرافت شریانی- وریدی به عنوان تنها روش دستیابی جهت همودیالیز و اهمیت موفقیت گرافت های پلی تترافلورواتیلن(PTFE) و پلی یورتان جهت تعبیه دسترسی عروقی در بیماران دیالیزی و وجود تحقیقات محدود درباره مقایسه این گرافت ها، این پژوهش در بیماران بیمارستان شهدای تجریش به منظورمقایسه میزان کارایی و عوارض این دو نوع گرافت انجام گرفت.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 60 بیمار به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. در نیمی از گروه اول، گرافت پلی یورتانی با موقعیت مستقیم در بازوی غیر غالب تعبیه شد و در نیمه بعدی، گرافت PTFE مورد استفاده قرار گرفت. در گروه دوم، در نیمی از بیماران گرافت پلی یورتانی با موقعیتی لوپی ران راست تعبیه شد و در بقیه گرافت PTFE با شرایط مشابه مورد استفاده قرار گرفت. در هر گروه میزان باز ماندن اولیه و ثانویه و ایجاد عفونت و حوادث عروقی دو نوع گرافتتوسط آزمون آماری کای دو یا آزمون دقیق فیشر مورد مقایسه آماری قرار گرفتند.
این پژوهش بر روی 60 بیمار در دو گروه 30 نفره انجام شد که در هر گروه گرافت در 15 نفر در اندام فوقانی و در 15 نفر در اندام تحتانی تعبیه گردید. افراد در دو گروه از نظر متغیرهای مداخله گر مشابه بودند. درصد بازماندن اولیه و ثانویه گرافتها و نیز بروز عفونت و عوارض در دو نوع گرافت مشابه بود (NS)، ولی میزان بروز عفونت در گرافت های اندام تحتانی بیشتر از اندام فوقانی بود (05/0>P).
با توجه به عدم تفاوت قابل ملاحظه از نظر میزان کارآیی و عوارض در بین دو نوع گرافت استفاده شده، هر یک از این دو نوع گرافت ممکن است با توجه به مواردی همچون قیمت و در دسترس بودن مورد استفاده قرار گیرند.