نفی صلاحیت دادگاه های دولتی و مراجع داوری در صورت وجود موافقتنامه آی.دی. آر با تاکید بر نظام حقوقی کامن لا و رویه داوری های بین المللی

در مورد شیوه های جایگزین (غیرقضایی) حل و فصل اختلاف که اصطلاحا با عنوان ای. دی. آر شناخته می شوند قاعده اصلی و سنتی این بوده است که توافق طرفین در ارجاع اختلاف به شیوه های مزبور، مانع از رسیدگی دادگاه های دولتی یا مراجع داوری نخواهد بود. به عبارت دیگر، موافقتنامه ای. دی. آر برخلاف موافقتنامه داوری، موجب نفی صلاحیت دادگاه دولتی یا مرجع داوری نمی شود و هر یک از طرفین می تواند با نادیده گرفتن موافقتنامه ای. دی. آر دعوای خود را در دادگاه دولتی و یا مرجع داوری (در صورت وجود موافقتنامه داوری) مطرح سازد. با وجود این، وضعیت مزبور در حال تعدیل شدن است و در موارد متعدد، دادگاه های ملی و مراجع داوری با احترام به توافق طرفین و با نفی صلاحیت موقتی خود، شروع رسیدگی ها را معلق بر انجام رسیدگی ها و تلاش ها جهت حل و فصل دوستانه اختلاف طبق روش مورد توافق دانسته اند. این مقاله تغییر نگرش سنتی پاره ای از دادگاه های دولتی و مراجع داوری را در نفی صلاحیت از خود و عدم استماع دعوا در صورت وجود موافقتنامه ای. دی. آر مورد بررسی قرار می دهد.